บันทึกช่วยลมความรู้สึกดีๆที่มีให้นาย...

                                       วันรุ่งขึ้น
ร่างบางผมยาวสลวยถึงเอวตาโตตาสีเทาดำน่าตจาสละสลวยกำลังขมักเขม้นกับมื้อเช้าอยู่นั้น
โทโมะ:แม่ฮะวันนี้ทำไรหอมเชียวU_U
เสียงโทโมะที่งัวเงียอยู่นั้นเข้ามาถาม
แก้ว:วันนี้คุณอาไม่อยู่คะแก้วเลยมาทำซุบไก่ให้กิน^^
โทโมะเหมือนโดนมนต์สะกดค้างเมื่อจ้องร่าบางๆเตี้ยผมที่เริ่มยาวที่ขาแล้วนั้นดวงตาที่กลมโตสีเทาดำที่กำลังยิ้ม
น่ารักๆให้เขาอยู่
โทโมะ:นี่ยัยเตี้ยทำกับข้าวเป็นด้วยหลอ
แก้ว:เอ๋??ยัยเตี้ย??
แก้วเอียงคอมองอยู่นั้น
โทโมะ:ฉันเรียกเธอนั้นแหละยัยเตี้ย
แก้ว:อ๋อคะยัยเตี้ยก็ยัยเตี้ย^^
มีลมพัดมาวูบหนึ่งผมยาวสลวยพัดปลิวตามสายลมดวงตากลมโตสีเทาดำใบหน้าที่อิ่มกำลังยิ้มให้อย่างอ่อนโยน
สวยจริงๆดวงตาที่น่าค้นหา...
โทโมะ:เอ่อวันนี้มีซุปไก่ให้ใช่ไหม?
โทโมะรีบเปลี่ยนเรื่องเพื่อกลบเกลื่อนเสียงจังหวะหัวใจตัวเอง
แก้ว:คะกินซุปไก้เยอะๆรู้ไหมมันดีต่อสุขภาพนะคะ^__^
โทโมะมองร่างเล็กที่หันไปตักซุปให้
แก้ว:นี่คะคุณตัวสูง
โทโมะ:นี่เธอ!!
ยังไม่ทันที่โทโมะจะได้ว่าร่างเล็กก็เดินไปทำหน้าที่ต่อโดยไม่สนใจ
 
----------------------------------------------------------------------------------------------