เเข่งกับความเจ็บ

ในวันสบายๆฉันยืนมองต้นหญ้าที่โบกสะบัดไปมาตามสายลม ผ่านกระจกใส ฉันปล่อยอารมณ์ออกไป ฉันค่อยๆหลับตาลงช้าๆ แล้วฉันก็รู้สึกว่ามีมือมากอดเอวฉันไว้ ฉันหันไปดูก็เห็นว่าโทโมะแฟนหนุ่มของฉันเป็นคนกอดฉัน ฉันยิ้มให้ฉันก่อนที่จะพูดว่า “ยืนทำอารัยอยู่หรอแก้ว” “ฉันก็ยืนดูอารัยไปเรื่อยเปื่อย แล้วโทโมะล่ะมีอารัยหรือป่าว”โทโมะไม่พูดอารัยแต่กับยิ้มให้ฉันพร้อมกันเอา มือล้วงกระเป๋ากางเกงก่อนที่จะหยิบสร้อยออกมาเส้นนึง ฉันมองไปที่จี้เป็นจี้รูปหัวใจสองดวงที่ห้อยติดกันอยู่ โทโมะตรงเข้ามาใส่สร้อยให้ฉัน ฉันจับจี้ของสร้อยเส้นนี้ก่อนที่จะเงยหน้าไปยิ้มให้กับโทโมะ “ชอบมั้ยแก้ว โทโมะหาซื้อตั้งนานนะ” “ชอบสิ ชอบมากด้วย โทโมะให้อารัยแก้ว แก้วก็ชอบหมดนั่นแหละ”ฉันพูดแล้วก็เข้าไปกอดโทโมะไว้ 1 เดือนต่อมา ในวันที่อากาศแจ่มใสแต่เหมือนว่าใจของฉันจะไม่แจ่มใสเมื่อฉันได้รู้ข่าวมา ว่า โทโมะกำลังมีคนอื่นอยู่ ตอนนี้โทโมะไม่ได้มีแค่ฉันคนเดียวเหมือนเมื่อก่อนแล้ว ไม่น่าล่ะโทโมะถึงไม่ค่อยอยู่บ้าน ฉันยืนรอโทโมะอยู่ที่ประตูหน้าบ้าน ไม่นานโทโมะก็มาถึง “โทโมะไปไหนมา” “ฉันจะไปไหนแล้วมันเกี่ยวอารัยกับเธอแก้ว เธอไม่ใช่เจ้าชีวิตของฉันนะที่จะต้องรู้การกระทำของฉันทุกฝีก้าวอะ”โทโมะหัน มาตอบฉันแล้วทำสีหน้าไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่ “นายมีคนอื่นใช่มั้ย‼”ฉันพูดกระแทกใส่หน้าโทโมะ “แล้วถ้าฉันตอบว่าใช่ล่ะแก้ว เธอจะทำอารัยฉัน คนอย่างเธอถ้าไม่มีฉันซักคนก็อยู่ไม่ได้หรอกฉันรู้” “ทำไมฉันจะอยู่ไม่ได้ นายไม่ใช่ชีวิตของฉันซักหน่อย นายมันก็แค่ผู้ชายเลวๆคนนึงที่ต่อไปนี้จะไม่มีค่าในสายตาของฉันอีก” “ถ้าเธอคิดว่าเธออยู่ได้ ก็พิสูจน์ให้ดูสิว่าเธออยู่ได้ งานวันเกิดฉันปีนี้ขอเชิญล่วงหน้าล่ะกันนะแก้ว”โทโมะพูดพร้อมเดินหันหลังออก จากบ้านไป น้ำตาหยดใสๆของฉันก็ค่อยๆไหลออกมาทีล่ะหยด ฉันนั่งลงกับพื้นก่อนที่ฉันจะกอดเข่าแล้วร้องให้ออกมา วันต่อมา ฉันยังนั่งร้องให้อยู่ในห้องนอน แล้วอยู่ดีๆประตูห้องนอนของฉันก็เปิดออกมา “แก้ว เธอเป็นอารัยร้องให้ทำไม”ฟางเพื่อนสาวฉันคนนึงเดินเข้ามานั่งข้างๆฉัน “ป่าวฉันไม่ได้เป็นอารัย” “แล้วโทโมะล่ะโทโมะอยู่ไหนทำไมไม่มาดูแลเธอ” “อย่าพูดถึงเค้าอีกได้มั้ย