ประธานตัวร้ายกับหวานใจตัวแสบ

“ฮ้าวววววว”ฉันกลิ้งไปกลิ้งมาบนเตียง จะว่าไปจมน้ำมันก็ดีเหมือนกันนะ ไม่ได้นอนยาวแบบนี้มานานแล้ว

“ฟางเดี๋ยวพวกฉันจะไปเรียนแล้วเธออยู่คนเดียวได้นะ”แก้วถามย้ำรอบที่ร้อยตั้งแต่แงะฉันให้ตื่นขึ้นมาฟังได้

“อืม เห็นฉันเป็นเด็กสิบขวบหรือไง”

“เด็กสิบขวบเค้ายังไม่หาเรื่องซวยได้เท่าแกเลย”แก้วพูดแล้วพลักหัวฉันเบาๆ ใจร้าย><ซะมัดรังแกได้แม้กระทั่งคนป่วยอ่ะ

“ฟางดูแลตัวเองด้วยนะ  เฟย์เป็นห่วงฟางจังเลย”เฟย์ทำหน้าไม่ค่อยสดใสเท่าไร

“ไม่เป็นไรหรอกเฟย์ ถ้าจะเป็นอะไรก็เพราะแก้วเนี่ยแหละจะเลิกพลักหัวฉันได้หรือยัง”ฉันหันไปแยกเขี้ยวใส่แก้ว

“งั้นพวกเราไปเรียนก่อนนะ”

“อืม บ้ายบาย”ฉันโบกมือให้

                หลังจากที่พวกนั้นออกไปฉันก็เตรียมตัวเข้าสู่นิทราอีกครั้ง

แอ้ดดดดดดด ด ด  เสียงประตูเปิดขึ้นอีกครั้งหรือว่าพวกแก้วจะลืมของกันนะ

“ลืมอะไรหรอแก้ว”ฉันตะโกนออกไป

“เปล่า”เสียงทุ้มตอบกลับมา ตามด้วยเจ้าของร่างที่กำลังทำหน้าไม่สบอารมณ์เท่าไร

“ไอ้เด็กหัวดำ นายมาได้อ่ะ”

“เดินมามั้งเจ้ โรงพยาบาลอยู่ไกลจากบ้านผมจะตายไป”

“ฉันไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้นย่ะ ฉันหมายความว่าแกมาทำอะไรต่างหากล่ะ”

“มาดูว่าตายยัง”ปริ๊นตอบด้วยสีหน้าเรียบเฉย

“ฉันหน่ะยังไม่ตายหรอก แต่มีคนแถวนี้กำลังจะตาย”ฉันขว้างหมอนใส่ไอ้เด็กปากจัดนั่น

“เห้ย มันเจ็บรู้ไหมเจ้”

“ก็ตั้งใจทำให้เจ็บ”

“คนเค้าอุตส่าห์เป็นห่วงนะ”หมอนอีกใบข้างอยู่ที่มือฉัน ไม่อยากจะบอกว่าหน้าฉันตอนนี้ช็อกสุดๆที่เด็กปากเสียอย่างปริ๊นบอกว่าเป็นห่วงฉัน

“อืม แล้ววันนี้ไม่มีเรียนหรอ”ฉันถาม

“มีแต่ขี้เกียจ”ปริ๊นพูดพร้อมทำหน้าเซ็งๆ

“เป็นเด็กเป็นเล็กหัดโดนเรียน”ฉันแขกหัวเค้าไปทีนึง หมอนั่นมองด้วยสีหน้าเอาเรื่องแต่ก็ไม่ได้ทำอะไร

“นี่เห็นว่าป่วยนะ”

“จ้า ไปเรียนได้แล้วไป”ฉันไล่

“เกลียดขี้หน้าฉันมากหรือไงถ้าเป็นพี่ป๊อบเธอคงไม่ไล่แบบนี้ใช่ไหม”หมอนั้นพูดแล้วยิ้มแบบเศร้าๆ

“ฉันเคยพูดแล้วหรอว่าเกลียด”ฉันตอบกลับไป ความจริงหมอนี่ก็เป็นแค่เด็กผู้ชายที่ต้องการความรักมากๆคนหนึ่งเท่านั้นเอง ไม่เห็นมีสาเหตุอะไรให้ต้องเกลียดเลยนิ

“ไม่ต้องพูดหรอก เด็กอันธพาลแบบฉันถ้าเทียบกับสุภาพบุรุษประธานนักเรียนอย่างพี่ป๊อบก็คงไม่มีใครสนใจหรอก”

เวลาหมอนั่นพูดถึงป๊อบปี้ที่ไรสายตาเค้าก็ออกแนวชื่นชมนับถืออยู่ตลอดเวลา แต่ทำไมเวลาเจอกันถึงไม่พูดกันดีๆนะ

“งั้นนายก็อย่าเป็นอันธพาลสิ”

“ไม่ได้หรอกคนๆนั้นต้องได้รับสิ่งตอบแทนที่เค้าทำ”

“งี้เง่า ฉันไม่เห็นเข้าใจอะไรกับการแก้แคนบ้าบอของนายเลยสักนิด”ฉันตวาดออกไป

“คนโลกสวยแบบเธอไม่มีวันเข้าใจหรอกฟาง”หมอนั่นตะโกนเสียงดังกลับ

“แล้วนายรู้ได้ไงว่าฉันจะไม่เข้าใจ เอาแต่ปิดกั้นตัวเองอยู่กับความแค้นที่นายสร้างขึ้นมา นายไม่คิดบ้างหรอว่าพี่นายพ่อนายเค้าเป็นห่วงนายแค่ไหน หรืออย่างน้อยนายก็ควรจะห่วงตัวเองบ้าง”

