ปัญญาชนก้นคร้ว

ณ ห้างสรรพสินค้า

โมะ-ตามฉันมาเดี๋ยวฉันพาไปดูชุด 

แก้ว-ค่ะ

โมะ-มานี่

แก้ว-ค่ะ

พนักงาน-เอาชุดไนดีค่ะ

แก้ว-ชุดนั้นอ่ะค่ะ(แก้วชี้ไปที่ชุดนึง)

พนักงาน-ค่ะ เอาไปลองที่ห้องลองชุดน่ะค่ะ

แก้ว-ค่ะ (ผ่านไป5นาทีแก้วก็ออกมาพร้อมชุดทำงานนั้น)

โมะ-เอาชุดนี้ล่ะครับ

พนักงาน-ค่ะ

โมะ-เดี๋ยวเธอไปเลือกชุดมาอีกหลายๆชุดเลยน่ะ

แก้ว-ค่ะ(หลังซื้อเสื้อผ้าเส็ดทั้ง2ก้อกลับบ้าน)

โมะ-พุ่งนี้เธอตื่นเร็วน่ะ

แก้ว-ฉันควรจะบอกคุณมากกว่าน่ะค่ะ คำเนี่ยอ่ะค่ะ

โมะ-เธอว่าฉันหรอ

แก้ว-ป่าวค่ะ ฉันแค่พูด

โมะ-อือ

วันต่อมาที่บริษัท

โมะ-เธอมาเอางานไปทำด้วย

แก้ว-ค่ะ แล้วทำไงอ่ะค่ะ

โมะ-ก็แค่เอาไปอ่าน แลล้วก็เซ็นต์ก้อแค่นั้น

แก้ว-ค่ะะะะ

หลังจากกับจากทำงาน

โมะ-เธอหิวไหม

แก้ว-หิวค่ะ

โมะ-เดี๋ยวฉันพาไปกินข้าวน่ะ

แก้ว-ค่ะ

โมะ-เธอพูดค่ะเปนคำเดียวรึไง

แก้ว-ค่ะ

โมะ-ฉันพูดไม่ทันขาดคำเลยน่ะ

แก้ว-แล้วจะให้ฉันพูดว่าอะไรล่ะค่ะอืม ค่าบบบบหรือว่าเออออ!ค่ะ

โมะ-เธอจะไรก้อพูดไปเหอะ ฉันไม่ไหวเถถี่ยงกับเธอ ลงได้แล้วถึงแล้ว

แก้ว-ว้าว! นี่มันโรงแรมซัมเมอร์เซสนี่น๊า ไม่ได้มาตั้งนานปรับปรุงไปเยอะเลยอ่ะ

โมะ-เธอเคยมาด้วยหรอ

แก้ว-เคยสิค่ะ แต่เดี่ยวนี้ไม่ค่อยได้มาเลย

โมะ-เธอไปเอาเงินมาจากไหน ที่นี่อาหารเปนหมื่นๆบาทเลยน่ะ

แก้ว-ขโมยเงินแม่มาอ่ะค่ะ

โมะ-เธอพูดยังงี้ ฉันไม่ไหวใจเธอเลลยน่ะ

แก้ว-ฉันล้อเล่นค่ะ ฉันไม่เคยเหงแม่คุณเลยแม่คุณไปไหนหรอค่ะ

โมะ-แม่ฉันอยู่บนนู่น(ชี้ไปบนท้องฟ้า)

แก้ว-แม่คุณ...

โมะ-ใช่แม่ฉันตายแล้ว

แก้ว-ฉันขอโทษค่ะ

โมะ-ไม่เปนไรหรอก 

แก้ว-ค่ะ(หลังจากนั้นก็มากินอาหาร)

โมะ-ไปเที่ยวกับฉันไหม

แก้ว-คืนนี้หรอค่ะ

โมะ-ใช่

แก้ว-เอ่อ...คือ...

โมะ-ไปปกับฉันเถอะ

แก้ว-ค่ะ

(หลังจากกินอาหารเส็ดโทโมะก้อพาแก้วไปที่หน้าผาแห่งนึงเปนที่เงียบๆไม่คนอยู่)

แก้ว-คุณพ่อฉันมาที่นี่ทำไมค่ะ

โมะ-แม่ฉันตายที่ี่นี่อ่ะแหละแม่ฉันจะไปทำงานกับเพื่อนแม่โดยเพื่อนแม่ แต่แบกแตกตอนที่จะมาจอดที่นี่เพราะจะมาดูตรงนี่ว่าจะก่อสร้างยังไงบ้าง

แก้ว-ฮ่ะ! แม่คุณตายที่นี่จิงๆหรอ

โมมะ-ทำไมเธอต้องตกใจขนาดนั้น

แก้ว-พ่อฉันก้อตายที่นี่

โมะ-จิงดิ

แก้ว-จิงสิค่ะ เวลาฉันว่างๆฉันก้อจะมาที่นี่

โมะ-ฉันก้อเหมือนกัน แล้วพ่อเธอตายยังไงอ่ะ

แก้ว-เหมือนคุณทุกอย่างเลยล่ะมากับเพื่อนแต่พ่อฉันเปนคนขับ

โมะ-แปลกดีเนอะ

โมะ/แก้ว-แล้วเธอ/แล้วคุณ(ทั้งสองหันมาพร้อมกันทำให้จมูกชนแล้วโทโมะก้อเริ่มเลื่อนหน้าเข้ามาใกล้แก้วจนปากประกบกันจูบกันอย่างอ่อนโยน แล้วโทโมะก้อดันแล้วออก)

