Island of love เกาะรักอลเวง

"ป่ะ แก้ว"คยองเทพูด
"อือ"ฉันตอบสั่นๆเพราะไม่ค่อยมีอารมณ์
คยองเทพาฉันไปที่รถ...ไม่นานก้ถึงห้าง
@หน้าโรงหนัง
"แก้วรอตรงนี้แป็ปนะ"คยองเทบอกให้ฉันนั่งรอที่เก้าอี้
"อืม"
ผ่านไป 10 นาที
"แก้ว อ่ะน้ำกะป็อปคอร์น"คยองเทยื้นให้
"คยองเทเลี้ยงแก้วเหรอ"*_*
"ใช่ เราเลี้ยง...ไปเหอะหนังใกล้ฉ่ายละ"จริงด้วยมัวแต่ดีใจ อิอิ
แล้วฉันก้เข้าไปนั่ง
          '____'<<<จอฉ่ายหนัง
? ? ? แก้ว คยองเท ? ? ?
? ? ? ? ? ? ? ? ? ? ? ?
"กรี๊ดดดดดดดดดดดด~"ไอ่บ้าเอ๊ยยย! ทำไมไม่บอกว่าเป็นหนังผีเนี้ย 
"กะ...แก้ว แก้ว มันไปแล้ว"สวรรค์โปรด
"อะ..อ่อ"ไปก้ดี เห้อออ~
"แล้วเมื่อไหร่แก้วจะปล่อยคยองเทเนี้ย"หืม ปล่อยไรเหรอ? 
"อุ๊ย! ขะ...ขอโทษ"ทำบ้าไรเนี้ย
"ไม่เป็นไรเราชอบ"อะไรนะ
"อะไรนะ พูดอีกทีซิไม่ไ้ด้ยิน"พูดไรอ่ะ
"อ่อ...เปล่าๆไม่มีไร แหะๆดูต่อเหอะ"
"อืม"
ฉันได้แต่เอามือปิดตาเวลาผีโผล่ออกมา แต่บางครั้งปิดไม่ทันเผลอกอดคยองเทบ้างหละ ก้มหน้าบ้างหละ เห้ออ~
ฉันจะบ้าตาย....
และในที่สุดหนังก้จบลงสักที เย้!!!!! ฉันกับคยองเทเดินกลับไปที่รถแล้วก้กลัับบ้านทันที
.....................................................................................................................................
@บ้าน(คฤหาสน์)ไทยานนท์
"พี่โทโมะ!!"ใครเรียกผมเนี้ย
"มีอะไรเหรอป็อป"ที่แท้ก้ป็อปปี้นี่เอง
"วันนี้เราไปเยี่ยมพ่อที่โรงพยาบาลกันเหอะ"ผมมีพ่อด้วยเหรอ(ก้มีสิ ถ้าไม่มีจะเกิดมาได้ไง -O-:Nine)
(ก้ฉันจำไม่ได้นี่ เอ่อ...แล้วเมื่อไหร่จะแต่งให้ฉันจำทุกอย่างได้ซะทีเนี้ย:Tomo)(เออ น่าาาาอีกไม่นานหรอก 
หุหุ:Nine)(ขอให้เป็นงั้นเหอะ --:Tomo)
"อือ พี่ก้อยากเห็นหน้าพ่อเหมือนกัน ไม่รู้ว่าพี่จะจำท่านได้หรือเปล่า"เห้อออ~
"ไปเดี๋ยวก้รู้เองแหละ"จริงสินะ
"อือๆเดี๋ยวพี่ไปแต่งตัวก่อน"
แล้วผมก้วิ่งขึ้นไปแต่งตัว ผมใส่ชุดที่มันดูสุภาพๆหน่อยแล้วก้วิ่งลงมา
"ไปกันเถอะพี่"เอ่อ...
"เดี๋ยวๆรอแก้วก่อนซิ แต่แก้วไปไหนพี่ยังไม่รู้เลยไม่เห็นตั้งแต่เช้าแล้ว"
"อ่อ เห็นคยองเทพาแก้วออกไป เดี๋ยวก้คงกลับแล้วละ"
"อืม"
ไม่ทันขาดคำรถของคยองเทก้ขับเข้ามา แก้วเดินลงมาพร้อมกับคยองเท
"เอ่อ...แก้วไปเยี่ยมพ่อฉันด้วยกันนะ^^"
"เ่อ่อ...ไปก้ได้"
"งั้นผมไปด้วยนะ"คยองเทพูด
"อือก้ดีเหมือนกัน"ป็อปปี้พูด
แล้วทุกคนก้เดินไปที่รถของป็อปปี้ 
ที่นั่งในรถ
---------------
คยองเท   ป็อปปี้
  แก้ว  โทโมะ
แก้วนั่งเงียบตลอดทางจนผมอดสงสัยไม่ได้ว่าแก้วเป็นอะไร จนมาถึงโรงพยาบาล ป็อปปี้พาไปที่ห้อง
272 นั่นก้คือห้องที่พ่ออยู่ ผมเห็นสภาพพ่อผมแล้วก้อดสงสารไม่ได้เพราะพ่อต้องใช่เครื่องช่วยหายใจ
ตลอดเวลา แล้วยังมีสายอะไรก้ไม่รู้ระโยงระยางเต็มไปหมด
"พ่อ~"ผมพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ
"อย่างที่เห็นพ่ออาการทรุดหนักขึ้น"
"หมายความว่าไง"ผมถามไป
"ก้ก่อนหน้านี้ตอนที่พี่ยังไม่ความจำเสื่อม พ่อไม่ต้องใช่เครื่องช่วยหายใจ แต่พอตอนนนี้สิ..."ผมเข้าใจละ
ผมมองหน้าท่านอีกครั้ง น้ำตาผมคลอเบ้า และทันใดนั้นผมนึกเหตุการณ์วันที่ผมกลับมาแล้วมาเยี่ยมพ่อ
"พ่อ! เป็นอะไรมากรึเปล่าครับ"
"พ่อไม่เป็น....ไรมาก....หรอก"
"ทำไม่อยู่ๆพ่อถึงเป็นแบบนี้ละ" 
"อืม....ระวังคนใกล้ตัวให้ดีนะ พ่ออาจจะอยู่ได้ไม่นาน"
"อะ...อะไรนะครับ....พ่อ"
"เอ่อ...หมดเวลาเยี่ยมแล้วค่ะ" พยาบาลเดินเข้ามา
"อ่อ...ครับๆ"
ปัจจุบัน
"โอ๊ยยย!"ปวดหัวอีกแล้ว
"พี่เป็นอะไรหนะ แก้วเรียกพยาบาลให้หน่อย"
"อ่ะ...อือ"แก้ววิ่งไปเรียกพยาบาล
ไม่นานพยาบาลก้วิ่งเข้ามาพร้อมกับรถเข็นแล้วก้พาผมเข้าห้องตรวจ.....
.....................................................................................................................................
โทโมะใกล้จะจำความได้แล้ว จะเป็นยังไงต่อไปต้องติดตาม เม้น+โหวตด้วยนร้าาาาา