ฺBy love ตามหารักที่หายไป

8.7

เขียนโดย because_for_love

วันที่ 18 มกราคม พ.ศ. 2556 เวลา 17.38 น.

  50 chapter
  111 วิจารณ์
  72.65K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 26 มีนาคม พ.ศ. 2556 17.34 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น

แชร์นิยายฟิคชั่น Share Share Share

 

50) แสงแห่งความหวัง

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

                                    ในป่าหลังหมู่บ้าน ห่างจากใจกลางป่า 10 กิโลเมตร 

   เคนตะ ป๊อปปี้ และ เขื่อน ออกเดินเท้าอย่างไม่จักเหน็ดเหนื่อย พวกเขามุ่งมั่นออกตามหาจองเบที่กำลังถูกความมืดกัดกินไปที่ละส่วน แม้พวกเขาจะสนิทกันมาก แต่จุดประสงค์ที่แท้จริงของพวกเขาคือ การทำให้แก้วสบายใจ และมีความสุข เพราะโทโมะเคยสัญญากับพวกเขาไว้ว่า ไม่อยากจะให้แก้วต้องร้องไห้อีก 

 " ดูเหมือนพวกเราจะเข้าใกล้ไอ้จองเบแล้วล่ะ " เคนตะบอกกับทุกคน 

 " นายรู้ได้ยังไงวะ ? " เขื่อนถามเคนตะอย่างสงสัย

 " นายไม่ได้กลิ่นไหม้หรือไง ? " เคนตะบอกกับเขื่อน ให้สังเหตุสภาพแวดล้อมของป่าให้ดี  

 " นั่นสิ กลิ่นนี่ .. เหมือนกำลังย่างอะไรสักอย่าง " ป๊อปปี้บ่นขึ้นอย่างแปลกใจ

 " เฮ้ย ! หลบเร็ว .. " จู่ๆ เคนตะก็เอ่นขึ้นอย่างตกใจ ก่อนจะบอกให้ป๊อปปี้กับเขื่อนหมอบอย่างรวดเร็ว

 " มีอะไรผิดปกติเหรอวะ ไอ้เคนตะ ? " ป๊อปปี้เอ่ยถามอย่างแปลกใจ

 " มีคนกำลังสะกดรอยตามพวกเราอยู่ " เคนตะบอกกับเพื่อน

 " ใครกันวะ หรือจะเป็นไอ้จองเบ ? " เขื่อนบ่นขึ้นอย่างตกใจ

 " ไม่ใช่มันหรอก เสียงฝีเท้าเบามาก ฉันคิดว่า ... น่าจะเป็นผู้หญิง " เคนตะวิเคราะห์เสียงฝีเท้าปริศนาอย่างละเอียด

 " ผู้หญิงเหรอ ? ในป่าแบบนี้ ไม่น่าจะมีผู้หญิงเลยนี่นา " ป๊อปปี้สงสัยเป็นอย่างมาก เพราะในป่ามีทั้งอันตรายรอบด้าน รวมทั้งยังเสี่ยงต่อการหลงป่าไำด้ง่ายๆด้วย

 " แต่เสียงฝีเท้าแบบนี้ ฉันว่าต้องเป็นผู้หญิงแน่นอน " เคนตะพูดขึ้นอย่างมั่นใจ

 " นั่นมันจองเบนี่ ! " ทันใดนั้นเขื่อนก็เหลือบไปเห็นคนๆนึงเดินออกมา อย่างทุลักทุเล

 " จริงเหรอวะ ? " เคนตะถามเขื่อนอย่างสงสัย  

 " ไม่ผิดแน่ พวกเรารีบตะครุบตัวมันเร็ว ! " เขื่อนรีบดำเนินการจับตัวเพื่ิอนของเขาทันที

 " ใจเย็นก่อนไอ้เขื่อน รอมันมาใกล้กว่านี้สักหน่อย แล้วค่อยตะครุบมัน " ป๊อปปี้บอกกับเขื่อน เพื่อหาโอกาสที่เหมาะสมที่สุด

      จากนั้นจองเบที่พวกเขาเห็น ก็เดินไปหาพวกเขาเรื่อยๆ เรื่อยๆ ในวินาทีนั้นเอง ป๊อปปี้ที่รอโอกาสมานาน เขาจึงกระโดดเข้าไปตะครุบตัวของบุคคลปริศนานั่นทันที

 " ว้ายยยยยย ! " ทันใดนั้นเอง เสียงผู้หญิงก็ดังลั่น ทำเอาป๊อปปี้รุ้ได้ทันทีว่า คนที่ตัวเองกำลังจับกุม นั่นคือใคร

