A moment of Romance ชาตินี้ทั้งชาติจะไม่พรากจากเธอ

ภายในโรงงานยังมีการปะทะกันอยู่
โทโมะจึงจำเป็นต้องแอบเข้าไปโดยไม่ให้ใครรู้ตัว
หากตำรวจเห็นเขา ก็อาจเหมารวมได้ว่าเขาอาจจะเป็นพวกเดียวกันกับพวกโจรก็เป็นได้


ด้านหน้าของโรงงาน เคลลี่สามารถฝ่าด่านของมาริโอ้เข้ามาได้
มาริโอ้และลูกน้องพากันหนีไปคนละทิศคนละทาง
บางคนหนีไม่ทันก็ถูกวิสามัญไปบ้าง ในเวลาแค่ไม่กี่นาที เจ้าหน้าที่ก็ควบคุมสถานการณ์ด้านหน้าโรงงานได้สำเร็จ

" รีบเข้าไปเสริมกำลังให้ด้านใน ส่วนทางนี้ วางกำลังไว้ให้ดี แบ่งคนไปตามหาคนร้ายที่หนีไปด้วย " จ่าเคลลี่สั่งก่อนที่เค้าจะพาเจ้าหน้าที่จำนวนหนึ่งไปค้นหาคนร้ายที่หนีไป


เป้เห็นท่าไม่ดี เพราะถูกหน่วยสวาทยิงกดดันไว้ เค้าจึงลอบหนีออกมา
โทโมะเองก็พบป๊อบนอนสลบอยู่ข้างๆ กับเอิร์ธ เขาจึงค่อยๆหามร่างของป๊อบปี้ขึ้นมา
แล้วพากันเดินออกมา จนเกือบจะถึงสถานที่ที่พวกเขาแอบเขามากันอยู่แล้ว ทว่า!!!!!

เป้ก็มายืนขวางเอา พร้อมกับยกปืนขู่พวกโทโมะและป๊อบปี้ไว้

" พวกมึงจะหนีไปไหน ยังไงก็ไปไม่พ้นหรอก กูจะยิงมึงทิ้งตรงนี้แหละ !!!!! " เป้พูดด้วยน้ำเสียง แววตา และสีหน้าที่ดูโหดเหี้ยม
" แกนั่นแหละ วางปืนลงซะ " เสียงจ่าเคลลี่ที่ดังขึ้นมาอีกทาง ซึ่งยืนถือปืนเตรียมพร้อมยิงเป้

เป้เห็นเคลลี่ถือปืนเล็งมาที่เขาก็ค่อยๆลดปืนลงแล้วโยนลงไปบนพื้น พร้อมยกมือทำท่ายอมแพ้ และพร้อมให้จ่าเคลลี่มาสวมกุญแจมือ
จ่าเคลลี่เห็นเป้ยอมจำนน จึงหยิบกุญแจมือ แล้วเดินมาหาเป้ทันที
เป้เห็นจ่าเคลลี่ประมาทดังนั้น จึงชกไปที่ใบหน้าของเคลลี่ทันที
จากนั้นก็เกิดการต่อสู้กันขึ้น เป้กับจ่าเคลลี่ชกต่อยกันชุลมุน โทโมะเงอะงะ ไม่รู้จะทำเช่นไรดี
ในที่สุดเค้าก็ตัดสินใจ วางร่างหนักๆของป๊อบปี้ลง แล้วเข้าไปช่วยจ่าเคลลี่ สู้กับเป้

โทโมะเตะเข้าไปที่สีข้างเอวของเป้ จนแทบทรุด

" นายไม่ได้เป็นพวกโจรเหรอ โทโมะ ? " จ่าเคลลี่ถาม
" เปล่า ผมแค่มาช่วยแฟนผมน่ะ.... " โทโมะตอบ

เป้ที่กำลังลุกขึ้นอย่างยากลำบาก ก็เอื้อมมือไปหยิบปืนที่เค้าโยนทิ้งไว้เมือครู่
ก่อนจะลั่นไกยิง จ่าเคลลี่กับโทโมะที่ยืนคุยกันอยู่

ปัง!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!



