ฺBy love ตามหารักที่หายไป

           ห้อง โทโมะ - จองเบ 

  " นี่นาย .. นายเป็น ... " โทโมะกำลังจะพูดบางอย่างออกมา 

  " มะ ไม่ใช่นะ มันไม่ใช่อย่างที่นายคิดเลยนะ " แก้วรีบแก้ตัวทันที อย่างกับรู้ความคิดของโทโมะ 

  " นาย นายเป็นพวกผิดเพศ ชอบเพศเดียวกันใช่ไหม ไอ้จองเบ ? " โทโมะชี้ไปที่หน้าของแก้ว พร้อมกับเน้นประโยคที่เขาพูดอย่างหนักแน่น 

  " ค่อยโล่งอกไปที หา ! ผิดเพศยังงั้นเหรอ ? " แก้วเอามือกุมที่หน้าอก อย่างโล่งใจ ที่โทโมะยังไม่รู้ว่าเธอเป็นผู้หญิง แต่ก็ต้องตกใจอีกครั้ง ที่โทโมะคิดว่าเธอเป็นพวกชอบเพศเดียวกัน

  " ใช่แล้วล่ะ นายต้องเป็นแบบนั้นแน่ๆไอ้จองเบ " โทโมะยังคงยืนยันในความคิดของเขา

  " จะ จะทำอะไรน่ะ อย่ามาโดนตัวฉันน่ะ ไม่งั้นนายโดนหมัดฉันแน่ " โทโมะที่เตรียมตั้งการ์ดทันทีที่แก้วเดินเข้ามาใกล้ ตอนนี้ดูเหมือนว่าเขาจะเริ่มรู้สึกไม่ดีกับแก้วเอามากๆ

  " หลบไปสิ ฉันจะไปอาบน้ำ " แก้วบอกขอทางโทโมะ เพราะเขากำลังขวางทางเธออยู่

  " ยัง ยังจะมาใกล้ฉันอีก ฉันเอาจริงนะโว้ย " โทโมะทำใจดีสู้เสือ เพราะลึกๆแล้ว เขา็ก็ยังรู้สึกเกรงอกเกรงใจ

จองเบเช่นกัน

  " ไอ้หมอนี่ ถ้าจะไปกันใหญ่แล้ว " แก้วนึกถึงโทโมะอย่างสมเพชเวทนา ก่อนที่จะเดินผ่านเขา เข้าห้องน้ำไป 

  " เอ๊ะ !? ทำไมใจเรามันถึงได้เต้นแรงขนาดนี้นะ หมอนั่นเป็นผู้ชายนี่นา ไม่ได้ๆ ฉันจะต้องไปเคลียร์ให้รู้เรื่อง "

 ว่าแล้วโทโมะก็ถือวิสาสะเข้าห้องน้ำ โดยที่เจ้าตัวยังไม่รู้ว่า แก้วกำลังอาบน้ำอยู่

  " กริ๊ดดดดดดดดดด ! ไอ้บ้าออกไปเลยนะโว้ย " แก้วที่กำลังนอนแช่อยู่ในอ่างอาบน้ำ เมื่อเห็นหน้าของโทโมะ เธอจึงรีบซ่อนกายอยู่ใต้น้ำทันที 

  "  ขะ ขอโทษวะ " โทโมะรีบขอโทษแก้วทันที ก่อนจะหน้าแดงเดินออกจากห้องน้ำไป 

  " บ้าที่สุดเลย คนเค้ากำลังอาบน้ำ ดันเสือกเข้ามาซะได้ หวังว่าหมอนั่นคงจะไม่เห็นอะไรหรอกนะ " แก้วยังคงตกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น 

  " ฉันนี่ล่ะโง่จริงๆเลย ดันลืมไปว่าไอ้จองเบมันอาบน้ำอยู่ เอ๊ะ !? อาบน้ำแต่ไม่ล๊อคประตูเนี่ยนะ " โทโมะบ่นกับตัวเองไปพลางๆ ก่อนที่จะไปนั่งตรงหน้าคอมตัวโปรด 

        หน้าโรงเรียน K School 

  " อัลโหล อืม ว่าไงนะ ~ เจอตัวพี่ชายแล้วยังงั้นเหรอ " แก้วที่รับสายของน้ำฝน เธอก็แสดงอาการตื่นเต้นออกมาทันทีทีได้ข่าวของพี่ชายฝาแฝด 

  " เออๆ รออยู่ตรงนั้นนะ เดี๋ยวฉันไป " ว่าแล้วแก้วก็วางสายลง และออกเดินทางไปหาน้ำฝนทันทืี 

  " ไอ้จองเบมันอยู่ไหนวะ ไอ้โทโมะ ? " ป๊อปปี้เอ่ยถามถึงจองเบทันทีที่เห็นหน้าโทโมะ 

  " ฉันเห็นมันเดินไปทางหน้าโรงเรียนน่ะ " โทโมะบอกกับพวกเขา อย่างอารมณ์ไม่ค่อยจะดี 

  " แบบนี้พวกเราก็ไม่ได้ติวสอบซ่อมกันพอดีน่ะสิ " เขื่อนบ่นอย่างเซงๆ 

  " ไอ้หมอนั่นมันก็เป็นแบบนี้มาตั้งนานแล้วนิ แว่บไปแว่บมายังกะนินจา " เคนตะบอกคุณสมบัติของเพื่อนอย่างหมดเปลือก พลางทำหน้าไม่ค่อยจะสบอารมณ์สักเท่าไหร่ 