 " จองมีเหรอ ? " ป๊อปปี้พูดขึ้น

 " ป๊อปปี้ยังงั้นเหรอ ? " แก้วถามกลับไป

 " ทำไมจองมีถึงมาอยู่ที่นี้ได้ล่ะ " เขื่อนเอ่ยถามแก้ว ในขณะที่ป๊อปปี้ก็ค่อยๆคลาอยมือออกอย่างช้าๆ

 " ได้ยินว่า .. พวกนายมาตามหาพี่ใช่ไหม แล้วเป็นไงบ้างล่ะ " แก้วเอ่ยถามพวกหนุ่มๆ

 " คิดว่าคงจะเจอในไม่กี่นาทีนี่ล่ะ " เคนตะบอกกับแก้ว

 " งั้นเหรอ ? ยังไงก็ ขอโทษด้วยนะ ที่ทำให้พวกนายต้องลำบาก ทุกอย่างมันเป็นเพราะฉัน " แก้วบ่นขึ้นด้วยความรู้สึกเศร้าและเสียใจ  

 " พวกเราน่ะ เป็นห่วงเธอนะจองมี " เขื่อนพูดปลอบอย่างอ่อนโยน

 " ไม่ใช้ความผิดของจองมีหรอกนะ อย่าเสียใจไปเลย " เคนตะเข้ามาปลอบอีกคน

 " ไม่ว่ายังไง พวกเราก็ .. จะพาไอ้จองเบกลับมาให้ได้เลย " ป๊อปปี้พูดปิดท้าย คำพูดที่อ่อนโยน และแฝงไปด้วยความหมายของทั้งสาม ทำให้จิตใจของแก้ว .. ดีขึ้น

 " เอาล่ะ ไปหาไอ้จองเบกัน " จากนั้นป๊อปปี้ก็นำพวกเพื่อนไปทันที

 

                                     ทางด้านโทโมะ

  โทโมะขับรถมาถึงหมู่บ้านเขมรจนได้ เขาหยุดรถอย่างรวดเร็ว ก่อนจะลงจากรถ และตรงเข้าไปหมู่บ้านไปอย่างเร่งรีบ

 " นั่นมัน ... " ทันทีที่เฟย์เห็นโทโมะ เธอถึงกับอึ้งเป็นอย่างมาก

 " คุณโทโมะ มาได้ไงค่ะเนี่ย " ฟางเอ่ยถามอย่างสงสัย

 " นี่ ยัยหน้าจืด เห็นจองมีบ้างหรือป่าว ? " โทโมะตรงเข้าไปถามสองสาวด้วยน้ำเสียงเย็นชาสุดๆ

 " เฮ้ย ! นายกล้ามากเลยนะ ที่ใช้คำพูดแบบนั้นกับพี่สาวของฉัน " เฟย์พูดขึ้นอย่้างโมโห

 " ใจเย็นๆก่อน ฉันไม่ได้มาหาเรื่องทะเลาะกับพวกซะหน่อย ฉันแค่อยากจะรู้ว่า .. จองมีมาที่นี้หรือป่าว ? "      โทโมะเริ่มใช้เสียงที่นุ่มนวลลง  

 " น้องสาวฝาแฝดของจองเบน่ะเหรอ .. เข้าไปในป่าทางด้านโน่นน่ะ " ฟางบอกกับโทโมะ 

 " ตกลงพวกนายมีเรื่องอะไรกันล่ะเนี่ย ? " เฟย์ถามโทโมะ 

 " ก็ตามหาไอ้จองเบน่ะสิ .. " โทโมะบ่นขึ้นอย่างหัวเสีย 

 " เจ้าหมอนั่น เป็นอะไรเหรอ ? " เฟย์เอ่ย ด้วยความอยากรู้  

 " หมอนั่นน่ะ .. เป็นโรคไบโอพาร์ " โทโมะบอกกับสาวๆ ด้วยสีหน้าเศร้าๆ 

 " ไบโอพาร์เหรอ ! โรคสองบุคลิกนั่นอ่ะนะ " เฟย์กับฟางตกใจกับคำพูดของโทโมะเป็นอย่างมาก 

