A moment of Romance ชาตินี้ทั้งชาติจะไม่พรากจากเธอ

" โทโมะ!!!! " พี่นกเรียกโทโมะ " อ้าว พี่นก พี่ก็อยู่ที่นี่ด้วยเหรอ ? " โทโมะถามลูกพี่ของตน " อืม ... แต่ก็ไม่รู้เหมือนกันว่ามันจับฉันมาทำไม " พี่นกพูด พร้อมลุกขึ้นยืน " ตอนนี้เรามีโอกาสหนีแล้ว เรารีบไปกันดีกว่าพี่ " โทโมะพูด พร้อมช่วยพยุงร่างกายที่บอบช้ำของพี่นกออกมา --------------------------- ป๊อบปี้ที่ยังหาแก้วอยู่ก็มาเจอกลุ่มคนร้าย 3 คน กำลังช่วยกันย้ายของอยู่ พวกมันพยายามจะเข้ามารุมกินโต๊ะป๊อบปี้ แต่ป๊อบปี้เหนือกว่า ไล่เตะจนหมอบไปทีละคน " เป็นไงล่ะ เล่นกะใครไม่เล่น มาเล่นกะป๊อบปี้ วู้!!!! " พั้วะ !!!! เท้าหนักๆ ลงไปประทับที่อกของป๊อบปี้จนประเด็นปลิวไป " เก่งนักเหรอ มาเจอกันหน่อยเป็นไง ? " เอิร์ธ เข้ามาช่วยพวกลูกน้อง ท้าป๊อบปี้ดวลกันตัวต่อตัว " ฮี่ๆๆ แล้วอย่าเสียใจภายหลังนะเฟ้ย " ป๊อบปี้พูดเตือนแต่น้ำเสียงเชิงดูถูก " เข้ามา!!! " " มาเลย !!!!! " ทั้งสองคนวิ่งเข้าหากัน ก่อนจะปล่อยหมัดออกมาสวนกัน กำปั้นของทั้งสองคน ไปกระทบกับใบหน้าของแต่ละคนพอดิบพอดี เป็นการต่อสู้แบบยุติธรรม " มีฝีมือเหมือนกันนี่หว่า..... " เอิร์ธพูด " บอกแล้วใช่มั้ย ว่าจะไม่เสียใจน่ะ " ป๊อบปี้ถาม " งั้นก็เข้ามาอีกสิโว้ย !!!!!! " เอิร์ธฉุนจนท้าป๊อบปี้ให้เข้ามาชกกันอีกครั้ง ทั้งคู่เข้าปะทะกันด้วยมือเปล่าๆ หมัดต่อหมัด เท้าต่อเท้า ตาต่อตา ฟันต่อฟัน จนอาการสะบักสะบอมพอๆกัน แต่การต่อสู้ก็ยังไม่ยุติ ด้านนอก มาริโอ้และกลุ่มลูกน้องกำลังยิงตอบโต้กับตำรวจอย่างดุเดือด เสียงกัมปนาทที่ดังออกจากปากกระบอกปืนนั้น ไม่ทำให้ทั้งสองฝ่ายแตกตื่นเท่าใดนัก ทั้งตำรวจและผู้ร้ายเองก็มีแต่สมาธิกับการควานหาชัยชนะของตัวเองเท่านั้น " วิทยุขอกำลังเสริมด่วน!!!!!! " จ่าเคลลี่ตะโกนสั่งการ ทางด้านมาริโอ้เองก็คุมสถานการณ์ได้ดี " ยิงต้านมันไว้ อย่าเกาะกลุ่มกัน ค่อยๆกระจายตัวยิงสกัดมันไว้ " มาริโอ้เองก็สั่งการลูกน้องได้ดีไม่แพ้จ่าเคลลี่เลยทีเดียว แต่ทว่า ทางตำรวจเองก็วางแผนโจมตีมาได้เป็นอย่างดี และมีกลุ่มหน่วย S.W.A.T. (สวาท ) แอบหาทางเข้าจากภายหลัง ซึ่งก็ใช้เวลาไม่นานก็แทรกซึมเข้ามาวางกำลังปิดล้อมด้านหลังของโรงงานได้สำเร็จ และก็ซุ่มเงียบ เพื่อรอเวลาเข้าโจมตีตามแผนการณ์ โทโมะและแก้วที่ช่วยกันพยุงร่างของพี่นกที่สะบักสะบอมหนีออกมา ก็พบเป้และลูกน้องยืนรออยู่ " เฮ้ยๆๆๆ มึงจะหนีกูไปไหนว้ะ ไอ้โทโมโกะ...... " เป้ล้อเลียนชื่อโทโมะ " ตกลงพวกแกจับพวกเรามาทำไมกันแน่ ? " พี่นกตะโกนถาม " กูไม่รู้โว้ย ลูกพี่กูสั่งมา.....!!!!!! " เป้ตะคอก " ตอนนี้ตำรวจก็แห่กันมาแล้ว ยังไงๆก็ปล่อยเราไปดีกว่า " โทโมะพูดบ้าง " กูไม่ปล่อยโว้ย พวกมึงคือตัวประกันชั้นดีที่จะเอาไว้ต่อรองกะพวกตะกวดข้างนอกนั่น ฮ่าๆๆๆๆ " เป้หัวเราะเหี้ยม " สงสัยจะคุยกันไม่รู้เรื่องซะแล้ว ฉันจะจัดกการเก็บปากเน่าๆของแกเดี๋ยวนี้แหละ " โทโมะพูดพร้อมมองเป้ด้วยแววตาหฤโหด " พูดแบบนี้แสดงว่าอยากตายไวใช่มั้ย ? " เป้ถาม หยุด!!!!!!!!! นี่คือเจ้าหน้าที่ ยอมให้จับเสียโดยดี เสียงนี้ดังมาจากระเบียงด้านบนของโรงงาน หน่วยสวาทได้เข้ามายึดโรงงานนี้ไว้ได้แล้ว " เฮ้ย ยิงมัน!!! " เป้สั่งลูกน้องที่อยู่ใกล้ๆ ให้ยิงใส่หน่วยสวาททั้งหมด ปังๆๆๆ เปรี้ยงๆๆๆ อ๊าก!!!! โอ๊ย!!!! เสียงปืนสลับกับเสียงร้องโอดโอยของผู้ที่ถูกยิง ดังระงมไปทั่วบริเวณภายในโรงงาน จนทำให้ พวกที่ตรึงกำลังอยู่ข้างนอกทั้งสองฝ่าย ต่างก็หยุดชะงักไปชั่วขณะ โทโมะและแก้ว ช่วยกันพยุงร่างของพี่นกวิ่งหลบออกไปอีกทางหนึ่งได้ทันท่วงที " หน่วยสวาทบุกเข้าไปถึงข้างในแล้วครับจ่า.....!!!! " นายตำรวจลูกน้องบอกจ่าเคลลี่ " ดีมาก รีบฝ่าแนวป้องกันทางนี้ไปให้ได้ แล้วไปเสริมกำลังกับหน่วยสวาทข้างในโรงงาน !!!!" จ่าเคลลี่ตะโกนสั่งการอีกครั้ง กลุ่มตำรวจที่กำลังได้ขวัญกำลังใจเพิ่มขึ้น เริ่มยิงตอบโต้ได้หนักหน่วงขึ้นมากกว่าเดิม " ไม่ไหวแล้วลูกพี่ พวกเรากำลังจะแพ้!!!! " ลูกน้องโจรคนหนึ่งบอกมาริโอ้ ปัง!!!!! มาริโอ้จัดการเหนี่ยวไกดับวิญญาณของลูกน้องคนนั้นทันที " กูจะไม่แพ้ให้ดู พวกมึงใครที่คิดหนี กูจะเป่ากบาลมันทิ้งทีละคน " มาริโอ้พูดอย่างเยือกเย็น จนเหล่าลูกน้องพากันกลัวจนตัวสั่น " แต่ข้างในก็มีเสียงปืน แสดงว่า มันต้องมีตำรวจบุกเข้าไปเพิ่มอีกนะพี่..... " ลูกน้องอีกคนพูด " แล้วยังไงว้ะ ทางนี้ต้องกันไว้ให้ถึงที่สุด มึงกลัวตายนักเรอะ ? " มาริโอ้ตะคอกลูกน้องด้วยน้ำเสียงเหี้ยมโหดอีกครั้ง