แก้วกับพี่นกที่กำลังหลบซ่อนตัวกันอยู่ ได้ยินเสียงปืนที่ดังมาจากด้านหลังของกำแพงก็เกิดอาการตกใจ

" เสียงปืนดังข้างหลังกำแพง หรือว่า โทโมะ...... " แก้วพึมพำอย่างกังวล
" เกิดอะไรขึ้นข้างในกันนะ ? " พี่นกเองก็กังวลใจเหมือนกัน

แก้วไม่รอฟังเสียงอะไรทั้งนั้น เธอรีบวิ่งเข้าไปด้านในโรงงานทันที
โดยไม่ฟังเสียงพี่นกที่ร้องเรียกเธอเลย

" แก้ว แก้ว เดี๋ยวก่อน เข้าไปก็ช่วยอะไรพวกเขาไม่ได้หรอก โธ่เอ๊ย !!!!! "
พี่นกร้องเรียกอย่างไร แก้วก็ไม่หันกลับมา เขาจึงต้องวิ่งตามเธอเข้าไป

กลับมาที่โทโมะ
เสียงปืนที่ดังขึ้น ลูกกระสุนไปโดนโทโมะหรือจ่าเคลลี่เลย
ป๊อบปี้ เป็นคนถีบแขนของเป้ จนเบี่ยงวิถีกระสุนไปทางอื่น

โทโมะและจ่าเคลลี่ได้สติก็หันกลับมา
ป๊อบปี้ที่ร่างกายบาดเจ็บจากการต่อยตีกับเอิร์ธ ถูกเป้ใช้ด้ามปืนตบ แล้วเตะซ้ำจนล้มกลิ้งและสลบไป
เป้เล็งปืนหมายจะยิงป๊อบปี้ที่นอนแน่นิ่งอยู่

ปัง!!!!!!!!!!

อ๊าก!!!!!!!!!

เป้ร้องลั่น เพราะถูกจ่าเคลลี่ยิงเข้าที่มือ จนปืนร่วง

ปัง ปัง ปัง !!!!!!!!!!

เสียงปืนดังขึ้นอีกสามนัด ลูกกระสุนฝังร่างของเป้ถึงสามลูก
เป้ที่ถูกยิง ก็ค่อยๆล้มลงจมกองเลือด สิ้นใจไปทันที

โทโมะและเคลลี่ที่มองดูเป้หมดลมหายใจไปแล้ว
โทโมะเรียกสติของตัวเองได้ เค้ารีบวิ่งไป ยกร่างของป๊อบปี้ที่สลบไปอีกครั้ง ขึ้นมาอีกครั้ง

" ขอบคุณจ่ามากนะ ที่ช่วยเพื่อนผมไว้ " โทโมะกล่าวคำขอบคุณจ่าเคลลี่
" อือ...ไม่เป็นไรหรอก นายรีบหนีไปเถอะ เดี๋ยวตำรวจคนอื่นมาเห็นนายจะมีความผืด " เคลลี่บอก

" โทโมะ!!!!! " แก้วส่งเสียงเรียกโทโมะ ก่อนจะวิ่งมาหาคนรักของเธอ
" แก้ว เธอกลับเข้ามาทำไม ที่นี่มันอันตรายนะ " โทโมะเตือนแก้ว
" ฉันได้ยินเสียงปืน ก็เลยเป็นห่วงนายน่ะ "
" อืม...ฉันไม่เป็นไรแล้ว รีบไปกันเถอะ " โทโมะชวนแก้วกลับ

พั้วะ!!!!!!!!!!

เสียงกำปั้นกระทบใบหน้าของจ่าเคลลี่จนปลิวตามแรงไป
โทโมะกับแก้วจึงหันกลับมามองดู ก็พบ มาริโอ้ ที่ยืนตระหง่านอยู่เบื้องหน้า

" โรงงานถูกถล่ม พวกแกก็อย่างหวังว่าจะรอด " มาริโอ้พูดด้วยน้ำเสียงเพชรฆาต

" แก้ว หนีไปก่อน " โทโมะตะโกนสั่งแก้ว

มาริโอ้เห็นแก้วกำลังจะหนี ก็จะวิ่งตามไป
แต่กลับถูกโทโมะดึงรั้งเอาไว้ มาริโอ้เลยหันกลับมาชกโทโมะจนกระเด็น

" กรี๊ด!!!! โทโมะ " แก้วกรีดร้อง เมื่อเห็นเลือดกำเดาไหลออกจากจมูกของโทโมะ

โพล๊ะ!!!!!!!

เสียงขวดแตกบนหัวของมาริโอ้ ชายผู้นั้นคือพี่นกที่ย้อนกลับมาช่วยนั่นเอง
แต่ว่ามาริโอ้ไม่สะทกสะท้าน เขาหันกลับมาชกพี่นก จนล้มกลิ้งไปอีกคน

ขวดปากฉลามที่เกิดจากการฟาดไปบนหัวคน ตกกลิ้งอยู่พื้น
มาริโอ้ก้มไปหยิบมันขึ้นมา เขาหันมาหาพี่นก แล้วแสยะยิ้มสยอง

" ตายซะเถอะมึง.....!!!!!!! " มาริโอ้พูดด้วยน้ำเสียงสุดสยอง

เขาตรงรี่ไปหาพี่นก ที่นอนหงายอยู่บนพื้น
พี่นกถึงจะเห็นกะตาว่ามาริโอ้กำลังจะปลิดชีพตน แต่ก็ไม่มีแรงจะลุกหนี

ปัง!!!!!!!!!

เสียงปืนดังขึ้น มาริโอ้ถูกปืนยิงเข้าที่หัวจนเลือดกระฉูดไหลออกมา
แล้วล้มลงไปสิ้นใจทันที

ป๊อบปี้ ที่ถือปืนอยู่ ก็แค่นหัวเราะออกมา

" เฮอะๆๆ นึกว่าจะไม่ทันเสียแล้ว......"

ปืนนั้นเป็นปืนของเป้ ที่ทำตกไว้นั่นเอง ซึ่งป๊อบปี้ที่ได้สติ ก็หยิบมันมาจัดการสังหารมาริโอ้ตนสิ้นชีพ
โทโมะ ที่พอตั้งตั้งสติได้ ก็รีบไปพยุงร่างของจ่าเคลลี่ขึ้นมา

" ขอบใจพวกนายมาก ที่ช่วยชีวิตฉันไว้ " จ่าเคลลี่พูด
" ไม่เป็นไรหรอก คุณตำรวจ พวกผมเองก็ต้องเอาตัวรอดเหมือนกัน " โทโมะตอบ
" พวกนายรีบไปเถอะ เดี๋ยวพวกตำรวจคนอื่นๆมาเห็นมันจะเป็นเรื่องใหญ่ "
" ได้ๆ งั้นพวกเราขอตัวล่ะ ขอบคุณจ่ามากๆนะครับ " โทโมะพูดพร้อมยกมือไหว้ปะหลกๆ

โทโมะ แก้ว พี่นก และป๊อบปี้ พากันมุดลอดกำแพงไป จ่าเคลลี่ยืนมองส่งทั้งสี่คนจนลอดผ่านกำแพงไปทั้งหมด


หน่วยสวาทและกลุ่มตำรวจ เข้าเคลียร์พื้นที่โรงงาน ทำการจับกุมคนร้ายทั้งหมด ที่ยังหลงเหลืออยู่จนหมดสิ้น
เขื่อนที่ผ่านมาเห็นถึงกับฉุนขาด

" โถ่โว้ย ทำไมถึงเป็นแบบนี้กันว้ะ บ้าจริงๆ!!! "


------------------------------------------------------------------------------

โทโมะ กับป๊อบปี้ มาส่งแก้วที่บ้านของเธอ

" พี่นกจะเป็นยังไงบ้างนะ " แก้วพูด
" โอ๊ย!!! ไม่ต้องห่วงหรอก ไอ้เคนตะจัดการให้เรียบร้อยแล้วล่ะ " ป๊อบปี้ชิงตอบ
" เธอก็ระวังตัวหน่อยนะ ช่วงนี้ ฉันขอไปก่อนล่ะ " โทโมะสั่งลาแก้ว

โทโมะและป๊อบปี้ บิดรถมอเตอร์ไซต์ ออกมาจากหน้าบ้านของแก้วไป
แก้วมองดูทั้งคู่ลับสายตาไป ก่อนจะเดินเข้าไปในบ้านอย่างปกติ ดั่งไม่มีอะไรเกิดขึ้น




---------------------------------------------------

เย็นวันนั้น โทโมะขับรถมาที่บ้านป๊อบปี้
ป๊อบปี้ที่ยังเจ็บทั่วร่างกายอยู่ ก็พยุงตัวลุกขึ้นมาต้อนรับ

" อ้าวเฮ้ย!!! แกแพ็คกระเป๋าจะไปไหนน่ะ ? " ป๊อบปี้ถามเมื่อเห็นเพื่อนเดินเข้ามา
" ฉันจะกลับพิจิตร!!! " โทโมะตอบ
" คิดอะไรของแกอยู่ว้ะ ? " ป๊อบปี้ถาม
" ช่างฉันเหอะ อย่าบอกแก้วล่ะกัน แล้วฉันขอฝากรถไว้ด้วย ไปก่อนนะ " โทโมะพูด


-----------------------------------------------

ที่สนามบิน เจ้าสัวกวิน ที่กำลังกำลังจะหนีไปต่างประเทศ
ถูกตำรวจที่สนามบินจับกุมไว้ได้ ปิดฉากตำนานเจ้าพ่อค้ายาบ้าวัยหนุ่ม ณ ตรงนี้เอง

ข่าวนี้ก็รู้มาถึงหูของเฮียหนุ่มจนได้
สร้างความโกรธให้กับเขาอย่างมาก จนเฮียหนุ่ม ต้องคิดทำอะไรขึ้นมาสักอย่างแล้ว