 " ใช่แล้วล่ะ ดูเหมือนเขาจะเป็นมา 3 เดือนแล้วล่ะ " โทโมะบ่นขึ้นมาอย่างหัวเสีย 

 " หมายความว่า .. " เฟย์พูดขึ้น 

 " กำลังจะโดนอีกบุคลิกครอบงำน่ะสิ " ฟางบอกกับเฟย์ 

 " ไม่ได้การแล้วล่ะ พวกเราต้องรีบไปหยุดพวกเขาก่อนที่เรื่องจะไปกันใหญ่ " เฟย์พูดขึ้น ก่อนจะเดินนำโทโมะและฟางเข้าไปในป่า 

   

                                   ใจกลางป่า 

    ในที่สุดพวกป๊อปปี้ก็มาถึงที่อยู่อาศัยของจองเบ พวกเขาเห็นจองเบนั่งย่างไก่ป่าอยู่ในต้นไม้ สีหน้าของเขาดูปกติดี ไม่มีทีท่าว่า จะคลั่งขึ้นมาเลยสักนิด 

 " นั่นล่ะ เป้าหมายของพวกเรา " เคนตะพูดขึ้น 

 " ไอ้จองเบ ! " เขื่อนตะโกนออกไป ทำเอาจองเบสะดุ้งขึ้นมาทันที 

 " พวกนาย .. มาที่นี้ทำไม ? " จองเบถามพวกเพื่อนๆของเขาอย่างสงสัย

 " ก็มารับตัวนายกลับยังไงล่ะ " ป๊ิอปปี้บอกกับจองเบ ด้วยสีหน้าของหนุ่มอารมณ์ดี

 " แล้วก็ .. มีคนอยากเจอนายด้วยนะ " เขื่อนพูดขึ้น ก่อนจะนำแก้วออกมา

 " จอง .. มี ทำไมถึง ... " จองเบถึงกับพูดไม่ออก เมื่อได้เห็นหน้าของน้องสาวฝาแฝด

 " พี่ค่ะ ! ขอโทษนะ ที่ทำให้พี่เสียใจ ขอโทษที่พูดไม่ดีกับพี่ ต่อไปนี้ แันจะอยู่ข้างกายพี่ ฉันจะไม่จากพี่ไปไหนอีกด้วย " แก้วพูดพร้อมน้ำตา ก่อนจะเดินไปใกล้ๆจองเบ

 " อย่าเข้ามานะ ! มันอันตราย " จองเบกล่าวเตือน

 " ฉันไม่กลัวหรอก ขอแค่ฉันได้กอดพี่สักครั้งก็ยังดี " แก้วยังคงเดินเข้าไปใกล้พี่ชายเรื่อยๆ โดยไม่สนใจคำเตือนของเขาเลยสักนิด

 " นี่น่ะเหรอ ความรักของพี่น้อง " ป๊อปปี้พูดขึ้น ด้วยความดีใจ  

 " ฉันรักพี่นะ ... " แก้วห่างจากพี่ชายของเธอแต่ 1 เมตร จากนั้นเธอจึงพยายามจะเข้าไปกอดพี่ชายฝาแฝดให้หายคิดถึง แต่หารู้ไหมว่า จองเบได้เตรียมมีดเล่มนึงไว้ด้านหลังของเขาแล้ว และอีกไม่ช้า เขาคงจะทำอะไรที่ไม่คาดฝันอย่างแน่นอน

 " ฉันก็รักเธอนะ .. จองมี " จองเบพูดจบก็ชักมีดออกมา ก่อนจะแทงออกไป

 " ฉึก .. ! อ๊ากก .. " แทนที่มีดของจองเบจะแทงเข้าที่ท้องของน้องสาว แต่กลับเป็นโทโมะ ที่รับมีดเล่มนั้นไว้ได้

 " โทโมะ นาย ? " แก้วพูดขึ้นอย่างตกใจ

 " ฉันบอกแล้วไง .. ว่าจะช่วยพี่ชายของเธอมา - ให้ได้ " โทโมะพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนแรง เลือดของเขาเริ่มไหลออกมาอย่างรวดเร็ว  แก้วจึงประคองร่างของเขาจึงมาอย่างช้าๆ พลางร้องไห้ออกมาไม่หยุด 

 " ไอ้จองเบ ทำไมต้องทำกับเพื่อนของนายแบบนี้ด้วยวะ " ป๊อปปี้ตะโกนถามจองเบอย่างโมโห 

 " หึหึหึ .. ฮ่าๆๆๆๆ ฮะ ฮ่าๆๆๆ ! " จองเบหัวเราะออกมาอย่างบ้าคลั่ง 

 " เจ้าหมอนี่ " เขื่อนชักจะทนไม่ไหว เขาพยายามจะเข้าไปอัดเจ้าปีศาจที่อยู่ตรงหน้า แต่เฟย์ก็ห้ามไว้ซะก่อน 

