ผู้กล้า

บ้านหลังใหญ่หลังนึง ริมชานเมืองกรุงเทพมหานคร

อันเป็นนิวาศสถานของครอบครัว จิระคุณ

"แกคิดอะไรของแกอยู่ฮึ ป๊อบ !!!! " เสียงของชายวัยกลางคนผงาดขึ้นลั่นบ้าน

"ทำไมล่ะพ่อ ผมทำอะไรผิด แค่ผมอยากไปอยู่ที่เมืองนั้น พ่อจะโวยวายทำไม " เสียงชายหนุ่มผู้ถูกตวาดเอ่ยขึ้นมาโต้แย้ง

"แกบ้าหรือเปล่า ขนาดฉันสมัยหนุ่มๆ ฉันยังไม่อยากจะไปที่นั่นเลยด้วยซ้ำ ที่นั่นมันป่าเถื่อนเกินไป ใครๆเค้าก็รู้ " พ่อของป๊อบปี้พยายามจะหาเหตุผลมาห้ามลุกชาย

"พ่อ....ผมเป็นตำรวจ ผมต้องดูแลทุกสุขของประชาชน ที่นั่นมันเถื่อน แต่ทำไมคนอื่นเค้าอยู่กันได้ " ป๊อบปี้เถียง

"แก... แกไม่เข้าใจพ่อหรอก ว่าพ่อเป็นห่วงแกแค่ไหน " พ่อพูดอีก

"พ่อครับ เป็นตำรวจ แต่ให้ความสงบสุขกับประชาชนไม่ได้ เราจะเป็นตำรวจไปทำไม ผมไม่พูดอะไรกับพ่อแล้ว ผมขอตัวขึ้นห้องก่อน " ป๊อบปี้จะหนีพ่อ

" พ่อไม่ให้แกไป แกจะไปไหนก็ได้ แต่ห้ามเป็นเมืองนั้น "

" ช้าไปแล้วพ่อ ผมยื่นเรื่องนี้กับท่านอธิบดี ด้วยตัวเอง ผมจะไปให้ได้ "

" ป๊อบ แกบ้าไปแล้ว !!! "

" ผมทำตามหน้าที่ของตำรวจ ผมขอตัวนะพ่อ พรุ่งนี้ผมต้องไปแล้ว " ป๊อบปี้พูดจบกันหันหลังเดินขึ้นห้องทันที

พ่อของป๊อบปี้ทรุดนั่งลงบนโซฟา มองไปที่ฝาผนังดูรูปถ่ายร่วมกันกับครอบครัว

ป๊อบปี้ในวัยเด็กฉีกยิ้มอย่างร่าเริงในอ้อมกอดของแม่ โดยมีพ่อถือเค้กวันเกิดอยู่ในมือ

ใต้ภาพใบใหญ่มีข้อความติดไว้ว่า

" ครบรอบวันเกิด 10 ขวบ ของป๊อบปี้"

" นี่คุณ ผมพยายามจะดูแลลูกของเราให้ดีที่สุด น่าเสียดายนะ ที่คุณไม่ได้เห็นลูกชายของเราในวันเรียนจบ วันรับวุฒิบัตร หรือแม้แต่วันติดยศ ผมพยายามจะให้ลูกอยู่อย่างสุขสบาย ไม่คลาดสายตา เพราะกลัวว่าลูกของเราจะเป็นอันตราย นับแต่วันที่คุณจากไป เจ้าป๊อบก็เป็นสมบัติชิ้นเดียวที่ล้ำค่าที่สุดที่ผมมี แต่ว่า...."

พ่อของป๊อบปี้เริ่มสะอึกสะอื้น น้ำตาเริ่มไหล

"ถ้าลูกชายของเราต้องไปอยู่ที่นั่น แล้วเกิดอะไรขึ้นมา ผมจะใช้ชีวิตอยู่ยังไง ฮือๆๆๆ "

ป๊อบปี้ที่ยืนพิงประตูห้องอยู่ ได้ยินเสียงทั้งหมด น้ำตาลูกผู้ชายของเค้าค่อยๆไหลลงอาบแก้ม แล้วค่อยๆทรุดกายลงไปนั่งคุกเข่า

ชายหนุ่มซบหน้าลงบนเข่าทั้งสองข้างของเค้า ค่อยๆร่ำไห้อย่างแผ่วเบา เพราะเกรงว่าบิดาจะได้ยิน

