top-secret เรื่งของเราอย่าบอกเขาเลย

เช้าวันต่อมา
ฉันลุกขึ้นจากที่นอนที่แสนนุ่มและเย็นจากแอร์ด้วยอาการงัวเงียเหมือนเช่นทุกวัน แต่วันนี้ไม่รู้เป็นไรถึงรู้สึกสดชื่นกว่าปกติ หรือจะเป็นเพราะอีตานั่น บ้าๆๆไม่ใช่หรอก  น่าจะเป็นเพราาะฉันนอนเต็มอิ่มต่างหาก  ตื่ยนมาก็เหมือนเช่นเคย ไม่มีมนุษย์ที่ไหนอยู่ในห้องเลยเว้นฉัน  จนเกิดการชินไปแล้ว
เมื่อคืนหลังจากนั้นตานั่นก็พาฉันเดินเข้ามาในห้องและนอนหลับกันอย่างปกติ แต่ที่แปลกคือเขากอดฉันไว้ทั้งคืน จนฉันเผลอหลับไป
ฉันเดินออกมาจากห้องน้ำแล้วหาอะไรในตู้เย็นที่พอจะกินได้มากนและดูทีวีเพื่อค่าเวลา เพราะวันๆ ฉันก็ไม่ได้ทำอะไรอยู่แล้ว จะออกจาห้องนี้ก็ออกไปไหนไม่ได้  เลยได้แต่กินแล้วก็อืดอยู่ในนี้ไม่ได้พบเจอใคร นอกจากเขาจะพาเพื่อนเขามาที่ห้อง แต่ฉันก็ไม่ได้ยุ่งหรอก เพราะถ้าเขาเอาเพื่อนมา  ฉันจะเขาห้องนอนไปทันที
 
"เกร็ก!!"
เสียงเปิดประตูดังขึ้น ทำให้ฉันหันไปดูด้วยความสงสัย เพราะปกตินายนั่นจะไม่กลับมาตอนบ่ายๆแบบนี้
"อะ..อ้าว ทำไมวันนี้นายกลับมาเร็วจัง"
ฉันพูดเมื่อเห็นเขาเดินเข้ามาแต่ยังไม่ปิดประตู
"ฉันพาคนที่เธออยากเจอมา"
เขาพูดแล้วหันไปที่ประตู ปรากฏเป็น เกล น้องสาวของฉันที่ฉันไม่ได้เจอหน้ามีเกือบ 1 เดือนเต็ม
"ยัยเกล"
ฉันร้องออกมาด้วยความดีใจและตรงเข้าไปกอดน้องแน่ะ  เกลกอดตอบรับฉันแน่เหมือนกัน
"นี่เธอ 2 คนจะกอดกันให้ห้องอื่นเขาออกมาดูอีกนานไหม"
โทโมะพูดพลางจองมาที่หน้าของฉัน  เขาก็ยังเป็นเขาเหมือนเดมหน้ายังไงก็ยังทำหน้าอย่างนั้น
"ปะ พี่ว่าเราเข้าไปคุยข้างในกันเธอ"
ฉันเดินไปปิดประตูแล้วจูงมือของเกลเข้ามานั่งที่โซฟากลางห้อง
"เป็นยังไงบ้าง เธอสบายดีไหม แล้วบ้านของเราล่ะ"
ฉันรัวคำถามใส่เกลทันทีที่นั่งลง
"ฉันก็ปกติดี สบายดี บ้านอ่ะหรอ พวกใครก็ไม่รู้มันมาถล่มที่บ้าน "
เกลตอบทุกคำถามที่ฉันถามออกไป
"แล้วเธออยู่ที่ไหนหรอ"
ฉันถามเพราะสงสัยที่เกลบอกว่า สบายดี
"อยู่กับผู้หญิงที่เปป็นรุ่นน้องของนายป๊อปปี้อะไรนั่นอ่ะ สบายดี ใกล้โรงเรียนด้วย"
เกลพูดออกมา
"หรอ ดีแล้วล่ะ"
ฉันพูดออกมาเมื่อรู้ว่าน้องยังอยู่ดี กินดี และสบาย
 
