ประธานตัวร้ายกับหวานใจตัวแสบ

บทที่
          ฉันลืมตาขึ้นมาในห้องของโรงพยาบาล ชุดนักเรียนก็ถูกเปลี่ยนเป็นชุดคนไข้ สายน้ำเกลือโยงใยมาที่หลังมือฉัน เอ๊ะเดี๋ยวนะถ้าอยู่โรงพยาบาลก็แปลว่าฉันต้องเป็นคนป่วย โอ๊ยปวดหัวทำไมมันมึนๆแบบนี้นะ เหมือนว่าโรงพยาบาลหมุนกลับตาลปัดไปหมด
          “ฟื้นแล้วหรอ”ปริ๊นถามขึ้นมา
          “ปริ๊น เกิดอะไรขึ้น”
          “เธอโดนจับตัวไปตอนนี้ปลอดภัยแล้วหล่ะ ไม่ต้องกลัว”
          “กลัวบ้าอะไรหล่ะ ก็แค่คิดว่าฉันประมาทเกินไปเลยถูกจับตัวได้ง่ายๆแล้วนายไปช่วยฉันมาหรอ”
          “นี่เจ้เราอยู่กันสองคนถ้าฉันไม่ช่วยใครจะช่วยครับ”
          “ไอ้บ้างั้นก็ขอบคุณนะ”
          ปริ๊นเป็นคนช่วยฉัน แล้วคนที่บอกให้ฉันนั่งรออยู่นานสองนานมันหายหัวไปไหนกันนะ ทั้งที่ฉันอยากให้เขาเป้นคนแรกที่จะมาดูและ มาปกป้อง แต่ทำไมเวลาแบบนี้ถึงไม่อยู่
          ฮึก ฮึกกก ฉันเบนหน้าไปทางอื่นแล้วปล่อยให้น้ำตาไหลออกมา รู้สึกสมเพชตัวเองซะมัดที่มานั่งคิดถึงคนที่ไม่สนใจเรา
          “ฟางเธอเป็นอะไร”
          “เปล่าเจ็บแผลหน่ะ แล้วแก้วกับเฟย์รู้เรื่องรึเปล่าเน่ย”
          ฉันปาดน้ำตาแล้วส่งยิ้มบางๆไปให้ นี่ไม่ใช้เวลามาทำตัวอ่อนแอวะหน่อย หมอนี่อุตส่าห์ช่วยฉันจะมานั่งร้องห่มร้องไห้ทำไม
          “อย่าหลอกฉันเลย เรื่องป๊อบปี้ใช่ไหม”
          “เปล่านิ นายคิดมากหน่า”
          “ถ้าเค้าไม่รักคบกับฉันได้ไหม”
          ฉันเบิกตากว้างกับคำขอคบแบบโต้งๆ อยู่ดีๆก็มาขอฉันคบแบบนี้เนี่ยนะ ตอนที่ไปช่วยฉันไอ้ปริ๊นมันสมอกระทบกระเทือนอะไรหรือเปล่า ที่ฉันเข้าไปมันไม่ชอบฉันไม่ใช่หรือไง
          “ล้อเล่นเหอะ”
          “เปล่าฉันพูดจริง”
          “นี่อำกันเล่นใช่ไหมเนี่ย โด่ไม่ต้องมาทำหน้าแบบนั้นฉันไม่เชื่อหรอกหน่า”
          “สำหรับเธอฉันไม่เคยโกหก เธอไม่รู้หรือไงเพราะอะไรฉันถึงไม่เคยเรียกเธอว่าพี่เลยสักครั้ง เพราะว่าฉันไม่เคยอยากเป็นน้องชายเธอ ฉันอยากเป็นคนรักของเธอ”
          “ขอโทษนะแต่สำหรับฉันนายคือน้องชาย ฉันมีคนที่ชอบอยู่แล้ว”
          “ไม่เป็นไร ฉันจะรอรอวันที่เธอหันมามองฉัน”
          “ขอบคุณนะ และก็ขอโทษที่ฉันให้ความรักนายในแบบที่นายต้องการไม่ได้ แต่ขอร้องเถอะอย่ากลับไปทำร้ายตัวเองแบบนั้นเลยนะ”
          “ฉันจะไม่กลับไปทำแบบนั้นอีกแล้วหล่ะ แต่ขออะไรอย่างนึงได้ไหม”
          “อะไรหรอ”
          “เอ่อ คือว่า”
โครมม มม
          “แก้วเปิดประตูเบาๆสิ”
          “โอ๊ยของเต็มมือขนาดนี้จะเปิดเบาๆยังไง”
          “นี่พวกแกยังจำได้อีกหรอว่ามีฉันเป็นเพื่อนหน่ะ”