ฉันกับเค้าไม่ได้เป็นอารัยกันแล้ว เค้าทิ้งฉันไปแล้วอะฟาง”ฉันเข้าไปกอดฟางไว้แน่น “เอาหน่าแก้วอย่าเสียใจไปเลย แค่ผู้ชายคนเดียว เธอไม่จำเป็นต้องเสียน้ำตาให้มากขนาดนี้นะแก้ว เดี๋ยวมันจะเสียสุขภาพของเธอไปด้วยนะแก้ว” “อืม”ฉันพูดพร้อมเอามือเช็ดน้ำตาบนหน้าฉันจนหน้าฉันเริ่มแห้ง ฟางลูบหัวฉันเบาๆ แล้วก็ยิ้มให้ฉัน ฉันยิ้มตอบฟางไป แล้วฉันก็กอดฟางไว้อีกครั้ง 7 มิถุนายน ~ไม่ได้ทำประชดตัวเอง คิดไว้แล้ววันนี้ที่มาทักเธอ~ ~แค่อยากพิสูจน์ว่าในที่สุด ฉันก็ไม่เป็นไร~ ถึงเวลาแล้วที่ฉันจะต้องไปพิสูจน์ตัวเองให้โทโมะรู้ว่า ฉันอยู่ได้ถ้าไม่มีเค้า ฉันเตรียมตัวและเตรียมใจไว้แล้ว ยังไงฉันก็ต้องทำได้ ในวันนี้ฉันจะต้องไม่เสียน้ำตาซักหยด “ไปกันเถอะฟาง” “เธอจะไปจริงๆหรอแก้ว เธอไหวแน่นะแก้ว” “ฉันไหวสิ ต้องไหวอยู่แล้ว”ฉันพูดพร้อมตบไหล่ฟางเบาๆ ฟางยิ้มให้ฉันก่อนที่ฉันกับฟางจะขึ้นรถไปด้วยกัน ที่บ้านโทโมะ ~ไม่รู้อะไรบางอย่าง มันสั่งให้ร้องไห้ รู้แค่ตอนนี้ฉันต้องข่มหัวใจ ไว้ให้ทัน~ ~แข่งกับน้ำตา ที่มันคอยเตรียมหล่นมาทุกที ได้แต่ฝืนยิ้มให้อย่างนี้ ทั้งที่ใจยังรู้สึกไม่แฟร์~ ฉันกับฟางค่อยๆเดินเข้าไปในบ้านของโทโมะ ฉันเริ่มรู้สึกหวั่นๆ หัวใจฉันเต้นไม่เป็นจังหวะ ฉันถอนหายใจก่อนที่ฉันจะเดินเข้าไปหาโทโมะ แต่ฉันก็ต้องอยุดเมื่อแฟนของโทโมะเดินเข้ามา “โทโมะของขวัญวันเกิด”แฟนของโทโมะพูดขึ้นพร้อมยื่นกล่องของขวัญกล่องเล็กๆ ให้กับโทโมะ โทโมะรับกล่องมาจากมือของแฟนสาวก่อนที่จะเปิดดู ของในนั้นก็คือสร้อยคอ แฟนโทโมะหยิบสร้องขึ้นมาแล้วก็ใส่ให้กับโทโมะ หน้าของสองคนนั้นเกือบจะชนกัน น้ำตาฉันไหลออกมาหนึ่งหยด ฉันรีบปาดน้ำตาบนหน้าของฉันแล้วก็ต้องกลั้นน้ำตาไม่ให้มีหยดที่สองหรือหยด ที่สามอีก ก่อนที่ฉันเดินเข้าไปหาโทโมะ “สุขสันต์วันเกิดนะโทโมะ”ฉันพูดแล้วก็ถอดสร้อยที่โทโมะให้ฉันไว้ตอนนั้นออก มา ฉันจับมือโทโมะขึ้นมาแล้วก็ค่อยๆหย่อนสร้องลงไปในมือของโทโมะ “ขอให้นายกับแฟนมีความสุขมากๆนะ โทโมะอย่าทำให้แฟนนายเสียใจนะ”ฉันฝืนยิ้มให้โทโมะและแฟนของเค้าก่อนที่ฉันจะ หันหลังแล้วเดินออกมาน้ำตาของฉันค่อยๆไหลออกมาเป็นทาง
จบ..จ๊าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา