ประธานตัวร้ายกับหวานใจตัวแสบ

          หลังจากที่เลิกทะเลาะกับป๊อบปี๊ ชีวิตฉันก็กลับคืนสู่ความสงบสุขอีกครั้งนั่นก็คือ นอน นอน นอน และก็นอน 
     "ฟางแกอย่าลืมเอางานไปส่งบนโต๊ะอาจารย์นะ"    
     "อืม เดี๋ยวค่อยไปขอนอนอีกนิด"
     ฉันตอบเสียงอู้อี้ ไหนใครสัญญากับนายป๊อบปี๊ว่าจะไม่หลับในห้องเรียน จำไม่เห็นจะได้เลย ไม่ใช่ฉันเนอะ
     "นี่ฟางตื่นเลยถ้าไม่รีบเดี๋ยวพี่ประธานจะรอนานรู้ไหม"
     "อื้อ ไปแล้วๆ"
     หลังจากสลัดความง่วงออกจากหัว ฉันก็เดินไปหยิบกองการบ้านไปส่งให้อาจารย์ส่วนเฟย์กับแก้วก็ล่วงหน้าไปหาอะไรกินกันก่อน ด้วยเหตุผลที่ว่าฉันชักช้าจนไม่น่ารอ     เชอะใจร้ายกันจริง ฉันถือเองคนเดียวก็ได้ไม่ง้อหลอกย่ะ
     "ฟางช่วยถือไหม"
     ฉันชะงักเมื่อเห็นว่าผู้ชายตรงหน้าก็คือปริ้น คนที่ฉันไม่ได้เจอมาหลายวันแล้ว ที่สำคัญฉันกลับรู้สึกว่ายังไม่พร้อมจะเผชิญหน้ากับเขาเท่าไร
     "เงียบทำไมฟาง มาให้ฉันช่วยถือดีกว่า ฉันมีอะไรอยากคุยกับเธอด้วย"
     "เออ ขอบคุณนะ นายอยากคุยอะไรกับฉันหรอ"
     "ความจริงฉัน อยากจะถามอะไรเธอมากกว่า เอานี่ไปส่งแล้วเราไปนั่งคุยกันได้ไหม"
     "ได้สิ แต่ขอฉันโทรบอกแก้วกับเฟย์แปบนึงนะ"
     "ไม่ต้องหลอก ฉันขอเวลาแค่แปบเดียว"
     ปริ้นขอเวลาแค่แปบเดียวจริงๆ เวลาแค่ไม่กี่นาทีที่ทำให้ฉันรู้สึกอึดอัดและก็สับสนเป็นบ้า 
     "เธอคบกับป๊อบปี๊ใช่ไหม"
     หมอนี่ถามแบบอ้อมค้อมไม่เป็นหรือไงนะ แต่ก็ดีแล้วฉันเองก็ไม่อยากจะปิดบังเขา ให้อะไรอะไรมันชัดเจนไปดีกว่า
     "อืม ฉันคุยกับป๊อบอยู่ เรื่องนี้หรอที่นายอยากคุยกับฉัน"
     "ฟาง ถ้าฉันบอกอะไรไปเธอจะเชื่อไหม"
     "แล้วนายจะบอกอะไรฉันหล่ะ"
     "เธออาจจะมองว่าฉันงี่เง่าที่ทำตัวมีปัญหากับมัน แต่เพราะมันทำให้ผู้หญิงที่ฉันรักต้องฆ่าตัวตายทั้งๆที่ท้อง และมันยังจะกล้าแย่งเธอไปจากฉันอีกหรอ"
     "เดี๋ยวนะ นายพูดอะไรของนาย ท้องใครท้อง"
     "เธอคงไม่รู้เรื่องนี้สินะ เพราะมันไม่มีทางยอมบอกเธอเองแน่"
     "แล้วฉันจะรู้ได้ยังไงว่านายพุดความจริง"
     "ครีม ลองไปถามมันดูซิว่ารู้จักผู้หญิงชื่อนี้หรือเปล่า พนันได้เลยว่ามันต้องตกใจแน่ๆ ฉันคงทำได้แค่เตือนรู้ไว้นะฟางว่าฉันเป็นห่วงเธอ และที่สำคัญฉันรักและจริงใจกับเธอมากกว่ามัน"