  " ยังไงก็คงต้องรอมันก่อนล่ะนะ " ป๊อปปี้พยายามทำให้เพื่อนของเขารู้สึกดีขึ้น 

       โรงพยาบาล RS Gruop 

  " น้ำฝน ~ ว่าไง พี่ชายของฉันอยู่ที่ไหน ? " แก้วที่เดินมาอย่างเร่งรีบ เธอจึงเข้าไปทักน้ำฝน เพื่อนสนิทของเธอทันที

  " เธอคือยัยแก้วจริงๆนะเหรอ ? " น้ำฝนแปลกใจมากที่เห็นแก้วในลุ๊คผู้ชาย อย่างที่เธอไม่เคยเห็นมาก่อน

  " อื้ม ฉันแก้วใจเอง ว่าแต่พี่ชายล่ะ " แก้วยังคงถามหาพี่ชายฝาแฝดของเธอไม่หยุด

  " ฉันล่ะคาดไม่ถึงเลยนะ ว่าเธอจะเหมือนเขาได้ขนาดนี้ " น้ำฝนยังคงตกใจกับหน้าตาและท่าทางของพี่น้องฝาแฝดคู่นี้ ที่เหมือนกันยังกับแกะ

  " นี่ จะบอกฉันได้หรือยังว่า พี่จองเบเขาอยู่ที่ไหน " แก้วเริ่มมีน้ำโห เพราะความอดทนของเธอเริ่มใกล้ขีดจำกัดแล้ว

  " จริงด้วยสิ พี่ชายของเธอน่ะ เขาอยู่ห้อง 408   " แก้วที่พอรู้ที่อยู่ของพี่ชายฝาแฝด เธอก็รีบแจ้นไปที่นั่นทันที 

       ห้อง 408 คุณ ปาร์ค จองเบ

  " พี่ - ชายยยย ~ " แก้วเปิดประตูเข้ามาอย่างไว ก่อนจะตรงไปที่เตียงของเขา

  " เอ๊ะ !? หลับอยู่ยังงั้นเหรอ " แก้วที่พอเห็นหน้าของพี่ชายเป็นครั้งแรก เธอก็อดไม่ได้ที่จะร้องไห้ออกมา

  " เขาหลับมานานแล้วล่ะ " น้ำฝนที่ตามแก้วเข้ามา ก็บอกอะไรบางอย่างให้กับแก้วได้ฟัง

  " หมายความว่ายังไง ที่หลับมานาน ? " แก้วยังคงสงสัยกับคำพูดของน้ำฝน

  " หมอบอกว่า ... พี่ชายฝาแฝดของเธอ เขาเป็น เป็น ... " น้ำฝนกำลังจะบอกเรื่องๆนึงที่ดูเหมือน จะสำคัญเอามากๆ

  " เขาเป็นอะไรห่ะ บอกฉันมาเดี๋ยวนี้นะ " เขาตะครอกใส่น้ำฝน พร้อมกับเขย่าตัวเธออย่างแรง

  " ทำใจดีๆไว้ก่อนนะยัยแก้ว คือว่า .. พี่ชายของเธอเขากลายเป็น ... เป็นเจ้าชายนินทา "  น้ำฝนบอกให้แก้วเย็นไว้ ก่อนที่จะเล่ารายละเอียดให้ฟัง 

  " พี่ชายของเธอได้รับการกระทบกระเทือนที่สมอง ทำให้ความจำของเขาผิดปกติ จึงต้องพักฟื้นตัว ซึ่งมันอาจใช้เวลาเป็นเดือน หรือหลายเดือน " น้ำฝนบอกกับแก้ว พลางทำหน้าเศร้าไปด้วย

  " ไม่จริง ไม่จริงน่า อุตส่าได้เจอกับเขาทั้งที แต่กลับไม่ได้คุยกับเขาเลยสักนิด " แก้วยังร้องไห้ออกมาไม่หยุด

  " แต่หมอบอกว่า ถ้าเธอหมั่นคุยกับเขา  สมองของเขาอาจจะตอบสนองได้เร็วขึ้น บางที เขาอาจจะตื่นขึ้นมาก็ได้นะ " น้ำาฝนพยายามให้กำลังใจแก้ว เพื่อทำให้เธอรู้สึกดีขึ้น

  " จริงเหรอ ? งั้นฉันจะมาคุยกับเขาทุกวัน " แก้วเริ่มมีสีหน้าที่ดีขึ้น เธอตั้งใจไว้แล้วว่า จะต้องมาคุยกับพี่ชายฝาแฝดของเธอทุกวันให้ได้  

  " คิดแบบนั้นได้ก็ดีแล้วล่ะ งั้นฉันไปก่อนนะ " น้ำฝนพูดจบก็เดินออกจากห้องไป ทิ้งให้แก้วอยู่กับจองเบไว้อย่างนั้น 

  " คุณแม่ที่อยู่บนสวรรค์ ในที่สุดฉันก็พบเขาจนได้ แต่ว่าเขายังคงไม่รู้อีกว่า กำลังมีคนที่ห่วงใยเขายืนอยู่ตรงนี้พี่จองเบ ฉันอยากให้พี่ตื่นขึ้นมาคุยกับฉันจัง " แก้วจับมือของพี่ชายฝาแฝด ก่อนที่จะพูดกับเขา ด้วยสีหน้าที่เศร้าสร้อย  

                           โปรดติดตามตอนต่อไปครับ