top-secret เรื่งของเราอย่าบอกเขาเลย

   ... เช้าวันต่อมา...
 
 
 "อ้าวเกลวันนี้เธอไม่ไปเรียนหรอ?"
 
 
แก้วที่พึ่งออกมาจากห้องหลังจากที่ทำธุระส่วนตัวเสร็จแล้วพูดขึ้นเมื่อเห็นเกลนั่งดูทีวีอยู่
 
 
   "ไม่อ่ะ ขี้เกียจ"
 
 
เกลตอบออกไปอย่างไม่สบอารมณ์นัก
 
 
   "ทำไมเธอทำตัวแบบนี้ล่ะ พี่ส่งเธอไปเรียนนะ แต่ทำไมเธอถึงไม่เรียน!"
 
 
แก้วดุเกล ที่วันนี้เธอไม่ยอมไปดรงเรียน
 
 
   "มันก็เรื่องของฉัน นี่มันชีวิตของฉัน ฉันจะทำมันยังไงกับตุวฉันก็ได้!!"
 
 
เกลหันมามองและลุกขึ้นยืนมองหน้าแก้ว
 
 
   "ทำไมพูดแบบนี้กับพี่"
 
 
แก้วถามแล้วเดินเข้าไปใกล้เกลที่กำลังโกธร
 
 
   "ไม่ต้องเข้ามาใกล้ฉันเลยนะ!"
 
 
เกลพูดแล้วถอยห่างออก
 
 
   "ทำไมล่ะ ทำไมพี่จะเข้าใกล้ไม่ได้"
 
 
แก้วพูดแล้วน้ำตาก็หยดลงบนใบหน้าใส
 
 
   "เธอไม่ต้องเอาน้ำตาอันอ่อนแอมาคุยกับฉัน และเรื่องนี้มันเป็นเรื่องของฉัน เธอมีหน้าที่ส่งฉันรียนก็ส่ง
 
ไปไม่ต้องมายุ่งย่าม"
 
 
เกลพูดแล้วนั่งลงที่เดิม
 
 
   "นี่เกลเรายังพูดกันไม่ร้เรื่องเลยนะ"
 
 
แก้วเดินมาตรงหน้าเกลทันที
 
 
   "อะไรของเธออีกเนี้ย เธอไม่เข้าใจที่ฉันพูดไปเมื่อกี้หรือไง!"
 
 
   "ไม่เข้าใจ ทำไมต้องทำแบบนี้"
 
 
   "โอ๊ยในเมื่อเรื่องมากกันนัก ก็ไม่ต้องส่งฉันเรียนแล้ว ฉันก็ไม่อยากเรียนเหมือนกันไอ้โรงเรียนเส็งเคร็ง
 
นั้นอ่ะ เบื่อ!"
 
 
ดกลพูดแล้วเข้าห้องของตัวเองไปทันที
 
 
   ...เกล...
 
 
 ฉันเข้ามาในห้องนอนแล้วก้ยิ่งหงุดหงิดยิ่งขึ้น เพราะยัยพี่สาวของฉันที่ออกมาจากห้องก็มาถามนู่นนี่ฉัน
 
ทีตัวเองทำอะไรไไปบ้างฉะันยังไม่เห็นเคยไปว่าไปถามเลยสักครั้ง ฉันล่ะเกลียดๆๆๆๆเกลียดแกจริงๆเลย
 
ยัยแก้ว!
 
 
   แกแย่งทุกสิ่งไปจากฉันหมด แม้แต่ความรักของพ่อกับแม่ แกก็เอารางวัลลูกรักไปจนพ่อแม่ไม่เคยเห็น
 
หัวฉันบ้างเลย แกไม่เคยรู้หรอกว่าฉันทรมานแค่ไหน  และครั้งนี้ แกยังแย่งความรักจากผู้ชายคนเดียวกับ
 
ฉันอีก แกทำยังไงเขาถึงทั้งรักทั้งหลงแกแบบนั้น แกมันมารยาหรือเกิ๊น กรี๊ดดดดดดดดดดด  ฉันจะต้อง
 
แย่งผู้ชายคนนั้นมาจากแกให้ได้  นังแก้ว!!!!!
 