     ให้ตายเถอะนี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน นายปริ้นมาพูดๆๆ พูดจบก็เดินออกไปทิ้งความร้าวฉานไว้ในใจฉันเนี่ย โอเคฉันไม่ใช่ผู้หญิงประเภทที่ฟังเขาพูดจบก็จะร้องห่มร้องไห้ แล้วไปเลิกกับนายป๊อบปี๊ แต่ก็ไม่ได้โลกสวยถึงขั้นจะไม่เชื่อที่ปริ๊นพูดเลย ถ้าดูตามเหตุผล หนึ่งปริ๊นไม่ถูกกับป๊อบปี๊และสองปริ๊นอยากให้ฉันกับป๊อบเลิกกันมีความเป็นไปได้ที่เขาจะใส่ร้ายพี่ชายตัวเองเพื่อให้ฉันเกลียดป๊อบปี๊ แต่เขาจะแต่งเรื่องได้ยาวขนาดนี้เลยหรอ
     โรงอาหาร
     "กว่าจะมาได้นะแม่คุณนี่มันเกือบบ่ายแล้วนะ แกคิดว่ารร.เข้าตอนสี่โมงเย็นหรือไง"ยัยแก้วหันมาบ่น
     "ขอโทษทีพอดีมีปัญหานิดหน่อย ฉันไม่กินข้าวนะไม่หิวอ่ะ"
     "มีไรป่าววะ หน้าแกดูไม่ค่อยดีเมื่อกี้ฉันพูดเล่นนะโว้ย"
     "เปล้าไม่มีไร แค่แบบอยากผอมบ้างอะไรบ้าง"
     "เฟย์ว่าฟางมีพิรุธ ไปทำอะไรมาบอกมาเดี๋ยวนี้เลยนะ"
     "โถ่เฟย ไม่มีอะไรหรอกน่า ไปๆไปเรียนกันเถอะ"
     ถึงเฟย์กับแก้วจะส่งสายตาจับผิดมาไม่เลิก แต่สองคนนั้นก็ยอมไปเข้าเรียนแต่โดยดีเราทั้งสามคนเลยเดินมาที่ล็อกเกอร์เก็บ ฉันเปิดล็อคเพื่อที่จะเอาไม้แบดไปเรียนพละในคาบต่อไป 
     พรึ่บบบ รูปเยอะแยะมากมายหล่นออกมาจากล็อคเกอร์ฉัน แถมยังมีสองสามรูปที่อยู่ในล็อคเกอร์เฟย์กับแก้ว
     "ใครเล่นบ้าอะไรว่ะ"
     ฉันหยิบรูปใบหนึ่งขึ้นมา ในรูปเป็นผู้หญิงอายุเท่าๆกับฉันกำลังยิ้มให้กล้องอยู่ ที่สำคัญคนที่นั่งข้างเธอ คือคนที่ฉันรู้จักดีเลยหล่ะ
     "รูปใครอ่ะแก้ว คนรู้จักป๊อบหรอ"
     "เออ คือ"แก้วทำเสียงอึกอักเหมือนบิดความลับอะไรสักอย่าง
     "บอกมาเหอะ"
     "รูปพี่ครีมแฟนเก่าพี่ประธานหน่ะ"
     ครีม แฟนเก่า ฉันว่ามันคงไม่ใช่เรื่องบังเอิญแล้วหรือว่าที่ปริ๊นพูดจะเป็นเรื่องจริง สู้ไปถามเลยดีกว่าจะได้ไม่เป็นภาระของจิตใจเอามันให้รู้กับไปเลยว่าครีมมีตัวตนจริงใช่ไหม
     "ไอ้ฟางจะไปไหน"
     "พวกแกไปเรียนก่อนเลยเดี๋ยวตามไป"ฉันวิ่งพรวดเข้ามาที่ห้องเรียนป๊อบปี๊ดีนะที่ยังไม่ได้เดินไปเรียนที่ตึกอื่น เขาดูจะแปลกใจที่เห็นฉันโพล่มา แน่ละเวลาปกติฉันไม่เดินมาหรอกตึกสถาไกลจะตาย หมอนั่นสิต้องเป็นคนเดินไปหาฉัน
     "อ้าวฟางนึกยังไงถึงเข้ามาหาที่ห้อง"ฉันไม่ตอบป๊อบปี๊แต่ถามกลับแทน
     "ถามอะไรหน่อยได้ไหม"
     "ได้สิจะถามอะไรครับ"
     "ถามตรงๆนะ รู้จักคนชื่อครีมหรือเปล่า"
