ความเจ็บปวดแห่งรัก

ปัง ปัง เสียงทุบประตูอย่างดังทำให้ร่างหนาในห้องสะดุ้งจากนิทรา
"ตาโทโมะเปิดประตูเดี๋ยวนี้โทโมะได้ยินป้ามั้ย"เสียงตะโกนของหญิงสาวผู้เป็นป้าดังอยู่หน้าห้องชายหนุ่มถึงกับทำหน้าไม่พอใจก่อนจะเดินปึงปังไปเปิดประตูให้
"อะไรอีกครับคุณป้าผมอยากพักผ่อน"เอ่ยออกไปอย่างหัวเสียน้ำเสียงติดรำคาญบวกกับหน้าตาไม่พอใจทำให้คุณหญิงแพรวถึงกับควันออกหู
"อย่ามาทำหน้าแบบนี้กับชั้นนะมานี่เราต้องมาคุยกัน"ดึงแขนหลานชายให้เข้าห้องก่อนจะปิดประตูแล้วล๊อคอย่างดี
"มีอะไรรีบพูดมาเถอะผมอยากพักผ่อนจะแย่อยู่แล้ว"นั่งลงข้างเตียงอย่างเซ็งๆ
"ชั้นรู้ส่วนเรื่องที่ชั้นจะพูดกับแกน่ะหรอก็เรื่องนังแก้วเด็กเมื่อวานซืนนั่นไงล่ะตก..."
"อย่ามาเรียกแก้วแบบนั้นนะคุณป้าเค้ามีพ่อมีแม่มีชาติตระกูลอย่ามาว่าแก้ว"คิ้วหนาขมวดเข้าหากันสายตาคมมองผู้เป็นป้าอย่างโมโห
"ปกป้องกันจังเลยนะ..เฮอะตกลงแกกับแม่นั่นมีอะไรกันรึเปล่าหะแกถึงได้ตามประคบประหงมกันซะอย่างคนเป็นแฟน"
"ไม่จำเป็นที่ผมต้องบอกและอีกอย่างผมกับแก้วก็แค่พี่น้องกันแต่คุณป้าห้ามมายุ่งกับแก้วเด็ดขาดถ้าผมรู้ว่าคุณป้าทำอะไรแก้วผมไม่ยอมแน่"
"ทำไมจะไม่จำเป็นที่แกจะต้องบอกชั้นแกเป็นหลานชั้นนะอย่ามาทำเป็นขึ้นเสียงไม่งั้นชั้นไม่เลี้ยงแกแน่ตาโทโมะ"
"คิดว่าผมกลัวงั้นหรอ?ไม่เลยครับคุณป้าอย่ามาแสดงอำนาจกับผมมากไม่งั้นผมจะให้คุณปู่ตัดคุณป้าออกจากกองมรดกแน่"
"แกอย่าคิดว่าเป็นหลานคนโปรดแล้วคุณปู่จะยอมทุกอย่างนะอวดดีไปแล้วโทโมะ"มองหลานชายด้วยความไม่พอใจอย่างมาก
"อวดดีงั้นหรอ?ผมพูดความจริงต่างหากหรือคุณป้ารับไม่ได้ที่จะถูกตัดจากกองมรดกร้อยล้านของคุณปู่"แสยะยิ้มอย่างน่ากลัวเผยให้เห็นแววตาเจ้าเล่ห์ของชายหนุ่ม
เพี๊ยะ มือคุณหญิงแพรวฟาดลงเต็มใบหน้าหล่อจนเจ้าของใบหน้าหันไปตามแรง
"อย่ามาปากดีใส่ชั้นและต่อไปนี้ชั้นขอสั่งห้ามแกห้ามยุ่งหรือทำอะไรแก้วเกินกว่าพี่น้องเค้าทำกันไม่งั้นแกเจอดีแน่"มองหลานชายด้วยหางตาก่อนจะเดินออกไป
ปัง เสียงปิดประตูของผู้มาเยือนที่จากไปพร้อมกับฝากรอยห้านิ้วไว้บนใบหน้าหล่อโทโมะล้มตัวลงนอนกับเตียงลอบถอนหายใจเล็กน้อยก่อนจะคว้าไอโฟนสีดำมากดหาเบอร์ของใครสักคน...