 " ยัยบ้า นี่ ! ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ " เขื่อนต่อว่าเฟย์อย่างโมโห 

 " ใจเย็นหน่อยสิ หมอนั่นเป้นเพื่อนนายไม่ใช่หรือไง ? " เฟย์พยายามเตือนสติเขื่อน 

 " เพื่อนงั้นเหรอ ? ฉันไม่นับคนแบบนั้นเป็นเพื่อนหรอกนะ " เขื่อนกำหมัดไว้แน่น  

 " ใจเย็นหน่อยสิ ถึงยังไงเขาก็เป็นพี่ชายของจองมีนะ " ฟางพยายามจะทำให้เขื่อนใจเย้นลงกว่านี้ เพราะการจะเอาชนะโรคไบโอพาร์ได้ จะต้องมีสติเท่านั้น

 " ทำไมพี่ต้องทำแบบนี้ด้วย " แก้วพูดทั้งน้ำตา แต่ยังคงประคองร่างที่ไร้สติของโทโมอยู่

 " เจ็บใจมากสินะจองมี เพราะมันสมควรจะโดนแล้วยังไงล่ะ " จองเบยิ้มเยาะอย่างชอบใจ  

 " แล้วท่าทางเมื่อกี้มันคืออะไรห่ะ ? " ป๊อปปี้ถามเพื่อนของเขาอย่างแปลกใจ

 " ก็แค่เล่นละครเล็กๆน้อยๆน่ะ อะ ! แก .. " จู่ๆ จองเบก็มีท่าทางแปลกๆ

 " เขาเป็นอะไรของเขาน่ะ ? " เคนตะบ่นขึ้นอย่างสงสัย

 " เห็นผลแล้วสินะ " เฟย์พูดขึ้น พร้อมกับยิ้มที่มุมปาก

 " มีอะไรเรอะ ? " ป๊ํอปปี้เอ่ยถาม

 " ก็ไบโอพาร์น่ะสิ ถึงมันจะเป็นโรคที่น่ากลัวก็เหอะ แต่ก็ใช่ว่าจะไม่มีวิธีรักษาเลยนะ " ฟางอธิบายให้พวกป๊อปปี้ฟัง

 " ไบโอพาร์ มันคืออะไรกันล่ะ ? " เขื่อนเกาหัวของตัว ด้วยความอยากรู้

 " โรคสองบุคลิกยังไงล่ะ คนที่เป็นโรคนี้ จะมีอีกบุคลิกหนึ่งที่น่ากลัวอยู่ " เฟย์บอกกับพวกเขา

 " หมายความว่า .. ที่ไอ้จองเบกำลังเป็นอยู่ก็ .. " ป๊อปปี้เริ่มจะเข้าใจเหตุการณ์ทั้งหมด

 " ใช่แล้วล่ะ ดังนั้นวิธีรักษาโรคนี้ก็คือ .. ต้องให้คนไข้ช๊อกสุดๆ ไม่ว่าจะด้วยเหตุใดก็ตาม " ฟางอธิบายต่อ

 " ด้วยการใช้โทโมะเป็นเครื่องสังเวยยังงั้นเหรอ นี่เธอกำลังจะฆ่าคนหนึ่งคนนะ " เขื่อนเริ่มแสดงอาการหงุดหงิดออกมาทันที

 " แต่หมอนั่นน่ะ เขาอาสาจะทำเองนะ " เฟย์บอกกับเขื่อน

 " คิดจะไปตายเพื่อช่วยไอ้จองเบน่ะเหรอ ? นี่มันบ้ากันชัดๆ " เคนตะบ่นขึ้นอย่างแปลกใจ

 " ยังไงก็รอดูต่อไปเถอะน่า " ป๊อปปี้บอกเพื่อนๆอย่างใจเย็น

 " ฉันรู้ว่าพี่อยู่ข้างในนั่น สู้กับมันสิ สู้กับมันให้ได้ " แก้วตะโกนเรียกพี่ชาย

 

 " แก ! ทำไมแกถึงได้ ? " จองเบด้านร้ายพูดขึ้นอย่างสงสัย ทั้งๆที่เขาน่าจะควบคุมอีกด้านไว้สมบูรณ์แล้ว

 " เพราะความรัก และความสามัคคียังไงล่ะ นายดูถูกความรักของพี่น้อง ความรักของเพื่อน ทั้งๆที่มันมีพลังที่ยิ่งใหญ่กว่าที่นายคิดซะอีก " จองเบด้านดีพูดขึ้น