     ป๊อบปี๊ทำหน้าตกใจแค่เพียงครู่เดียวเท่านั้นก่อนจะเปลี่ยนสีหน้าเป็นอย่างอื่น แต่มีหรอที่คนตาไวอย่างฉันจะสังเกตุไม่ทัน 
     "ไม่รู้จัก ถามทำไมหรอ"
     "ก็แค่อยากรู้หนะ แต่นายไม่อยากบอกก็อีกเรื่องนึง"
     "มีใครพูดอะไรให้ฟังมาหรือเปล่า"
     "แล้วนายมีอะไรจะบอกหรือเปล่า มีคนส่งรูปนี้มาให้ฉันรูปคู่ของนายกับคนที่นายไม่รู้จักหนะ"ฉันถามเสียงเรียบคนปกติอาจจะไม่รู้ แต่ถ้าเป็นคนที่สนิทกันจะรู้ว่าอารมณ์ฉันในตอนนี้ไม่ค่อยดีเท่าไร ฉันรู้สึกไม่ชอบมาพากลเลยกับท่าทางของคนที่บอกว่าไม่รู้จัก จะให้เชื่อยังไงในเมื่อท่าทางนายมันออกขนาดนี้
     "ฟางฉันอธิบายได้"
     "ช่างเหอะ ขอตัวไปเรียนนะ"
     วันนี้ฉันตีแบดไม่โดนเลยแม้แต่ลูกเดียวจนแก้วกับเฟย์อดเป็นห่วงไม่ได้เพราะฉันหน่ะเคยเป็นนักกีฬาแบดมินตัน หลังจากเรียนพละฉันก็ไม่มีกะจิตกะใจจะทำอะไรแม้กระทั่งหลับ คงเป็นครั้งแรกที่ฉันไม่หลับในเวลาเรียนเลยแม้แต่คาบเดียว แลดูเป็นคนดีมาก อ้ากกกฉันคิดแล้วคิดอีกกับเรื่องผู้หญิงที่ชื่อครีม คำพูดของปริ๊นยังก้องหลอกหลอนอยู่เลย อีกนิดนึงฉันจะใกล้บ้าแล้วหรือว่าฉันบ้าไปแล้ว
     "เป็นอะไรฟางดูเหม่อชอบกล ยังไม่เลิกคิดเรื่องพี่ครีมหรอ"
     "ทำไมฉันไม่เคยเจอพี่เค้าเลย"
     "ก็พี่เค้าย้ายออกจากโรงเรียน มีข่าวลือว่าเอ่อ"
     "เฟย์ก็อีกคนมีอะไรก็พูดมาเถอะ"
     "มีข่าวลือว่าท้อง แต่ไม่รู้ว่ากับใครลือไปถึงขั้นว่าพี่เค้าฆ่าตัวตาย จนคริสคนที่เคยจับตัวแกไปหน่ะเค้าเป็นพี่ชายฝาแฝดของพี่ครีม ฉันว่าเค้าคงเข้าใจผิดว่าเป็นพี่ประธานมั้งถึงได้จับตัวแกไปเพื่อแก้แค้น"
     "ความจริงนายคริสอะไรนั่นอาจแก้แค้นถูกคนก็ได้นะ"
     ฉันปล่อยความคิดไปเรื่อยเปื่อย ไอ้ปอบบ้าเอ้ยมีอะไรทำไมต้องโกหกด้วย พูดความจริงมันจะตายไหม
     กริ้งง กริ้งงง เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นใครโทรมาเบอร์ไม่คุ้นเลยสักนิด
     (สวัสดีฟาง ได้คุยกันอีกแล้วนะ)
     "นายเป็นใคร ฉันไปเคยคุยกับนายตอนไหน"
     (ฉันชื่อคริส คนที่เคยจับตัวเธอไปไงสาวน้อย เธออยากรู้ใช่ไหมว่าความจริงคืออะไร)
     "ความจริงบ้าอะไรของนาย"
     (ก็ความจริงเรื่องแฟนเธอไง)
     "นี่นายต้องการอะไรกันแน่"
     (ออกมาที่หน้ารร.แล้วเธอจะได้รู้ความจริงทุกอย่าง ตู้ดดดด ตู้ดด)
     "เดี๋ยวก่อนอย่าเพิ่งวาง โอ๊ยนี่มันจะเกิดเรื่องบ้าบออะไรนักเนี่ย"
