A moment of Romance ชาตินี้ทั้งชาติจะไม่พรากจากเธอ

คู่รักทั้งสองคนค่อยผละริมฝีปากออกจากกัน
ทั้งคู่ยิ้มให้แก่กันด้วยความยินดี

"แก้ว....ถ้าเธอมีอะไรอยากจะอธิษฐานเรื่องความรักของเราล่ะก็...เธออธิษฐานได้เลย " โทโมะพูดแผ่วเบา
"ได้สิ ฉันอยากให้เราทั้งสองคนจะไม่พรากจากกันเลยชั่วชีวิตนี้ " แก้วตอบ

หลังจากนั้น แก้วก็เดินมาที่หน้ารูปปั้นพระแม่มารีย์
แล้วคุกเข่าลง ยกมือขึ้นประสานกัน ก่อนหลับตาพริ้มแล้วพูดเบาๆ พึมพำๆ เป็นการอธิษฐาน
โทโมะที่เห็นแก้วหันหลังให้ ก็ค่อยๆถอยออกมาที่รถของเขา
เขามองดูแก้วเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนจะเข็นรถออกมาจากหน้าประตูรั้วของโบสถ์อย่างรีบเร่ง

เมื่อทั้งรถและเขาออกมาได้ไกลแล้ว โทโมะจึงสตาร์ทรถแล้วบิดออกไปทันที
เสียงท่อรถที่คุ้นหู ปลุกแก้วให้ตื่นจากภวังค์
เธอรีบวิ่งออกมาที่หน้าโบสถ์ ก็ไม่พบคนรักของเธอ

" โทโมะ โทโมะ นายอยู่ไหน ? " แก้วส่งเสียงร้องเรียกชายคนรักของเธอ

ไม่มีเสียงตอบกลับ แก้ววิ่งออกมาจากโบสถ์แห่งนั้น แล้ววิ่งมองหาโทโมะไปทั้งสองข้างทาง
ในถนนของเมืองหลวงยามค่ำคืน แสงสีนานาจากรถยนต์ เสาไฟฟ้า และถนนที่มีรถวิ่งวุ่นกันทั้งวันทั้งคืน

แก้วในชุดเจ้าสาวสีขาวกำลังวิ่งตามหาคนรักของเธออย่างไม่ลดละ
เธอหวังจะเห็นโทโมะอีกครั้ง เธอไม่เข้าใจเลยว่าทำไมเขาต้องทิ้งเธอไปในเวลานี้ด้วย

" โทโมะ ฮึกๆ ฮือ...ฮือๆ นายอยู่ไหน? " แก้วยังคงร้องเรียกแฟนหนุ่มของเธอต่อไป




โทโมะที่ขับรถจากแก้วออกมา ยกมือขึ้นปาดเลือดกำเดาที่ยังไหลออกมาไม่หยุด
ภายในใจของเขาคิดอะไรกันอยู่ก็ไม่รู้แน่ แต่เพียงใบหน้าก็บ่งบอกแล้วว่าตอนนี้เขาสับสนเหลือเกิน
แก้วเองที่วิ่งตามหาโทโมะ ถึงกับถอดรองเท้าส้นสูงทิ้ง แล้ววิ่งตามหาโทโมะด้วยเท้าเปล่า



หน้าอาบอบนวด
ป๊อบปี้ที่ซุ่มดูสถานการณ์อยู่ ที่ซอกตึกฝั่งตรงข้ามกับอาบอบนวด ก็หันมาเจอโทโมะที่หอบร่างเดินมาหาพอดี

" โทโมะ แกจัดการธุระของแกเสร็จแล้วใช่มั้ย? " ป๊อบปี้ถาม

ไม่มีเสียงจากโทโมะ แต่เขาพยักหน้าเป็นการตอบคำถามแทน

" ดีเลย ไอ้หนุ่มมันเข้าไปข้างในนานแล้ว อีกสักพักมันคงออกมา " ป๊อบปี้พูดต่อ
" เอ้านี่มีดของแก " ป๊อบปี้พูดพลางส่งมีดมาให้โทโมะ

โทโมะรับมันไว้ แล้วเอาไปเหน็บไว้ที่ข้างเอวของตน
แล้วหยิบเหล้าแบน ขึ้นมาซดเพียวๆ เป็นการย้อมใจ ก่อนจะยื่นมาให้ป๊อบปี้
ป๊อบปี้คว้ามันมาก่อนจะดื่มตาม แล้วยื่นคืนให้โทโมะ
ฉับพลัน สายตาของทั้งคู่ก็พบเป้าหมายแล้ว
เฮียหนุ่มกับลูกน้องอีกสองคน เดินออกมาจากอาบอบนวด อย่างสบายอารมณ์

" ถึงแกจะมีลูกน้องมาอีกสองคน ฉันก็ไม่กลัวหรอก ฉันจะฆ่าแก ไอ้สารเลว ฉันจะแก้แค้นให้พี่นกกับเคนตะให้ได้ " ป๊อบปี้พูด พลางมองมาที่โทโมะ

ก็พบว่าเลือดกำเดายังไหลออกมาจากจมูกโทโมะอยู่เหมือนเก่า

" เฮ้ย โทโมะ ไหวมั้ย แกเป็นอะไรมากรึเปล่า ? " ป๊อบปี้ถามเพื่อนด้วยความเป็นห่วง
" เปล่า ฉันไม่เป็นไร ฉันสบายดี " โทโมะตอบ

เพล้ง!!!!!!!!

