ประธานตัวร้ายกับหวานใจตัวแสบ

หมอนั่นลากฉันออกจากบริเวณนั้น ไปที่สวนหลังโรงเรียนที่ฉันชอบหลบไปนอนอยู่บ่อยๆ
“เจ็บนะ”ฉันประท้วงเบาๆ  หมอนั่นเลยรีบปล่อยมือออกจากแขนฉันทันที
“อ่ะ โทษที”
“แล้วลากฉันมานี่มีอะไรย่ะ”
“ก็แค่จะถามว่าเป็นไงบ้าง” “แต่นี้เนี่ยนะ จะเป็นก็อีตอนที่โดนนายลากมาเนี่ยหล่ะ”
“เธอยังไม่กลับอังกฤษใส่ไหม”หมอนั่นถามขึ้น
“ไม่กลับง่ายหรอกย่ะ ยังไงซะถึงจะต้องกลับจริงๆก็คงรอจนจบม.6ก่อน”ฉันพูด
“ดีจัง”หมอนั่นพึมพำอะไรซักอย่างเบาๆ
“นายว่าอะไรนะ”
“ฮะ อ้อก็แค่บอกว่าทำไมไม่รีบกลับไปตอนนี้เลยหล่ะ เบื่อหน้าเธอจะแย่อยู่แล้ว”
“ถ้าฉันไปแล้วอย่ามาร้องไห้ก็แล้วกันย่ะ มีเรื่องจะพูดแค่นี้ใช่ไหมฉันจะได้ไปเข้าเรียน”
“เดี๋ยวก่อนเรื่องยัยหวายอะไรนั่นหน่ะ ต่อไปถ้ายัยนั่นมาวุ่นวายกับเธอเธอต้องบอกฉันเข้าใจไหม”
“ไม่เข้าใจ ทำไมฉันต้องบอกนายด้วยหล่ะ”
“ก็เพราะฉันจะไม่ยอมให้ยัยนั่นมาทำร้ายเธออีกเป็นครั้งที่สองแน่”หมอนั่นพูดสีหน้าดูจริงจังขึ้นมาก จนฉันรู้สึกเสียวสันหลังวาบแทนยัยหวายเลย
“นี่ไม่ต้องคิดมากหรอกหน่า มันไม่ใช่ความผิดนายซักหน่อยอีกอย่างเดี๋ยวเบื่อก็เลิกไปเองหล่ะ”
“ก็เพราะเธอคิดอะไรง่ายแบบนี้ไงถึงต้องห่วง ยัยนั่นไม่เลิกราง่ายๆหรอก” “เรื่องของเค้าสิ”ฉันตอบเล่นเอานายป๊อบปี้มองฉันตาเขียวปัด
“ก็ฉันขี้เกียจทะเลาะนี่นา”หมอนั่นก็ยังคงจ้องฉันอยู่สายตาดูโกรธกว่าเดิมซะอีก
“ก็ได้ๆ เอาเป็นว่าฉันจะดูแลตัวเอง”คิ้วของหมอนั่นคลายออก เผยรอยยิ้มเล็กออกมากจากมุมปาก
“ดี ถ้ามีเรื่องอะไรก็โทรมาก็แล้วกัน”
“เบอร์นายล่ะ”
“เอาเบอร์เธอมาสิแล้วฉันจะกดโทรเข้าไป”
“08-12xx-xxxx”
“555+ แค่นี้เธอก็ให้เธอฉันแหละยัยโง่”
“ไอ้ปอบบ้า นี่นายหลอกขอเบอรืฉันหรอ”
“ก็ใช่นะสิ555+”
“นายไม่ตายดีแน่”ฉันพูดแล้ววิ่งไล่นายป๊อบปี้ หมอนั่นเมื่อรู้ว่าภัยกำลังมาก็วิ่งหนีอย่างสุดชีวิตแล้วมีหรือคนขาสั้นอย่างฉันจะวิ่งตามเสาไฟฟ้าอย่างนายป๊อบปี้ได้
“อย่าพยายามเลย เห็นเธอวิ่งแล้วเหนื่อยแทน”
“นายอยากตายใช่ไหม” “นี่น้อยๆหน่อยแม่คุณแรงเท่ากุ้งแห้งอย่าเธอจะทำอะไรฉันได้”
“จะลองไหมล่ะ”ฉันพุ่งเข้าไปหานายป๊อบปี้แต่ขาเจ้ากรรมดันไปสะดุดก้อนหินที่อยู่บนพื้น
“โอ๊ยยย”
“สมน้ำหน้ากรรมตามสนอง”แม้คำพูดหมอนั่นจะเป็นการถากถางแต่เขากลับยื่นมือมาดึงฉันให้ลุกขึ้น แต่ขาฉันกลับเจ็บแปลบจนทำให้เซจนเทียบจะล้มลงไปอีก
“ต้องให้ฉันอุ้มอีกแล้วสินะ”หมอนั่นยิ้ม แล้วตวัดตัวฉันขึ้นมาบนอ้อมแขนของเขา ทำไมใจฉันมันถึงสั่นขนาดนี้เนี่ย
“นี่อย่ามาได้ใจนะ ถ้าฉันเดินเองได้ก็คงไม่พึ่งนายหรอก”
“ก็เผอิญเธอเดินไม่ได้ก็เลยต้องมาพึ่งคนอย่างฉันไง”
“ชิ เจอนายทีไรเป็นอันได้เจ็บตัวตลอดเลย”
“เธอซุ่มซ่ามเองต่างหาก แล้วห้องเรียนเธออยู่ไหนเนี่ย”
“ตึก 3ย่ะ”
“ไกลซะมัด กว่าจะแบกเธอไปถึงฉันไม่แขนหักตายก่อนหรอฟร่ะเนี่ย”