(ขอโทษค่ะเลยหมายที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้)เสียงหญิงสาวพนักงานคอลเซ็นเตอร์ดังมาตามสายคนได้ฟังถึงกับอารมณ์เสีย
"อะไรของเค้าวะ..ฮึ่ยแก้วนะแก้วบ้าที่สุดปิดเครื่องทำไมกันโธเว้ย"โยนโทรศัพท์ลงข้างตัวอย่างหงุดหงิดเด้งตัวลุกขึ้นจากที่นอนอีกครั้ง
"งั้นพี่จะไปหาเราถึงห้องเลยแก้วใจ"พูดกับรูปภาพของหญิงสาวที่ติดอยู่ภายในห้องก่อนจะรีบลงไปข้างล่าง
"อ้าวโทโมะจะไปไหน"เสียงใหญ่ของพ่อแก้วดังทักร่างสูงที่เตรียมกำลังจะออกจากบ้าน
"อ๋อ..ผมนัดเพื่อนไว้น่ะครับคุณลูงคุณป้าไม่ต้องโทรตามผมนะผมกลับมาเองได้"ประชดคุณป้าเล็กน้อยก่อนจะเดินตรงดิ่งไปที่รถคันโปรดแล้วมุ่งตรงไปที่คอนโดที่เพิ่งโดนไล่มาเมื่อกี้
.
.
.
"นี่คุณมาอีกแล้วหรออยากโดนจับหรือไงกันหะ"เดินเข้ามาขวางร่างสูงไว้
"ถอยออกไปซะถ้าไม่อยากโดนไล่ออกจากงาน"สั่งเสียงนึ่งแววตาเรียบภายใต้แว่นดำแผ่ออกมาให้คนภายนอกเห็นอย่างง่ายดายว่าชายหนุ่มไม่ได้กลัวเลยสักนิด
"เป็นใครมาจากไหนหะถึง...คุณวิศว"ร่างสูงโปรยใบนามบัตรสิบกว่าเบาขึ้นเหนือหัวก่อนที่รปภ.ชุดฟ้าจะหยิบมันขึ้นมาอ่านถึงกับตะลึงกับชื่อของชายหนุ่ม
"ทีนี้จะให้ชั้นเข้าไปหาน้องสาวชั้นได้รึยังพวกแกนี่บ้าที่สุดทำงานไม่ได้เรื่องส่วนเรื่องเมื่อกี้ที่แกไล่ชั้นชั้นไม่ถือแล้วกัน"เดินเข้าไปภายในโรงแรมก่อนจะเดินไปที่เคาน์เตอร์ใต้ล่างคอนโด
"ไม่ทราบว่าคุณจริญญาพักอยู่ห้องไหนครับ"ตรงเข้าไปถามพนักงานสาวสวยอย่างใจเย็น
"เอ่อไม่มีชื่อคุณจริญญาอ่ะค่ะแต่ทางเราเห็นเค้าแวบๆนะคะว่าไปพักที่ห้องคุณธนันต์ธรณ์ค่ะ"เสียงสั่นตัวบิดไปมาด้วยความเขินอายสายตาหวานฉ่ำของร่างสูง
"'งั้นบอกผมได้มั้ยครับว่าเธอพักชั้นไหนห้องไหน"จับมือพนักงานอย่างเอาใจ
"อะ...เอ่อก็ได้ค่ะคุณธนันต์ธรณ์เธอพักอยู่ชั้น9ห้อง903ค่ะ"บอกชั้นและเลขห้องก่อนจะยิ้มให้ชายหนุ่ม
"ขอบคุณนะครับคนสวย"ขยิบตาให้หนึ่งทีก่อนจะกึ่งวิ่งกึ่งเดินไปที่ลิฟท์ทันที
ตึ๊ง เสียงลิฟท์ถูกเปิดออกที่ชั้น9ช้าๆขาเรียวแข็งแรงก้าวอย่างฉับไวออกจากลิฟท์มุ่งตรงไปที่ห้อง901
ก๊อก ก๊อก ก๊อก ยืนเคาะประตูอยู่นานแต่เจ้าของห้องกลับไม่โผล่มาเปิด
กริ๊ง กริ๊ง ลองกดกริ่งแต่เจ้าของห้องก็ยังคงเป็นเช่นเดิมนั่นคือ...เงียบ
"เฮ้เธอคุณธนันต์ธรณ์เปิดประตูให้ผมหน่อยคุณ"ยืนเคาะประตูไปด้วยเรียกชื่อเจ้าของห้องไปด้วย