6โมงเย็น
ฉันนั่งคุยกับเกลเป็นเวลานานจนไม่รู้ว่านายโทโมะนั่นออกจากห้องไปตอนไหน เขาคงไปทำงานมั้ง งานนะจะเยอะ เพราะออกไปทำงานแต่เช้าทุกวันเลย
"นี่เธอหิวมั๊ย เดี๋ยวฉันทำไรให้กินเอามั๊ย"
ถามพูดออกไปเพราะตั้งแต่มาเกลยังไม่ได้กินอะไรเลย
"ก็ ดี"
เกลบอกออกไป ทั้งๆที่สายตายังจ้องไปที่ทีวีที่อยู่เบื้องหน้ของเธออยู่
 ฉันจึงลงมือทำอาหารที่มีอยู่ในตู้เย็นออกมา
 
"นี่ เธอ ฉันอยากมาอยู่กับเธออ่ะ เธอช่วยบอกนายนั่นให้หน่อยสิ เวลานายนั่นไปทำงานเธอจะได้มีเพื่อนคุยไง"
เกลงั้นมาพูดกับฉันตาเป็นประกาย
"ได้ไงล่ะ ฉันไม่ได้เป็นอะไรกับเขา เป็นแค่ผู้อาศัย ไอ้อยากให้เธอมาอยู่ด้วยมันก็อยากหรอกนะ แต่เขาจะยอมหรอ แค่ฉันมาอยู่เขายังไม่ค่อยอยากจะพูดกับฉันเลย"
ฉันพูดออกไปตามความจริง ฉันเป็นแค่ผู้อาศัยจะไปเรียกร้องขออะไรเขามากมาย
"แล้วเธอลองหรือยังล่ะ อ๋อ เพราะจริงๆแล้วเธอไม่อยากให้ฉันมาอยู่ที่นี้ใช่มั๊ย เยแกล้งทำเป็นพูดโน้นนี้มาอ่ะ"
เกลหันมาพูดแล้วชี้้มาที่หน้าของฉัน
"ไม่ใช่อย่างนั้นะ"
ฉันพูดออกไป
"งั้นวันนี้ถ้าตานั่นกลับมา เธอต้องไปพูดกับเขาเรื่องที่ขอให้ฉันมาอยู่ที่นี้"
เกลพูดแล้วหันไปดูทัวีตามเดียวโดยที่ฉันไม่มีโอกาสได้แย้งเลยสักนิด
ไม่นายนายนั่นก็กลับมาแล้วเข้าห้องไปอาบน้ำทันที  เกลจึงยุให้ฉันไปพูดกับเขา ฉันเลยต้องเข้ามาในห้องแล้วมานั่งรอที่โต๊ะหนังสือของเขา
 
