อยากแก้แค้น...แต่ดันเจอรัก

**ก่อนจะอ่านฟิคเรื่องนี้ ตอนนี้
โปรดฟังเพลงนี้ประกอบด้วยค่ะ http://www.youtube.com/watch?v=UxsQyiT1erM **



ตอนที่ 30 ลาก่อน
“คนที่โดนรถชนก็เป็นโทโมะน่ะสิ”ป็อปปี้พูด
“พี่โทโมะทำไม ?”แก้วถาม
“ไม่มีเวลาอธิบายแล้ว รีบไปซื้อตั๋วเครื่องบินไปเชียงใหม่เดี๋ยวนี้เลย”ป็อปปี้พูด
“แก้วไปด้วยนะ”แก้วพูด
“คุณแก้วท้องอยู่นะครับ”จงเบพูด
“แก้วอยากไปหาพี่เขา นะนะ”แก้วพูด
“ก็ได้ๆ ไปเตรียมเสื้อผ้ามาด้วยนะ รีบไปเถอะฟาง”ป็อปปี้พูดแล้ววิ่งไป

ที่สนามบิน
“ดูแลแก้วด้วยนะเฟย์ฟาง”กิ่งพูด
“ค่ะ”เฟย์ฟางพูด
“ดูแลตัวเองด้วยนะแก้ว เราไม่ได้อยู่ตัวคนเดียวนะ”กิ่งพูด
“ได้ค่ะ”แก้วตอบ
ไม่นานนักเครื่องก็ถึงเชียงใหม่
หน้าห้องฉุกเฉิน
“พี่โทโมะ”แก้วเรียก

TOMO PART :
“แก้วๆ พี่อยู่นี้แก้ว”ทำไมเธอมองไม่เห็นผมนะ ทั้งๆที่ผมอยู่ข้างเธอแท้ๆ
“พี่โทโมะ พี่โทโมะ”พี่อยู่นี้ไงแก้ว
“หมอค่ะพี่โทโมะล่ะค่ะ ?”แก้วถามหมอ เป็นอะไรไปพี่ยืนอยู่นี้ไงแก้ว
“ขอโทษครับ คนไข้เสียชีวิตแล้วครับ หมอช่วยเขาไม่ทันจริงๆ”หมอตอบ
“พี่โทโมะ พี่โทโมะ”แก้วยังคงเรียกอู่
“แก้วๆ พี่อยู่นี้แก้ว”ขนาดอยู่ข้างหน้าแล้วนะเนี้ย ทำไมยังมองไม่เห็นกันอีก
“พี่โทโมะ พี่โทโมะ”แก้วเรียก เธอเรียกชื่อผมแต่เธอมองหาใครในห้องฉุกเฉิน
“พี่โทโมะอย่าจากแก้วไป”พี่จากแก้วไปที่ไหน เนี้ย! ยังยืนอยู่ตรงนี้อยู่เลย
“ไอ้ป็อปๆ” โอ้ว! พระเจ้ายกโขยงมากันพรึบเลย
มาหาใครกัน ?
END

“พี่โทโมะ พี่โทโมะ”แก้วเรียก
“แก้วพี่เขาไปสบายแล้วนะแก้ว”ฟางพูด
“ไม่เอาแก้วไม่ให้พี่เขาไปไหนทั้งนั้น พี่เขาต้องอยู่กับแก้ว อย่าทิ้งกันไปสิ
ไหนพี่บอกพี่จะรอแก้วไง ? คนผิดสัญญาตื่นมาเดี๋ยวนี้นะ”แก้วพูดทั้งน้ำตา

[แก้วพี่อยู่นี้ แก้วเห็นพี่มั้ย ?]โทโมะถามพร้อมกับเดินมาหยุดอยู่ข้างหน้าแก้ว
เขาพยายามจะจับตัวแก้ว แต่ทำไม ? เขาถึงจับไม่ได้
“แก้วขอมองหน้าพี่เป็นครั้งสุดท้าย”แก้วพูดพร้อมกับเปิดผ้าคลุมหน้าออก

วิญญาณโทโมะที่ยืนอยู่ข้างๆถึงกับตกใจ มันเป็นร่างเขานี่น่า
แล้วทำไมถึงไปอยู่ตรงนั้นได้ ?