พวกลูกน้องกลัวมาริโอ้มากกว่ากลัวตำรวจเสียอีก จึงจำยอมยิงสกัดกองกำลังของเคลลี่เอาไว้ด้านหน้าของโรงงานต่อไป ------------------------------------- เอิร์ธกับป๊อบปี้ ที่กำลังชกต่อยตัดสินกันอยู่ ก็มาถึงขีดจำกัดของร่างกายตัวเองแล้ว ต่างฝ่ายต่างก็ล้มกองอยู่กับพื้น และตอนนี้ก็กำลังค่อยๆลุกขึ้นมาอย่างบอบช้ำ เสียงเหนื่อยหอบที่ดังออกมาของทั้งสองคนปะปนกัน ซึ่งฟังดูก็รู้ว่าหมดพละกำลังกันไปขนาดไหน ทั้งคู่ค่อยๆพยุงร่างตัวเองขึ้นมาอย่างยากลำบาก จนมายืนผงาดขึ้นได้อีกครั้ง " มาตัดสินกันครั้งสุดท้ายกันเลย!!!! " เอิร์ธรวบรวมเรี่ยวแรงพูดออกมา " หึๆ เออ....ฉันเองก็จะหมดก๊อกอยู่แล้ว " ป๊อบปี้เองก็พูดด้วยเสียงปนกับเสียงหอบ ว้าก!!!!!!!!!!!!!!!! ทั้งคู่กระโจนเข้าหากันเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนจะกระโดนขึ้นพร้อมกัน ต่างฝ่ายต่างฉีกขาพร้อมถีบ ร่างของทั้งคู่พุ่งทะยานเข้าหากัน ประหนึ่งรถที่เร่งความเร็วจนถึงขีดสุด แล้วพุ่งเข้าชนกัน เท้าของป๊อบปี้ และ เอิร์ธ ลอยเข้าถีบเต็มหน้ากันจังๆ ฉับพลันที่เท้าสัมผัสใบหน้า ร่างของทั้งคู่ก็ค่อยๆร่วงผล็อยลงสู่พื้น ตึง!!!!! เสียงร่างของสองคนนั้น กระทบกับพื้นอย่างรุนแรงจนเกิดเสียงดัง ป๊อบปี้ไม่สามารถลุกขึ้นมาได้อีกแล้ว เขาสลบไปตั้งแต่ตอนที่ถูกเท้าของเอิร์ธถีบเข้าไปที่ใบหน้า ในตอนที่ปะทะกัน เอิร์ธลุกขึ้นมามองป๊อบปี้ที่นอนนิ่งไป ก่อนจะเอ่ยปากพูด " แหะๆๆ กว่าจะทำให้แกแพ้ได้ ฉันเองก็เหนื่อยไม่ใช่เล่น....." สิ้นเสียงพูด เอิร์ธก็ล้มฟุบหมดสติไปข้างๆกับป๊อบปี้นั่นเอง ---------------------------------------------------------- โทโมะที่พาแก้วกับพี่นกออกมาถึงรูหมาลอดที่เขาแอบเข้ามา ซึ่งตรงนี้ไม่มีเจ้าหน้าที่ล้อมไว้ " แก้ว พี่นก หนีออกไปทางนี้แหละ " โทโมะบอก " อ้าว แล้วนายจะไม่ไปกับเราเหรอ โทโมะ...? " แก้วถาม " ป๊อบปี้ยังไม่ออกมาเลย ฉันจะไปตามหาเค้า " โทโมะบอกแก้วถึงจุดประสงค์ของตน " งั้นก็รีบไปรีบกลับมานะ ฉันจะรอเธอข้างนอก " แก้วพูด หลังจากร่ำลากันเสร็จสรรพ พี่นกและแก้วก็มุดผ่านช่องนั้นไป โทโมะที่มองดูอยู่ ก็หันหลังวิ่งกลับเข้าไปในโรงงานเพื่อไปตามหาป๊อบปี้ทันที To be continue............................