โมะ-เอ่อ...คือฉันขอโทด

แก้ว-เอ่อ...ฉันก้อขอโทด

โมะ-กลับบ้านกันเถอะ

แก้ว-ค่ะ

แล้วทั้งสอนคนก้อกลับมาถึงบ้าน

โมะ-ฝันดีน่ะแก้ว

แก้ว-เช่นกันค่ะ

วันต่อมาแก้วก็ไปทำงานตามปกติจน2เดือนผ่านไป

โมะ-ที่ผมเรียกพวกคุณมาผมมีเรื่องจะแจ้งให้พวกคุณทราบ

แก้ว-เรื่องอะไรหรอค่ะ

โมะ-เรื่องเปิดตัวเจ้าของบริษัทคนใหม่

แก้ว-หมายถึงคุณหรอค่ะ

โมะ-ใช่ครับ พวกคุณคิดว่าควรจะจัดงานยังไงบ้าง

แก้ว-แล้วงานจัดว่าไหนหรอค่ะ

โมะ-อีก1เดือนครับ

แก้ว-แสดงว่าเราก้อมีเวลาอีกไม่นานสิค่ะ

โมะ-ใช่ครับ

กวัง-ผมว่าน่าจะมีโต๊ะจีนด้วยน่ะครับ

แก้ว-ฉันว่าน่าจะมีน่าแบบมาเดินโชว์น่ะค่ะ

โมะ-แล้วจะไปจ้างจากไหนครับ

กวัง-ไม่ต้องห่วงครับ เดี๋ยวผมจัดการเอง

แก้ว-ส่วนนายแบบเราก้อช่วยกันหาคนมาเดินแบบ ส่วนเรื่องเสื้อไม่ต้องห่วงค่ะแก้วมีเพื่อนเปนนักออกแบบเสื้อผ้า

โมะ-ครับ งานนี้พ่อผมจะกลับมาจากต่างประเทศด้วยน่ะครับ ผมขอปิดการประชุมแค่นี้น่ะครับ(จากนั้นก้อแยกย้ายกันกลับบ้านไป)

แก้ว-มีค่ะชื่อฟาง ธนันธรญ์ นีระสิงค์คุนคงรุ้จักน่ะค่ะ

โมะ-อ่อนักออกแบบเสื้อผ้าชื่อดังน่ะหรอ

แก้ว-ค่ะ

โมะ-แล้วรู้จักกันได้ไง

แก้ว-เคยเรียนที่เดียวกันมาก่อนน่ะค่ะ

โมะ-เขาเรียนที่แพงเชียวน่ะค่าเทอมเปนแสนๆ เธอจะไปเอาเงินที่ไหนมา

แก้ว-เอ่อ...คือ...อ่อ ฉันสอบชิงทุนเอาน่ะค่ะ

โมะ-อือ

แก้ว-งั้นฉันโทรถามฟางก่อนน่ะค่ะ ว่ามาช่วยจัดงานได้รึป่าว

โมะ-อือ(แล้วแก้วก้อเดินออกมาจากตรงโทโมะ)

แก้ว-ฮัลโหลฟาง

ฟาง-มีอะไรหรอแก้ว

แก้ว-มาช่วยออกแบบตัดชุดให้นางแบบให้หน่อยสิ

ฟาง-นางแบบไหนหรอ

แก้ว-พอดีว่าเจ้านายแก้วจะเปิดตัวเขาในฐานะเจ้าของบริษัท

ฟาง-ได้ แต่ตกลงแกเปนคนใช่หรือพนักงานบรษัทกันแน่เนี่ย

แก้ว-เรื่องมันยาวเดี๋ยวฉันเล่าให้ฟัง แค่นี้ก่อนน่ะ

ฟาง-จร้า

โมะ-เพื่อนเธอมาทำงานให้ไหม

แก้ว-มาค่ะ

โมะ-อืมๆ

ผ่านไป3อาทิตย์

ฟาง-แก้วๆ

แก้ว-มีไรหรอ

ฟาง-เรื่องชุดอ่ะฟางจัดการเรียบร้อยแล้วน่ะ

แก้ว-โฮ้!เร็ว จิงๆน่ะ สมกับเปนนักออกแบบเสื้อผ้าชื่อดังเลย

ฟาง-แน่นอน ฮ่าๆๆ

โมะ-แก้ว!

แก้ว-ค่ะ มีอะไรค่ะ

โมะ-คุยกับใครอยุ่

แก้ว-เพื่อนแก้วที่ออกแบบชุดให้นางแบบเราไงค่ะ

โมะ-อืม

แก้ว-เอ่อ คุนโทโมะนี่ฟางค่ะเพื่อนแก้ว ฟางนี่โทโมะเจ้านายแก้วเอง

ฟาง-ยินดีที่ได้รุ้จักค่ะ

โมะ-เช่นกันครับ ขอบคุนน่ะครับที่มาทำงานให้บริษัทผม

ฟาง-ค่ะ

จนมาถึงวันงานวันงานนี้มีฟางเขื่อนแล้วพ่อของโทโมะกับมาจากต่างประเทศด้วยแล้วยังมีแม่มลที่มาร่วมงานอีก แล้วท่านประทานก้อกล่าวเปิดงานพร้อมมีนางแบบออกมาเดินแบบ

ฟาง-คุนโทโมะค่ะ นางแบบชุดฟินาเร่มาไม่ไได้ค้ะ

โมะ-ทำไมถึงมาไม่ได้!

ฟาง-เขาไม่สบายหนักอ่ะค่ะ

โมะ-งั้นเดี๋ยวไปหาคนที่ใส่ชุดฟินาเร่ได้มาแล้วกัน

ฟาง-ค่ะ แล้วเราจะหาใครดีล่ะ ใช่แล้วๆ นึกออกแล้วว่าจะเอาใคร 

 

 

อัพแค่นี้ก่อนน่ะ