อยากแก้แค้น...แต่ดันเจอรัก

ตอนที่ 34 ความฝันหรือความจริง ?
เช้าวันต่อมา
“ม๊าค่ะ ? เสร็จหรือยัง เกรปจะไปโรงเรียน”เกรปพูด
“ค่ะ ๆเสร็จแล้วค่ะ”แก้วพูดพร้อมกับวิ่งลงมาจากข้างบน

สักพัก
ที่โรงเรียนเตรียมอนุบาลแห่งหนึ่ง
“ฝากด้วยนะค่ะ”แก้วพูดกับคุณครู
“ค่ะ คุณแก้ว”

ที่ภูเขาแห่งหนึ่ง
“รอนานมั้ย ?”แก้วถามทุกคน
“ไม่นานหรอก รู้ว่าแกตื่นสาย ไปส่งลูกไม่ทันใช่มั้ยล่ะ ?”ฟางถาม
“นิดหน่อยน่า”แก้วพูด
“แกนี่นะ เป็นแม่คนแล้วยังตื่นสายอีก”ฟางบ่น
“ค่ะ คุณฟาง ต่อจากนี้แก้วจะไม่ตื่นสายอีกแล้ว”แก้วพูด
“จ๊ะ ๆวันนี้แกเตรียมอะไรมาให้พี่เขาบ้าง ?”ฟางถาม
“ซูชิน่ะ พอดีเมื่อเช้ามัวแต่นั่งทำซูชิเลยไปส่งลูกเกือบไม่ทัน”แก้วพูดพร้อมกับเปิดปิ่นโตออกมา

“เป็นไงบ้างพี่โทโมะ สบายดีมั้ย ?
แก้วสบายดีนะ ลูกของเราพูดเก่งมากเลยนะ แถมยังเก่งีอกต่างหาก
หนำซ้ำยังหน้าตาเหมือนแก้วตอนเด็กๆเด๊ะเลยอ่ะ ปากห้อยๆ ตาโตไต
ถ้าพี่มาเห็นนะ พี่คงได้เห็นหน้าแก้วตอนเด็กชัวร์ๆเลย”แก้วพูด
“แก้วคิดถึงพี่นะ คิดถึงมากๆเลย แก้วอยากเจอพี่
ทั้งๆที่รู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้ แก้วอยากกอดพี่ทั้งๆที่มันก็เป็นไปไม่ได้
ตลกดีเนอะ แก้วพยายามไม่ร้องไห้ แต่แก้วก็ร้องไห้จนได้...”แก้วพูดพร้อมกับปาดน้ำตา

“โตจนเป็นคุณแม่แล้ว ยังจะร้องไห้อีกนะ...”

“พี่ป็อปพี่ว่าแก้วหรอ ?”แก้วหันไปถามปรากฏว่าที่ตรงนั้นไม่มีใครอยู่เลยนอกจาก...
“พี่โทโมะ....”แก้วเรียก
“ไม่เจอกันนานเลยนะ แก้วก็ยังสวยเหมือนเดิม”โทโมะพูดพร้อมกับค่อยๆเดินเข้ามาหาแก้ว
“เป็นไปได้ยังไง ? ผีหรอ ?”แก้วถาม
“ไม่ใช่ผีนะ คนเนี้ยแหละ”โทโมะพูด
“ไม่เชื่อ พี่โทโมะตายไปแล้ว เขาจะมายืนอยู่ตรงนี้ได้ไง ?”แก้วถาม
“ไม่เชื่องั้นมาพิสูจน์กันเลย”โทโมะพูดพร้อมกับดึงตัวแก้วมากอด
แล้วก็จูบด้วยความอ่อนโยนและคิดถึง

