ประธานตัวร้ายกับหวานใจตัวแสบ

สระว่ายน้ำ
          "จะว่ายอีกนานไหมเนี่ย”
          “อ้าวยังไม่กลับอีกหรอ”
          “ยังโดนทิ้งให้กลับบ้านคนเดียว”
          “ก็บอกให้แก้วไปส่งนิ”
          “ก็อยากกลับ กับคนนี้นิ ถ้าไม่อยากไปส่งกลับเองก็ได้”ฉันแกล้งทำเป็นงอน สุดท้ายก็เป็นป๊อบปี๊ที่รีบขึ้นมาจากน้ำเพื่อตามง้อฉัน
          “เดียวก็ไม่ได้ไม่อยากไปส่งแค่มาว่ายน้ำเฉยๆ เลยไม่อยากให้กลับบ้านเย็นไปด้วย”
          “โกรธเรื่องที่ไม่ไปงานด้วยใช่ไหม”
          “เปล่า คนไม่อยากไปใครจะไปโกรธ”
          “ไม่ได้ไม่อยากไปกับนายสักหน่อย”
          “ก็แล้วทำไมไม่ไป”
          “ก็ ไปคุยที่อื่นเหอะ”
          “งั้นก็ไปคุยที่บ้านฉัน คืนนี้พี่ครีมก็ค้างถ้าเหตุผลไม่ดีจะได้ให้พี่ครีมช่วยจัดการ”
          “ก็ได้ แต่นายต้องส่งฉันกลับบ้านก่อนทุ่มนึงนะ”
          “อืม”
          ร่างสูงพาฉันมาที่บ้านของเขา ตลอดทางฉันก็แอบลังเลไม่ค่อยอยากเล่าเท่าไรพอเล่าเรื่องนี้ที่ไร ฉันก็ร้องไห้ทุกที บอกตามตรงว่ากลัวมากจริง ให้ถูกจับไปเป็นตัวประกันยังไม่กลัวเท่าถูกขังในห้องมืดเลย
          “อ่าวบอกเหตุผลเธอมาได้แล้ว ถ้าบอกว่ามีนัดกับคนอื่นโดนแน่”
          “อือ ใครจะไปกล้า ที่ไม่อยากไปเพราะฉันเคยถูกขังตอนงานเลี้ยง คนที่ขังก็คือคนที่ไม่ชอบที่ฉันควงพี่จองเบไปงานด้วย ตอนนั้นฉันกลัว กลัวมาก ฮึก ฮือ”
พอนึกถึงความกลัวก็ทำให้ฉันสะอื้นจนพูดไม่ออก แต่ก็ฟืนพูดต่อ
          “ไม่ใช่ไม่อยากไป แต่ไม่กล้าไปนายก็เหมือนพี่จองเบ นายอาจจะปล่อยให้ฉัน...”
          ป๊อบปี๊เอามือปาดน้ำตาออกจากแก้วฉันเบาๆ ร่างสูงดึงฉันเข้ามากอด ลูบหลังฉันเบาๆจนฉันรู้สึกดีขึ้น คนเราทุกคนมีเรื่องที่กลัวมากด้วยกันทั้งนั้น
          “ฉันไม่ปล่อยให้ใครแกล้งเธอหรอก เด็กโง่”
          “...”
          “และถ้าเธอไม่อยากไปฉันก็ไม่บังคับหรอกนะ ถึงฉันจะอยากใช้เวลาช่วงสุดท้ายในโรงเรียนกับเธอแต่ก็ไม่ได้หมายความว่าฉันอยากได้โอกาสนั้นจนลืมความรู้สึกเธอ”
          “อีกอย่างฉันมั่นใจว่าฉันจะช่วยเธอออกมาจากห้องน้ำได้แน่”
          “เดี๋ยวๆ เมื่อกี้ไม่ได้เล่านะว่าถูกขังในห้องน้ำ นี่รู้ได้ไงนี่”
          “ไม่บอกหรอกความลับ”
          “ถ้าบอกมา เดี๋ยวไปงานนี้ด้วยเลยอ่ะ”
          “อยากรู้ขนาดนั้นเชียว”
          “อยากรู้สิ รู้ได้ไงยัยแก้วแอบมาเล่าหรอ”
          “เปล่า สัญญาก่อนว่าจะเอาชนะความกลัวแล้วไปพร้อมกับฉัน”
          “ก็ถ้านายสัญญาว่าจะอยู่ข้างๆฉันก็ไป เพราะฉันก็ไม่อยากจะพลาดที่จะได้อยู่เป็นส่วนหนึ่งในความทรงจำดีๆของนาย”
          “สัญญาสิ”
          “งั้นก็เล่ามาได้แล้วว่ารู้ได้ยังไง”
          “ก็...”
ป๊อบปี๊ said
          ในวันงานเลี้ยงจบ ผมทำหน้าที่เป็นสต๊าฟที่คอยดูและความเรียบร้อยรอบๆงาน งานนี้เป็นงานที่นักเรียนจัดกันเอง ก็เลยมีครูแค่นิดเดียว นักเรียนแบบผมเลยถูกสั่งมาเดินตรวจสอบรอบงาน ผมเดินดูๆรอบตึกเรียนเพื่อว่ามีใครแอบเอาเหล้าเข้ามา หรือมีเรื่องชู้สาวกันจะได้แจ้งอาจารย์
          ไม่คิดเลยว่าจะได้เจอเด็กม.2ถูกขังอยู่ในห้องน้ำ ใบหน้าหวานเปรอะเปื้อนไปด้วยน้ำตา คงเป็นกลัวกับความมืดและถูกทิ้งไว้คนเดียว ผมรีบติดต่ออาจารย์จนสุดท้ายมีคนพาเธอออกไปพี่ชายเธอดูหัวเสียมากเรื่องเลยไม่จบแค่พาเธอไปหาหมอ แต่กลับมีการสอบสวนด่วนในตอนนั้นผมเลยไม่ได้รู้ข่าวว่าเธอเป็นไงบ้าง ที่แท้เธอก็คือฟาง พรหมลิขิตมันมีอยู่ทุกที่จริงๆ
          “ก็ประมาณเนี้ย คนอะไรร้องไห้จนดูไม่ได้”
          “นายเนี่ยนะที่ช่วยฉัน”
          “ก็เออนะสิ เพราะฉะนั้นสำนึกบุญคุณและเป็นแฟนที่น่ารักของพี่นะครับน้องสาว”
          “แหวะ”ฟางทำท่าจะอ้วก แต่แก้มแกงระเรื่อนั่นช่างขัดกับอาการที่เธอแสดงออกว่าหมั่นไส้ผมจริงๆ
          “ที่นี้เราก็เคลียร์เรื่องของเราแล้วนะ วันนี้กลับบ้านก่อนดีกว่าดึกแล้ว”
          “อืม ขอบคุณนะพี่ป๊อบปี๊ J ”
 
/////ฝากติดตามพี่ป๊อบกับน้องฟางในภาคสองด้วยนะคะ >>>http://www.keedkean.com/fiction/KK0009964.html ////
          ใครๆก็บอกว่าความรักในวัยเรียนคือสิ่งที่ไม่แน่นอนใครๆก็บอกว่ารักแท้อาจต้องแพ้ระยะทางแล้วเธอจะทำอย่างไรให้ชีวิตเด็กม.6 คือช่วงเวลาที่ทีแต่สอบสอบและก็สอบกับชีวิตรักที่ต้องไกลห่างกัน
#การเรียนก็หนัก#ความรักก็หน่วง#หัวใจหนึ่งดวงจะพังไหม