ประธานตัวร้ายกับหวานใจตัวแสบ

บทที่ 18

“ไอ้ฟางเลิกเรียนแล้วจะกลับบ้านป่ะเนี่ย”

แก้วเอากระดาษปาใส่หัวฉันที่กำลังนอนหลับสบายอยู่บนโต๊ะ เฮ้ยวิธีปลุกมีเป็นร้อยเป็นพันทำร้ายร่างการหนูทำไม

“เออๆ พวกแกไปก่อนเลยนอนต่อแปบ”

“อย่านอนจนโรงเรียนปิดนะเฟ้ย”

“โหแกจะบ่นอะไรลุงภารโรงที่คอยเปิดประตูให้ฉันออกแกยังไม่บ่นเลยนะ”

“เออๆ จะนอนก็เรื่องของแกป่ะเฟย์กลับกัน”

“พรุ่งนี้เจอกันนะฟาง”

“จ้า บ้ายบาย”

ฉันนอนต่อไปอีกยี่สิบนาที ถึงลุกขึ้นมาเก็บของออกจากโรงเรียนวันนี้กว่าพี่จองเบจะกลับก็คงเย็นๆมีเวลาไปลั้นลาที่อื่นเยอะแยะ ได้หนีพี่ชายเที่ยวเป็นอะไรที่สนุกสนานมาก

“มืดค่ำบ้านช่องไม่กลับ คราวที่แล้วไม่เข็ดหรือไง”

ป๊อบปี้เดินถือกระเป๋ามาหาฉัน สายตาคมคายมองมาที่ฉันอย่างคาดโทษ มือหนาแย่งกระเป๋าของฉันไปถือให้ ถามสักนิดไหมว่าฉันต้องการหรือเปล่า

“ง่า นิดหน่อยหน่าวันนี้กลับบ้านเอง”

“แล้วจะกลับยังไง”

“แท็กซี่มั้ง”

“กลับแท็กซี่มันอันตรายรู้ไหม รอแปบเดียวไปส่ง”

“กลับเองได้ ขืนให้นายไปส่งนะพี่จองเบเอาตาย”

“ก็อย่าให้รู้ดิ เอาเป็นว่ารอนะเดี๋ยวมา”

“เออๆๆๆ”

ฉันนั่งรอนายป๊อบปี้มาประมาณชั่วโมงกว่าๆแล้วก็ยังไม่มีวี่แววหมอนั่น นี่เขาลืมหรือเปล่าเนี่ยว่านัดฉันเอาไว้ มันน่านักลืมกันได้ลงคอเชียว เมื่อไรจะมาฟร่ะยุงกัดจนจะเป็นไข้เลือดออกอยู่แล้ว ฝนยังมาทำท่าจะตกอีก

ครืน ครืนนนน  

ฉิบฝนตกลงมาจริงๆด้วย เกลียดกลัวฟ้าร้องก็ตอนที่ไม่มีเธออยู่ รีบมาดิไอ้ปอบนายจะให้ฉันกลับบ้านยังไงหะ ถ้านายยังไม่โพล่มาในสองสามนาทีนี่นะไม่ต้องมาเป็นเพื่อนกันเลย

“น้องสาวมานั่งทำอะไรคนเดียว ให้พี่ไปส่งไหม”

“วู้อยู่โรงเรียนนานาชาติซะด้วย สงสัยจะรวย”

ผู้ชายท่าทางไม่น่าไว้ใจสองสามคนเดินตรงมาทางฉัน คอยดูเหอะถ้าฉันตายกลายไปเป็นผีนายปอบนายจะเป็นคนแรกที่ฉันจะตามไปหรอกหลอน

“ขอตัวนะคะ ฉันกลับเองได้”

“อ่ะๆจะรีบไปไหน”

“ถอยไปสิว่ะ”

 “จุ๊ๆ ขึ้นว่ะมันไม่เพราะเลยนะน้อง”

“ฉันบอกให้ถอยไป”

   ฉันเริ่มระมัดระวังตัวมากขึ้นพลางคิดว่าของในกระเป๋ามันมีอะไรที่พอจะสู้ผู้ชายตัวโตสองคนนี้ได้บ้างถ้าฉันเอากระเปาฝาดมันเกรงว่ากระดูกแขนฉันน่าจะหักก่อนเพราะกระเป๋าฉันหนักมาก ไอ้สองคนนั้นไม่เหลือเวลาให้ฉันคิดมากนักมันคนนึงตรงเข้ามาพยายามจับตัวฉัน

                พลั่ก พลั่ก ฉันพยายามสู้แต่ก็ถูกผู้ชายอีกคนหนึ่งล็อคตัวไว้แล้วโป๊ะหน้าฉันด้วยอะไรสักอย่าง หลังจากนั้นฉันก็ไม่รู้สึกอะไรอีกเลย

...................................................................................................................................