บันทึกช่วยลมความรู้สึกดีๆที่มีให้นาย...

เมื่อโทโมะกำลังจะกลับบ้านพร้อมแก้วแต่ก็เมื่อผู้หญิงคนนึงเข้ามาขว้างทางโทโมะกับแก้ว
คริส:Hi โทโมะขาวันนี้คริสขอกลับบ้านด้วยซิค่ะ
แก้วมองร่างผู้หญิงเพรียวสูงผิวขาวเป็นคนไทยแท้นี่แหละหน้ตาก็โอเคนะ
โทโมะ:ได้ซิครับ
โทโมะโอบเอวคริสต่อหน้าแก้วดูเหมือนทั้ง2คนจะลืมแก้วไปเลยแก้วจึงเร่งฝึเท้าเพื่อจะกลับบ้าน
โทโมะ:แก้วๆ!!
โทโมะกำลังจะวิ่งไปหาแก้วแต่คริสกลับขวางทางไว้อีก
คริส:เรามาสนุกกันดีกว่าคะ^^
คริสยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ซึ่งทำให้โทโมะกังวลใจทันที่
                   ณ ที่บ้าน
แก้ว:ฮือๆ
เสียงสะอื้นที่พยายามจะปิดไว้กลับปิดไม่ได้เพราะรู้สึกเสียใจ
แม่โทโมะ:เป็นไรจ๊ะหนูแก้วอย่าร้องไห้น๊าคนดี
แม่ของโทโมะเข้ามากอดร่างเล็กที่เหมือนลูกแมวตัวเล็กที่อ่อนแออย่างเอ็นดู
แก้ว:คุณอาคะโทโมะเขามีแฟนแล้วหลอคะ??
ร่างเล็กๆเงยหน้าถามตาที่แดงกล้ำเกิดจากความเสียใจ
แม่ของโทโมะ:ไม่มีนี่ลูก เอ๊ะหรือว่าจะเป็นยัยคริส!!
แม่ของโทโมะลุกขึ้นเหมือนโมโหอะไรบางอย่างแก้วลุกขึ้นแล้วดึงตัวแม่โทโมะนั่งลงอย่างนิ่มนวล
แก้ว:คุณอาคะอย่าพึ่งใจร้อนนะคะ^^ชั่งมันเถอะคะ
คุณอาหรือแม่โทโมะมองแก้วยิ้มๆแอบสงสารอยู่เหมือนกันแต่ทำไงได้ละน๊า
แม่ของโทโมะ:เด๊วอามัดผมห้นะจะเลิกร้องไห้ได้แล้ว
แก้ว:คะ
ร่างเล็กๆพยักหน้าอย่างว่าง่ายแล้วปล่อยให้แม่โทโมะหวีผมจัดการผมอันยาวถึงขาของเธอให้
                          เวลา18.00น.
ร่างเล็กที่แม่โทโมะเฝ้ากอดเพื่อปลอบได้หลับลงดูยังไงก็สวยไม่มีผิดแต่แม่โทโมะต้องรีบโทรตามลูกชายเพื่อให้
กลับบ้านเพราะเรามีเรื่องคุยกันแน่นอน
โทโมะเดินเข้ามาในบ้านอย่างเวียบหัว
แม่โทโมะ:ทำไมแกกลับฃ้า!!
โทโมะ:อะไรแม่เล่า!!
แม่โทโมะ:อย่าเสียงดังเด๊วหนูแก้วตื่น
โทโมะหันไปมองร่างเล็กๆที่นอนคดอยู่ในผ้าห่ม
แก้ว:คุณเคยรักฉันบ้างไหมคะโทโมะ
ร่างเล็กพึมพำโทโมะกับแม่ต่างมองหน้ากันด้วยสีหน้าต่างตกใจ
 
----------------------------------------------------------------------------------------------