ฤดูฝนแสนหวาน...

ในขณะที่แก้วร้องไห้เม็ดฝนก็เริ่มตกมาแก้ววิ่งกลับบ้านโดยไม่รอฟางทันทีเมื่อแก้วกลบถึงห้องก็เอาแต่ร้องไห้...
            ก๊อกๆ
แก้ว:เข้ามาซิคะ
โทโมะ:แก้วร้องไห้ทำไม...
แก้วไม่ตอบอะไรเพียงเข้าไปกอดโทโมะอย่างแน่นที่สุดที่ตั้งแต่คบกันมาไม่เคยทำ
แก้ว:นายนอกใจฉันไหมโทโมะ
โทโมะ:ไม่นิยังไงฉันก็รักเธออยู่แล้วนี่
โทโมะโกหกคำโตทั้งที่ในใจเขาอึดอัดใจ
แก้ว:จริงหลอ^^
แก้วถามย้ำโทโมะอีกครั้งทั้งที่แก้วรู้ว่ามันแค่คำโกหก
ผล้าง!!
พิม:พี่โทโมะเร็วๆซิไหนของขวัญของพิมละคะ^^
แก้ว:โทโมะ....
แก้วเรียกโทโมะเด๊วเสียงที่เบาๆเหมือนมันจะหมดกำลังใจ
แก้ว:พิม...
โทโมะมองสีหน้าที่ซีดไม่มีสีเลือดเลยแม้แต่นิด
แก้ว:พิมแก้วของฝากดูแลโทโมะ
พิม:อื้มได้ซิฉันกับโทโมะน่ะรักกันดีอยู่แล้ว
แก้วมองพิมแล้วยิ้มให้ไม่ว่าอะไรทั้งสิ้น
แก้ว:โทโมะแก้วรักโทโมะมากนะแก้วขอโทษที่แก้วเมินใส่มาโดยตลอดแต่ความจริงแก้วรักโทโมะมากๆนะแก้ว
มันโง่เองที่ไม่ใส่ใจโทโมะเลยแก้วมันเอาแต่ใจแก้วรักโทโมะมากๆนะขอให้โทโมะกับพิมรักกันนานๆนะ...
แก้วพูดด้วยเสียงอ่อนลงน้ำตาที่ล้นออกมาสีหน้าที่เศร้าสร้อยนั้นยังยิ้มอ่อนโยนให้โทโมะมองใบหน้าที่เรียวสวย
อยู่นั้นดูเหมือนหลงไหล อยู่ดีๆร่างบางๆที่ร้องไห้อยู่นั้นเดินออกจากฟ้องแล้วปิดประตูอย่างเงียบเฉียบโทโมะ
มองประตูบานนั้นด้วยน้ำตาที่ล่นออกมาเช่นกันแต่เขาตัดสินใจว่าจะเรียกพิมแล้วนี่
                                                ณ บ้านฟาง
แอ๊ดดดดดดดด!!
ฟาง:โอ๊ยกดอยู่ได้รำคาญ
เฟย์:พี่ฟางนั้นแก้วออกไปดูเหอะ= =
ฟาง:เอ้ายัยแก้วหลอ0.0
2สาวพี่น้องรีบไปดูแต่ต้องตกใจเมื่อเห็นร่างบางๆที่นอนสลบโดยมีคราบน้ำตาที่อย่เต็มไปหมดร่างที่ทรุดโทรม
หลับสนิทโดยใบหน้าเศร้าสร้อยนั้นเสียใจไปหมด
แก้ว:โทโมะฉันรักนายนะฉันขอโทษฉันรักนายมากนะ
2สาวมองเพื่อนก็อดร้องไห้ไม่ได้เพราะสงสารแก้วเหลือเกินที่มาละเมอบอกรักโทโมะ....