สัญญานะ ว่าจะไม่ทำให้ฉันผิดหวัง
เขียนโดย 
firstlovekamikaze
วันที่ 20 มกราคม พ.ศ. 2555 เวลา 19.11 น.
13) ยังไม่ทันไรเลย นายก็ทำให้ฉันเสียใจอีกแล้วหรอ
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความห้องของหวาย พิม เกล
หวาย : “พิมเธอมีแผนใช่มั้ย”
พิม : “อือ”
เกล : “มีไรรีบๆว่ามา”
พิม : “คืองี้...................................................................”
เกลหวาย : “อ่อโอเค”
เกล : “เริ่มเลยมั้ย”
พิม : “เริ่มเลยดิ ยัยเกลไปเปลี่ยนเสื้อผ้า”
เกล : “อื้อ”
10 นาทีผ่านไป
เกล : “น่ารักยัง”
พิม : “อืมๆ โอเคแล้ว ไปเร็ว”
ชาดหาย
พิม : “นี่เกล เธฮวนอยู่แถวๆนี้นะส่วนเธอหวายล่อให้แก้วมาเดินแถวๆนี้นะ”
เกลหวาย : “อืม”
เกล : “นี่เธอวางแผนโน่น วางแผนนี่ ทำไมเธอไม่ทำเองหล่ะ”
พิม : “เหอะน่า ฉันสั่งให้เธอทำอะไรก็ต้องทำ อย่าลืมนะว่า......”
เกล : “เออๆ ไม่ลืมๆ ทำก็ได้”
พิม : “อ่ะนี่โทรไปซะ”
เกล : “อื้อ”
ห้องของโทโมะ
~เผื่อวันพรุ่งนี้เธอจะกลับมา เผื่อวันพรุ่งนี้เธอจะเปลี่ยนใจ เผื่อวันพรุ่งนี้เธอไม่เหลือใคร และนึกขึ้นได้ว่ามีฉัน~
โทโมะ : “ฮาโหล ครับ”
เกล : “พี่โทโมะมาเดินเล่นเป็นเพื่อนเกลได้มั้ยคะ เกลไม่มีเพื่อนเลย”
โทโมะ : “ก็ได้ครับ”
เกล : “ค่ะ เร็วๆนะคะ”
โทโมะ : “แต่เดี๋ยวพี่ขอเปลี่ยนชุดก่อนนะ”
เกล : “ค่ะ”
20 นาทีผ่านไป
เกล : ฉันโทรหาพิม“พิมโทโมะออกมาจากโรงแรมแล้ว”
พิม : “อื้อ เดี๋ยวฉันโทรหาหวาย บาย”
เกล : “อือ บาย”
พิม : ฉันรีบโทรหาหวาย “ฮาโหลๆ หวายโทโมะมาแล้ว ล่อแก้วให้มาได้เลย”
หวาย : “อื้อ” ฉันเดินตรงไปหาแก้วที่กำลังเล่นน้ำอย่างสนุกสนาน “แก้ว”
แก้ว : “อะไรหวาย”
หวาย : “ฉันมีอะไรจะบอก”
แก้ว : “อะไรอ่ะ”
หวาย : “ฉันอยากให้เห็นกับตาอ่ะ ตามฉันมา”
แก้ว : “อื้อๆ” ฉันเดินตามหวายแบบงงๆ
หวายพาแก้วเดินมาจนถึงจุดที่พิมวางแผนไว้
หวาย : “โน่น อ่ะ”
โทโมะ : “น้องเกลไม่มีเพื่อนเลยหรอครับ ถึงเรียกพี่มาเดินเล่นด้วย”
เกล : “ปล่าวหรอกค่ะโอ๊ย”
โทโมะ : “เกลเป็นอะไรครับ”
เกล : “อะไรไม่รู้เข้าตาเกล”
โทโมะ : “ไหนเดี๋ยวพี่ดูให้”
เกล : ฉันหลับตาลง “พี่โทโมะเกลขอโทษนะคะ”ฉันค่อยๆเลื่อนหน้าเข้าไปใกล้ แล้วจูบเขา
โทโมะ : “เกลทำอะไร” ตอนนี้ผมไม่มีสติเลยก็ว่าได้ ร่างกายกับจิตใจมันสั่งกันคนละ ผมกลับยืนแน่นิ่งไม่ขัดขืน ผมค่อยๆสอดลิ้นเข้าไปหาความหวานในปากของเธอโดยไม่รู้เลยว่าใครมองอยู่
แก้ว : “โทโมะ ฮึกๆ” โอ๊ยยังไม่ทันไรเลย นายก็ทำให้ฉันเสียใจอีกแล้วหรอ แล้วน้ำใสๆอุ่นๆก็ไหลลงมาจากตา ฉันพยายามวิ่งหนีจากตรงนั้นไปให้ไกลที่สุด โดยไม่สนเสียงใครทั้งนั้น
โทโมะ : “แก้ว!! ผมขอโทษ” ผมเพิ่งเรียกสติของตนเองกลับมาได้ ผมรีบวิ่งตามเธอไป
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
