ฺBy love ตามหารักที่หายไป

                   406 ห้องพักเคโอติก 
 " นี่ๆๆๆ ไอ้จองเบมานี้ " เขื่อนที่กำลังนั่งจับกลุ่มอยู่กับเพื่อนๆ จู่ๆ เขาก็ขานเรียกแก้วทันที 
 " มีอะไรเหรอวะ ? " แก้วที่เพิ่งจะเคลิ้มหลับ พอได้ยินเสียงของเขื่อน เธอก็สะดุ้งตื่นขึ้นมาทันที ก่อนจะถามเขื่อนอย่างสงสัย 
 " อย่าเพิ่งถามเลยวะ มาทางนี้ก่อน " เขื่อนตัดบททันที ก่อนจะลากตัวแก้วมาเข้ากลุ่มโดยเร็ว
 " วันนี้พวกเราต้องจีบเธอให้ได้นะโว้ย " เคนตะเริ่มเปิดประเด็น ถึงการประชุมของพวกเขาทันที
 " จีบเหรอ แล้วจีบใครล่ะวะ ? " แก้วถามพวกเขาอีกครั้ง  
 " เอ้า ! ก็คนที่หอมแก้มนายตอนเช้ายังไงล่ะ " เขื่อนพูดขึ้น เืพื่อให้แก้วเข้าใจว่า คนที่พวกเขากำลังจะจีบก็คือ ฟางนั่นเอง
 " คนสวยๆคนนั้นน่ะเหรอ ? " แก้วพูดตะกุกตะกักทันทีที่เอ่ยถึงฟาง
 " ตาถึงนี่ ใช่แล้วล่ะ " ป๊อปปี้บอกกับแก้ว
 " ไร้สาระ " โทโมะบ่นออกมาอย่างเซงๆ
 " นี่ไอ้โทโมะ นายกลัวจะจีบไม่ติดอ่ะดิ " เขื่อนแซวโทโมะทันที ทำเอาใบหน้าของเขาซีเรียสขึ้นเรื่อยๆ
 " ฉันก็ว่างั้นวะ " เป็นครั้งแรกที่เคนตะเห็นดีเห็นงามกับเขื่อนด้วย
 " ชั่งมันเถอะ ถ้างั้นพวกเราไปจีบเธอดีกว่านะ " ดูเหมือนแก้วก็เอากับเขาด้วยเหมือนกัน
 " ยัยบ้าเอ้ย คิดอะไรไม่เข้าท่า ผู้หญิงจีบผู้หญิงเนี่ยนะ " โทโมะบ่นกับตัวเอง พลางมองหน้าของแก้วอย่างหงุดหงิด
 " งั้นดีเลย ป่ะ พวกเราลุยโลด ! " เขื่อนนำทีมทันควัน จากนั้นทุกคนก็ออกจากห้อง และตรงเข้าไปห้องข้างๆของพวกเขาทันที 
  