รุ่งเช้า

ป๊อบปี้สะพายกระเป๋าเดินทางเดินออกมาจากห้อง เค้าเดินมาถึงห้องโถงหน้าบ้าน ก็พบพ่อของเค้านั่งอ่านหนังสือพิมพ์อยู่

บนโต๊ะมีข้าวต้ม ขนมปังแผ่น ไส้กรอกไข่ดาววางในจาน ส่งกลิ่นหอมฉุยอยู่

" รีบหรือเปล่า ?? " พ่อลดหนังสือพิมพ์ลงแล้วเอ่ยปากถาม

" ไม่รีบเท่าไหร่ครับ " ป๊อบปี้ตอบ

" กินข้าวก่อนสิ " พ่อบอก

ป๊อบปี้ วางกระเป๋าที่หนักอึ้งลง จากนั้นเค้าก็นั่งลงบนเก้าอี้

ค่อยๆตั้งข้าวต้มเข้าปากอย่างเชื่องช้า สายตาก็มองไปที่พ่อที่ยังอ่านหนังสือพิมพ์อยู่

จนกระทั่งข้าวต้มหมดชาม ป๊อบปี้กระดกน้ำดังเื้อื๊อก ก่อนจะหยิบกระเป๋าขึ้นมา

"ผมไปแล้วนะครับพ่อ " ป๊อบปี้บอกพร้อมยกมือไหว้

แต่พ่อก็ไม่ได้หันมาสนใจ ยังนั่งอ่านหนังสือพิมพ์หน้าตาเฉย

ป๊อบปี้เห็นกิริยาเช่นนั้น จึงเดินออกไปหยิบรองเท้าที่หน้าประตูบ้าน

" วันหยุดก็กลับมาเยี่ยมพ่อมั่งนะ พ่ออยู่คนเดียว พ่อเหงา"

ป๊อบปี้ที่กำลังผูกเชื่อกร้องเท้าอยู่ ถึงกับบ่อน้ำตาแตก โผเข้าไปสวมกอดพ่อที่นั่งอยู่บนเก้าอี้

พ่อลูกกอดกันร้องไห้ พ่อป๊อบปี้มองย้อนไปถึงในวันวาน

ที่เด็กชายป๊อบปี้หัดขี่จักรยานล้มร้องไห้จ้า ก็เป็นพ่อที่อุ้มขึ้นมาสวมกอดแล้วคอยปลอบโยน

ในวันที่ทำแก้วร่วงใส่เท้าจนเป็นแผล มีพ่อคอยทำแผลให้

หรือแม้แต่วันที่ต้องสูญเสียแม่ไปจากโรคร้าย ก็มีทั้งสองคนพ่อลูก นั่งกอดกันร้องไห้อยู่เก้าอี้ตัวนี้เช่นกัน

--------------------------------------------

บนรถประจำทาง ป๊อบปี้ยังน้ำตาไหลไม่หยุด คอยปาดน้ำตาอยู่ตลอดเวลา

แม้แต่ที่บ้าน

พ่อของป๊อบปี้ี่มองดูรูปถ่ายของภรรยา แล้วพึมพำขึ้นมาเบาๆ

" คอยดูลูกของเราให้ดีนะ คุณ "

สถานีต่อไป ท่าเรือเมืองเทวาสมุทร Next station Tewasmoort city port

ป๊อบปี้ก้าวลงจากรถบัส ท่าเรือแห่งนี้ผู้คนจอแจมาก เค้าเิดินไปยังท่าเรือโดยสาร

"ไปเมืองเทวาสมุทรมั้ยคร้าบ ไปเมืองเทวาสมุทรครับเพ่ พี่ชายคนนั้น ไปมั้ยครับ " เด็กหนุ่มวัยรุ่นอายุราวๆ 18 ปี โบกมือถาม

ป๊อบปี้เดินลงไปในเรือยอร์ชโดยสาร เค้าเดินหาที่ว่างเพื่อจะนั่ง

พลันสายตาก็พบกับที่นั่งว่างจนได้ ชายหนุ่มรีบเดินไปทันที

แต่ทว่า หญิงสาวเบาะข้างๆ กำลังจะลุกขึ้นมา ก็ชนเข้าพอดี

อุ๊บ!!!

อุ๊ย !! ขอโทษค่ะ ฉันไม่ได้ตั้งใจ เป็นไรมากมั้ยค้ะคุณ ?????

โปรดติดตามตอนต่อไป