“คนอย่างฉันจะมีใครมาห่วง”

“ก็ฉันไงล่ะเด็กโง่”ฉันตะโกนออกไปอย่างเหลืออด แม้ว่าเราจะไม่สนิทกันแต่สำหรับฉันแล้วฉันไม่อาจปล่อยให้คนรอบตัวที่ฉันรู้จักมีความทุกข์ได้หรอก หมอนี่จมอยู่กับความทุกข์อย่างนี้ไปตลอดไม่ได้หรอกนะ

“เธอเป็นห่วงฉันจริงๆหรอ”หมอนั่นถาม

“ฉันไม่ชอบพูดซ้ำ ถ้ายังไม่ออกไปก็เงียบฉันจะนอน”ฉันหันไปพูดกับปริ๊นอีกทีนึงก่อนที่จะลุกขึ้นไปเก็บหมอนที่ตัวเองปาออกไปมาหนุนหัวนอน บ้างทีการนอนก็ช่วยให้อารมณ์เย็นลงขึ้นเยอะเลย

12.00น.

                ฉันลืมตาตื่นขึ้นมาด้วยใบหน้างุนงงกลิ่นอาหารหอมฉุยลอยมาตรงหน้า ใครเอาอาหารเข้ามาเนี่ย

“ตื่นแล้วหรอยัยขี้เซา”ปริ๊นที่กำลังแกะข้าวต้มปลาหันมาถามอย่างอารมณ์ดี

“ขี้เซาอะไรย่ะ คนป่วยเค้าก็นอนพักกันทั้งนั้นแหละ”

“เธอไม่ป่วยเธอก็นอน”

“นายรู้ได้ไงว่าฉันชอบนอน”ฉันเอียงคอด้วยความงุนงงนิดๆ

“แล้วใครจะไม่รู้บ้างล่ะว่าเจ้าหญิงนิทราชอบนอน”ปริ๊นวางข้าวต้มตรงหน้าแล้ว จิ้มหน้าผากฉันเบาๆ

“เจ้าหญิงนิทราชอบนอนหรอ”ฉันถามกลับ ในขณะที่ปากก็เคี้ยวข้าวต้มไปด้วย

“เชื่อเขาเลยขนาดฉายาตัวเองก็ยังไม่รู้”ปริ๊นส่ายหน้าแบบเอือม

“ชีวิตฉันรู้อยู่สองอย่างนั้นแหละคือกินกับนอน อ่อแล้วก็ร้องเพลงด้วย”ฉันตอบ

“แปลกคน”

“แล้วไงย่ะ”นี่ถ้าไม่เห็นว่าเอาข้าวต้มกุ้งมาให้ฉันยกข้าวต้มราดเค้าไปแล้วนะเนี่ย

“เธอดูมีความสุขดีจังเนอะ พ่อแม่เธอคงรักเธอมาก”

“ใครจะรักเราหรือเปล่าฉันว่ามันไม่สำคัญ แต่มันอยู่ที่ว่าเรารักตัวเองหรือเปล่า”

“ฉันเออไม่รู้สิ รักตัวเองงั้นหรอ”

“อืม แค่นายลองรักตัวเองแล้วแบ่งความรักของนายให้คนอื่นๆฉันเชื่อว่านายจะมีความสุขนะปริ๊น”

“พูดจาเหมือนคนแก่”

“นี่ๆยังไงฉันก็เป็นพี่สาวนายตั้งหลายปี ความคิดเรามันห่างกันเยอะไอ้หนู”

“นั่นแหละที่เค้าเรียกว่าแก่”

“ไอ้เด็กปากเสีย”

“แล้วไงครับ”ปริ๊นพูดแล้วแลบลิ้นกลับ เมื่อกี้มันคำพุดฉันนี่นา

“ไอ้เด็กขี้ลอกเลียกแบบ”

“ฉันไม่ได้เลียนแบบซะหน่อย ฉันคงไม่ทำให้ตัวเองดูอุบาทว์ด้วยการพูดคำว่าย่ะหรอก”

“นายนี่มัน อ่อแล้วนายไม่กินข้าวกลางวันหรอ”ฉันถามเห็นหมอนั่นซื้อมาแค่ถุงเดียวนี่นา

“ฉันกินกาแฟ”หมอนั่นพุดแล้วชูซองกาแฟที่กำลังเตรียมชง

“เป็นเด็กเป็นเล็กหัดกินกาแฟ”

“ทำไมชอบพูดว่าฉันเด็กอยู่ตลอดเลยนะ”

“ตอกย้ำความแก่ของตัวเองเล่น”ฉันหันไปตอบ

“555+”หมอนั่นหัวเราะอย่างอารมณ์ดี

“เวลานายหัวเราะแบบนี้น่ารักดีนะ”

“ไม่เท่าเธอหรอกหน่า”ปริ๊นพูดเบาๆ

“กลับไปเรียนได้แล้วไป”ฉันพูด

“เธอไล่ฉันอีกแล้วนะ”

“เปล่า ฉันแค่ไม่อยากให้นายคาดเรียนพร่ำเพื่อ”

“อืม งั้นฉันไปเรียนก็ได้”หมอนั่นพยักหน้า แล้วหันไปเก็บของ

“ว่าง่ายแบบนี้ก็ดีสิน้องชาย”ฉันพูดยิ้ม ในขณะที่หมอนั่นกำลังเปิดประตูห้องออกไป

“อย่ายิ้มแบบนี้สิ มันทำให้ฉันไม่อยากให้เธอเป็นแค่พี่สาวแล้วนะ”ปริ๊นบ่นกับตัวเองในขณะที่กำลังเดินออกจากโรงพยาบาลเขาไม่เคยมีความสุขขนาดนี้เลย