              407 ห้องของฟาง  
 " ก๊อกๆๆ ขออนุญาติครับ " เคนตะเคาะประตูอย่างนิ่มนวล ก่อนจะเรียกคนที่อยู่ข้างใน 
 " เชิญค่ะ " คนข้างในพูดจบ ก็เปิดประตูรับพวกเขาทันที 
 " เอ๊ะ !? อยู่คนเดียวเหรอครับ " ป๊ิอปปี้เอ่ยถามฟางอย่างแปลกใจ เพราะห้องพักที่ดูเหมือนจะกว้างใหญ่ แต่กลับมีคนพักแค่คนเดียว 
 " ค่ะ คือว่าเหลือห้องนี้ห้องสุดท้ายพอดี " ฟางบอกกับทุกคน 
 " งั้นก็เหงาแย่เลยน่ะสิครับ " แก้วพูดขึ้น อย่างเป็นห่วง 
 " คงงั้นมั้งค่ะ ว่าแต่คุณจองเบนี้ หน้าเหมือนผู้หญิงจังเลยน่ะค่ะเนี่ย " ฟางพลั้งปากออกไปตามความรู้สึกของตัวเอง ทำเอาใจของแก้วสั่นระริก ด้วยความกลัว 
 " เออ.. คงไม่หรอกนะครับ คุณฟางนี่ พูดอะไรก็รู้อ่ะ " แก้วหลบหน้าทันที ทำทุกคนจ้องแต่เธอคนเดียว
 " แหม่ อิจฉาจังเลยนะครับ เอาแต่ชมไอ้จองเบคนเดียวเลย " เขื่อนรีบแทรกทำคะแนนโดยเร็ว  
 " แต่มันจริงนี่ค่ะ ดูผิวของเขาสิ ดูจะนุ่มกว่าของฉันซะอีกนะ "  ฟางพูดขึ้น พร้อมกับจับหน้าของแก้ว อย่างสงสัย 
 " ฉันก็ว่ายังงั้นแหละ ตั้งแต่มันตกท่อประปามา หลังจากนั้นมันก็เปลี่ยนไป " จู่ๆ ป๊อปปี้ก็พูดเรื่องนี้ขึ้น 
 " ไม่จริงหรอก นี่นายเอาอะไรมาพูดห่ะ " โทโมะรีบห้ามความคิดของเพื่อนทันที 
 " นี่ไอ้โทโมะ นายจะปกป้องมันทำไมวะ พวกฉันก็แค่สงสัยเฉยๆ " เขื่อนบอกกับโทโมะให้ใจเย็นลง ดูเหมือน  โทโมะจะทำลายบรรยากาศในการจีบสาวของพวกเคโอติกเอาซะแล้ว 
 " เอาเถอะค่ะ อย่าทะเลาะกันเลย ฉันว่า เรามาคุยกันต่อดีไหมค่ะ " ฟางรีบตัดบททันที ก่อนจะพาทุกคนเข้าสู่  พะวังอีกครั้ง 
 " งั้นผมขอตัวก่อนนะครับคุณฟาง พอดีเมื่อคืนยังไม่ได้นอนเลยครับ " แก้วหาข้ออ้างออกจากที่นั่นทันที เพราะกลัวว่าฟางจะจับได้ว่าเธอเป็นผู้หญิง
 " เป็นอะไรของเขานะ งั้นฉันขอไปดูมันหน่อยก็แล้วกัน " โทโมะรีบตามแก้วไปโดยเร็ว 
 " เออ ฝากตัวโว้ย ว่าแต่คุณฟางชอบกินอะไรครับ " เคนตะบอกกับโทโมะ จากนั้นเขาก็หันไปคุยกับฟางต่อทันที
 
