ประธานตัวร้ายกับหวานใจตัวแสบ

     
            "นี่แกจะหลบหน้าเค้าไปถึงไหนย่ะ"
            แก้วตบโต๊ะม้าหินที่ฉันนั่งอยู่ เสียงดังจนคนรอบตัวเริ่มหันมามองที่กลุ่มพวกเรา ขนาดแอบหนีมายังมุมที่สงบที่สุดในโรงเรียนแล้ว เพื่อนแก้วยังตามหาฉันเจออีกหรอ
           "เบาสิย่ะ พูดอะไรของแกใครหลบหน้าใคร"
           "ฟางไม่ต้องเลยนะ พวกเราดูออกนะว่าฟางหลบหน้าพี่ประธาน ไอ้เรื่องกลับบ้านเร็วทุกวันดูยังไงก็ไม่ใช่ฟาง"
           "ก็จะสอบมิดเทอมแล้วนี่นา ฟางก็อยากกลับไปอ่านหนังสือบ้างอะไรบ้าง เลิกจับผิดกันเลยนะ"
           "ให้มันจริงเถอะย่ะ"
           "ก็จริงนะสิ มาๆอ่านหนังสือเตรียมสอบกันเถอะ"
           "อ่านไปคนเดียวเถอะ ฉันมีนัด เฟย์ก็ด้วย"
          "นัดอะไรของพวกแก"
          "ก็นัดติวไง เห็นพี่ประธานบอกจะติวให้พวกเรา สนใจป่ะ"
          "เหอะ ฉันอ่านเองได้เถอะ จะไปไหนก็ไปเลยพวกแก"
           ฉันนั่งอ่านหนังสือต่อเงียบๆก็อย่างที่รู้กันพวกเพื่อนทรยศมันหนีกันไปหมดแล้วนิ นั่งอ่านคนเดียวก็ได้เวลาทำไม่ได้ไม่ต้องมาส่งซิกขอลอกเลยนะ
           "พี่ฟางคะขอนั่งด้วยได้ไหม"
           "ได้สินั่งเลย"
          "นี่แกฉันได้ข่าวมาว่าพี่ประธานกับพี่หวายเค้าคบกันเป็นแฟนแล้วอ่ะแก"
           "โหคู่นี้ฉันรุ่นมาตั้งหน้า นักร้องสาวอย่างพี่หวายกับผู้ชายหล่อแบบพี่ประธานเหมาะสมที่สุดเลย"
           "ใช่แกไม่เหมือนใครอีกคนที่เคยเป็นข่าวกับพี่ประธานหน้าตาก็จืดซีด เล่นดนตรีก็ห่วยแตก"
           "นี่ฉันว่านะพี่ประธานคงไม่สนใจยัยหน้าจืดนั่นแล้วหล่ะ"
           ตอนแรกฉันก็ไม่ได้สนใจที่เด็กพวกนี้คุยกันหรอกนะแต่ประโยคหลังมันแปลกๆชอบกล รู้สึกเหมือนโดนเหน็บแหนม แต่ไม่เกี่ยวกับฉันหรอกมั้ง ไม่อยากจะเชื่อเลยว่ายัยพะยูนหวายนั่นจะมีแฟนกับเขาด้วย ฉันอ่านหนังสือต่อกองเท่าภูเขาขนาดนี้จะอ่านจบชาติไหนยังไม่รู้เลย
            "นี่พี่ฟางพี่ไม่รู้เลยหรือไงว่าคนที่พูดถึงคือพี่หน่ะ"
             เด็กคนหนึ่งในกลุ่มกระชากแขนฉันให้ลุกขึ้น  เอิ่มมม นี่เมื่อกี้พูดถึงฉันกันหรอ
             "ปล่อยแขนฉันเดี๋ยวนี้ เมื่อกี้ที่พูดอะไรกันมาทั้งหมดนี่หมายถึงฉันหรอ โทษทีนะฉันยุ่งไม่มีเวลามาสนใจเรื่องไร้สาระอย่างเช่นเรื่องผู้ชาย"
             "นี่เธอหาว่าฉันสนใจแต่เรื่องผู้ชายหรอ"
             "ก็นับว่าสมองยังมีรอยหยักอยู่นิ น้องคะพี่ว่าน้องเอาเวลาไปทำเรื่องมีสาระดีกว่าไหม"
             "ปากดีนักอยากโดนตบมากใช่ไหม คิดว่าแกคนเดียวจะเอาชนะพวกเราทั้งหมดได้หรอ"
             "ฉันไม่ชอบใช่กำลังหลีกไป"
             "แกไม่ชอบแต่ฉันชอบ"
              ฝ่ามือเรียวกำลังจะฟาดมาที่หน้าฉัน บอกตรงๆว่ามันรวดเร็วมากจนฉันหลบไม่ทันแต่ไม่คิดว่าจะมีคนเร็วกว่าเข้ามาขวางฝ่ามือนั้นไว้
                เพี้ยะ หน้าของป๊อบปี้สะบัดไปตามแรงตบ ยัยเด็กคนที่ลงมือออกจะตกใจมากกับเรื่องที่เกิดขึ้น ส่วนคนโดนตบกลับทำหน้าเฉย เฉยชาจนน่ากลัว
                "ฉันให้เวลาพวกเธอห้านาทีในการไสหัวไปไม่อย่างงั้นล่ะก็ผู้หญิงก็ผู้หญิงเถอะ"
                "พี่ประธานคะคือว่า"
                "1 ...  2... 3..."
