ประธานตัวร้ายกับหวานใจตัวแสบ

อันนี้เป็นเหตุการณ์หลังจากที่ทั้งคู่คบกันมาหนึ่งปีแล้วนะค่ะ ตอนพิเศษสำหรับวาเลนไทน์จ้า
.................................................................................................................
     ฉันไม่เคยสนใจวันวาเลนไทน์เลยจนกระทั่งมีแฟนเป็นตัวเป็นต้นกับเขา เมื่อตอนกลางวันนายปอบแอบเอาช่อดอกป๊อบปี๊มาใช่ไว้ในล็อคเกอร์ฉัน พร้อมกระดาษโน้ตสั้นๆ
เย็นนี้เจอกันที่รัก  จาก ป๊อบปี๊
ทำให้ฉันประหลาดใจนิดหน่อยก็เขาจบไปปีที่แล้ว ตอนนี้ก็เรียนปีหนึ่งอยู่แถมช่วงนี้ก็หายหัวไปทั้งอาทิตย์อีก ช่างเหอะเดียวเย็นนี้ก็รู้
    ตกเย็นป๊อบปี๊มารับฉันไปร้านอาหารชื่อดัง มาไม้ไหนเนี่ยคุณชาย ตอนนี้เราสองคนเลยนั่งดินเนอร์กันใต้แสงเทียนเกือบจะโรแมนติกแล้วถ้านายปอบเลิกกระทบกระแทกแดกดันเรื่องการหลับในเวลาเรียนของฉัน
"เป็นไงหลับสบายไหม"ร่างสูงประชดฉันเบาๆ เป็นไงหล่ะฉันหลงผิดครั้งเดียวได้ทั้งแฟนได้ทั้งพ่อ แต่ก็อ่ะนะอย่างน้อยก็มีคนเลี้ยงข้าวฟรีเหมือนตอนนี้ไง  ใครจะคิดว่าผู้ชายแบบนายปอบจะมีโมเมนต์เซอร์ไพร์วาเลนไทน์ด้วยการพามาดินเนอร์ที่ร้านอาหาร แน่นอนว่าได้รับการอนุมัติจากท่านพี่จองเบเรียบร้อยแล้วไม่งั้นฉันคงถูกโบย =*=
"หลับไม่ลงหรอกก็ดันมีคนเอาของไปใส่ไว้ในล็อคเกอร์นิ นี่ถามจริงเถอะแอบเอาดอกป๊อบปี๊ไปหย่อนตั้งแต่ตอนไหนค่ะ คิดว่าวันทหารผ่านศึกหรือไง"ฉันแขวะกลับดอกกุหลาบดอกคาเน่ชั่นก็มีตั้งเยอะแยะกลัวไม่รู้หรือไงค่ะว่าชื่อป๊อบปี๊
"ไม่ชอบหรือไงก็ดีเดี๋ยวปีหน้าจะเอาดอกรักกับดอกมะเขือไปให้แทน"
"บ้าหรือไงไม่เอาดอกบานไม่รู้โรยมาด้วยหล่ะไหว้ครูเลยไหม"
"หรือจะเอา"
"พูดเล่นย่ะ แต่ก็ขอบคุณนะ"
ฉันยิ้มให้ กว่าจะมานั่งเถียงกันได้แบบนี้ต้องขอบคุณที่เขาไม่ถอดใจไปเสียก่อน ไหนๆก็ไหนๆฉันหยิบของขวัญที่ตั้งใจทำให้ขึ้นมา"นี่ของนาย"ฉันยื่นกล่องของขวัญให้เขา
"หืม มีมุมแบบนี้ด้วยหรอเรา"ป๊อบปี๊รับไปแล้วยิ้มล้อเลียน รู้งี้ไม่ทำให้ก็ดีกว่าจะเสร็จเล่นเอาไม่ได้หลับไม่ได้นอน