 

 
 
แก้วที่ตอนนี้นั่งอยู่คนเดียวที่ห้องรับแขก เธอไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าวันนี้เกลเป็นอะไรไปทั้งๆที่เมื่อ
 
วานเธอยังปกติและยังคุยกับเธออยุ่เลย  
 
 
   "เกลเธอเป็นอะไร พี่ไม่เข้าใจเธอเลย พี่ยอมทำทุกอย่างทุกวันนี้ก็เพื่อเธอนะ"
 
 
แก้วพูดได้แค่นั้นก็ร้องไห้ออกมาไม่หยุด
 
 

 
 
....19.30น.....
 
 
 
 วันนี้แก้วทำอาหารเย็นเพื่อที่จะง้อเกลที่เมื่อเช้าพูดแรงกับเธอไป วันนี้ทั้งวันเกลยังไม่ได้ออกมากินอะไร
 
เลย อยู่แต่ในห้องทั้งวัน
 
 
   ก๊อก ก๊อก
 
 
   "เกล วันนี้พี่ทำของโปรดเธอเพียบเลยนะ  ออกมากินข้าวหน่อยสิ"
 
 
แก้วเคาะประตูห้องเกลและเรียก
 
 
   "...."
 
 
แต่ไม่มีเสียงตอบรับกลับออกมา
 
 
   "เกลออกมาเถอะ พี่ขอโทษเรื่องวันนี้ พี่ไม่ได้ตั้งใจ จากนี้พี่จะไม่ถามเธอเรื่องนี้อีกแล้วนะ  ออกมา
 
กินข้าวหน่อยเถอะ วันนี้เธอยังไม่ได้กอนอะไรเลยนะ"
 
 
แก้วยังคงพูดหน้าห้องของเกลต่อไป  แต่ก้ยังคงไร้วี่แววว่าคนข้างในจะออกมากินข้าวกับเธอ
 
 
   "พี่จะรอเธออกมานะ"
 
 
แก้วพูดแล้วเดินออกไปนั่งรถที่ห้องรับแขก   พอดีกับโทโมะที่เดินเข้ามาในห้อง เห็นแก้วนั่งอยู่คนเดียวจึง
 
 
ถามขึ้น
 
 
 
 
 
   "อ้าว แล้วน้องเธอล่ะ ทำไม่นั่งอยู่คนเดียว"
 
 
   "นายกลับมาแล้วหรอ"
 
 
แก้วแค่หันมาถามแล้วหันกลับไปเหมือนเดิม แต่ไม่ได้ตอบคำถามของโทโมะ
 
 
   "อืม ช่วงนี้ฉันไม่มีงานต้องเครียร์น่ะ ก็เลยกลับเร็ว"
 
 
โทโมะตอบแล้วลงมานั่งข้างๆกับแก้ว พลางหอมแก้มของแก้ไปด้วย
 
 
   "นี่ นายทำอะไรน่ะ"
 
 
   "ก็หอมเธอไง "
 
 
โทโมะพูดหน้าตาเฉย แบบไม่ทุกข์ไม่ร้อนอะไร
 
 
   "ทำแบบนี้ได้ไง ถ้าเกลออกมาเห็นจะทำอย่างไง"
 
 
 
แก้วพูดแล้วมองหน้าโทโมะ
 
 
   "งั้นก็เข้าไปในห้องสิ รับรองว่าน้องของเธอไม่เห้นหรอก"
 
 
โทโมะพูดแล้วจับมือแก้วให้ลุกขึ้น
 
 
   "นี่ จะบ้าหรอ ปล่อยๆเลยนะ ใครจะบ้าตามนายเข้าไปกัน"
 
 
แก้วตีมือโทโมะแล้วพูด
 
 
   "แล้วนี่ กินอะไรมาหรือยังล่ะ "
 
 
แก้วถามโทโมะออกไป
 
 
   "ยัง ว่าจะมากินพร้อมเธอเนี้ย ทำกับข้าวเผื่อฉันไว้หรือเปล่าล่ะ"
 
 
   "อืม ฉันทำไว้เยอะ"
 
 
   "งั้นเราไปกินกันเถอะ"
 
 
แก้วพยักหน้าแล้วเดินตามโทโมะไปกินข้าวด้วยกัน