"คุณมาหา...พี่โทโมะ"เงยหน้ามองผู้มาเยือนก่อนจะสบตากับเจ้าของใบหน้าหล่อเหลาถึงกับหน้าเหวอรีบปิดประตูแต่แรงของคนข้างนอกดันมาจนประตูเปิดกว้าง
"รู้จักชั้นได้ยังไง"จับข้อมือหญิงสาวตรึงกับกำแพงทันทีฟางถึงกับผงะตัวสั่นริกด้วยความกลัว
"อะ..เอ่อไม่รู้ค่ะชั้นไม่รู้จักคุณ"ใบหน้าสวยหันหนีใบหน้าหล่ออย่างไม่กล้าสบกับดวงตาคม
"ไม่เชื่อโกหก...นั่นรองเท้าแก้ว"สายตาดันเหลือบไปเห็นรองเท้าของน้องสาวนอกไส้ของตนเองมือหนาละจากการจับข้อมือเล็กเดินตรงเข้าไปในห้องอย่างถือวิสาสะ
"พี่ฟางเป็น...เห้ยพี่โทโมะ"ถึงกับสะดุ้งโหยงเผลอเรียกชื่อของชายหนุ่มมือเล็กปิดปากตัวเองทันที
"พวกเธอรู้จักชั้นได้ยังไงแก้วพักอยู่ที่นี่ใช่มั้ยเธอเธอคือเฟย์ใช่มั้ย"ชี้หน้าหญิงสาวก่อนจะทำท่าครุ่นคิดก่อนจะเรียกชื่อเพื่อนที่ร่างบางชอบคุยด้วยอยู่บ่อยๆ
"เอ่อ...เปล่าเฟย์ไม่ได้ชื่อเฟย์นะชั้นไม่ได้ชื่อเฟย์"ขาเล็กก้าวถอยหลังไปเรื่อยๆ
"เธอบอกว่าเฟย์ไม่ใช่เฟย์แต่เธอเรียกตัวเองว่าเฟย์มันยังไงกันแล้วตกลงแก้วพักอยู่ห้องไหนมีตั้งสามห้องหรือจะให้ชั้นเปิดเข้าไปดู"
"คุณคะนั่นไม่ใช่รองเท้ายัยแก้วเอ้ย.."
"เลิกพูดสักทีเธอเลิกโกหกชั้นได้แล้วชั้นจะไปหาแก้วไม่บอกใช่มั้ยว่าแก้วอยู่ห้องไหนงั้นชั้นไปเปิดเอง"เดินตรงไปที่ห้องที่ถูกปิดสนิทพร้อมกับเปิดมันออกด้วยแรงกระชาก
"แก้วไม่ได้อยู่ที่นี่หรอกนะพี่โทโมะแก้วออกไปตั้งนานแล้วไปไหนไม่รู้"สาวแก้มบุ๋มเดินเข้าไปกระชากแขนร่างสูงก่อนจะตะโกนลั่น
"ไม่เชื่อไม่งั้นรองเท้าแก้วจะอยู่หรอชั้นจำได้อันนี้คือรองเท้าแก้ว"ชี้ไปที่ผ้าใบสีขาวสะอาดตา
"อืม...พวกแกมีอะไรกันหะโวยวายอยู่ได้ชั้นจะนอน"ยืนเกาะของประตูห้องนอนไว้ก่อนจะพูดเสียงงัวเงียออกมา
"แก้ว"ร่างสูงหันไปตามเสียงใสทันที
"เหวอ!นายโทโมะ"ร่างบางถึงกับหันหลังแล้วเตรียมปิดประตูห้องนอนทันทีแต่ร่างสูงก็ผลักมันออกจนตัวหญิงสาวล้มไปกองกับพื้น
"ใช่พี่เองทำไมพี่โทรมาต้องปิดเครื่อง...เอ๋?โทรศัพท์แก้วแตกนี่"เห็นเศษส่วนประกอบแล้วหน้าจอของโทรศัพท์แตกกระจายเต็มพื้น
"เออชั้นรำคาญนายชั้นเลยปาโทรศัพท์จนแตกกระจายพอใจหรือยังหะไอ้บ้านายมาบุกรุกแบบนี้ได้ไงกันหะมาแบบนี้เพื่อนชั้นก็ตกใจหมดน่ะสิ่"ลุกขึ้นแล้วจัดเสื้อผ้าตัวเอง
"งั้นไปซื้อโทรศัพท์กัน"กุมมือร่างบางแน่น
"บ้าหรอตอนมืดเนี่ยนะไม่เอาไม่ไปแล้วชั้นก็จะไม่ไปกับนายด้วยน่าเบื่อปล่อยๆ"ตีมือร่างสูงอย่างแรง