บันทึกช่วยลมความรู้สึกดีๆที่มีให้นาย...

เมื่อโทโมะกำลังจะกลับบ้านพร้อมแก้วแต่ก็เมื่อผู้หญิงคนนึงเข้ามาขว้างทางโทโมะกับแก้ว

คริส:Hi โทโมะขาวันนี้คริสขอกลับบ้านด้วยซิค่ะ

แก้วมองร่างผู้หญิงเพรียวสูงผิวขาวเป็นคนไทยแท้นี่แหละหน้ตาก็โอเคนะ

โทโมะ:ได้ซิครับ

โทโมะโอบเอวคริสต่อหน้าแก้วดูเหมือนทั้ง2คนจะลืมแก้วไปเลยแก้วจึงเร่งฝึเท้าเพื่อจะกลับบ้าน

โทโมะ:แก้วๆ!!

โทโมะกำลังจะวิ่งไปหาแก้วแต่คริสกลับขวางทางไว้อีก

คริส:เรามาสนุกกันดีกว่าคะ^^

คริสยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ซึ่งทำให้โทโมะกังวลใจทันที่

                   ณ ที่บ้าน

แก้ว:ฮือๆ

เสียงสะอื้นที่พยายามจะปิดไว้กลับปิดไม่ได้เพราะรู้สึกเสียใจ

แม่โทโมะ:เป็นไรจ๊ะหนูแก้วอย่าร้องไห้น๊าคนดี

แม่ของโทโมะเข้ามากอดร่างเล็กที่เหมือนลูกแมวตัวเล็กที่อ่อนแออย่างเอ็นดู

แก้ว:คุณอาคะโทโมะเขามีแฟนแล้วหลอคะ??

ร่างเล็กๆเงยหน้าถามตาที่แดงกล้ำเกิดจากความเสียใจ

แม่ของโทโมะ:ไม่มีนี่ลูก เอ๊ะหรือว่าจะเป็นยัยคริส!!

แม่ของโทโมะลุกขึ้นเหมือนโมโหอะไรบางอย่างแก้วลุกขึ้นแล้วดึงตัวแม่โทโมะนั่งลงอย่างนิ่มนวล

แก้ว:คุณอาคะอย่าพึ่งใจร้อนนะคะ^^ชั่งมันเถอะคะ

คุณอาหรือแม่โทโมะมองแก้วยิ้มๆแอบสงสารอยู่เหมือนกันแต่ทำไงได้ละน๊า

แม่ของโทโมะ:เด๊วอามัดผมห้นะจะเลิกร้องไห้ได้แล้ว

แก้ว:คะ

ร่างเล็กๆพยักหน้าอย่างว่าง่ายแล้วปล่อยให้แม่โทโมะหวีผมจัดการผมอันยาวถึงขาของเธอให้

                          เวลา18.00น.

ร่างเล็กที่แม่โทโมะเฝ้ากอดเพื่อปลอบได้หลับลงดูยังไงก็สวยไม่มีผิดแต่แม่โทโมะต้องรีบโทรตามลูกชายเพื่อให้

กลับบ้านเพราะเรามีเรื่องคุยกันแน่นอน

โทโมะเดินเข้ามาในบ้านอย่างเวียบหัว

แม่โทโมะ:ทำไมแกกลับฃ้า!!

โทโมะ:อะไรแม่เล่า!!

แม่โทโมะ:อย่าเสียงดังเด๊วหนูแก้วตื่น

โทโมะหันไปมองร่างเล็กๆที่นอนคดอยู่ในผ้าห่ม

แก้ว:คุณเคยรักฉันบ้างไหมคะโทโมะ

ร่างเล็กพึมพำโทโมะกับแม่ต่างมองหน้ากันด้วยสีหน้าต่างตกใจ

----------------------------------------------------------------------------------------------