“ไอ้บ้าฉันไม่ได้ตัวหนักขนาดนั้นนะย่ะ”
“ชู่ว์อย่าเสียงดังสิคนมองกันหมดแล้ว”ป๊อบปี้พูด ฉันเลยหันไปสนใจคนรอบข้างแทนที่จะต่อล้อต่อเถียงกับหมอนี่ หลายคนมองมาที่ฉันและอีตาปอบอย่างอยากรู้อยาเห็นโดยเฉพาะพวกผู้หญิงบางคนก็หันไปซุบซิบกันอย่างออกรส งานเข้าแล้วไงฟาง
“ไงล่ะที่นี้ก็เงียบได้แล้วใช่ไหม” “ย่ะทำไมเค้าต้องมองเราขนาดนี้ด้วย”ฉันลดเสียงลงจนแทบจะเป็นเสียงกระซิบ  แต่เพราะหมอนี่กลัวไม่ได้ยินเลยโน้มหน้าเค้ามาใกล้ๆ
“อ้อ เค้าคงคิดว่าเราเป็นแฟนกันมั้ง”หมอนั่นตอบอย่างหน้าตาเฉยอะไรจะหน้าด้านหน้าทนขนาดนี้ ส่วนฉันหน้าแทบจะเหมือนโดนเลือดสาดอยู่แล้วเนี่ย ฉันเป็นอะไรของฉันนะปกติฉันไม่ใช่คนขี้อายขนาดนี้นี่นา
“จะบ้าหรือไง ฉันกับนายเนี่ยนะ”
“ก็ดีเหมือนกันนะฉันกับเธอเป็นแฟนกัน”หมอนั่นพูดแล้วทำท่าทางจินตนาการ แล้วจู่หน้าหมอนั่นก็แดงขึ้นมาเฉยเลย
“หยุดเอาฉันไปจิ้นแบบนั้นนะไอ้ปอบหื่น”
“555+เธอรู้ได้ไงว่าฉันคิดอะไร”
“ก็หน้านายมันฟ้องนี่นา”
“หน้าฉันมันบอกขนาดนั้นเลยหรอ”หมอนั่นถามแล้วทำหน้าตาครุ่นคิดเล็กน้อย
“ย่ะ”
“อ่าถึงซะที”หมอนั่นค่อยวางฉันลงแล้วประคองเค้าไปวางบนที่นั่ง
“ขอบใจ”
“ไม่ต้องหลอกยังไงเธอก็ได้ตอบแทนแน่”
“ฉันนึกแล้วว่านายมันพวกทำอะไรหวังผล”
“กลางวันนี้รอด้วยล่ะเดี๋ยวฉันมารับไปกินข้าว”
“ทำไมต้องรอนายด้วยย่ะ”
“มีปํญญาเดินไปกินเองใหมล่ะ ถ้าไม่มีก็อย่าบ่น”
“เชอะ จะมาก็มาเถอะแต่ไม่รับปากหรอกนะว่าจะไปด้วย”
“คร้าบบบบบบ คุณผู้หญิง”
“ไปเรียนได้แล้วไป”
“ไปล่ะครับตั้งใจเรียนหล่ะ”ป๊อบปี้ลูบหัวฉันเบาๆ เมื่อแผ่นหลังของป๊อบปี้ลับไปเพื่อนๆที่เมื่อกี้ตะลึงค้างกันอยู่ก็กรูเข้ามาหาฉัน
“แกเป็นอะไรกับพี่ป๊อบอ่ะฟาง”เพื่อนผู้หญิงคนหนึ่งถามขึ้น
“คนรู้จักหน่ะไม่มีอะไรหรอก”
“แล้วทำไมพี่เค้าต้องมาเทคแคร์แกขนาดนี้ด้วยหล่ะ”หมอนั่นนี่นะคอยเทกแคร์คอยแกล้งล่ะสิไม่ว่า
“เค้าก็คงเห็นฉันเป็นน้องสาวล่ะมั้ง”ฉันตอบส่งๆไปให้พวกนั้นเลิกสงสัย
“จริงหรอ”พวกเพื่อนๆยังคงไม่ค่อยเชื่อเท่าไร
“ก็ไปถามหมอนั่นดูก็แล้วกัน ฉันก็ไม่รู้หรอกว่าหมอนั่นคิดยังไง”ฉันตอบไปตามความจริงฉันจะไปรู้ได้ยังไงหล่ะว่าหมอนั่นคิดยังไงกับฉัน
“ใครจะกล้าหล่ะพี่เค้าดุจะตาย”
“ถ้างั้นพวกเธอก็ไปเตรียมตัวเรียนเฮอะ”พวกเพื่อนสลายกลุ่มไปเมื่อไม่ได้คำตอบที่อยากรู้ ส่วนเพื่อนสาวสุดแสบทั้งสองก็ลอบยิ้มล้อเลียนมาที่ฉันกันใหญ่ จะล้ออะไรกันนะพวหนี้เนี่ย ฉันไม่สนใจแล้วเตรียมตัวนอนต่อดีกว่าฮ้าวววว เพิ่งรู้นะว่าการตื่นเช้ามันทำให้ง่วงขนาดนี้หน่ะ
 ................................................................................................................................
กลับมาอีกครั้งหลังจากสอบปลายภาค ขอบคุณทุกคอมเม้นนะคะไรเตอร์จะพยายามอัพอย่างสม่ำเสมอค่ะ
ชอบไม่ชอบตรงไหนก็บอกกันได้นะค่ะ