ยังไม่ทันจะถึงห้าตรงหน้าฉันก็ไม่มีใครแล้ว มันก็ไม่ยังไงหรอกก็แค่ตอนนี้เหลือฉันกับเขาสองคนเท่านั้น ฉันยังไม่ได้เตรียมใจมาอยู่กับปอบสองต่อสองเลยนะ
                "ขอบคุณนะ"
                 "ไม่จำเป็น ฉันก็แค่ไม่อยากให้เด็กพวกนั้นเอาชื่อแฟนฉันมาแอบอ้างทำเรื่องไม่ดี"
                "แฟนงั้นหรอ"
                 "เธอคงไม่รู้สินะว่าฉันกับหวายเราเป็นแฟนกันแล้ว"
                 "ล้อเล่นใช่ไหมนายไม่ได้ชอบยัยหวายนี่นา"
                  "ใช่ไม่ได้ชอบแต่รัก ไปละฉันมีเรียนทางที่ดีอย่ามาเจอกันอีกเลยฉันไม่อยากให้แฟนฉันไม่สบายใจ"
ไม่ได้ชอบแต่รัก โอ๊ยๆๆ ลืมประโยคบ้านี่ไปสักทีเถอะฟาง ลืมไปให้หมดเลยทั้งไอ้คนพูดเฮงซวยนั้นด้วย เกิดชาติหน้าฉันใดอย่ามาเจอกันอีกเลย
                "ฟาง"
                "ฟาง ยัยฟาง"
                "แก้วนี่ยัยฟางโอเคป่ะเนี่ย"
                "คิดว่าไม่น่า"
                "พิมพ์อัปสรย์แกไก้ยินฉันไหมมมม"
 ยัยแก้วตะโกนใส่หูฉันแกอยากให้เพื่อนแกหูตึงตั้งแต่ยังวัยรุ่นหรือไงอยู่ใกล้แค่นี้จะตะโกนเพื่ออะไร
                 "ได้ยินตั้งแต่รอบแรกแล้วจ๊ะเพื่อนแก้ว"
                 "เป็นอะไรของแกดูเหม่อชอบกล"
                "อ่อก็อ่านหนังสือไม่รู้เรื่องอ่ะก็เลยเซ็งนิดหน่อย”
                ฉันตอบแม้ว่าตอนนี้ตาจะเหม่อไปคิดถึงเรื่องใครอีกคน และเพราะว่าฉันโกหกเลยไม่กล้าที่จะมองหน้าเพื่อนทั้งสองคน
                “พวกแกจะจ้องอะไรนักหนาบอกว่าไม่เป็นไรก็ไม่เป็นไรสิ”
                ฉันตอบเสียงสั่นเครือ พยายามจะยิ้มให้พวกนั้นเชื่อว่าฉันโอเคจริงๆยิ่งพยายามฝืนยิ้มน้ำตาก็ยิ่งไหลไม่หยุดจนฉันต้องซุกหน้าลงกับฝ่ามือสุดท้ายฉันก็ร้องไห้จนได้อ่อนแอจริงๆ    
                "ฟางไม่เป็นอะไรนะ มีเรื่องไม่สบายใจอะไรบอกพวกเราสิ"
มือเรียวเกลี่ยน้ำตาให้ฉันเบาๆ ส่วนยัยแก้วก็บีบมือฉันให้กำลังใจ มันยิ่งทำให้ฉันอยากร้องไห้มากกว่าเดิม
ฮึกกกกกก
              "โอ๋ขี้แยเป็นเด็กไปได้ฟาง ไม่เอาไม่ร้อง"ยัยแก้วผลักหัวฉันไปมา
             "แกว่าใครขี้แยกัน ฮือฮือ"
             "ก็ใครกันล่ะที่ร้องไห้ขี้มูกโป่งหาาา"
             "เปล่าร้องนะก็แค่น้ำตาไหล"
             ฉันพูดเสียงอู้อี้ ปาดน้ำหูน้ำตสออกจากหน้า คนยิ่งไม่สวยอยู่สภาพเวลาร้องไห้ไม่น่าเกลียดไปกว่าเดิมหรอก
             "พอๆไปล้างหน้าล้างตาไป"
             "อือ แก้วกับเฟย์กลับบ้านไปเลยก็ได้นะเดี๋ยวฟางตามไป"
             "แน่ใจนะว่าไหว"
             "ไหวสิฉันอยากจะไปซื้อหนังสือเข้าหอนิดหน่อยหน่ะ"
             "อืม งั้นระวังตัวด้วยนะ"
             "จ้า"
             ฉันรอจนพวกแก้วเดินออกจากห้องไป ไอ้ที่ว่าจะไปซื้อของหน่ะโกหกทั้งเพความจริงแล้วฉันตั้งใจจะรอดูอะไรบางอย่างมากกว่า
"เดี๋ยวนี้นายหัดทำตัวเป็นสโต๊กเกอร์แล้วหรือไงหะ "