          “โอ้ๆ อย่างอนดิที่มาเยี่ยมช้าเพราะมัวแต่ไปหาของโปรดมาเยี่ยมแกนะเนี่ย เออฟางฉันว่าแกไปทำบุญบ้างเหอะช่วงนี้เจอแต่เรื่องซวยๆ”
          “ฉันก็ว่างั้นแหละ”
          “ซื้ออะไรมาอ่ะแก”
          “สปาเกตตี้ของโปรดฟางไง เนี่ยร้อนๆเลยนะ”
          “ขอบคุณมากเฟย์ รักเฟย์ที่สุดเลย”
          “นี่ฉันอุตส่าห์ช่วยถือมานะ”
          “ฉันก็รักแกเหมือนกันแหละย่ะ”
          “ปริ๊นฉันว่านายกลับไปพักดีกว่าไหม เหนื่อยมาเยอะแล้วนิ”
          “อืมฝากฟางด้วย”
          พอปริ๊นเดินออกไปแก้วก็เริ่มหัวข้อเม้ากันทันที
          “นี่แกไอ้เด็กนั่นชอบแกอ่ะดิ”
          “เออ”
          “แล้วฟางว่าไงอ่ะ เค้าก็หล่อดีนะ”
          “โหชมผู้ชายคนอื่นจะฟ้องเขื่อน”
          “แก้วอ่ะ นิสัยไม่ดีก็บอกกี่ครั้งแล้วว่าเฟย์กับพี่เขื่อนไม่ได้เป็นอะไรกันเฟย์เกลียดหมอนั่น”
          “ดูดิหน้าแดงเลย ไอ้ฟางไม่ต้องทำเป็นหลับเคลียร์ให้จบก่อนดิ”
          “ฉันก็บอกว่าเห็นเป็นแค่น้องชายก็เท่านั้น”
          “แหม เพราะชอบพี่ชายเค้าหรือเปล่า”
          “เออ พอใจพวกแกไหม แล้วก็หยุดพูดเรื่องของหมอนั่นสักทีมาดูดำดูดีก็ไม่มี ทั้งที่ตัวเองเป็นต้นเหตุแท้ๆ”
          “แกฉันว่าบางทีมันอาจมีเหตุผลนะ”
          “ข้ออ้างมากกว่าสิ”
          “ เฟย์ว่า”
กริ้งงง กริ้งงง กริ้งงง
          “ใครโทรมารับดิเฟย์”
          “เออคือ”
          ยัยเฟย์ไม่พูดอะไรแต่โชว์หน้าจอให้ฉันกับแก้วดู ก็นึกว่าใครที่แท้ก็พี่จองเบ ห้าพี่จองเบพี่เปลี่ยนชื่อเป็นจองเวรจองกรรมดีไหมทำไมต้องโทรมาตอนนี้ คืนรู้เข้าการกลับอเมริกาได้กลายเป็นอนาคตอันใกล้แน่ T^T
          “ทำไงดีอ่ะแก้ว ฟาง”
          “รับเลยๆ เปิดเสียงด้วย”
          (เฟย์ ฟางเป็นอะไรทำไมไม่รับโทรศัพท์พี่ พี่โทรหาทั้งคืนเป็นร้อยๆสาย ยิ่งตอนเช้าปิดเครื่องหนีไปเลยนี่มันอะไรกันครับ)
          “พี่จองเบคะ ใจเย็น ก่อนนะฟางมันลืมมือถือไว้ที่แก้วอ่ะ แล้วแก้วลืมดูว่าพี่โทรมาก็เลยไม่ได้รับ”
          (ยัยฟางนี่นะลืมมือถือ)
          “พี่จองเบก็รู้นิคะว่าฟางขี้ลืม เฟย์ว่าอย่าตกใจไปเลยนะคะไม่มีอะไรหรอ”
          (ไม่มีอะไรแน่นะ แล้วตอนนี้ฟางอยู่กับพวกเราหรือเปล่า)
          “ไม่อยู่/อยู่คะ”
          “แก้ว/เฟย์”
          “พอๆฉันคุยเอง เอามานี่เลย”
ฉันกดเปลี่ยนมาคุยแบบปกติ
          “พี่จองเบาฟางเองนะ เปล่าๆไม่ได้เป็นไรแค่ลืมโทรศัพท์นะคะ”
          (น้ำเสียงดูไม่ค่อยดีเลยนะ)
          “ไม่ได้เป็นอะไรจริง เดี๋ยวface timeให้ดูเลยไหม”
          (เอาพี่เชื่อก็ได้แล้วทำไมพี่ไปหาที่หอไม่เจอ)
