Secret LOVE ห้ามใจทำไมยิ่งรัก

"ฉันอยาดูหนัง" เขายังคงพูดต่อ

"ก็ดูสิ ใครห้ามนายล่ะ" เขาเดินไปที่โซฟาขนาดใหญ่ใจห้องรับแขก

"แก้ว มาดูด้วยกันสิ"

"ได้ๆ...รอเดี่ยวนะ" ฉันเดินเอาจานไปเก็บ แล้วเดินไปที่โซฟา

"นั่งนี่เลย" เขาดึงฉันลงไปนั่งกับเขา แต่ในตอนที่เขาดึงฉัน ฉันก็ดันสะดุดกับสายไฟเข้า

"โอ้ย....." เธอล้มลงไปคร่อมตัวเขา

"แก้ว เธอเป็นอะไรรึเปล่า ฉันขอโทษนะที่ดึงแรงไป" เขาพูดอย่างร้อนรนเมื่อได้ยินเสียงร้อง

มือของเขาเอื้อมไปจับที่ใบหน้าเธอเบาๆ อย่างเป็นห่วง เพื่อหวังจะได้ยินคำตอบ โดยที่แขนอีกข้าง

ก็ประคองตัวเธอไว้

"มะ...ไม่เป็นไร" ใบหน้าของเธอแดงมาก แต่คนตรงหน้าไม่สังเกตเลยสักนิด

"แน่ใจนะ"

"........." ฉันพยักหน้าเพื่อเป็นคำตอบ

"ว่าแต่ เมื่อไหร่......นายจะปล่อยซักที" เธอพูดขึ้นพร้อมกับมองหน้าเขาอย่างเขินๆ

"อะ...คือ...ฉันไม่ได้ตั้งใจ" มันต้องเป็นอย่างนั้นอยู่แล้ว นายคงไม่เคยคิดอะไรอยู่แล้ว

"......"

"ไม่ต้องกังวลไปหรอกน่า เราเพื่อนกัน"

เพื่อนงั้นเหรอ จริงสินะ

"ปลอย!!"

ฉันรีบลุกออกจากตัวเขา โดยที่ไม่สบตาเขา เพราะตอนนี้น้ำตามันกำลังจะเอ่อออกมากับสิ่งที่เขาพูด

"เฮ้ย.. เธอร้องไห้ทำไม"

"ไม่มีไรแค่เจ็บเท่านั้นเอง" ฉันตอบแบบปัดๆ

"โอ้....ไม่เป็นไรนะ ไม่เป็นไร" เขาดึงฉันเขามกอดปลอบอย่างอ่อนโยน

ได้โปรดเถอะนะ ยิ่งนายทำแบบนนี้ฉันยิ่งเจ็บปวด นายที่อ่อนโยนแบบนี้ฉันจะยิ่งตัดใจจากนายยากขึ้นไป
อีก อย่า

ทำดแบบนี้กับเลยนะ ไ้ด้โปรด

เธอได้แต่คิดในใจ พร้อมกับน้ำตาที่ไหลลินออกมา ใบหน้าของเธอซบลงบนอกอุ่นๆของเขา หลังจากที่
ร้องไห้อยู่

นาน เธอก็ผลักเขาออกเบาๆ

"ฉันไม่เป็นไรแล้วล่ะ" เธอยิ้มให้เขา

"อื้ม ...ดีแล้วล่ะ" เขาเอื้อมมือมาลูบหัวเธอเบาๆ

อย่าทำอย่างนี้เลย

"คะ...คือว่าวันนี้ ฉันเหนื่อยแล้ว อยากพัก นายกลับบ้านไปได้แล้ว" ฉันพูดขึ้น เมื่อน้ำตากำลังจะไหลลง
มาอีกครั้ง

"งั้น ฉันไปก่อนนะ"

หลังจากที่ยืนยิ้มส่งเขาเสร็จ ฉันก็วิ่งขึ้นไปบนห้อง

ที่ห้องนอนของแก้ว

"นายคงไม่เคยสงสัยเลยสินะ เฮ้อ.. เพื่อนงั้นเหรอ อย่างน้อยนายก็ยัวคิดถึงฉันเวลาที่นายไม่มีใครก็พอ"
เธอพูด

ปลอบใจตัวเองทั้งน้ำตา แล้วเธอก็หลับไปพร้อมกับความเหนื่อยล้า

เปรี้ยง!!

เธอสะดุ้งตื่น

"ว้าย ....ฮึก...ฮือ" ฟ้าผ่า เธอกลัวเสียงฟ้าผ่ามากที่สุด

แต่ตอนนี้ไม่มีใครอยู่กับเธอเลย เธอเลยได้แต่กอดเขาร้องไห้อยู่เพียงลำพัง

"แก้ว!!" โทโมะวิ่งมาหาแก้วอย่างตกใจ

"โทโมะ นะ..นาย มาได้ยังไง"

"ก็วิ่งมาน่ะสิ ฉันได้ยินเสียงฟ้าผ่า แล้วก็รู้ว่าเธอกลัว ขอโทษนะที่ปล่อยให้เธออยู่คนเดียว"

"อืม...มันไม่ใช่ความผิดของนายนี่นะ อย่าขอโทษเลย"

เปรี้ยง!!

"ว้าย....ฮือ" เธอนั่งสั่นอยู่ข้างๆเขา

"ไม่เป็นไรนะแก้ว ฉันจะอยู่ข้างๆเธอเอง ฉันจะไม่ไปไหน นอนเถอะนะ" เขาพูดพร้อมกับดึงเธอเขามาก
อดเอาไว้

เพื่อปลอบโยน

"ขอบใจนะ โทโมะ"

"อืม" แม้ว่าเธอจะรู้ว่าอ้อมกอดนี้ไม่ใช่ของเธอก็ตาม แต่...ขอแค่ตอนนี้เท่านั้น ได้โปรดให้เขาอยู่ข้างๆ
ฉัน แม้จะ

แค่ตอนนี้ น้ำตเธอไหลอาบแก้ม พร้อมกับความคิดที่ว่าเธอเป็นได้แค่เพื่อน!! เพื่อนสนิทเท่านั้น ไม่อาจ
ได้อยู่เคียง

ข้างเขาตลอดไปได้ เธอไม่ใช่คนที่เขาเลือก ไม่รู้ว่าเป็เพราะความกลัวหรืความเจ็บปวดกันแน่ที่ทำให้เธอ
ร้องไห้ แม้แต่เธอเองก็ยังไม่รู้