ฺBy love ตามหารักที่หายไป

               ห้องเรียน K School 

 " อรุณสวัสดิ์ " โทโมะเอ่ยทักกลุ่มเพื่อนๆในห้องทันทีที่มาถึง 

 " อรุณสวัสดิ์ "  พวกป๊อปปี้ก็ทักเขาตอบเช่นกัน 

 " มาพอดีเลย ไอ้โทโมะ ไอ้จองเบ " เขื่อนรีบถามพวกเขาทั้งสองทันที  

 " มีอะไรเหรอวะ ไอ้เขื่อน " แก้วพูดขึ้น อย่างสงสัย 

 " นั่นสิ ดูท่าทางจะเป็นเรื่องไม่ดีน่ะเนี่ย ท่าทางซีเรียสเชียวนะ พวกนายเนี่ย " โทโมะแปลกใจกับใบหน้าที่เคร่งเครียดของพวกป๊อปปี้เป็นอย่างมาก ดูเหมือนจะเกิดเรื่องบางอย่างเข้า 

 " ไม่ดีเอามากๆเลยล่ะ " เคนตะพูดออกมา ด้วยสีหน้าที่ซีดเซียว 

 " หวังว่านายคงจะเตรียมตัวมาดีแล้วนะ ไอ้จองเบ " ป๊อปปี้หันไปถามแก้ว ที่นั่งกินขนมไปพลางๆ

 " ทำไมฉันต้องเตรียมตัวด้วยล่ะ ตกลงมันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ " แก้วยังคงไม่เคลียร์กับพวกป๊อปปี้ ที่ทำเอาใบหน้าของพวกเขาซีเรียสยิ่งกว่าเดิม  

 " ก็การสอบซ่อมของพวกเราไง ในห้องของเราน่ะ มีพวกเรา 5 คนนี้ล่ะ ที่จะต้องสอบซ่อม คราวก่อนนายพาพวกเราซวยไปแล้วครั้งนึง คราวนี้นายก็ตั้งใจทำข้อสอบ แล้วก็เอามาให้ฉันดูเป็นคนแรกนะ จำไว้ " ป๊อปปี้บ่นใส่แก้วเป็นชุด เพราะพวกเขาไม่เคยสอบตกเลยตั้งแต่เข้าเรียนมา แถมคะแนนยังจัดอยู่ในระดับท๊อปตลอด

 " การสอบซ่อมยังงั้นเหรอ ? " แก้วยังคงอึ้งกับคำว่า สอบซ่อม เพราะสมองของเธอมีไว้หาเงิน ไม่ใช่การสอบ

 " พรุ่งนี้จะมีการสอบซ่อมในช่วงเช้า ดังนั้น วันนี้นายก็รีบกลับห้องไปอ่านหนังสือซะเดี๋ยวนี้เลย " เคนตะชี้ไปที่แก้ว ก่อนจะสั่งให้แก้วทำตามที่เขาบอก

 " แต่ว่าฉันยังมีเรียนอยู่อีกนะ " แก้วอธิบายเหตุผลทันที เพราะไม่กี่นาทีอาจารย์ก็จะเข้ามาสอนแล้ว

 " นายไม่ต้องเรียนหรอก รีบๆไปอ่านหนังสือเถอะ เดี๋ยวฉันจะบอกอาจารย์ให้เอง " เขื่อนบอกกับแก้วด้วยสีหน้าที่เคร่งเครียด เพราะขืนแก้วไม่ยอมอ่านหนังสือล่ะก็ มีหวังได้สอบตกกันอีกรอบแน่

 " แต่ว่า ... " แก้วยังคงปฏิเสธคำขอของพวกเขา

 " ยังไงนายก็ต้องไปเดี๋ยวนี้ " ป๊อปปี้ตะครอกใส่แก้วทันที ทำเอาแ้ก้วนั้นต้องจำใจยอมกลับเสียโดยดี 

 " สู้เขานะโว้ย ไอ้จองเบ " เขื่อนอวยพรตามหลังแก้ว ด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้มแจ่มใส 

 " อย่าเครียดล่ะ " เคนตะก็อวยพรให้กับแก้วด้วยเช่นกัน

 " มาพยายามด้วยกันนะ " โทโมะยิ้มให้แก้ว ก่อนจะอวยพรให้กับเธอเช่นกัน 

 " ฉันจะเครียดก็เพราะพวกนายนี่แหละ " แก้วหันกลับมาบ่นกับพวกเขา ก่อนที่จะเดินกลับไปที่ห้องของเธอ 

 " เอาล่ะ นักเรียนทุกคนเข้าที่ได้ " จากนั้นอาจารย์ก็เข้ามาพอดี 

 " ยัยนั่น จะไหวไม่นะ " โทโมะยังคงเป็นห่วงแก้วถึงเรื่องการสอบวันพรุ่งนี้ 

 " ไอ้ - โท - โมะ นั่งเม่ออะไรอยู่วะ อาจารย์เข้าแล้วนะโว้ย " ป๊อปปี้ที่เห็นแววตาของที่ดูเม่อลอยของโทโมะ จึงรีบไปปลุกเขาทันที เพราะกลัวอาจารย์จะว่าเอา 