...โทโมะ...
ผมเดินออกมาจากห้องน้ำก็เจอเข้ากับแก้วเธอนั่งอยู่ที่เก้สอี้โต๊ะหนังสือของผมเหมือนอยากจะเข้ามาพูดอะไร
"เธอมีอะไรจะพูดกับฉันหรือเปล่า"
ผมถามออกไปเพราะเธอไม่ยอมพูดสักที
"เอ่อ ฉันจะมา... ไม่มีอะไรแล้ว นายแต่งตัวไปเถอะ"
เธอพูดแล้วจะเดินออกจากห้องไป ผมจึงเินไปคว้าเอวของเธอและสวมกอดเอาไว้
"นี่ปล่อยนะ เดี๋ยวน้องฉันก็เข้ามาเห็น ปล่อยๆ"
เธอดิ้นอยู่ ปละตีแขนผมอย่างไม่ยอม
"งั้นเธอก็พูดมาสิ ว่าเธอมีอะไรกับฉัน ถึงเข้ามารออยู่ในห้องเนี้ย"
ผมถามเธออีกครั้ง
"เอ่อ ฉัน ฉันๆ"
เธอยังอึกอักพูด
"ฉัน ทำไม พูดมาสิ"
พูดถามเธอแล้วยื่นหน้าเข้าไปใกล้ทำให้เธอต้องเบี่ยงตัวหนี้จนหลังชนกับหน้าอกของผม
"ฉันจะขอให้ยัยเกลอยู่ที่นี้กับฉันได้ไหม"
ในที่สุดเธอก็พูดออกมา หลับตาปี๋
"หะ เธอว่าอะไรนะ"
พูดถามออกไปเพราะไม่คิดว่าเธอจะมาขอให้น้องของเธอมาอยู่ด้วย
"ฉันอยากให้น้อของฉันมาอยู่ด้วย ตอนกลางวันไม่มีคนอยู่ ฉันอยู่คนเดียวแล้วมันเงียบๆอ่ะ"
เธอพูดแล้วหันหน้ามา
"ก้ให้น้องของเธอมาหาเธอทุกวันไง"
ผมพูดออกไปเพราะไม่ค่อยเห็นด้วย
"แต่ฉันกับน้องฉันไม่ได้เจอกันไม่ได้คุยกันมาตั้งเกือบดือนนะ นะๆ นายให้เกลเข้ามาอยู่ที่นี้เถอะ แล้วฉันจะไม่กวนนายอีกเลย"
แก้วพูดแกมขอร้อง
"แล้วถ้าฉัน บอกว่าไม่ล่ะ เธอจะทำยังไง อย่าบอกนะว่าจะหาทางหนีออกไปอีกอ่ะ ฉันไม่ยอมหรอก"
ผมพูดแล้วกำชับอ้มแขนให้แน่นจนหน้าของผมกับแก้วแทบจะชนกัน
 "ใช่ แล้วนายก้ปล่อยด้วย เดี๋ยวนี้เลย!"
เธอพูดเสียงแข็งใส่ผม
"เรื่องอะไร เธอเป็นแฟนฉันแล้วนะ เรื่องอะไรจะให้เธอหนีฉันไปล่ะ"
ผมพูดออกไปพลางยิ้มให้เธอ
"อะไร ใครเป็นแฟนนาย ฉันยังไม่ได้พูดสักคำ อย่ามาขี้ตู่นะ"
เธอยังพุดเฉไฉไปเรื่อย
"งั้นลองแบบเมื่อคืนนี้ไหม ว่าเธอเป็นแฟนฉันหรือเปล่า แตฉันไม่รับประกันนะว่ามันจะหยุดเหมือนเมื่อคืนหรือเปล่า ยิ่งอยู่ในห้องนอนด้วย"
ผมพูดแล้วพลางมองไปที่เตียงทำให้คนเบื้องหน้าต้องตบเข้าไปที่หน้าอกของผมอย่างเต็มแรง
"นายก็ทำของนายไปคนเดียวสิ แล้วนี้ตกลงว่าไงอ่ะ"
เธอยังไม่ยอมแพ้ ท้วงคำตอบอยู่
"ถ้าฉันให้น้องเธอมาอยู่ที่นี้ เธอต้องมานอนกับฉันที่ห้องนี้เหมือนเดิมทุกคืน ห้ามไปนอนกับน้องของเธอนะ"
ผมพูดแล้วบอกเธอ
"ทำไมล่ะ ทำไมฉันจะนอนกับน้องของฉันไม่ได้ นายนั่นแหละที่เป็นฝ่ายต้องนอนคนเดียว"
เธอพูดออกมาอย่างไม่ยอม
"งั้นเรื่องนี้ก็ไม่ตกลงแล้วกัน"
ผมพูดแล้วปล่อยกอดเธอเดินไปจะนอนลงที่เตียง
"แล้วจะให้เกลนอนไหนล่ะ"
เธอถามพลางเดินตามผมมา
"ก็อีกห้องหนึ่งไง ว่าง แถมมีของครบเลยนะ"
ผมพูดแล้วดึงเธอให้นอนลงมาแล้วกอดไว้
"นายมันเห็นแก่ตัวที่สุด"
เธอพูดแล้วหันไปอีกข้างอย่างงอนๆ
"ตามนี้นะ"
พูดเสร็จก็ขยับเข้าไปกอดเธอแน่ๆอีกที จนหลับไป