บันทึกช่วยลมความรู้สึกดีๆที่มีให้นาย...

                                ในวันรุ่งขึ้น
แก้วหญิงสาวร่างเล็กบางกำลังหวีผมที่ยาวถึงขาใบหน้าที่อิ่มดวงตาสีเทาดำที่กำลังยิ้มให้ตัวเองน่ากระจกจมูกโด่ง
แสดงให้รู้ถึงไม่ใช่คนไทยในกระจกนั้นกำลังเหมือนคิดอะไรบางอย่าง...
แก้ว:ตายแล้วลืมปลุกโทโมะ!!
หญิงสาวร่างบางหน้าตาสละสลวยน่ารักกำลังวิ่งปอย่างด่วน
ปังๆ!!
แก้ว:โทโมะตื่นด้วยนี้นะคะเด๊ววันนี้ไปสาย
โทโมะ:อะไรของเธอยัยเตี้ย
แก้ว:วันนี้วันจันทร์นะคะต้องไปโรงเรียนรีบตื่นเสียเถอะคะ!!
ร่างบางๆทุบจนมือแดง
โทโมะ:หะว่าไงนะ!!
แก้ว:ถ้ารู้ตัวก็ดีแล้วนะคะส่วนแก้วจะขึ้นรถแท๊คซี่ไปก่อนนะคะ
เมื่อโทโมะได้ยินเสียงเล็กๆพูดก็ต้องรีบลุกมาเปิดประทันที
แอ๊ดดดดดดด!!
หมับ!!
โทโมะ:ไม่ต้องเด๊วฉันไปส่ง
โทโมะพูดแล้วมองร่างเล็กๆบางๆผมที่ยาวถึงขาใบหน้าที่อิ่มดวงตาสีเทาดำเป็นประกายจมูกโด่งยิ่งมองยิ่งเหมือน
โดนมนต์สะกดเสียจริง
แก้ว:ไม่เป็นไรคะ
โทโมะ:ฉันบอกว่าจะไปส่ง!!
โทโมะตอบอย่างงัวเงีย
                                       ในโรงเรียน
แก้ว:ฉันอยู่คณะวิทย์คะ^^
สาวน้อยส่งยิ้มอ่อนโยนให้โทโมะ
โทโมะ:ฉันก็อยู่คณะนี่
แก้ว:เอ๋??
แก้วเอียงคอมองโทโมะอย่างสงสัแต่โทโมะไม่ตอบอะไรและแล้วเช้าแสนวุ่นก็จบลง