โทโมะฟาดขวดเหล้าลงไปบนหัวของป๊อบปี้
จนป๊อบปี้สลบเหมือด โทโมะค่อยประคองร่างของเพื่อนรักลงไปนั่งพิงกับผนังตึก
" ฉัน.....จะเป็นคนจบเรื่องนี้เอง " โทโมะพูดกับป๊อบปี้ที่หมดสติไปแล้ว ก่อนจะเดินจากไป

(เพลงประกอบฉาก)

แก้วที่วิ่งตามหาคนรักของเธอทั้งชุดเจ้าสาว
ก็ไม่รู้เลยว่า คนรักของเธอในเวลานี้กำลังทำสิ่งที่มีชีวตเป็นเดิมพัน
ตลอดเส้นทางที่เธอวิ่งมา เธอต้องร้องไห้มาตลอด

แม้ว่าจะเหนื่อแทบขาดใจ เธอก็ยังไม่ละความพยายาม

แก้ววิ่งร้องเรียกหาโทโมะทั้งน้ำตา........

------------------------------------

โทโมะหอบร่างของเขา เดินไปหาเป้าหมายอย่างใจเย็น เสื้อสูทแต่งงานที่ชุ่มไปด้วยเลือดกำเดาของเขา ย้อมจากสีขาวจนกลายเป็นสีแดงไปแล้ว
เขาค่อยๆเดินเข้าไปหาเฮียหนุ่มและลูกน้อง ที่ไม่ทันได้สนใจถึงภัยที่กำลังจะเกิดขึ้น
และค่อยๆเดินไปตามฟุตบาทอย่างสบายอารมณ์
สายตาของโทโมะเวลานี้ ดุจดั่งสายตาของสุนัขป่า ที่จ้องตะครุบเหยื่อให้ด่าวดิ้น

โทโมะค่อยๆ ดึงมีดออกมาจากที่ซ่อน ซึ่งเหน็บอยู่ที่หลังของเขา เขาค่อยๆย่องไปหาเฮียหนุ่มอย่างใจเย็น
แล้ววิ่งเข้ามาฟันมีดลงไปบนใบหน้าของเฮียหนุ่ม ซึ่งหันหลังให้ เลยไม่รู้ว่าภัยร้ายได้กล้ำกรายเข้ามาแล้ว

ฉัวะ!!!

อ๊าก!!!!!

เสียงของมีดที่ถูกฟันลงไป กับเสียงกรีดร้องด้วยความเจ็บปวดของเฮียหนุ่มดังขึ้นมาตามกันมาตามลำดับ

เฮียหนุ่มลงไปนอนกุมใบหน้าที่ถูกฟันอย่างทุรนทุรายด้วยความเจ็บปวด
พวกลูกน้องทั้งสองคนเห็นดังนั้นก็จับโทโมะแล้วเหวี่ยงออกมา มันเหวี่ยงโทโมะไปโดนรถที่จอดอยู่ข้างทาง จนหัวของโทโมะไปโดนกระจกจนแตก

เพล้ง!!!!!!!!

เสียงของกระจกที่โดนศรีษะของโทโมะไปเต็มๆ จนแตกละเอียดเป็นเศษเล็กเศษน้อย

ร่างของโทโมะค่อยๆฟุบลงไป แต่ก็ยังมีสติ ลุกขึ้นมาอีกครั้ง
คราวนี้ ลูกน้องของเฮียหนุ่ม ที่เป็นคนเหวี่ยงโทโมะ ก็วิ่งมา หมายจะชกเขา โทโมะไวกว่า แทงมีดสวนเข้าไปที่หน้าอกจังๆ
แล้วดันมีดเข้าไป มันต้านแรงไม่ไหว อีกทั้งความเจ็บปวดจากการโดนแทง มันจึงต้องถอยไปจนติดกำแพง

เพล้ง !!!!!

