my mind ; sweety boy

   ณ โรงเรียนหรูระดับนานาชาติ แต่ยิ่งไปกว่านั้นคือ รร.นี้รับนร.แค่ ม.5 และ ม.6
ปีละไม่เกิน 100 คน 
เป็นโรงเรียนที่เต้มไปด้วยกฎที่แปลกๆ และอะไรหลายๆอย่างที่นร.คาดไม่ค่อยถึง
ผู้ที่จะก้าวเข้ามาที่นี่จะต้องมีความ สามารถสุดๆ จนได้รับความประทับใจจากผู้อำนวยการรร.
อัครมหาเศรษฐีของไทย นอกจากนั้นก็จะมีแต่ลูกคนดัง คน ใหญ่คนโต หรือ
แม้กระทั่งมหาเศรษฐีระดับประเทศ แต่นั่นก็ไม่เสมอไป
tomo talk
...: ลูกแน่ใจนะ ??
...: ครับพ่อ! ผมอยากไปอยุ่ในแผนกความสามารถมากกว่า แผนกพึ่งความดังและรวย
....: หึ!! พ่อภูมิใจในตัวลูกมากเลยนะ 
.....: ครับ !! ผมรักพ่อนะ แต่ผมขอใช้ความสามรถตัวเองนะครับ
ผมปิดประตูออกจากห้องของผู้อำนวยการ รร. หรูแห่งนี้อย่างเรียบเฉย
กล่าวง่ายๆท่านเป็นพ่อของผมเอง แต่ผมไม่
อยากให้ใครรู้ และไม่อยากใช้ชื่อเสียงพ่อเข้าโรงเรียนแห่งนี้ด้วย 
พิม: ใกล้ถึงเวลาปฐมนิเทศน์แล้วนะคะคุณ......
โทโมะ: ขอบใจ
พิม: เอ่อ...จะไปไหนคะ ห้องปฐมนิเทศน์อยู่นี่นะคะ!!
ผมเดินก้าวฉับๆไปอีกแผนกหนึ่ง ที่อยู่คนละตึกกันโดยไม่ฟังเสียงหญิงสาวคนไหน นอกจาก....  
...: แก้ว!!!!!
เสียงหญิงสาวน่าตาน่ารักตะโกนเรียกเพื่อนในโทรศัพท์อย่างรีบร้อน
....: นี่แกอยู่ไหนเนี่ยะ? เค้าจะเริ่มปฐมนิเทศน์แล้วนะ!!
ผมมองร่างเล็กคุยกับเพื่อนอย่างสนใจ ก่อนจะ.........
.....: เฟย์เข้าห้องประชุมกันเหอะ
เฟย์: แต่.......
......: กว่ายัยแก้วจะมาก็คงเลิกเรียนพ่อดีแหละ
เฟย์: โห่!!! พี่ฟาง แต่แก้วบอกว่าอีกแป๊ปเดียวเอง
ฟาง: จากอเมริกามาไทยนี่นะแป๊ปเดียว จะรอก็รอไปแต่พี่เข้าห้องก่อนละกัน
เฟย์: อ้าว!!! พี่ฟางรอด้วย
ผมละความสนใจนั้นทิ้ง แล้วกำลังจะเดินเข้าห้องประชุมตามสองพี่น้องนั่นไป
แต่นึกขึ้นได้ ว่าผมลืมอะไรที่สำคัญมากๆบนรถ
ผมก้าวอย่างเร่งรีบมาหน้าโรงเรียนแต่ต้องชงัก......
....: รู้แล้วๆ!! ถึงแล้วเนี่ยะ เดี๋ยวไปหา
ผมมองหญิงสาวน่ารักคนนั้น เธอมีผมสั้นสุดเท่ห์ตัดกับหน้าตาที่หวานเว่อร์ๆ
สวมกระโปรงสีน้ำเงินลายสกอตและเสื้อเชิ้ตสีฟ้าอ่อนทับกับเสื้อสูตสีดำ
ซึ่งเป็นยูนิฟอร์มของโรงเรียนนี้ ผมมองสักพักก่อนเดินไปที่รถลีมูซีนของพ่อผม
kaew talk
ฉันเดินเข้ามาในโรงเรียนสุดหรู ฉันเองเพิ่งกลับจสกต่างประเทศ เรียนจบม.4ที่อเมริกา
ก็มาเทียบเท่ากับม.5ของที่นี่ แต่เรื่องนี้จะให้ใครรู้ไม่ได้เด็ดขาด
ไม่มีใครรู้ว่าพ่อของฉันใหญ่แค่ไหนยกเว้นเฟย์ฟาง ญาติที่สุดจะห่างมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ฉันใช้ความสามารถสอบเข้ามา รู้ไหม! ฉันทะเลาะกับพ่อเเทบตาย
เพราะพ่ออยากให้เรียนอีกแผนกมากกว่า
ตอนนี้ฉันก้าวท้าวมาถึงห้องประชุมกับผู้ชายคนหนึ่งที่หน้าตาดีมากๆ แต่ใช่ว่าฉันจะรู้จักเค้า
แก้ว: เอ่อ.... ขอโทษนะคะ นี่ใช่ห้องปฐมนิเทศน์รึเปล่า
....: ครับ!!! ยินดีที่ได้รู้จักนะ ผมชื่อป๊อปปี้
แก้ว: แก้วค่ะ!
พูดจบฉันก็เปิดประตูเข้าไป โอ้ววว พระเจ้าอะไรจะใหญ่โตขนาดนี้
ฉันเดินไปหาเฟย์ฟาง แต่ชายหนุ่มคนเดิมก็เดินตามฉันมา
เฟย์: อ้าวแก้ว!! แกมากับใครอ่ะ แฟนหรอ??
นี่คือคำทักทายจากเพื่อนที่ไม่ได้เจอกันมาเกือบๆ 4 ปี
แก้ว: เพื่อนใหม่อ่ะ ป๊อปปี้ 
ฉันแนะนำป๊อปให้เฟย์ ฟาง รู้จัก
เฟย์: เราชื่อเฟย์นะ ยินดีที่รู้จัก ส่วนนี่พี่ฟาง พี่สาวเฟย์ อิอิ
ยัยเฟย์หัวเราะเล็กน้อย จากนั้นไม่นานผู้ชายอีกคนก็เดินเข้ามาที่ฉันกับเฟยื ฟาง
ปีอป: อ้าวไอเขื่อน นั่งนี่ก็์ได้ว่ะ
เขื่อน: โห้ พี่ป๊อปแป๊ปเดียวได้เพื่อนสาวหลายคนเชียวนะ
ป๊อป: เอ่อ..นี่เขื่อนน้องชายฉันเอง ฮ่าๆ ไอเขื่อนนี่เพื่อนพี่ว่ะ
ดูพี่ชายจะร่าเริงผิดปกตินะ --* ต่างจากน้องชายที่ดูน่าจะติ๊งต๊องกว่าอีก
แต่ทำไมถึงซึมๆขนาดนั้นล่ะ  ไม่นานมาก ผู้ชายอีกคนก็ก้าวมาที่ฉัน ญาติใครอีกวะ!
เขื่อน: ไอโมะ!
ป๊อป: เห้ย!! คิดถึงว่ะ กลับมานานยังวะ 
โทโมะ: สักพักแล้วล่ะ
ป๊อป: เฟย์ ฟาง แก้ว นี่!! โทดมะ เพื่อนป๊อปเอง
เขื่อน: แหมๆป๊อป เพื่อนเขื่อนด้วยเหอะ.....
เฟย์: ฮ่าๆ.....
แก้ว: หัวเราะอะไรของแก!!
เฟย์; เขื่อนนี่....ตลกดีนะ 
เขื่อน; ฮ่าๆๆๆๆ เฟย์ก็บ๊องๆดีหนิ
เออ.........เอาเข้าไป หลังจากนั้นสองคนนี้ก็คุยกันจนคุณครูใหญ่ เดินมาบนเวที 
tomo talk 
ผู้หญิงคนนี้นี่เอง ที่ชื่อแก้ว มองใกล้ๆแบบนี้ยิ่งรูว่าเธอน่ารักดีนะ แต่ต้องชงัก....กึก
ป๊อป: เออว่าแต่ ยัยพิม ยัยหวาย ยัยเกล ของแกไปไหนวะ
ผมตอบไม่ถูกเลย พิม ผู้หญิงที่แม่บังคับให้หมั้นด้วยเมื่อเรียนจบ ม.6 
หวาย แฟนเก่าตอนผมเรียนอยู่ดเมริกา ที่เลิกเพราะยัยนี่นิสัยแย่มาก
ส่วนเกล ยัยนี่ติดผมมากๆ มาตั้งแต่เด็กแล้ว จนป่านนี้ยังตามตื้ออยู่ไม่เลิก
ป๊อป: ว่าไงวะแก??
โทโมะ: เฮ้อ....ไปตายกันหมดแล้วมั้ง!!
สิ้นเสียงผม ผมก็ได้ยินเสียงหัวเราะของใครบางคน
แก้ว: ยัยหวายอ่ะหรอ ไม่ได้ตามมาหรอก เห็นบอกว่ากำลังอกหัก อยากอยู่เงียบๆคนเดียว
ฮ่าๆ ฉันเลยได้มาคนเดียวนี่ไง
เสียงแก้วคุยกับสองพี่น้อง อย่างสนุกสนาน แต่.......เฟย์-ฟาง บอกว่าแก้วเพิ่งกลับจากอเมริกา
และที่สำคัญ แก้วรู้จักหวาย.....