ฺBy love ตามหารักที่หายไป

                          เกาะแห่งหนึ่ง ห่างจากตัวเรือ 20 กิโลเมตร 

   ท่ามกลางเกาะร้างแห่งหนึ่ง มีร่างชายหญิงคู่หนึ่ง นอนไม่ได้สติอยู่ชายฝั่งแห่งนั้น ทันใดนั้นเอง ชายคนนั้นก็ตื่นขึ้น ก่อนจะเข้าไปเขย่าร่างหญิงสาว ที่ลอยมากับสายน้ำ 

 " ยัยบ๊อง รีบๆตื่นขึ้นมาเดี๋ยวนี้นะ นี่ ! อย่าเป็นอะไรนะ " โทโมะเขย่าตัวของแก้วอย่างแรง ก่อนจะเช๊คดูอาการของเธออย่างละเอียด 

 " นี่ ฉันบอกให้ตื่นขึ้นมาไง " โทโมะตะโกนใส่หูของแก้วไม่หยุด จากนั้นเขาก็ตัดสินกระทำบางอย่าง โดยการยกขาของแก้วขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะก้มลงไปจูบที่ปากของแก้ว จากนั้นเขาก็ผละริมฝีปากนั้นออก แล้วจึงใช้มือแนบกับหน้าอกของเธอ ก่อนจะทำการกดมือลงไปเบาๆ สลับกับการผายปอดเป็นระยะ  

 " อึก ! อึก ... พี่ค่ะ ~ " ทันใดนั้นเอง แก้วก็ได้สติ เธอลืมตาขึ้นมาช้าๆ

 " เป็นอะไรหรือป่าวห่ะ ? " โทโมะเอ่ยถามแก้วอีกที 

 " นี่นาย มาอยู่ตรงนี้ได้ยังไงเนี่ย " ทันทีที่ลืมตาขึ้น แก้วก็ตกใจเป็นอย่างมาก เมื่อเห็นโทโมะยื่นหน้าไปใกล้ๆเธอ จากนั้น แก้วจึงรีบลุกขึ้นมาอย่างรวดเร็ว ก่อนจะผลักตัวของโทโมะให้ห่างจากตัวของเธอ 

 " นี่ฉันอุตส่าห์ช่วยเธอไว้นะ ขอบใจสักคำก็ไม่มีหรือไง " โทโมะบ่นใส่อย่างหงุดหงิด 

 " นี่ฉันอยู่ที่ไหนเนี่ย " แก้วมองไปรอบๆ ก่อนจะเอ่ยถามโทโมะ 

 " ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน ว่าแต่เธอเอามือถือมาด้วยหรือป่าวห่ะ ? " โทโมะที่เอาแต่ถามแต่มือถือของแก้ว เพื่อติดต่อหาเพื่อนของเขาให้มารับ  

 " อ่อ ! ก็ต้องเอามาอยู่แล้วล่ะ เอ๊ะ !? ไม่่อยู่แล้ว " แก้วที่คลำหามือถือของเธออยู่นาน แต่ดูเหมือนมันคงจะตกตอนที่เธอพลัดตกจากเรือ  

 " ว่าไงนะ  ทำตกตอนถูกพายุกระหนำยังงั้นเหรอ ? แล้วทำไมไม่เก็บไว้ดีๆล่ะ ยัยทิ่ม " โทโมะต่อว่าแก้ว ด้วยวาจาที่เย็นชายิ่งนัก 

 " ว่าแต่นนายเถอะ ทำไมไม่ใช้โทรศัพท์ของตัวเองล่ะ " แก้วย้อนถามกลับไปทันที 

 " ก็ฉันไม่ได้เอามาด้วยนี่นา " โทโมะตอบกลับไป อย่างไม่รู้สึกรู้สาอะไร 

 " มันก็เหมือนกันนั่นแหละ " แก้วบ่นกลับไป 

 " แล้วจะเอายังไงดีล่ะ ทีนี้ " โทโมะถามแก้ว ถึงสถานการณ์ที่เป็นอยู่ 

 " ก็ต้องหาของกิน กับ ที่พักก่อนน่ะสิ " แก้วบอกกับโทโมะ 

 " ตกลงจะให้ฉันนอนที่นี้น่ะเหรอ ? " โทโมะเอ่ยถามแก้ว ด้วยความสงสัย 

 " งั้นนายก็รอให้เสือมากินนายแทนก็แล้วกัน ฉันไปล่ะ " แก้วพูดจบ ก็ต้องเข้าไปในป่าทันที 

