อยากแก้แค้น...แต่ดันเจอรัก

**ก่อนจะอ่านฟิคเรื่องนี้ ตอนนี้โปรดฟังเพลงนี้ประกอบด้วยค่ะ http://www.youtube.com/watch?v=UxsQyiT1erM **



ตอนที่ 30 ลาก่อน “คนที่โดนรถชนก็เป็นโทโมะน่ะสิ”ป็อปปี้พูด “พี่โทโมะทำไม ?”แก้วถาม “ไม่มีเวลาอธิบายแล้ว รีบไปซื้อตั๋วเครื่องบินไปเชียงใหม่เดี๋ยวนี้เลย”ป็อปปี้พูด “แก้วไปด้วยนะ”แก้วพูด “คุณแก้วท้องอยู่นะครับ”จงเบพูด “แก้วอยากไปหาพี่เขา นะนะ”แก้วพูด “ก็ได้ๆ ไปเตรียมเสื้อผ้ามาด้วยนะ รีบไปเถอะฟาง”ป็อปปี้พูดแล้ววิ่งไป ที่สนามบิน “ดูแลแก้วด้วยนะเฟย์ฟาง”กิ่งพูด “ค่ะ”เฟย์ฟางพูด “ดูแลตัวเองด้วยนะแก้ว เราไม่ได้อยู่ตัวคนเดียวนะ”กิ่งพูด “ได้ค่ะ”แก้วตอบ ไม่นานนักเครื่องก็ถึงเชียงใหม่ หน้าห้องฉุกเฉิน “พี่โทโมะ”แก้วเรียก TOMO PART : “แก้วๆ พี่อยู่นี้แก้ว”ทำไมเธอมองไม่เห็นผมนะ ทั้งๆที่ผมอยู่ข้างเธอแท้ๆ “พี่โทโมะ พี่โทโมะ”พี่อยู่นี้ไงแก้ว “หมอค่ะพี่โทโมะล่ะค่ะ ?”แก้วถามหมอ เป็นอะไรไปพี่ยืนอยู่นี้ไงแก้ว “ขอโทษครับ คนไข้เสียชีวิตแล้วครับ หมอช่วยเขาไม่ทันจริงๆ”หมอตอบ “พี่โทโมะ พี่โทโมะ”แก้วยังคงเรียกอู่ “แก้วๆ พี่อยู่นี้แก้ว”ขนาดอยู่ข้างหน้าแล้วนะเนี้ย ทำไมยังมองไม่เห็นกันอีก “พี่โทโมะ พี่โทโมะ”แก้วเรียก เธอเรียกชื่อผมแต่เธอมองหาใครในห้องฉุกเฉิน “พี่โทโมะอย่าจากแก้วไป”พี่จากแก้วไปที่ไหน เนี้ย! ยังยืนอยู่ตรงนี้อยู่เลย “ไอ้ป็อปๆ” โอ้ว! พระเจ้ายกโขยงมากันพรึบเลย มาหาใครกัน ? END “พี่โทโมะ พี่โทโมะ”แก้วเรียก “แก้วพี่เขาไปสบายแล้วนะแก้ว”ฟางพูด “ไม่เอาแก้วไม่ให้พี่เขาไปไหนทั้งนั้น พี่เขาต้องอยู่กับแก้ว อย่าทิ้งกันไปสิ ไหนพี่บอกพี่จะรอแก้วไง ? คนผิดสัญญาตื่นมาเดี๋ยวนี้นะ”แก้วพูดทั้งน้ำตา [แก้วพี่อยู่นี้ แก้วเห็นพี่มั้ย ?]โทโมะถามพร้อมกับเดินมาหยุดอยู่ข้างหน้าแก้ว เขาพยายามจะจับตัวแก้ว แต่ทำไม ? เขาถึงจับไม่ได้ “แก้วขอมองหน้าพี่เป็นครั้งสุดท้าย”แก้วพูดพร้อมกับเปิดผ้าคลุมหน้าออก วิญญาณโทโมะที่ยืนอยู่ข้างๆถึงกับตกใจ มันเป็นร่างเขานี่น่า แล้วทำไมถึงไปอยู่ตรงนั้นได้ ? “พี่โทโมะ แก้วบอกให้พี่รอแก้ว ไม่ใช่ให้พี่จากแก้วไป พี่เห็นนี่มั้ย ? แก้วท้องท้องลูกของเราไงพี่โทโมะ พี่ตื่นขึ้นมาเลี้ยงลูกด้วยกันสิ”แก้วพูด “แก้วอดทนรอวันที่เราจะได้อยู่ด้วยกันมานานแล้วนะ วันนี้มันมาถึงแล้วพี่กายไม่ห้ามแก้วแล้ว พี่กายกลับไปเลี้ยงลูกของตัวเองแล้ว พี่โทโมะตื่นขึ้นมาสิ ตื่นขึ้นมาหาแก้ว คนบ้า คนผิดสัญญา”แก้วพูดพร้อมกับค่อยๆปาดน้ำตา [อะไรกัน ? ทำไมมันเป็นแบบนี้ แก้ว แก้วได้ยินพี่มั้ย ? แก้วๆ] วิญญาณโทโมะพูดพร้อมกับพยายามสัมผัสแก้วแต่ไม่เป็นผล เขาจับตัวเธอไม่ได้ [นี้เราตายแล้วหรอ ? ไม่นะฉันยังไม่อยากตายตอนนี้]วิญญาณโทโมะพูดพร้อมกับน้ำตาที่ค่อยๆไหล [ให้ฉันได้ดูแลเธอกับลูกก่อนได้มั้ย ? อย่าพึ่งพรากเราไปเลย]โทโมะพูด “พรุ่งนี้เธอจะลาฉัน วันเวลาได้พาเธอไป… และไม่เคยรู้เลย ว่าฉันจะต้องรอไปนานเท่าไร”อยู่ดีดีเพลงเพลงนึงก็ดังขึ้น “ได้พบกันแค่วันนี้ มีเพียงความเงียบงันในใจ…ฮึก.. อยากให้เราสองคน...ร่วมกันจดจำเวลานี้...ฮึก...ไป”เพลงๆนั้นยังคงดังต่อไปพร้อมเสียงสะอื้น “แววตาที่มองฉัน แค่เห็นก็เข้าใจ…ว่ามีคำมากมายอยู่ในนั้น ฮึก...” “ฉันจะจำเธอไปในแบบนี้ จำความรู้สึกนี้…เก็บอยู่ในหัวใจเมื่อยามที่ไกลกัน” เพลงเพลงนั้นยังคงดังต่อไปท่ามกลางความเงียบ มีเพลงเสียงสะอื้นของทุกๆคนเท่านั้น “ฉันจะมองเธอเป็นครั้งสุดท้าย...ฮึก..จะจำทุกอย่างไว้ และจะมีหัวใจเก็บไว้ให้เธอคนเดียว ฉันสัญ...ญา พี่โทโมะ”แก้วร้องเพลงไปร้องไห้ไป [พี่ขอโทษนะแก้ว ที่พี่ทำตามสัญญาที่ให้แก้วไว้ไม่ได้]โทโมะพูดพร้อมปล่อยน้ำตาให้ไหลลงมาช้าๆ “พรุ่งนี้คงต้องทนเหงา...ในเวลาที่เธอไปไกล... สิ่งที่เราสองคน คิดจะบอกกันยังมีเต็มหัวใจ”แก้วยังคงร้องเพลงต่อไป “แววตาที่มองฉัน...แค่เห็นก็เข้าใจ..ฮึก..ว่ามีคำมาก...มายอยู่ในนั้น”แก้วร้องเพลงต่อไป “ฉันจะจำเธอไปในแบบนี้ จำความรู้สึกนี้…เก็บอยู่ในหัวใจเมื่อยามที่ไกล...กัน” “ฉันจะมองเธอเป็นครั้งสุดท้าย...ฮึก..จะจำทุกอย่างไว้ “และจะมีหัวใจเก็บไว้ให้เธอคนเดียว ฉันสัญ...ญา พี่โทโมะ ได้โปรดตื่นขึ้นมาหาแก้วที” “ถ้าเธอยังมีใจและรักฉันดังเดิม...เราคงได้เจอกันใหม่” “เพื่อเติมวันเวลาที่งดงามในใจ...ทำให้ยาวนานกว่าวันนี้”แก้วร้องเพลงจนจบพร้อมกับจูบโทโมะเป็นครั้งสุดท้าย “ลาก่อนพี่โทโมะ หลับให้สบายสักวันเราคงได้พบกัน สุดที่รัก ฮึก”แก้วพูดพร้อมกับน้ำตาที่หยดลงที่ใบหน้าที่ซีดเซียวของโทโมะ “พี่เขาไปสบายแล้วนะแก้ว”เฟย์ปลอบเพื่อนทั้งน้ำตา    
 
WRITER TALK :จริงๆแล้วกะจะให้ดราม่ากันแบบสุดๆวันพรุ่งนี้แต่เรียกร้องกันมาว่าอยากดราม่าแล้วก็จัดให้เลยตอนนี้แหละที่ทำให้คนแต่งอย่างปาล์ม ร้องไห้เลยทีเดียวแต่ไม่รู้ว่าเพื่อนๆจะร้องไห้เหมือนปาลืมหรือป่าวนะ ???