                  408 ปาร์ค จองเบ
 " จองมี จอง ... มี เธอเป็นใครกันนะ " จองเบที่นั่งอยู่บนเตียง ในเวลานี้ เขาบ่นหาแต่คนที่ชื่อจองมีตลอดเวลา  
 " พี่ กินข้าวหรือยังค่ะ " ทันใดนั้น แก้วก็โผล่ออกมา
 " หน้าของเธอ ใบหน้าของเธอ " จองเบแปลกใจมาก ที่เห็นหน้าของแก้ว จากนั้นเขาจึงเอากระจกมาส่อง แล้วมองหน้าของแก้วเพื่อดูความคล้ายคลึงของใบหน้าพวกเขา 
 " พี่จองเบ " แก้วเริ่มร้องไห้ออกมาทันที
 " นี่เธอ ทำไมมาอยู่ที่นี้ล่ะห่ะ ไม่กลัวพวกไอ้ป๊อปปี้มาเจอหรือไง " โทโมะที่ตามแก้วมาอย่างกระชันชิด จากนั้นเขาก็รีบลากตัวของแก้วออกไป แต่ว่า จองเบกับรั้งแขนของแก้วเอาไว้
 " ทำไมต้องทำรุนแรงด้วยล่ะครับ " จองเบมองโทโมะ ด้วยสีหน้าที่นิ่งเฉย
 " ไอ้จองเบ ที่ฉันทำเนี่ย ก็เพื่อตัวนาย แล้วก็น้องนายนะ "  โทโมะบอกกับจองเบด้วยสีหน้าที่เคร่งเครียด 
 " น้อง ... ของฉันยังงั้นเหรอ ? อะ อ๊ากกก ! จองมี จองมี เธอเป็นใครกัน ทำไม ทำไมถึงได้ปวดหัวแบบนี้นะ " จู่ๆ จองเบก็ปวดหัวอย่างรุนแรง มันแรงพอที่จะทำให้เขาสลบไป 
 " นี่ปล่อยฉันนะไอ้โทโมะ " แก้วสลัดมือออกจากโทโมะทันทีที่เห็นพี่ชายฝาแฝดหมดสติไปต่อหน้าต่อตา 
 " จองมียังงั้นเหรอ ? " โทโมะเอ๊ะใจทันทีที่ได้ยินชื่อนี้ 
 " อื้ม น้ำฝนบอกว่า พี่ชายของฉันบ่นหาแต่คนๆนี้ตลอดเลย ฉันก็ไม่รู้ว่าเธอเป็นใครกันแน่ " แก้วอธิบายทันที ถึงเรื่องที่เธอคุยกับน้ำฝนทางโทรศัพท์เมื่อวันก่อน
 " แล้วเธอชื่ออะไรล่ะ " จากนั้นโทโมะก็เริ่มสอบถามทันที 
 " ฉันชื่อแก้ว เป็นชื่อที่แม่ฉันตั้งให้ "แก้วบอกกับโทโมะ
 " แก้วเหรอ แล้วแม่เธอเคยบอกอะไรหรือป่าว ว่าเธอเกิดที่ไหน " โทโมะถามแก้วอีกครั้ง
 " ไม่รู้หรอก รู้แต่เพียงว่า ฉันมีพี่ชายฝาแฝด เป็นลูกครึ่งเกาหลี ก็เท่านั้นเอง " แก้วตอบกลับไป
 " แล้วพ่อเธอล่ะ แม่เธอไม่เคยบอกเรื่องพ่อของเธอเลยหรือไง " ดูเหมือนโทโมะจะสอบถามแก้ว เพื่อหาความจริงอะไรบางอย่าง
 " พ่อของฉันน่ะเหรอ ไม่รู้ดิ แม่ฉันไม่เคยเล่าถึงท่านเลยสักนิด " แก้วพูดขึ้น
 " แล้วฉันจะช่วยเธอยังไงดีล่ะเนี่ย โน่นก็ไม่รู้ นี่ก็ไม้รู้ ปัญญานิ่มจริงๆเลยนะ เธอน่ะ " โทโมะโวยใส่แก้ว ด้วยน้ำเสียงที่เยือกเย็น
 " ว่าแต่ฉัน แล้วนายล่ะ รู้เรื่องพี่ชายฉันมากหรือไง " แก้วพูดออกไป อย่างโมโห
 " ก็ต้องรู้อยู่แล้วล่ะ " โทโมะบอกกับแก้ว ดูเหมือนคำพูดของเขาจะทำให้เธอมีความหวังขึ้น
 " นายรู้จริงๆเหรอ ? " แก้วที่ตอนนี้ ดูจะสนใจโทโมะเอามากๆ
 " ฉันรู้ว่า ... ไอ้จองเบมันเป็นเด็กกำพร้า " โทโมะตอบสั้นๆ
 " เฮ้อ ~ ช่วยได้เยอะเลย " แก้วบ่นอย่างเซงๆ
 " ก็ฉันรู้แค่นี้นี่นา ยังไงก็ คงต้องรอให้ความจำของพี่เธอกลับมาก่อน เราถึงจะรู้รายละเอียดได้ " โทโมะพูดขึ้น ก่อนจะมองไปที่ร่างของจองเบ
 " ฉันก็หวังว่ายังงั้น คุณแม่ที่อยู่บนสวรรค์ ขอให้ท่านดลบันดาลให้ความจำของพี่ กลับมาด้วยเถิด " แก้วพูดขึ้น ก่อนจะวิงวอนถึงแม่ของเธอ
 
          จบไปแล้วกับการเข้าค่ายพักแรม ดูเหมือนแก้วกับโทโมะ เริ่มจะเข้าใกล้ความจริงเข้าเรื่อยๆ แล้วเรื่องราวจะเป็นยังไงต่อไป ติดตามได้ในตอนต่อไปครับ    
 
         ~o~o~~o~o~~o~o~~o~o~~o~o~~o~o~~o~o~~o~o~~o~o~~o~o~