 " ฮะ ฮ่าๆๆๆๆ ความรักยังงั้นเหรอ น่าสนใจดีนี่ " จองเบด้านร้ายหัวเราะอย่างมั่นใจ

 " จองมี พี่จดจำช่วงเวลาที่เราอยู่ด้วยกัน " จองเบหันมีดเข้าหาตัวเอง ด้วยสีหน้าที่มุ่งมั่น มีที่เต็มไปด้วยเลือดของเพื่อน จะทำให้เขาเป็นอิสระในไม่ช้า 

 " อย่านะ .. ถ้าทำแบบนั้น แกก็จะตายไปด้วยนะ " จองเบด้านร้ายเริ่มหวาดกลัว 

 " ไม่หรอก คนที่ตาย คือนายตั้งหาก " จองเบพูดจบก็ใช้มีดแทงเข้าที่ท้องของตัวเองทันที 

 " ไม่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ... " จองเบด้านร้ายร้องด้วยความเจ็บปวด ก่อนที่ทั้งสองบุคลิกจะล้มลงไป สร้างความตื่นตกใจต่อทุกคน โดยเฉพาะแก้วที่ดูเหมือนเธอจะช๊อกเป็นอย่างมาก

 

                                   โรงพยาบาล RS group

  โทโมะตื่นขึ้นมาด้วยความอ่อนล้า เขามองไปรอบข้างเตียง เห็นแก้วนอนอยู่ข้างๆเขา โทโมะยิ้มออกมาด้วยความดีใจ จากนั้นแก้วก็ตื่นขึ้นมา และมองหน้าของโทโมะ ก่อนจะยิ้มให้กับเขา

 " โทโมะ ! นายฟื้นแล้วเหรอ เป็นอะไรหรือป่าว ? " แก้วถามโทโมะอย่างเป็นห่วง

 " ฉันไม่เป็นอะไร ว่าแต่ .. ไอ้จองเบล่ะ พี่ชายของเธอกลับมาด้วยหรือป่าว " พอฟื้นขึ้น โทโมะถามหาจองเบทันที

 " พี่น่ะ ตอนนี้เขา .. " พอพูดถึงพี่ชาย แก้วก็ทำตาเศร้าทันที

 " ฉันขอโทษนะ ที่ช่วยเหลือพี่เธอไม่ได้ " โทโมะร้องไห้ออกมาเล็กน้อย

 " ไม่เป็นไรหรอก นายทำดีที่สุดแล้ว " แก้วพูดปลอบโทโมะอย่างอ่อนโยน

 " เฮ้ ~ ไงวะไอ้โทโมะ รอดตายจนได้นะ " เขื่อนมาถึง ก็แหกปากออกมาทันที

 " ไอ้เขื่อน ยังปากหมาเหมือนเดิมเลยนะ " โทโมะบ่นใส่

 " ไอ้นี่มันไม่ค่อยจะแปรงฟันน่ะ ก็เลยปากแบบนี้ไง " เคนตะแซวเขื่อนด้วยสีหน้ากวนๆ

 " ไอ้เคนตะ นายก็มาด้วยเหรอวะ ? " โทโมะทักเขาอย่างคุ้นเคย

 " ไอ้โทโมะ ไม่เป็นอะไรนะ "  จากนั้นป๊อปปี้ก็เดินเข้ามา พร้อมกับจองเบ เฟย์ และฟาง

 " ไอ้ป๊อปปี้ อ้าว ? ไอ้จองเบ นาย.. " ทันทีที่เห็นหน้าของจองเบ โทโมะถึงกับตกใจทันที

 " ทำไมล่ะ โทโมะ หน้าฉันเหมือนผีหรือไง ? " จองเบชี้หน้าตัวเองอย่างสงสัย

 " ก็ผีน่ะสิ ! " โทโมะหน้าซีดเป็นอย่างมาก จากนั้นแก้วก็หัวเราะออกมา

 " นี่เธอ กล้าหลอกฉันเหรอ ? " โทโมะหันไปถามแก้ว

 " ก็แก้แค้นนายยังไงล่ะ " แก้วโวยใส่

 " เธอนี่มัน ... " โทโมะส่ายหน้าหนี อย่างหงุดหงิด  จากนั้นทุกคนก็หัวเราะอย่างมีความสุข

 

      จบไปแล้วครับ กับนิยายเรื่อง ยังไงก็ ติดตามต่อได้ ในภาคสองนะครับ คงจะเร็วๆนี้แหละครับ   

 

    

 

 

  

 

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
8.9 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
8.4 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
8.9 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา