ฺBy love ตามหารักที่หายไป

                            หมู่บ้านเขมร จังหวัดสระแก้ว 

  ในที่สุดแก้วก็เดินทางมาถึงเป้าหมาย สีหน้าเหนื่อยหอบของเธอ แสดงให้เห็นถึงความยากลำบากที่เธอต้องเผชิญมา ทันใดนั้น เธอก็เหลือบไปเห็นผู้หญิงหน้าตาคุ้นๆสองคน จากนั้นเธอจึงเดินไปหาพวกเขา อย่างทุลักทุเล 

 " จองเบ มาทำอะไรที่นี่เนี่ย รู้ไหม ? ว่าพวกป๊อปปี้ตามหานายซะทั่วเลยนะ " ฟางบอกกับแก้ว ถึงเรื่องเมื่อเช้า 

 " เออ ... " แก้วพูดไม่ออก 

 " นี่ไม่ใช่จองเบหรอก " เฟย์บอกกับฟาง 

 " ว่าไงนะเฟย์ ! ถ้าคนนี้ไม่ใช่จองเบ แล้วเขาเป็นใครกันล่ะ ? " ฟางถามน้องสาวอย่างแปลกใจ 

 " ก็คนที่เราเจอที่ร้านฉันไงล่ะ " เฟย์บอกกับฟางอีกครั้ง 

 " นายเป็นใครกันแน่ ? " จากนั้นเฟย์ก็หันไปถามแก้ว 

 " เออ .. ฉันชื่อว่าจองมี เป็นน้องสาวของจองเบค่ะ .. " แก้วเล่าให้เฟย์กับฟางฟัง 

 " น้องสาว .. ยังงั้นเหรอ ? หมอนั่นมีน้องสาวด้วยเหรอเนี่ย " เฟย์พูดขึ้นอย่างตกใจ 

 " ว่าแต่ หน้าตาเหมือนกันจังเลยนะ เป็นฝาแฝดกันเหรอเนี่ย " ฟางถามแก้วอย่างแปลกใจ 

 " ค่ะ ว่าแต่ .. ทั้งสองคนบอกว่า พวกป๊อปปี้กำลังหาพี่อยู่เหรอค่ะ ? " แก้วรีบย้อนไปถึงคำพูดของฟาง 

 " ใช่แล้วล่ะ พวกเขาเข้าไปในป่าทางด้านโน่นน่ะ " ฟางชี้ไปที่ป่าด้านหลังหมู่บ้าน 

 " เอ๊ะ !? ในป่ายังงั้นเหรอ ? " แก้วบ่นขึ้นอย่างสงสัย 

 " ดูเหมือนว่า พี่เธอจะเข้าไปปิคนิคในป่าน่ะ คงจะเครียดกับการเรียน ก็เลยเข้าไปเที่ยวล่ะมั้ง " เฟย์บอกกับแก้ว 

 " ไม่ใช่ยังงั้นหรอก " แก้วพูดขึ้น 

 " เอ๊ะ !? " เฟย์กับฟางตกใจเล็กน้อย 

 " ทุกอย่าง มันเป็นเพราะฉันพูดไม่ดีกับเขา " จู่ๆ แก้วก็ร้องไห้ออกมา 

 " จองมี .. เป็นอะไรหรือป่าว ? " ฟางถามแก้วอย่างแปลกใจ 

 " ทะเลาะกับจองเบหรือไง " เฟย์เข้ามาถามแก้วอย่างเป็นห่วง 

 " นิดหน่อยน่ะค่ะ .. แต่ดูพี่เค้าเปลี่ยนไปน่ะ ฉันไม่รู้จริงๆว่าเขาเปลี่ยนไปเพราะอะไร " แก้วเริ่มหาสาเหตุ 

 " จริงด้วยสิ ! ตอนที่พบฉันน่ะ ดูเหมือนเขาจะพูดกับตัวเองด้วยนะ ท่าทางจะเป็นประสาท " เฟย์บอกแก้ว ด้วยท่าทางเซงๆ 

 " พูดกับตัวเองเหรอ เรื่องนั้นฉันไม่เห็นจะรู้เลยสักนิด " แก้วพยายามหาทางแก้

 " ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน " เฟย์บอกกับแก้ว 

                           ในป่าห่างจากใจกลาง 50 กิโลเมตร  

 " ไอ้เคนตะ อีกนานไหมวะ ฉันเริ่มเหมื่อยแล้วนะเนี่ย " เขื่อนเดินไปบ่นไปอย่างเบื่อหน่าย 