          “แหมพี่ชายคะอายุปูนนี้แล้วจะให้อยู่แต่บ้านก็ไปค้างบ้านเพื่อนบ้างอะไรบ้างสิคะ”
          (แน่ใจนะ)
          “คะ”
          (งั้นพี่ไปทำงานนะ ดูแลตัวเองด้วยนะครับ)
          “บายคะ”
ฉันกดวางสายโทรศัพท์ รู้สึกโล่งอกที่ไม่ถูกจับได้
          “เป็นไงบ้าง”
          “ก็เชื่อดิ มือชั้นนี้หล่ะ”
          “แปบเฟย์พูดเรื่องพี่ป๊อบต่อก่อนฟางคิดว่าพี่ป๊อบไม่สนใจฟางจริงๆหรอ”
          “พอๆ นี่พวกแกได้ค่านายหน้าป่าวเนี่ย เชียร์กันจังฉันหิวแล้วอยากหาอะไรกิน”
          “อ้อ โอเคเดี๋ยวแกะมาให้”
          “งั้นฟางไปเอาน้ำมาให้นะ”
          พอสองสาวออกไปแกะอาหารมาให้ฉัน จู่น้ำตามันก็ไหลออกมาวันนี้ฉันร้องไห้เพราะนายสองรอบแล้วนะถ้านายยังไม่ยอมมาหาฉันจะโกรธจริงๆนะ
          “เออ ฉันจะถามว่าแกจะ.. เฮ้ยฟางเป็นอะไร”
          แก้วรีบเข้ามากอดปลอบฉันเท่านั้นแหละบ่อน้ำตาแตกเลย ฉันร้องไห้ไปสะอึกสะอื้นไปเหมือนเด็กแต่ก่อนฉันไม่เคยเป็นแบบนี้เลยนะ เพราะนายคนเดียวเพราะนายคนเดียวป๊อบปี้
 
แก้ว  said
           “หลับไปแล้วหล่ะ”
          ฉันหันไปพูดหันยัยเฟย์ที่นั่งทำหน้าจะร้องไห้ตามอยู่ข้างๆ ถ้าร้องขึ้นมาอีกคนนี่ฉันจะร้องตามแล้วนะบ้านสร้างเขื่อนกันหรือไงถึงได้สั่งน้ำตาได้ขนาดนี้
          “เรื่องพี่ประธานแน่เลย แก้วจะไม่บอกฟางจริงหรอว่าพี่ป๊อบปี้หน่ะ เป็นคนบอกให้พวกเรามาเยี่ยมฟางแถมยังอุตส่าห์ลุกขึ้นมาทำโจ๊กนี่ให้ยัยฟางทั้งที่ตัวเองเจ็บแทบตาย”
          “อย่าเสียงดังสิเดี๋ยวยัยฟางรู้ขึ้นมาจะทำยังไง”
          “ก็เฟย์อยากให้ฟางรู้”
          “ฟังแก้วนะเฟย์ เฟย์เคยมีเรื่องอะไรที่ไม่อยากบอกให้แก้วรู้ไหม”
          “ก็มีนะ แก้วถามทำไมอ่ะ”
          “เห็นไหมเรื่องบางเรื่องเฟย์ยังไม่อยากบอกแก้วเลยขนาดแก้วเป็นเพื่อนเฟย์นะ แล้วเฟย์คิดว่าพี่ประธานเค้าจะมาบอกเรื่อส่วนตัวกับเราทำไม หืมมม”
          “แต่เฟย์ไม่อยากให้ฟางโกรธพี่ประธานเลย”
          “ให้เค้าเคลีย์กันเองดีกว่าเฟย์”
          เฟย์เงียบไป ใบหน้าหวานยังคงไม่คลายความกังวลก็อย่างนี้แหละน้าชอบเป็นห่วงความรู้สึกคนอื่นไปทั่ว เฮ้อออออ
          “เฟย์กลัวแก้ว กลัวว่าฟางจะโกรธจนไม่เหลือความรักให้พี่ประธาน เฟย์ไม่อยากให้คนสองคนที่รักกันมาก ต้องมาโกรธกันเพราะเรื่องเข้าใจผิด”
          “เอ้าหน่า ให้เวลาตัดสินดีกว่าถ้าเค้าคู่กันจริงเรื่องแค่นี้เค้าทั้งคู่ต้องผ่านไปได้แน่”
...................................................................................................................
มาลงก่อนสอบปลายภาค ไว้ปิดเทอมแล้วจะมาลงให้แวะกว่านี้เน้อ