My Love รักของฉันครั้งนี้นาย(เธอ)เป็นคนกำหนด

@Condo of Tomo


Writer Part's

Jinny : หึ ทำปากดีไปเถอะ เดี๋ยวพวกเธอจะอยู่ไม่ได้เพราะปาก
Faye : โทษทีน่ะจ๊ะ พอดีว่าถ้าเราไม่มีปากเราคงจะอยู่ไม่ได้มากกว่าล่ะจ๊ะ
พวกเธอแสดงอาการที่ไม่สทกสะท้านอะไรใดๆทั้งสิ้น
Pim : กรี๊ด~~~~~ ฝากไว้ก่อนเถอะพวกแก
พูดได้แค่นั้นพิมก็ลากจินนี่และหวายออกมาจากตรงนั้นและไม่ลืมที่จะกระแทกปิดประตูเสียงดังสนั่น เสียงของการปิดประตูทำให้พวกเขาตื่นจากพวงโดยเร็ว พอรู้ตัวพวกเขาก็เดินไปหาพวกเธอด้วยความเป็นห่วง และจับแขนทั้งสองข้างของพวกเธอเพื่อที่จะให้พวกเธอหันกลับมาหา
Poppy : ฟางเป็นอะไรหรือเปล่า
Fang : มะ...มะ...ไม่เป็นอะไรค่ะ
Tomo : แก้ว ไม่เป็นอะไรน่ะ
โทโมะถามพร้อมกับมองสำรวจไปทั้งตัวของแก้ว
Kaew : แก้วไม่เป็นอะไรหรอกค่ะ
แก้วตอบไปพร้อมกับรอยยิ้มบางๆ
Koen : แล้วเฟย์ละ เฟย์ก็ไม่เป็นอะไรใช่ไหม
Faye : ค่ะ เฟย์ไม่เป็นอะไรเลย
ด้วยความเป็นห่วงพวกเขาก็จับมือพวกเธอ และพาเดินเพื่อที่จะไปส่งที่ห้องของพวกเธอ ระหว่างทางพกเขาและพวกเธอก็คุยกันอย่างกระหนุงกระหนิงคลายกับการเป็นแฟนกันจริงๆ
พอถึงห้อง
Tomo : พวกเรามาส่งแค่นี้น่ะ อ้อ แล้วชุดที่จะเปลี่ยนพี่ให้แม่บ้านเอามาให้แล้วน่ะคงอยู่บนโซฟาละ แล้วก็คืนนี้ก็นอนนี้นี่ละ แล้วก็อย่าลืมโทรไปบอกพ่อกับแม่น่ะ เดี๋ยวพวกท่านจะเป็นห่วง
Poppy : แล้วก็ชุดนิสิตพี่ให้แม่บ้านเอาไปสักให้แล้วล่ะน่ะ ไม่ต้องห่วงหรอก เพราะเดี๋ยวพรุ่งนี้ชุดนิสิตจะมาส่งที่หน้าห้องตั้งแต่เช้าตรู่เลยล่ะครับ
Koen : แล้วถ้าขาดเหลืออะไรก็บอกเราได้น่ะ พวกเราอยู่ห้องตรงข้ามนี้เอง ไม่ต้องคิดว่าเป็นการรบกวนน่ะ พวกพี่เต็มใจ
Faye : พวกเราคงไม่รบกวนอะไรมากไปกว่านี้แล้วล่ะค่ะ แค่นี้ก็รบกวนมากพอแล้วล่ะค่ะ
Fang : นั่นสิค่ะ แต่นี้ก็คงรบกวนมากๆแล้วล่ะค่ะ ต้องขอบคุณมากๆเลยน่ะค่ะ
Kaew : พวกเราต้องขอบคุณจริงๆน่ะค่ะ แล้วเรื่องโทรไปบอกพวกท่านเราคงไม่ลืมหรอกค่ะ ถ้าลืมนี่พวกเราตายแน่ๆเลย
แล้วพวกเขาและเธอก็แยกย้ายกันเข้าห้อง พอพวกเธอเข้าห้องมาก็กำลังที่จะเอาโทรศัพย์ออกมาจากกระเป๋าเพื่อที่จะโทรหาแม่ของพวกเธอ แต่มีไอโม้งสามคนมาล็อคคอปิดปากพวกเธอจากด้านหลังเสียก่อน


