ฺBy love ตามหารักที่หายไป

               คืนวันนั้น ห้องโทโมะ - จองเบ 
 " นี่ยังอ่านหนังสืออยู่อีกเหรอ ? " โทโมะที่เพิ่งตื่น จากนั้นเขาก็ลุกขึ้นมาพลางมองไปที่แก้วที่ยังคงนั่งอ่านหนังสือด้วยสีหน้าที่เคร่งเครียด
 " ถ้าฉันไม่พยายามให้มากขึ้นกว่านี้ล่ะก็ พวกนายอาจจะสอบตกก็ได้นะ " แก้วหันหน้ามาพูดกับโทโมะ จากนั้นเธอก็ก้มหน้าก้มตาอ่านหนังสือต่อทันที
 " นายพยายามมากไปแล้วนะ ฉันว่านายควรที่จะไปนอนพักซะเถอะ ! " โทโมะบอกกับแก้วให้เลิกทำอะไรบ้าๆได้แล้ว เพราะการอ่้านหนังสือเป็นระยะเวลานานๆ อาจจะทำให้ร่างกายของแก้วทนไม่ไหว
 " ไม่ต้องห่วงหรอกน่า เดี๋ยวฉันก็เข้านอนแล้วล่ะ "  แก้วยิ้มให้กับโทโมะ ก่อนที่จะตั้งใจอ่านหนังสือต่อไป
 
               สักพักต่อมา
  โทโมะสะดุ้งตื่นขึ้นมาอีกครั้ง ดวงไฟจากหลอดนีออนยังคงส่องสว่างไปทั่วบริเวณ โทโมะลุกขึ้นมา จากนั้นเขาก็สทอดสายตาไปที่แก้ว ที่ตอนนี้เธอกำลังหลับคาหนังสือที่เพิ่งอ่านเสร็จไป 
 " คงจะเหนื่อยมากสินะ ยัยโง่เอ้ย " โทโมะรำพึงในใจ ก่อนจะเข้าไปดูแก้วใกล้ๆ  
 " ยังไม่อ่านจบเลยนี่นา " จากนั้นโทโมะก็ลงมือกระทำบางอย่าง
 
                เช้าวันรุ่งขึ้น
 " อ่าาา หลับสบายดีจัง ~ " โทโมะที่ตื่นขึ้น ก็บิดตัวเพื่อปรับสมดุลของร่างกายทันที เขาหันไปมองแก้วที่นอน
ฟลุ๊บกับหนังสือ จากนั้นโทโมะก็ลุกขึ้นไปทำธุระส่วนตัว ก่อนที่จะเดินทางไปห้องเรียน เพื่อเตรียมตัวสอบซ่อม 
    
                ห้อง F K School 
 " อ้าว ไอ้โทโมะ ไอ้จองเบไม่มาด้วยเหรอวะ ? " เขื่ยนถามโทโมะทันทีที่เจอหน้าเขา 
 " ปล่อยมันนอนไปเถอะ ดูเหมือนมันจะไม่ค่อยสบายล่ะนะ " โทโมะตอบพวกเขา ด้วยสีหน้าที่นิ่งเฉย 
 " ว่าไงนะ  ยังไม่ตื่นอีกเหรอ นี่มันวันสำคัญของพวกเราเลยนะ ! " เคนตะตกใจมาก เมื่อได้รู้ข่าวว่า จองเบเพื่อนของเขายังไม่ตื่น เพราะถ้าไม่มีจองเบ แล้วใครจะมาช่วยพวกเขาให้สอบผ่านได้กันล่ะ 
 " ไม่ต้องเป็นห่วงไปหรอกน่า ยังไงพวกเราก็ ช่วยเหลือตัวเองไปก่อนล่ะ " ปีอปปี้พยายามปลอบใจเพื่อนของตน 
 
               ทางด้านแก้ว 
 " อะ ง่วงจังเลย ~ " แก้วที่หลับอยู่นาน ในที่สุดเธอก็ตื่นขึ้นมา 
 " หาาาาา !? สิบเอ็ดโมงแล้วเหรอเนี่ย " ทันทีที่รู้ว่าตัวเองสาย แก้วจึงลุกขึ้นเพื่อไปห้องเรียนทันที ทันใดนั้นเอง โทโมะก็เปิดประตูเข้ามา
 " นี่นายจะไปไหนน่ะ นายยังไม่สบายอยู่ไม่ใช่เหรอ ? " โทโมะพูดขึ้นทันทีที่เห็นแก้วกำลังจะออกไปข้างนอก 
 " ฉันจะไปสอบซ่อม " แก้วพูดออกมาด้วยในหย้าที่ซีดเซียว 
 " ไม่ต้องแล้วล่ะ การสอบซ่อมน่ะ มันจบลงแล้วล่ะ " โทโมะบอกกับแก้ว พลางทำหน้าเศร้าใส่เธอ 
 " ขอโทษนะ ที่ฉันไม่มีความรับผิดชอบ ขอโทษที่ทำให้พวกนายต้องสอบตกอีกครั้ง " แก้วเสียใจเป็นอย่างมาก ที่ตนกำลังให้เพื่อนของพี่ชายต้องสอบตกเป็นครั้งที่สอง เธอจึงรีบขอโทษโทโมะทันที
 " ไม่เป็นอะไรหรอก คือว่าพวกเราน่ะ พวกเรา ... สอบผ่านแล้วล่ะั " โทโมะบอกกความจริงกับแก้ว จากสีหน้าที่ตึงเครียด จู่ๆ เขาก็ยิ้มออกมา
 " จริงเหรอ !? เอ๊ะ แต่ทำไมพวกนายถึงสอบผ่านได้ล่ะเนี่ย " แก้วยังคงสงสัยกับสิ่งที่โทโมะพูดออกมา
 " ก็ตอนที่นายหลับน่ะ ฉันเห็นว่านายยังอ่านไม่จบ ฉันก็เลยอ่านแทนนายยังไงล่ะ " โทโมะบอกความจริงกับแก้ว เรื่องที่เขานั่งอ่านหนังสือแทนแก้วทั้งคืน 
 " ขะ ขอบใจนายมากเลยนะ " แก้วโผเข้ากอดโมโทะทันที ทำเอาใบหน้าของเขาซีดลงอย่างเห็นได้ชัด 
 " คะ คือว่า ฉันอึดอัด " โทโมะพูดตะกุกตะกัก เพราะแก้วเล่นกอดเขาซะแน่น จนแทบจะหายใจไม่ออก 
 " ขอโทษนะ พอดีฉันลืมตัวไปหน่อย " แก้วผละออกจากโทโมะ ก่อนจะหลบหน้าเขาอย่างเขินอาย 
 " เออ ... ฉันว่าเรามากินข้าวกันเถอะ " โทโมะที่ไม่รู้จะพูดยังไงต่อ เขาจึงตัดสินใจชวนแก้วกินข้าวทันที 
 " อื้ม " แก้วรับคำ ก่อนที่จะไปเตรียมอาหาร 
 
     ในที่สุด พวกเคโอติกก็ผ่านการสอบซ่อมสุดหฤโหดสำเร็จ ต้องขอบคุณโทโมะ ที่นั่งอ่านหนังสือแทนแก้ว ถ้าเกิดไม่มีเขา เคโอติกคงจะไปไม่รอดเป็นแน่แท้ ตอนหน้ามันแน่ครับ
 
                                   ~o~o~o~o~o~o~o~o~o~o~o~o~o