ลูกน้องเฮียหนุ่มอีกคนหนึ่ง คว้ากล่องแผงไฟประดับข้างทางได้ แล้วฟาดไปที่หัวของโทโมะเต็มๆ
โทโมะกระเด็นออกไปที่ถนน มีดที่ปักอกของลูกน้องเฮียหนุ่มอยู่ ก็หลุดจากมือของเขาไป

โทโมะที่กระเสือกกระสนลุกขึ้นมา ถูกลูกน้องเฮียหนุ่ม
ผู้ที่ฟาดหัวเขาด้วยแผงไฟ จับล็อกแขนเอาไว้ เฮียหนุ่มที่เห็นดังนั้น ก็ไปดึงมีดออกมาจากร่างของลูกน้องอีกคนที่กำลังจะหมดลมหายใจ

เฮียหนุ่มวิ่งมาแทงโทโมะที่หมดหนทางสู้ เข้าไปที่ท้องจนมีดมิดด้ามลงไป
โทโมะที่หมดหวัง ก็เหลือบตาไปเห็นป๊อบปี้ที่ถือมีดวิ่งเข้ามาจากด้านหลังของเฮียหนุ่ม
เขาจึงรวบรวมพละกำลังที่เหลือคว้ามือของเฮียหนุ่มเอาไว้

เหมือนเฮียหนุ่มจะรู้ทัน เขาเหลียวกลับไปมองข้างหลัง ก็พบป๊อบปี้วิ่งเข้ามาหา
แต่เขาก็ช้าไป ป๊อบปี้วิ่งเอามีดมาเสียบเข้าไปที่กลางหลังของเขาแล้ว

ฉึก!!!!

อั๊ก!!!!!!!!

เสียงของมีคมปักลงไปกลางลำตัวของเฮียหนุ่มจนสุดแรง จนเฮียหนุ่มต้องร้องเสียงหลงอีกครั้ง

เฮียหนุ่มถีบโทโมะออกไป จนมือที่โทโมะจับเอาไว้ก็หลุดตาม
ก่อนจะหันมาหาป๊อบปี้ แล้วแทงสวนกลับไป

ฉัวะ!!!
ฉัวะ!!!!
ฉัวะ!!!!
ฉัวะ!!!!

ทั้งเฮียหนุ่มและป๊อบปี้ ต่างก็เอามีดแทงแลกกันคนละที ป๊อบปี้ ที่โชกเลือดผละออกมา ก่อนแผดเสียงหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง
เมื่อเห็นว่าเฮียหนุ่ม กำลังทอดกายลงไปนอนกับพื้น

" ฮ่าๆๆๆ เห็นมั้ยโทโมะ ฉันฆ่าไอ้หนุ่มได้แล้ว เคนตะ พี่นก เห็นกันหรือเปล่า ? ฮ่ะๆๆ ฮ่าๆๆๆๆๆๆ "

ป๊อบปี้หัวเราะราวกับว่าเป็นบ้าไปแล้ว และเขากำลังพิงรถข้างทางแล้วค่อยๆปล่อยร่างกายให้ร่วงลงมานอนนิ่งสนิทอยู่ข้างๆรถคันนั้น

ลูกน้องของเฮียหนุ่ม เมื่อเห็นหัวหน้าถูกจบชีวิต ก็ปล่อยร่างของโทโมะทิ้ง ก่อนจะวิ่งหนีไป ทิ้งลูกพี่ที่สิ้นใจไปแล้ว เพียงเพื่อเอาตัวเองให้รอด

โทโมะ ที่ถูกปล่อยตัว ก็หงายหลังลงไปนอนแผ่หลากับพื้นถนน ร่างของเขาเปียกชุ่มไปด้วยเลือด
และดวงตาก็ค่อยๆปิดลงพร้อมๆกับลมหายใจที่กำลังจะขาดไปพร้อมกัน
ภาพในมโนสำนึกของเขาเวลานี้ เป็นภาพของแก้ว คนรักของเขาที่กำลังวิ่งตามหาเขาราวกับเด็กน้อยวิ่งหาแม่
น้ำตาของโทโมะไหลออกมาจนหยดสุดท้าย พร้อมกับชีวิตของเขาที่สิ้นไปพร้อมกัน.............

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

แม้ว่าจะเกือบเป็นเวลารุ่งสางแล้ว
แก้วยังคงวิ่งตามหาคนรักของเธอไปบนท้องถนนราวกับเด็กน้อยที่ถูกพ่อแม่เอาไปทิ้ง
แม้ว่าเธอจะไม่รู้ว่าคนรักของเธอเวลานี้กำลังทำอะไรอยู่ก็ตาม เธอคงจะตามหาต่อไป
เท้าและเข่าของเธอ มีรอยถลอก อาจเป็นเพราะผ่านการหกล้มมาหลายครั้งในคืนนี้
แม้ว่าจะเป็นการตามหาที่ไร้จุดหมาย เธอยังคงวิ่งตามหาคนรักไปอย่างเลื่อนลอย
นั่นเป็นเพราะคำสาบานที่เธอและเขาให้ไว้แก่กันไว้ว่า

ชาตินี้ทั้งชาติจะไม่พรากจากกัน......................................
















อวสาน