ฺBy love ตามหารักที่หายไป

                  ห้อง ปาร์ค จองเบ 
 " อ้าว ! หลับไปแล้วเหรอเนี่ย " ทันทีที่แก้วเข้ามาในห้อง เธอก็เห็นพี่ชายฝาแฝดที่เมื่อสักครู่ยังนั่งคุยกันอยู่ แต่พอแยกจากโทโมะ แล้วกลับเข้ามาอีกที เธอก็พบว่า เขากำลังนอนหลับสบายอยู่บนเตียง 
 " อ้าว ยัยแก้วคุยกับผู้ชายคน ... " น้ำฝนกำลังเอ่ยถึงโทโมะ 
 " อืม ฉันคุยกับหมอนั่นเสร็จแล้วล่ะ ว่าแต่ นี่มันเกิดเรื่องอะไรกันแน่ ทำไมพี่ชายของฉันถึงจำอะไรไม่ได้ " แก้วถามน้ำฝนถึงอาการของพี่ชายอย่างสงสัย  
 " คือว่า ... ฉันขอโทษจริงๆ ที่ไม่ได้บอกเธอก่อน คือ .. หมอบอกว่า เขาฟื้นก่อนกำหนด เลยทำให้ความทรงจำไม่เสถียร เขาก็เลยจำอะไรไม่ได้น่ะสิ " น้ำฝนตอบแก้ว ด้วยใบหน้าที่เศร้าสร้อย
 " แล้วเขา จะจำได้เมื่อไรล่ะ ? " แก้วถามน้ำฝนอีกครั้ง
 " เรื่องเวลาน่ะเหรอ ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันอ่ะ " น้ำฝนบอกกับแก้ว ด้วยความไม่รู้ว่าจะทำยังไงต่อไป
 " แล้วฉัน จะช่วยเขายังไงดีเนี่ย " แก้วคิดหนักมาก ทั้งๆที่เจอหน้าของพี่ชาย ได้คุยกัยเขา แต่เขากลับความจำเสื่อมซะได้ มันชั่งเป็นความซวยของเธอจริงๆ
 " แต่ยังมีข่าวดีนะ " น้ำฝนพูดขึ้น
 " ข่าวดีอะไรอีกล่ะ ? " แก้วหันไปถามเธออีกครั้ง เป็นครั้งสาม
 
 " ก็เขาน่ะ สามารถที่จะลุกเดินได้ เหมือนคนปกติยังไงล่ะ " น้ำฝนรีบบอกข่าวดีนั่นทันที
 "  จริงเหรอ ? หมายความว่า เขาก็สามารถกลับไปเรียนได้ตามปกติแล้วน่ะสิ " ทันทีที่น้ำฝนบอกกับแก้ว จากใบหน้าที่ยิ้มแย้มของแก้ว ก็เปลี่ยนเป็นใบหน้าที่เศร้าโศกทันที ทั้งๆที่เธอ ควรจะดีใจที่พี่ชายสามารถกลับมาเรียนกับกลุ่มเพื่อนๆได้
 " เธอคิดไปไกลแล้วล่ะยัยแก้ว ถึงเขาจะสามารถกลับมาเรียนได้ก็จริง แต่ถ้าความจำของเขายังไม่กลับมา   เธอคิดเหรอ ว่าพวกเพื่อนๆของเขาจะรับได้น่ะ ดูอย่างคนเมื่อตะกี้สิ ทันทีที่รู้ว่าเพื่อนความจำเสื่อม เขาก็โวยวายซะใหญ่โต  " น้ำฝนอธิบายถึงปัญหาที่อาจจะเกิดขึ้น ถ้าเกิดให้จองเบในตอนนี้กลับไปเรียนล่ะก็ เรื่องราวมันจะยุ่งมากขึ้น
 " แล้วฉัน ควรจะทำยังไงดี " แก้วยังคงหาทางแก้ไข 
 " งั้นเธอก็เป็นเขาต่อไป ส่วนพี่ชายของเธอน่ะ ฉันจะดูแลให้เอง " น้ำฝนบอกกับแก้ว ให้เธอสบายใจขึ้น 
 " เอางั้นก็ได้ ยังไงก็ขอบใจเธอมากนะ เพื่อนรัก " ทันทีที่แก้วพูดจบ เธอก็เข้าไปสวมกอดกับน้ำฝน และอำลาเธอ เพื่อกลับไปทำหน้าที่ของเธอต่อ 
 
                   เช้าวันรุ่งขึ้น ชมรมเทควันโด 
 " ไอ้จองเบ มานี่เลย วันนี้ ฉันจะทำให้นายกลายเป็นยอดชายเอง " เคนตะลากแก้วเข้าชมรมของเขาอย่างทุลักทุเล ดูเหมือนเขาอยากจะทำอะไรบางอย่างให้กับเพื่อนของเขา  
 " ไม่เอาโว้ย ฉันจะไปชมรมศิลปะ ไม่ใช่เทควันโด " แก้วต่อต้านสุดฤทธิ์ แต่ดูเหมือนเธอจะสู้แรงของเคนตะไม่ไหว 
 " เอาน่า แค่ชั่วโมงเดียวเอง " เคนตะอ้อนวอนแก้วเหมือนกันทำเอาแก้วของเรา ใจอ่อนทันที 
 " มานี้ มานี้ มาทางนี้ " ว่าแล้วเคนตะก็ลากตัวแก้วไปห้องแต่งตัว 
 " นี่ ออกไปก่อนสิ " แก้วรีบผลักเคนตะออกไป เพราะว่าเธอกำลังจะเปลี่ยนชุดซ้อม 
 " เฮ้ย ~ เป็นผู้ชายเหมือนกัน ทำไมต้องแยกห้องกันด้วยวะไอ้จองเบ ? " เคนตะเอ่ยถามแก้วอย่างสงสัย       ว่าทำไมถึงต้องแยกกันแต่งตัว ทั้งๆก็เป็นผู้ชายด้วยกันทั้งคู่ 
 " เออ .. คือว่า ฉันเป็นโรคผิวหนังน่ะ นายไม่กลัวหรือไงห่ะ เนี่ย ดูสิ คันไปทั้งตัวเลย " ว่าแล้วแก้วก็เกาที่ตัวของเธอ อย่างขะมักเขม้น เพื่อให้สมกับบทบาท 
 " เออๆ ก็ได้วะ น่าขยะแขยงฉิบหายเลย เร็วๆเข้าล่ะ " เคนตะรีบกูออกจากห้องไปอย่างไว 
 
                     10 นาที ต่อมา 
 " เอาล่ะไอ้จองเบ ทีนี้ไหนลองเตะไอ้นี้ให้ดูสิ " เคนตะที่เตะกระสอบทรายไปก่อนหน้านี้ เขาก็เข้ามาบอกให้แก้วเตะตามเขาดู 
 " จะให้ ... เตะเจ้านี่จริงๆน่ะเหรอ ? " แก้วยังคงไม่แน่ใจ ว่าเธอจะเตะเจ้ากระสอบทรายนี่ไหวไหม
 " เออน่า รีบๆเตะมันไปสิ เอาล่ะ ขาซ้ายยึดอยู่กับทีแบบนี้ แล้วก็เหวี้ยงขาขวาไป 45 องศา อย่างนี้ พลั่ก ! "    เคนตะทำท่าทางให้ดู ก่อนจะเตะไปเต็มแรง ทำเอาแก้วตกใจอยู่ไม่น้อย
 " จะไหวหรือเปล่าเนี่ย " แก้วบ่นใจใน อย่างกล้าๆกลัวๆ
 "  นี่ ! มัวใจลอยอะไรอยู่ รีบๆเตะเข้าสิ " เคนตะเร่งแก้ว ด้วยท่าทางหน้ากลัว 
 " เอาวะ แปะ ~ โอ้ย ! " ทันทีที่แก้วเตะกระสอบทรายนั่นไป มันทำให้เท้าของเธอ เจ็บเป็นอย่างมาก 
 " เป็นอะไรหรือเปล่าวะ ไอ้จองเบ เฮ้ย !? ข้อเท้าบวมเป่งเลย " เคนตะรีบเข้าไปดูอาการของแก้วทันที
 " โอ้ย ฉันเจ็บ " แก้วยังร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด
 " ทนไว้นะ เดี๋ยวฉันจะเอายามานวดให้ " ไม่รอช้า เคนตะก็รีบนำยาแก้อักเสบมานวดให้กับแก้วทันที
 " โอ้ย ! เบาๆหน่อยสิ " ทันทีที่เคนตะลงมือนวด แก้วก็ร้องออกมาทันที
 " เท้าไอ้หมอนี่ มันช่างนุ่มจริงๆ " ในระหว่างที่เคนตะนวดข้อเท้าให้กับแก้ว ดูเหมือนจะทำให้ความคิดของเขาเตลิดไปไกลซะแล้ว
 " พอได้แล้วล่ะ นี่นายจะนวดให้มันช้ำเลยหรือไง ? " แก้วทักให้เคนตะรีบตื่นจากพะวังทันที เพราะขืนปล่อยให้เคนตะนวดต่อไป มีหวัง เท้าสวยๆของเธอจะช้ำเลือดไปหมด
 " อะ ขอโทษ ขอโทษ " เคนตะชักมือออกทันที จากนั้นเขาก็นำยานวดไปเก็บที่เดิม
 " นี่ฉัน ทำอะไรลงไปเนี่ย หมอนั่น เฮ้ย ~ หมอนั่นเป็นผู้ชายนี่นา ทำไมฉันต้องคิดแบบนั้นด้วยนะ " ในระหว่างที่เคนตะนำยาไปเก็บ เขาอดไม่ได้ที่จะนึกถึงเหตการณ์เมื่อครู่ ดูเหมือนเขาจะหลงรักจองเบตััวปลอมเข้าให้แ้ล้ว
 
           เอาแล้วไง ดูเหมือนเคนตะจะหลงรักแก้วอีกคนแล้ว แบบนี้ แก้วก็โดนลุมนะสิ แล้วใครกัน คือพระเอกตัวจริงของแก้วกันนะ
        ~o~~o~~o~ ~o~~o~~o~~o~~o~~o~~o~~o~~o~~o~~o~~o~~o~