“พี่โทโมะ แก้วบอกให้พี่รอแก้ว ไม่ใช่ให้พี่จากแก้วไป
พี่เห็นนี่มั้ย ? แก้วท้องท้องลูกของเราไงพี่โทโมะ พี่ตื่นขึ้นมาเลี้ยงลูกด้วยกันสิ”แก้วพูด
“แก้วอดทนรอวันที่เราจะได้อยู่ด้วยกันมานานแล้วนะ
วันนี้มันมาถึงแล้วพี่กายไม่ห้ามแก้วแล้ว พี่กายกลับไปเลี้ยงลูกของตัวเองแล้ว
พี่โทโมะตื่นขึ้นมาสิ ตื่นขึ้นมาหาแก้ว คนบ้า คนผิดสัญญา”แก้วพูดพร้อมกับค่อยๆปาดน้ำตา

[อะไรกัน ? ทำไมมันเป็นแบบนี้ แก้ว แก้วได้ยินพี่มั้ย ? แก้วๆ]
วิญญาณโทโมะพูดพร้อมกับพยายามสัมผัสแก้วแต่ไม่เป็นผล เขาจับตัวเธอไม่ได้
[นี้เราตายแล้วหรอ ? ไม่นะฉันยังไม่อยากตายตอนนี้]วิญญาณโทโมะพูดพร้อมกับน้ำตาที่ค่อยๆไหล
[ให้ฉันได้ดูแลเธอกับลูกก่อนได้มั้ย ? อย่าพึ่งพรากเราไปเลย]โทโมะพูด

“พรุ่งนี้เธอจะลาฉัน วันเวลาได้พาเธอไป…
และไม่เคยรู้เลย ว่าฉันจะต้องรอไปนานเท่าไร”อยู่ดีดีเพลงเพลงนึงก็ดังขึ้น

“ได้พบกันแค่วันนี้ มีเพียงความเงียบงันในใจ…ฮึก..
อยากให้เราสองคน...ร่วมกันจดจำเวลานี้...ฮึก...ไป”เพลงๆนั้นยังคงดังต่อไปพร้อมเสียงสะอื้น
“แววตาที่มองฉัน แค่เห็นก็เข้าใจ…ว่ามีคำมากมายอยู่ในนั้น ฮึก...”
“ฉันจะจำเธอไปในแบบนี้ จำความรู้สึกนี้…เก็บอยู่ในหัวใจเมื่อยามที่ไกลกัน”
เพลงเพลงนั้นยังคงดังต่อไปท่ามกลางความเงียบ
มีเพลงเสียงสะอื้นของทุกๆคนเท่านั้น
“ฉันจะมองเธอเป็นครั้งสุดท้าย...ฮึก..จะจำทุกอย่างไว้
และจะมีหัวใจเก็บไว้ให้เธอคนเดียว ฉันสัญ...ญา พี่โทโมะ”แก้วร้องเพลงไปร้องไห้ไป

[พี่ขอโทษนะแก้ว ที่พี่ทำตามสัญญาที่ให้แก้วไว้ไม่ได้]โทโมะพูดพร้อมปล่อยน้ำตาให้ไหลลงมาช้าๆ

“พรุ่งนี้คงต้องทนเหงา...ในเวลาที่เธอไปไกล...
สิ่งที่เราสองคน คิดจะบอกกันยังมีเต็มหัวใจ”แก้วยังคงร้องเพลงต่อไป
“แววตาที่มองฉัน...แค่เห็นก็เข้าใจ..ฮึก..ว่ามีคำมาก...มายอยู่ในนั้น”แก้วร้องเพลงต่อไป
“ฉันจะจำเธอไปในแบบนี้ จำความรู้สึกนี้…เก็บอยู่ในหัวใจเมื่อยามที่ไกล...กัน”
“ฉันจะมองเธอเป็นครั้งสุดท้าย...ฮึก..จะจำทุกอย่างไว้
“และจะมีหัวใจเก็บไว้ให้เธอคนเดียว ฉันสัญ...ญา พี่โทโมะ ได้โปรดตื่นขึ้นมาหาแก้วที”
“ถ้าเธอยังมีใจและรักฉันดังเดิม...เราคงได้เจอกันใหม่”
“เพื่อเติมวันเวลาที่งดงามในใจ...ทำให้ยาวนานกว่าวันนี้”แก้วร้องเพลงจนจบพร้อมกับจูบโทโมะเป็นครั้งสุดท้าย
“ลาก่อนพี่โทโมะ หลับให้สบายสักวันเราคงได้พบกัน สุดที่รัก ฮึก”แก้วพูดพร้อมกับน้ำตาที่หยดลงที่ใบหน้าที่ซีดเซียวของโทโมะ
“พี่เขาไปสบายแล้วนะแก้ว”เฟย์ปลอบเพื่อนทั้งน้ำตา    

WRITER TALK :
จริงๆแล้วกะจะให้ดราม่ากันแบบสุดๆวันพรุ่งนี้
แต่เรียกร้องกันมาว่าอยากดราม่าแล้วก็จัดให้เลย
ตอนนี้แหละที่ทำให้คนแต่งอย่างปาล์ม ร้องไห้เลยทีเดียว
แต่ไม่รู้ว่าเพื่อนๆจะร้องไห้เหมือนปาลืมหรือป่าวนะ ???