“เชื่อหรือยัง ?”โทโมะถามทันทีที่ถอนจูบ
“พี่โทโมะ...พี่โทโมะจริงๆใช่มั้ย ?”แก้วถามพร้อมกับลูบหน้าของโทโมะ
“จริงสิ”โทโมะตอบ
“คนโกหก คนใจร้าย”แก้วพูดพร้อมกับตีแขนโทโมะทั้งน้ำตา
“พี่โกหกแก้วอีกแล้ว พี่ทิ้งแก้วไปอีกแล้ว
ยังจะมายืนยิ้มอีก คนบ้า”แก้วพูด
“พี่ขอโทษ...”
“พูดได้แค่นี้หรอ ? พี่หายไปไหนมา ? ทำไมพี่ทำแบบนี้”แก้วถาม
“เรื่องทุกอย่างมันยังไม่จบ พี่เลยไม่อยากให้แก้วต้องอยู่ในอันตราย”โทโมะตอบ
“แล้วที่ฟางกับพี่ป็อปปี้บอกล่ะ ?”แก้วถาม
“พี่สั่งพวกเขาเองอ่ะ ว่าให้ทำแบบนั้น”โทโมะตอบ
“พี่โกหกแก้ว คนใจร้าย พี่ทิ้งให้แก้วอยู่กับลูกตามลำพัง
แล้วพี่หนีหายไป”แก้วพูดทั้งน้ำตาพร้อมกับตีแขนโทโมะ
“พี่ขอโทษนะแก้ว...”โทโมะพูดพร้อมกับรวบมือแก้วแล้วกอดแก้วไว้
“ที่พี่หายไป เพราะพี่ยังไม่มั่นใจว่าพี่จะดูแลแก้วได้หรือป่าว ?
ที่พี่หายไปเพราะพี่ต้องไปเคลียร์เรื่องธุรกิจของพี่
ตลอดเวลาที่พี่หายไป ไม่ใช่มีแค่แก้วที่เหงา
ไม่ใช่แค่แก้วที่รู้สึกคิดถึงพี่
พี่ก็รู้สึกคิดถึงแก้ว เหมือนกัน แต่ถ้าพี่ยังทำไม่เสร็จพี่ก็ไม่สามารถไปหาแก้วได้”โทโมะพูดขณะที่กำลังกอดแก้วอยู่
“ทำไม ไม่บอกกันดีดี ทำไมต้องโกหกกัน”แก้วถาม
“พี่คิดว่าให้แก้วคิดว่าพี่ตายไปแล้ว ดีกว่าให้แก้วมาค่อยเป็นห่วงพี่
เพราะสิ่งที่พี่จะทำมันเสี่ยงมาก”โทโมะตอบ
“ทำไม ? ต้องปล่อยให้แก้วรอพี่อยู่ตั้งสองปี ?”แก้วถาม
“ก็ทุกอย่างมันเพิ่งจะจบ”โทโมะตอบ
“ถ้าทุกอย่างมันจบใน 3 ปีข้างหน้า พี่ก็จะลกับมาหาแก้วตอนนั้นหรอ ?”แก้วถามต่อ
“คงจะเป็นอย่างนั้น”โทโมะตอบ
“คนใจร้าย ถ้าแก้วไปมีใครก่อนพี่จะทำยังไง ?”แก้วถามต่อ
“พี่ไม่ให้แก้วมีใครได้หรอก เพราะพี่สั่งให้พวกฟางกับป็อปจับตาดูแก้ว
ห้ามให้มีใครจนกว่าทุกอย่างจะจบ”โทโมะพูด
“คนบ้า”
“หายโกรธพี่เถอะนะ”โทโมะพูด
“ไม่”แก้วตอบ
“พี่ขอโทษนะแก้ว พี่ขอโทษจริงๆ”โทโมะพูด
“ก็ได้ แต่พี่ห้ามหนีหายไปไหนอีกนะ แก้วไม่อยากเสียใจอีกแล้ว”แก้วพูดพร้อมกับน้ำตาที่ไหลลงมาอีกครั้ง
“ได้เลย เพราะทุกอย่างมันจบแล้ว”โทโมะพุด
“งั้นแก้วก็หายโกรธพี่ ดีใจจังที่พี่ยังไม่ตาย”แก้วพูด
“พี่ก็ดีใจจัง ที่พี่ได้กลับมาหาแก้วอีกครั้งนึง”โทโมะพูด

“พี่รักแก้วนะ ต่อจากนี้พี่จะไม่ทั้งแก้วอีกแล้ว”โทโมะพูด
“แก้วก็รักพี่”แก้วพูด

จากนั้นทั้งคู่ก็ทานอาหารด้วยกันพอทานเสร็จ
“ขอนอนตักหน่อยนะ”แก้วพูดแล้วนอนตักโทโมะ
“บรรยากาศน่านอนจัง”แก้วพูด
“ก็หลับสิ”โทโมะพูด
“อืมม”แก้วพูดพร้อมกับหลับตาลง

“ม๊าค่ะๆ ตื่นสิค่ะ เกรปไปโรงเรียนไม่ทันแล้ว”
“อืมมม”แก้วงัวเงีย
“น้องเกรป ม๊ายังไม่ได้ไปส่งหนูหรอลูก ?”แก้วถาม
“ค่ะ นี้มัน 7 โมงครึ่งแล้ว เกรปปลุกม๊าแล้วม๊าก็ไม่ยอมตื่น”เกรปพูด
“ฝันไปหรอกหรอ บ้าจริง!”แก้วพูดพร้อมกับปาดน้ำตา
“งั้นหนูไปรอข้างล่างนะลูก เดี๋ยวม๊าไปส่งนะค่ะ”แก้วพูด
“ค่ะ”เกรปพุดแล้ววิ่งไป
“พี่เขาไม่อยู่แล้วยัยแก้ว เขาไม่กลับมาหาแกกับลูกแล้ว”แก้วพูดกับตัวเองก่อนจะเดินไปเข้าห้องน้ำ

Next Chapter :
“แก้วทำของโปรดพี่มาให้ด้วยนะ”แก้วพูดพร้อมกับเปิดปิ่นโตออก
แล้ววางอาหารไว้ที่หน้าหลุมศพ
“ฮึก..แก้วคิดถึงพี่จัง”แก้วพูดพร้อมกับร้องไห้ออกมา
พึ่บ! มีมือๆหนึ่งแตะไหล่ของเธอปรากฏว่าเขาคนนั้นก็คือ...