     ฉันพยายามจะโทรกลับแต่เจ้าของโทรศัพท์ปิดเครื่องหนีไปแล้ว ฉันชั่งใจอยู่นิดนึงก่อนจะกดโทรศัพท์หาใครบางคน ยังไงฉันก็ไม่ไปคนเดียวอยู่แล้ว
     "ฉลาดนิที่หาคนมาด้วย"
     "นายบอกให้เดินออกมาไม่ได้บอกให้ออกมาคนเดียวไม่ใช่หรือไง อย่ามัวชักช้ามีอะไรจะพูดก็พูดมา"
     "พูดแน่แต่ไม่ใช่ตรงนี้"หมอนั่นกระชากตัวฉันเข้ามาใกล้ ความเย็นวาบจากกระบอกปืนจ่อที่เอวฉัน เล่นสกปรกอีกแล้วสินะ
     "ว่าแล้วว่าคนอย่างนายต้องเล่นสกปรก"
     แต่ที่ทำให้ฉันตกใจคือปริ๊นไม่ได้มีทีท่าว่าจะเข้ามาช่วยฉันแม้แต่น้อย แต่กลับพูดอะไรที่ทำให้ฉันตกใจ
     "ฉันบอกมันว่าให้ไปรอแกที่โกดังxxx แต่ว่าแกห้ามทำอะไรฟาง”
     "ได้ฉันจะไม่ยุ่งกับคนที่ไม่เกี่ยวข้อง แต่ถ้ามันเล่นตุกติกเหมือนคราวที่แล้วแฟนมันเป็นศพแน่ ส่วนเธอขึ้นรถซะ"
     ฉันถูกผ้าสีดำปิดตาจนมืดสนิท แม่งเอาผ้าอะไรมาปิดตาฉันนะกลิ่นเน่าซะมัด นายคิดว่าถ้านายไม่ปิดตาฉันทำอย่างกับว่าฉันจะจำทางหนีได้ เล่นขับวนไปวนมาซะขนาดนี้
     "ถึงแล้วลงมา"
     "คิดว่ามองเห็นไหมหล่ะ"
     "พวกนายเอาผ้าปิดตาออกสิ"
     ผ้าปิดตาถูกแกะออก เผยให้เห็นโกดังเก่าที่เต็มไปด้วยเศษซากไม้ สกปรกซะมัด
     "มีที่ที่ดีกว่านี้ไหมย่ะ"ฉันกลอกตาไปมาอย่างสุดเซ็ง
     "ตัวประกันมีสิทธิ์เลือกด้วยหรอ"
     "อย่างน้อยถ้าฉันจะตาย นายช่วยไขข้อข้องใจหน่อยว่าทำไมฉันต้องถูกนายจับมาครั้งแล้วครั้งเล่า ทำไมถึงแค้นไอ้ปอบนั่นหนักหนา"
     "เรื่องมันนานมากแล้ว"
     คริสนิ่งไปพักนึงก่อนจะเริ่มเล่าเรื่อง ตั้งแต่ตอนที่เขาป๊อบปี๊ พี่ครีมยังเป็นเพื่อนรักกันอยู่ ตอนแรกคริสไม่รู้ด้วยซ้ำว่าครีมท้อง เขารู้เรื่องก็ตอนที่น้องสาวจากไปแล้ว โดยที่ป๊อบปี๊บอกเค้าแค่ว่าครีมฆ่าตัวตาย ส่วนเรื่องท้องเขาได้ยินมันจากข่าวลือที่แพร่ไปทั่วโรงเรียน
     "นายก็เลยเริ่มสืบเรื่องนี้ใช่ไหม"
     "ยิ่งเริ่มสืบ มันก็ยิ่งชัดว่าใครทำให้น้องฉันตาย"
     "นายมั่นใจได้ไงว่าเป็นป๊อบ"
     "โทรศัพท์น้องฉันมีแต่เบอร์โทรศัพท์ของป๊อบปี๊ เวลาส่วนใหญ่ครีมก็อยู่กับมันถ้าไม่ใช่มันแล้วจะเป็นใคร"
     "ไม่ใช่ฉัน ฉันกับครีมเราเป็นแค่พี่น้องกัน"
     ป๊อบปี๊โพล่ออกมาหน้าโกดัง คิดว่าตัวเองเป็นพระเอกหรอไม่รู้หรือไงว่ามันล่อนายมา จะมารนหาที่ตายทำไม
     "พี่น้องกันคิดว่าฉันจะเชื่องั้นหรอ ถึงนายจะไม่ได้ทำแต่นายก็รู้ว่าใครทำใช่ไหมละ"
