ฤดูฝนแสนหวาน...

ในขณะที่แก้วร้องไห้เม็ดฝนก็เริ่มตกมาแก้ววิ่งกลับบ้านโดยไม่รอฟางทันทีเมื่อแก้วกลบถึงห้องก็เอาแต่ร้องไห้...

            ก๊อกๆ

แก้ว:เข้ามาซิคะ

โทโมะ:แก้วร้องไห้ทำไม...

แก้วไม่ตอบอะไรเพียงเข้าไปกอดโทโมะอย่างแน่นที่สุดที่ตั้งแต่คบกันมาไม่เคยทำ

แก้ว:นายนอกใจฉันไหมโทโมะ

โทโมะ:ไม่นิยังไงฉันก็รักเธออยู่แล้วนี่

โทโมะโกหกคำโตทั้งที่ในใจเขาอึดอัดใจ

แก้ว:จริงหลอ^^

แก้วถามย้ำโทโมะอีกครั้งทั้งที่แก้วรู้ว่ามันแค่คำโกหก

ผล้าง!!

พิม:พี่โทโมะเร็วๆซิไหนของขวัญของพิมละคะ^^

แก้ว:โทโมะ....

แก้วเรียกโทโมะเด๊วเสียงที่เบาๆเหมือนมันจะหมดกำลังใจ

แก้ว:พิม...

โทโมะมองสีหน้าที่ซีดไม่มีสีเลือดเลยแม้แต่นิด

แก้ว:พิมแก้วของฝากดูแลโทโมะ

พิม:อื้มได้ซิฉันกับโทโมะน่ะรักกันดีอยู่แล้ว

แก้วมองพิมแล้วยิ้มให้ไม่ว่าอะไรทั้งสิ้น

แก้ว:โทโมะแก้วรักโทโมะมากนะแก้วขอโทษที่แก้วเมินใส่มาโดยตลอดแต่ความจริงแก้วรักโทโมะมากๆนะแก้ว

มันโง่เองที่ไม่ใส่ใจโทโมะเลยแก้วมันเอาแต่ใจแก้วรักโทโมะมากๆนะขอให้โทโมะกับพิมรักกันนานๆนะ...

แก้วพูดด้วยเสียงอ่อนลงน้ำตาที่ล้นออกมาสีหน้าที่เศร้าสร้อยนั้นยังยิ้มอ่อนโยนให้โทโมะมองใบหน้าที่เรียวสวย

อยู่นั้นดูเหมือนหลงไหล อยู่ดีๆร่างบางๆที่ร้องไห้อยู่นั้นเดินออกจากฟ้องแล้วปิดประตูอย่างเงียบเฉียบโทโมะ

มองประตูบานนั้นด้วยน้ำตาที่ล่นออกมาเช่นกันแต่เขาตัดสินใจว่าจะเรียกพิมแล้วนี่

                                                ณ บ้านฟาง

แอ๊ดดดดดดดด!!

ฟาง:โอ๊ยกดอยู่ได้รำคาญ

เฟย์:พี่ฟางนั้นแก้วออกไปดูเหอะ= =

ฟาง:เอ้ายัยแก้วหลอ0.0

2สาวพี่น้องรีบไปดูแต่ต้องตกใจเมื่อเห็นร่างบางๆที่นอนสลบโดยมีคราบน้ำตาที่อย่เต็มไปหมดร่างที่ทรุดโทรม

หลับสนิทโดยใบหน้าเศร้าสร้อยนั้นเสียใจไปหมด

แก้ว:โทโมะฉันรักนายนะฉันขอโทษฉันรักนายมากนะ

2สาวมองเพื่อนก็อดร้องไห้ไม่ได้เพราะสงสารแก้วเหลือเกินที่มาละเมอบอกรักโทโมะ....