"จะเอาไหมย่ะไม่เอาเอาคืนมาเลย"
"เอาสิ อะไรหรอ"
"ไม่บอก หิวแล้วหาอ่ะฉันกินแล้วนะ"
หลังจากจบมื้อค่ำ ป๊อบปี๊ก็พาฉันไปเดินเล่นริมสะพาน ท้องฟ้ามืดสนิทจนเห็นดวงดาวเต็มฟ้า จู่ๆเขาก็พูดขึ้นมาว่า"รู้ไหมทำไมถึงให้ดอกป๊อบปี๊"
"เพราะนายจงใจจะกวน..."พูดได้แค่นั้นฉันก็ต้องหยุดเมื่อเจอสายตาจริงจัง โอเคค่ะหุบปากก็ได้
"ที่ฉันให้ดอกป๊อบปี้เธอ ก็เพื่อที่จะบอกว่าทั้งตัวและหัวใจของฉันอยู่ในกำมือเธอ ฉันสัญญานะฟางว่าจะรักและดูแลเธอตลอดไป ต่อให้เธอจะไม่สวย จะแก่ หรือจะอ้วนขึ้นแค่ไหน"
ฉันฟาดมือลงบนแขนเขา”นี่เกือบจะซึ้งแล้วนะ จะมาแช่งให้ฉันไม่สวยทำไมย่ะอีตาบ้า”ป๊อบปี๊จับมือฉันมากุมไว้ มือหนาสวมแหวนลงมานิ้วนางข้างซ้าย มันหมายความว่าอะไรรรร
"นายเอาแหวนมาให้ฉันทำไม.///."ป๊อบปี๊เแลี่ยนจากกุมมือมาเขกหัวฉันแทน อะไรของนายเนี่ย
"เอามาขายเธอมั่งยัยบ้อง เอามาหมั้นไว้ก่อนเข้าใจไหม"
"หมั้น หึไปขอพ่อเค้าให้ได้ก่อนเถอะ อย่าลืมผ่านด่านพี่จองเบด้วย"
"ขอแล้วไม่อย่างนั้นคงไม่พามาได้หรอก"
ตอนแรกฉันนึกว่าหมอนั่นพูดเล่นเลยประชดไปแบบนั้นแต่ใครจะไปรู้ว่านายปอบจะแอบบินไปขอพ่อฉันถึงอเมริกา ที่หายไปอาทิตย์นึงนี่คือไปทำเรื่องนี้หรอ แล้วเขายังไม่โดนพ่อฉันยิงตายเนี่ยนะไม่อยากจะเชื่อ
"จริงอ่ะแล้วพ่อว่าไงบ้าง"
"ก็บอกว่าไม่เอาสินสอดแล้วจะแถมข้าวสารให้สามกระสอบ"
"บ้าหรอ เอาดีๆ"
"พ่อเธอบอกว่าให้รอเธอเรียนจบก่อนแล้วแต่งได้เลย"
"แต่ฉันยังไม่ตกลงจะแต่งเลยนะย่ะ"ฉันแกล้งเล่นตัวดูสิว่าเค้าจะทำยังไง
"ก็ลองไม่แต่งดูสิจะฉุดให้ดู"
"อีตาบ้าไม่คุยด้วยแล้ว"ฉันเบือนหน้าหนีความจริงมันเป็นข้ออ้างไม่ให้คนบางคนรู้ว่าเขินแค่ไหน แต่กลับเป็นการสร้างโอกาสป๊อบปี๊รวบตัวฉันเข้าไปกอด เขาก้มลงมากระซิบข้างหูเบาๆ
"ขอบคุณนะครับฟางขอบคุณที่มาทำให้หนึ่งปีที่ผ่านมาของฉันมีความสุข สุขสันต์วันวาเลนไทน์ครับที่รักของผม
                จะว่าไปฉลองวาเลนไทน์ปีแรกก็ไม่เลวนะ