 " ใจเย็นหน่อยสิวะ ฉันกำลังใช้สมาธิอยู่ " เคนตะพยายามหาร่องรอยของจองเบ อย่างต่อเนื่อง 

 " เฮ้ย ! " จู่ๆ เคนตะก็เอ่ยขึ้น ทำเอาพวกป๊อปปี้ตกใจกับท่าทีของเขาเป็นอย่างมาก 

 " มีอะไรหรือป่าววะ " เขื่อนเอ่ยถามเคนตะอย่างแปลกใจ 

 " ดูรอยนี่สิ ดูจากลักษณะแล้ว เจ้าของรอยนี้ต้องเดินผ่านไปแค่ 23 ชั่วโมงเอง " เคนตะวิเคราะห์รอยเท้าปริศนาที่อยู่ตรงหน้า 

 " หมายความว่าพวกเราใกล้จะเจอมันแล้วสินะ ? " ป๊อปปี้บอกกับเคนตะอย่างมีความหวัง 

 " มันไม่ง่ายขนาดนั้นหรอก นายดูสิ มันมีอยู่สองรอย รอยนึงเดินด้วยท่าทางปกติ แต่อีกรอยกับย้ำเท้าอย่างหนักหน่วง ทั้งๆที่มันเป็นคนๆเดียวกัน " เคนตะแปลกใจเป็นอย่างมาก

 " หรือว่า ... ไอ้จองเบจะหลงทาง " เขื่อนเริ่มสีหน้าไม่ดี

 " ไม่ใช่หรอก มันเป็นคนสอนเรื่องการสะกดรอยให้ฉันเองนะ ไม่มีทางจะหลงง่ายๆหรอก เพียงแต่ .. ฉันคิดว่า รอยพวกนี้อาจเกิดจากคนเดียวกัน แต่มี 2 บุคลิก แต่ฉันยังฟันธงไม่ได้หรอกว่า รอยที่เห็นนี้ จะเป็นคนเดียวกัน อย่างที่ฉันคิดไว้ " เคนตะวิเคราะห์อย่างละเอียด

 " เอาเถอะ ยังไงพวกเราก็หามันต่อเถอะนะ " ป๊อปปี้ตบที่ไหล่ของเคนตะ ก่อนจะบอกกับเขา

                               ทางด้านโทโมะ

    ..... ไบโอพาร์ หรือโรคบุคคลสองบุคลิก เกิดจากการที่คนไข้ ฟื้นก่อนกำหนด โดยมีตัวแปรสำคัญคือ อดีต ปัจจุบัน และอนาคต ถ้าหากความทรงจำพวกนั้นของคนไข้มาชนกันเมื่อไร เขาก็จะซึมซับเอาความทรงจำนั้น และสร้างอีกบุคลิกนึงภายในร่างกาย คนที่เป็นโรคนี้ มักจะมีอาการหงุดหงิดง่าย อยู่ไม่เป็นสุข และท่าทางของเขาจะเปลี่ยนไป ส่วนใหญ่มักจะได้ยินคำพูด หรือเสียงอีกคนนึงภายในสมอง จนทำให้บุคคลภายนอกคิดว่าเขาคุยคนเดียว ถ้าไม่ได้รับการรักษาที่ถูกต้อง อีกบุคลิกนึงจะยั่วยุเขา และครอบงำเขา จนกลายไปบ้าไปในที่สุด .... 

    โทโมะอ่านเอกสารที่น้ำฝนนำมาให้ ก่อนจะเดินทางไปหาแก้ว อย่างเร่งรีบ 

 " รอก่อนนะ จองมี ... ฉันจะช่วยพี่ชายของเธอให้ได้เลย " โทโมะบ่นกับตัวเองด้วยสีหน้าที่เคร่งเครียด 

    โทโมะจะช่วยเพื่อนได้หรือไม่ แล้วความรักของพวกเขาจะจบลงเช่นไร ติดตามได้ ในตอนต่อไปจ้า 

 ~o~~o~~o~~o~~o~~o~~o~~o~~o~~o~~o~~o~~o~~o~~o~~o~~o~~o~