Faye Part's 

นี่มันอะไรกันเนี่ย มีคนมาล็อคคอปิดปากฉัน แล้วพอฉันดิ้นเพื่อที่จะให้หลุดออกจากการเกาะกุ่ม ก็พบว่าไม่เป็นผลอะไรเลย พอฉันพยายามที่จะตะโกน คนที่ล็อคคอฉันก็มาพูดพอให้พวกเราได้ยินกัน
____ : อยู่นิ่งๆ แล้วก็อย่าพยายามที่จะตะโกนเลย เพราะว่าสิ่งที่อยู่ข้างหลังเธอมันจะทะลุตัวพวกเธอเสียก่อน
พอพวกมันพูดจบฉันก็พึ่งรู้สึกตัวว่ามีมีดปลายแหลมมากๆมาจี้อยู่ที่ด้านหลังของฉัน พวกฉันเลยทำอะไรไม่ได้ จนต้องเดินเข้าห้องนอนของยัยแก้วไปตามที่พวกมันบังคับ
พอเข้ามาในห้องพวกมันก็ผลักพวกเราลงบนที่นอน พอพวกเราตั้งตัวได้ก็เข้ามารวมตัวกอดกันกลมด้วยความกลัว
Faye : พวกแกอยากได้อะไรก็เอาไปเลยฉันยกให้จะมากแค่ไหนก็ได้ เอาไปเลย
Kaew : ใช่ๆ เอาไปเลยฉันยกให้
____ : ฉันก็อยากจะเอาหรอกน่ะ แต่พอดีว่าค่าจ้างของพวกฉันมันมากกว่ามูลค่าของของพวกนี้เยอะเลยล่ะ
คนที่ล็อคตัวยัยแก้วมาพูดขึ้น
ค่าจ้าง? ค่าจ้างนี่ก็แสดงว่าทีคนอยู่เบื่องหลังพวกมันสิน่ะ อยากรู่จริงๆเลยว่าเป็นใคร
Fang : แล้วพวกแกต้องการอะไรกันแน่
____ : พวกเราหรอ ก็ต้องการแบบนี้ไง!!!
คนที่ล็อคตัวยัยฟางพูด
พอพูดจบ พวกมันทั้งสามคนก็รีบวิ่งมาที่เราแล้วเอามือขวาของพวกมันมาจับไหล่ซ้ายของพวกเราแล้วก็เอามีในมือมาแทงที่ท้องของพวกเราอย่างจัง ทำให้พวกเราทรุมลงจากที่เตียงและลงไปนอนงอตัวจมกองเลือดอยู่บนพื้น ทำให้ชุดขาวของพวกเราเริ่มมีสีแดงเป็นวงสีแดงมากและเริ่มมากขึ้นเรือยๆโดยไม่หยุด ด้วยความเจ็บทำให้พวกเราต้องเอามือมากุมท้องเอาไว้เหมือนคนกำลังปวดท้อง แตกต่างกันตรงที่พวกเรามีเลือดออกมาเท่านั้นเอง(พวกมันชักมีดออกแล้ว)
พวกเราเห็นรางๆว่าพวกมันรีบวิ่งออกไปจากห้อง จากนั้นแก้ววรวบรวมแรงเฮือกสุกท้ายและตะโกนออกไปทั้งๆที่ยัยแก้วก็ยังเจ็บไปไม่น้อยกว่าฉันและฟางเลย
Kaew : ช่วยด้วยค่า!!!ช่วยด้วย!!!มีคนทำร้ายพวกเราค่ะ!!! ช่วยด้วย!!!


Tomo Part's

นั่น นั่นมันเสียงของแก้วนิ ผมจำได้ขึ้นใจเลย ไม่ต้องรออะไรใดๆทั้งสิ้น พวกผมก็รีบวิ่งออกจากห้อง (จากที่กำลังนั่งคุยกันที่โซฟา) พอพวกผมออกมาข้างหน้าห้อง ประตูห้องของแก้วก็เปิดออก แล้วก็มีไอโม้งสามคนรีบวิ่งออกมา ผมจึงโทรบอกให้ยามประจำชั้นรีบจับตัวเอาไว้ จากนั้นพวกเราก็รีบวิ่งไปที่ห้องของแก้ว เรารีบแยกกันหาทั่วห้องจนเหลือเพียงห้องของแก้วเพียงห้องเดียว พอพวกผมเข้าไป พวกผมก็แทบเป็นลมกันเลยที่เดียว เพราะภาพที่เราเห็นตอนนี้ คือ สาวๆในชุดราตรีสีขาวที่เปื้อนเลือดอยู่นอนขดตัวเอามือมากุมท้องพร้อมกัมนอนจมกองเลือดอยู่ พอเราเข้าไปเราก็รีบเข้าไปหาคู่ของเราเอง(TK, PF, KF)พอเราอุ้มท่อนบนขอเธอมาไว้บนต้นขาซายและเรียกชื่อพวกเธอด้วยความตกใจพร้อมกับตบหน้าพวกเธอเบาๆ พวกเธอก็ได้สติ แล้วก็เรียกชื่อพวกเราด้วยน้ำเสียงที่แหบพร้า ปากก็แห้ง หน้านี่ซีดเป็นไก่ต้มเชียว พวกเธอกระพริบตาช้าๆอย่างหมดแรง จนถึงตอนนี้พวกเราก็รู้แล้วว่าพวกเธอไม่ไหวพวกเราเลยอุ้มพวกเธอไปโรงพยาบาล ระหว่างทางที่พวกเราเดินไปที่รถ เลือดของพวกเธอก็ไหลหยดย้อยไม่ยอมหยุด ทำให้ชุดสีขวาที่พวกเธอสวมตอนนั้น จนตอนนี้มันแทบจะกลายเป็นสีแดงเกือบทั้งตัวแล้ว