     "อืม ฉันรู้" ป๊อบปี๊พนักหน้านิ่ง แล้วพูดต่อ "แต่ว่าบอกไม่ได้ ครีมขอไว้ก่อนตาย"
 
     "ครีมขอไว้งั้นหรอ"
     "อืม ฉันไม่อยากผิดคำพูดกับเพื่อนที่ฉันรักที่สุด และถ้านายถามถึงหลักฐาน เอานี่ไป"ซองสีน้ำตาลถูกยื่นให้คริส หมอนั่นรับมาเปิดอ่าน สีหน้าดูย่ำแย่ลงเรื่อยๆ
     "นายต้องจำลายมือครีมได้อยู่แล้ว จริงไหม"
     "แกอาจจะบังคับให้ครีมเขียนขึ้นมาก็ได้"
     "ฉันว่าแกน่าจะรู้ดีกว่าใครนะ"
     "หึ ไม่ว่าครีมจะขอให้แกปิดอะไรไว้ฉันขอสั่งให้แกเล่าความจริงออกมาทั้งหมด ไม่อย่างงั้นฉันจะกรีดมีดลงไปบนหน้าแฟนแก"
     "เห้ยเอามีดกรีดหน้าเลยหรอ ฉันไปเกี่ยวอะไรด้วยอ่ะ"
     "เงียบ ถ้าไม่อยากลองดี"
     "ไอ้คริสอย่าแตะต้องฟาง"
     "เลือกเอาสิระหว่างความลับที่แกปกปิดอยู่กับชีวิตยัยนี่ เลือกเอา"
     "ใจเย็นก่อน นายจะอยากรู้ไปทำไมนายรู้ไปครีมก็ไม่ฟื้นขึ้นมาอยู่ดี"
     "ถ้าเกิดนังนี่ตายขึ้นมานายจะอยู่เฉยได้หรอ ถ้านายตอบว่าได้ฉันจะฆ่าฟางดูจะได้หายกันไงหล่ะ"คริสตะคอกมือหนาจิกปลายผมจนฉันรู้สึกเจ็บ ท่าทางเค้าจะคลั่งไปแล้ว
     "แกจะบ้าหรือไง ชีวิตคนมันแลกกันได้ที่ไหน"
     "งั้นก็บอกมาสิว่ะ ถ้าแกยังรีรอระวังจะได้ศพกลับไปแทน"
     "ฉันขอโทษฉันบอกไม่ได้ว่ะ"
     "งั้นแกก็ดูความทรมานของยัยนี่ได้เลย"ปลายมีดจ่อที่หน้าฉันไม่กี่เซนต์ แต่กลับมีเสียงมือมากระชากมีดออกจากมือคริสก่อน ใครกันนะ
     "หยุดบ้าได้แล้วพี่คริส"
     ทุกอย่างในห้องเมื่อจะเงียบไปชั่วขณะเมื่อผู้หญิงคนหนึ่งปรากฎตัวขึ้นมา พี่เขื่อนกับพี่โทโมะเองก็มาพร้อมกับเธอ หรือว่าผู้หญิงคนนี้จะคือ "พี่ครีม"
     "ครีม"
     "ปล่อยน้องเค้าเดียวนี้นะพี่คริส น้องฟางเค้าไม่ได้เกี่ยวกับเรื่องนี้เลย แล้วป๊อบก็ไม่ใช่คนที่พี่ควรแก้แค้นแต่เป็นคนที่พี่ควรจะขอบคุณด้วยซ้ำ”
     ป๊อบปี๊รีบดึงฉันมาข้างตัวเขา แถมยังกอดเอวฉันไว้อีกด้วย เขาดูเหมือนจะไม่ตกใจอะไรกับการปรากฏตัวของพี่ครีมแสดงว่าหมอนี่รู้มาตลอดว่าพี่ครีมยังไม่ตาย พี่เขื่นกับพี่โทโมะก็คงจะรู้พอๆกัน คงจะมีแค่ปริ้นที่ไม่น่าจะรู้เรื่องพี่ครีมด้วยเพราะเขาดูจะแปลกใจมาก
     "นี่มันอะไรกันนะ"
     "อยู่เฉยๆเหอะหน่า ความผิดฟางมีเยอะมากรู้ไว้ด้วย"
     ป๊อบปี๊กอดเอวฉันไว้แน่นขึ้น ถึงจะถูกดุแต่ฉันกลับรู้สึกอุ่นใจถึงแม้ว่าเรื่องราวทั้งหมดจะยังไม่คลี่คลาย แต่ฉันรู้ว่าฉันผิดที่ไม่เชื่อใจเขา