 " เสือยังงั้นเหรอ ? เฮ้ ! รอฉันด้วยเซ่ .... " โทโมะรีบตามแก้วไปอย่างไว สงสัยเขาคงจะกลัวเสือเอามากๆ

                       ป่าดงดิบ in เกาะร้าง 

     จากนั้นทั้งสองก็สำรวจพื้นที่ของป่าทึบ ที่ยังไม่เคยมีใครย่างกรายเข้ามา จนเวลาล่วงเลยไปนานมากแล้ว ทั้งสองยังคงค้นหาที่่พักต่อไป 

 " แถวนี้ดูแปลกๆนะ ว่าไหม หวังว่า คงจะไม่มีตัวอะไรออกมานะ " โทโมะบ่นออกมา ด้วยความหวาดกลัว แต่เขายังคงฟอร์มจัด ไม่ยอมแสดงสีหน้าตื่นกลัวออกมาให้แก้วเห็น ทั้งๆที่เขานั้นกลัวสุดๆ 

 " ไม่รู้สิ อาจจะมีงูออกมาก็ได้นะ " แก้วที่รู้ทัน เธอจึงเอ่ยคำๆนึงขึ้นมา ยิ่งทำให้พระเอกของเราตัวสั่นสุดๆ 

 " นี่เธอ เงียบแล้วก็เดินต่อไปเถอะน่า " โทโมะบ่นใส่แก้วอย่างหงุดหงิด จากนั้น ทั้งสองก็มาเจอกระท่อมร้างแห่งหนึ่ง ซึ่งดูเหมือนมันยังใหม่อยู่เลย 

 " นั่นมันกระท่อมนี่ " แก้วชี้ไป 

 " รอดแล้วเรา " โทโมะพูดออกมา ก่อนจะรีบตรงไปที่กระท่อมหลังนั้นทันที

 " เดี๋ยวก่อนสิ เรายังไม่รู้เลยว่า มีอะไรอยู่ข้างในนั่นนะ " แก้วรีบเตือนโทโมะ ถึงสิ่งที่แอบแฝงอยู่ข้างในกระท่อม

 " เธอคิดว่ามีอะไรอยู่ในนั่นเหรอ ? " โทโมะถามแก้ว ด้วยความสงสัย 

 " อาจจะเป็นผีก็ได้นะ " แก้วบอกกับโทโมะ ทำเอาเขาสะดุ้งขึ้นทันที 

 " นี่เธอ ! อย่าพูดอะไรไ่ม่เป็นมงคลสิ " โทโมะรีบดุแก้วทันที 

 " เอาน่า ฉันก็แค่ล้อเล่น เอาล่ะ เข้่าไปข้างในกันเถอะ เดี๋ยวก็มืดแล้วนะ " แก้วพูดจบก็ตรงเข้าไปที่กระท่อมทันที ในขณะที่โทโมะก็เดินตามแก้วไปอย่างกระชันชิด 

                             คืนวันนั้น 

   ในคืนนั้นเอง แก้วที่จุดไฟให้กับตะเกียงตัวนึงขึ้น ก่อนจะหยิบรูปถ่ายใบนึงขึ้นมา โทโมะที่สังเกตุเห็น เขาจึงเอ่ยถามแก้วอย่างสงสัย 

 " นั่นอะไรน่ะ ยัยทิ่ม " โทโมะเอ่ยถามแก้ว ถึงสิ่งที่เธอหยิบออกมา 

 " อ่อ ! รูปแม่ฉันน่ะ โชคดีที่คว้าไว้ทัน " แก้วพูดขึ้น ด้วยความรู้สึกภูมิใจ 

 " งั้นเหรอ ทีหลังเธอก็อย่าทำแบบนั้นอีกนะ รู้ไหม ว่าฉันน่ะ .. " โทโมะต่อว่าแก้ว อย่างหงุดหงิด 