              ทางด้้านแก้ว 

 " ฉันจะทำยังไงดีล่ะเนี่ย การสอบการเสริฟอะไรกัน นี่เราจะสนใจทำไมนะ " แก้วพูดขึ้นถึงเรื่องที่จะต้องอ่านหนังสือ เพื่อช่วยให้เพื่อนๆของพี่ชายฝาแฝดไม่ให้สอบตกอีก นี่คงเป็นงานที่ยากสำหรับผู้หญิง ที่ไม่เคยเรียนมาก่อนเป็นอย่างมาก

 " เอาล่ะ ไหนๆก็ไม่ได้เรียน ยังไงก็ ไปหาพี่จองเบก่อนดีกว่า " ทันใดนั้นเอง แก้วที่ยังงงๆกับชีวิต เธอจึงตัดสินใจที่จะไปหาพี่ชายของตน เพราะเธอเคยสัญญาไว้แล้วว่า จะต้องไปคุยกับเขาทุกวันให้ได้ 

               โรงพยาบาล RS Group ห้อง 408 ปาร์ค จองเบ 

 " วันนี้เพื่อนของพี่ บอกว่าฉันต้องอ่านหนังสือ  และต้องช่วยพวกเขาสอบผ่านให้ได้อีก แต่ว่า ฉันกลับไม่รู้เรื่องข้อสอบนั่นเลยสักนิด แล้วฉันควรจะทำยังไงดี " แก้วพูดกับพี่ชายฝาแฝด ก่อนจะเข้าไปจับที่มือของเขา 

 " ถ้าเกิดพวกเขาสอบตกขึ้นมาจริงๆล่ะก็ หมอนั่นคงจะโกรธน่าดูนะ ว่าไหม " แก้วพูดขึ้น พลางนึกถึงหน้าโทโมะ 

 " พี่ชาย ก็คงจะโกรธฉันมากสินะ ที่ฉันทำให้พี่กับพวกเพื่อนๆต้องสอบตกอีกครั้ง " แก้วยังคงระบายความในใจของเธอออกมาเรื่อยๆ

 " แต่ฉันน่ะ ฉันคงช่วยพวกเขากับพี่ไม่ได้หรอกนะ ก็สมองของฉันมันโง่นี่นา จะไปเหมือนกับพี่ได้ยังไงล่ะ " แก้วยังคงบ่นออกมาเรื่อยๆ แต่ดูท่าทางของเธอคงจะเครียดน่าดู

  (แก้วใจ พี่ชายของเธอน่ะ ตามหาเขาให้เจอนะ ถึงโลกใบนี้มันจะกว้างใหญ่เพียงใด แต่ถ้าลูกมีความพยายาม สักวันลูกจะต้องเจอเขาอย่างแน่นอน จำไว้นะลูกรักของแม่) คำพูดก่อนตายของแม่ ยังคงย้ำเตือนแก้วอยู่เสมอ

 " แม่ค่ะ ตอนนี้พี่ชายกับเพื่อนๆกำลังเดือดร้อน แต่ว่าลูก ลูกน่ะ ไม่สามารถจะช่วยพวกเขาได้เลยสักนิด " แก้วยังคงโทษตัวเองอยู่อย่างนั้น เธอเสียใจมาก ที่เป็นต้นเหตุให้พี่ชายฝาแฝดกับพวกเพื่อนๆต้องสอบตก

  (มาพยายามด้วยกันนะ) จู่ๆ แก้วก็นึกถึงคำพูดของโทโมะขึ้นมา

 " อะไรกันเนี่ย ทำไมฉันต้องคิดถึงคำพูดของหมอนั่นด้วยนะ มาพยายามด้วยกันนะ เหอะ ! พูดออกมาได้หน้าไม่ิอาย ฉันต่างหากที่ต้องพยายามอยู่คนเดียว " แก้วบ่นกับตัวเองอีกครั้ง

 " พยายามยังงั้นเหรอ จริงสิ ถ้าฉันพยายามอ่านหนังสือเหมือนกับการตามหาพี่จองเบ ไม่แน่นะ ฉันอาจจะช่วยพวกเขาไว้ได้ " ทันใดนั้นแก้วก็เกิดปิ๊งไอเดียขึ้นมา

 " งั้น .. ฉันไปก่อนนะพี่จองเบ  " ว่าแ้ล้ว แก้วก็บอกลากับร่างที่นอนแน่นิ่งอยู่เบื้องหน้า เพื่อตั้งใจจะไปอ่านหนังสืออย่างเต็มที

                                  จบไปอีกตอนแล้วนะครับ ฝากติดตามด้วย   

                              ~o~~o~o~o~o~o~o~o~o~o~o~o~o~