 " อะไรอีกล่ะ แต่มันเป็นของสำคัญสำหรับฉันกับพี่นะ " แก้วบอกกับโทโมะ 

 " ถึงจะเป็นของสำคัญก็เถอะ ถ้าเกิดตอนนั้นฉันไปช่วยเธอไม่ทันล่ะก็ มันจะเกิดอะไรขึ้นห่ะ " โทโมะยังคงดุแก้วอย่างต่อเนื่อง

 " ทำไมนายต้องโกรธฉันด้วยล่ะ ห่วงฉันหรือไง ? " แก้วถามกลับไป 

 " เออ ... ก็ฉันสัญญากับไอ้จองเบไว้แล้วไง " โทโมะพยายามหาข้ออ้าง มากลบเกลื่อนความรู้สึกของตน 

 " พี่ฉันไปเกี่ยวอะไรด้วยล่ะห่ะ " แก้วถามโทโมะ ด้วยความโมโห 

 " ที่จริงแล้วฉัน ... ฉันน่ะ " โทโมะพยายามจะบอกบางอย่าง 

 " นายเป็นอะไรหรือป่าว ? " แก้วถามโทโมะด้วยความเป็นห่วง เพราะแววตาของเขาดูเศร้าหม่องยิ่งนัก 

 " ตอนที่ฉันยังเด็ก ฉันมีพี่สาวอยู่หนึ่ง พวกเราสนิทกันมาก เธอเป็นคนที่มีความพยายาม แล้วก็ดึงฉันให้หลุดพ้นออกจากโลกส่วนตัว แต่ทว่าวันนึง พวกเราไปนั่งเรือเล่นด้วยกัน ทันใดนั้นก็มีพายุลูกใหญ่กระหนำใส่เรือของพวกเรา พายุลูกนั้น พัดตัวของฉันจนตกลงจากเรือ แต่โชคยังดี ที่ฉันเกาะราวเรือนั่นไว้แน่น พี่สาวพยายามช่วยฉันสุดฤทธิ์ จนเธอตกลงไปในทะเล ตอนนั้นฉันช๊อกมาก ไม่รู้จะทำยังไง แต่เป็นเ้พราะพี่สาวของฉัน ทำให้ฉันรอดมาได้จนถึงวันนี้ "  โทโมะเล่าเรื่องการตายของพี่สาวให้ฟัง ทำเอาแก้วร้องไห้ออกมาอย่างหนัก

 " นี่เธอ ~ จะร้องไห้ทำไมเนี่ย ? " โทโมะถามแก้ว ด้วยความสงสัย ว่าทำไม เธอจึงร้องไห้ออกมา ทั้งๆที่มันก็ไม่เกี่่ยวกับเธอสักหน่อย 

 " ก็นายไม่ร้องเลยนี่นา " แก้วยังคงร้องไห้ออกมาไม่หยุด 

 " เอาเป็นว่า ทีหลังเธอก็อย่าทำแบบนั้นอีกก็แล้วกัน " โทโมะบอกกับแก้ว พลางเอามือไปลูบที่หัวของเธอ ทำเอาแ้ก้วค่อยๆหยุดร้องลง ทีละนิด  

 " ก็ได้ " แก้วตอบกลับไป 

 " เอาล่ะ พวกเรานอนกันดีกว่า เดี๋ยวพรุ่งนี้จะต้องหาทางติดต่อกับพวกป๊อปปี้อีก " โทโมะพูดจบ ก็เอนตัวลงนอน โดยมีแก้วนอนอยู่ข้างๆ เพื่อสร้างความอบอุ่น 

         จบไปแล้วนะครับ กับตอนพิเศษ ยังไงก็ติดตามได้ในตอนหน้าจ้า 

 ~o~~o~~o~~o~~o~~o~~o~~o~~o~~o~~o~~o~~o~~o~~o~~o~~o~~o~