เลนส์รัก เลนส์ใจ (ส่องหัวใจนายตัวยุ่ง)

       มีน//"ก็ลองถามดูก่อนสิ" มีนพูดเสนอ
      แก้ว//"อืมๆ" ลองดูก็ได้แฮ่ะ
     แก้ว//"โทโมะ บ้านฉันมีลูกหมาเกิดใหม่แหละ ตอนนี้กำลังตามหาคนไปเลี้ยงอยู่"
     โทโมะ//"ไม่เอา!!!" โทโมะพูดพร้อมหันหน้าหนี อย่างไม่สนใจ
    แก้ว//!!!
********************** ตอนเย็น************************          
แก้ว//"คนอะไรเนี่ยฉันไปทำอะไรให้งั้นเหรอ ถ้าจะปฏิเสธก็น่าจะพูดให้....!? เอ๋นั้นมันโทโมะกับหมานี่นา"   โทโมะกับหมา! แต่ดูแปลกๆน่ะ คนที่ไม่ชอบหมาขนาดนั้น กำลังอยู่กับหมาเหรอเนี่ย...?
ฝั่งโทโมะ
โทโมะเดินเร็วขึ้นเรื่อยๆ ทั้งๆทีหมาตัวนั้นเดินตามอยู่ข้างหลัง แต่เค้ากับเมินเฉยเหมือนไม่เห็นหมาตัวนั้น ทั้งๆทีมันออกจะหน้ารักขนาด  โทโมะเดินไปเรื่อยๆ ไกลจนหมาตัวนั้นตามไม่ทัน
     แก้ว//"เมินกันแบบนี้ใจร้ายจังเลยเนอะ"    แก้วพูดพร้อมลูบหัวหมาตัวนั้นอย่างเอ็นดู แต่หมาตัวนั้นกับวิ่งเข้าไปในโพรงหญ้า เหมือนกำลังหาอะไรอยู่
    แก้ว//"หาอะไรอยู่เหรอ"      หมาตัวนั้นเดินออกมาพร้อมแว่นตาอันนึ่ง
   แก้ว//"ให้ฉันเหรอขอบใจน่ะ งั้นฉันกลับก่อนล่ะ"    แก้วพูดพร้อมเก็บแว่นตาเข้ากระเป๋านักเรียน
                                   เช้าวันต่อมา (ในคาบแรก)  
ขณะที่แก้วนั่งเรียนอยู่ ก็เกิดรู้สึกมองตัวหนังสือบนกระดาษไม่เห็น จึงก้มลงไปเอาแว่นตาที่หมาตัวนั้นให้เมื่อวาน แต่กับใส่ไม่ค่อยพอดี เลยปรับขึ้นลงอยู่อยากงั้น  จนแว่นเข้าที่พอดีกับสายตาแล้ว ก็หันไปมองโทโมะ แต่กลับเห็นโทโมะเป็นหมาตัวเมื่อวาน
     แก้ว//"เห้ย เมื่อกี้มันอะไรกัน" แก้วลองถอดแว่นออกก็เห็นโทโมะกำลังนั่งเรียนอยู่ปกติ แต่เมื่อใส่แว่นก็เห็นเป็นหมาตัวเมื่อวานอีก เมื่อหมดคาบแล้วแก้วก็รีบไป (กระชากตัวโทโมะ)ให้ออกมาคุยด้วย
    โทโมะ//"อ๊ะ!"
    แก้ว//"นี่ร่างที่แท้จริงของนายเป็นหมาใช่มั้ย สารภาพมาซะดีๆ เห้ย อยากทำเป็นเฉยสิ"
   โทโมะ//"เธอพูดเรื่องอะไรอยู่เนี่ย"
   แก้ว//"พูดอะไรงั้นเหรอ ก็ฉันเห็นอยู่เต็มตามว่านายเป็น...." แก้วพูดขณะที่ใส่แว่นอยู่แล้วมองเห็นสีหน้าของหมาก็เห็นว่ากำลังกลัวอยู่เธอจึงอยุดพูดไป
    แก้ว//"ลืมเรื่องที่ฉันพูดไปซะน่ะ" พูดพร้อมเดินออกไป ปล่อยให้โทโมะงงๆ อยู่คนเดียว แก้วคิดในใจว่าแว่นตานี้มันอะไรกัน จะว่าไปแล้วแต่ก่อนฉันก็ไม่ค่อยได้คุยกับโทโมะเท่าไรเลย โทโมะดูเป็นคนน่ากลัวแล้วก็ดุไม่เป็นมิตรไร้ความรู้สึก
   ครู//"โจทย์ข้อนี้ตอบอะไรโทโมะ"
    โทโมะ//"......."  เอ๊ะตอบไม่ได้สิน่ะ
    โทโมะ//"ผมไม่ทราบครับ"  555จริงด้วยตอบไม่ได้จริงๆ อ่ายออกง่ายจัง คิคิคิ
    ครู//"แก้วอย่ามัวแต่เล่นสิ"
     แก้ว//"ขอโทษค่ะ"
โทโมะ say
เมื่อกี้ยัยแก้วคงเหม่ออยู่สิน่ะ จริงๆแก้วก็ดูน่ารักไร้เดียงสาดีน่ะ
แก้ว say
รู้สึกอยากรู้เรื่องของโทโมะให้มากขึ้นจัง ลองศึกษาเกี่ยวกับการแสดงความรู้สึกของหมาดูดีกว่า อาจจะเข้าใจมากขึ้น เอ๊ะ!เจอแล้วหนังสือ'การแสดงความรู้ส฿กของสุนัข' ฮึ้บ! ฮืออออ หยิบไม่ถึงแต่ ฉันยิ่งเป็นโรคกลัวความสูงซะเดี๋ยวสิ อ๊ะ มีมือใครมาหยิบให้น่ะ ??โทโมะเหรออออ อ่าาาาาดูเป็นคนใช้ได้น่ะเนี่ย ลองใส่แว่นดูดีกว่า เอ๊ะที่จริงก็กลัวความสูงเหมือนกันสิน่ะ
      แก้ว//"ขอบใจจ๊ะ กลัวความสูงเหมือนกันเลยเนอะ" (เผลอ)เอามือไปลูบหัวโทโมะ
    แก้ว//"อ่ะ ฮ่า ฮ่า ฮ่าขอโทษน่ะ" รีบวิ่งออกไปทันที แย่ล่ะซิลืมไปว่าฉันเห็นโทโมะเป็นหมานี่นา ทั้งๆที่ทำแค่นั้นแต่ทำไมหัวใจเต้นแรงจังเลยน่ะ ถึงแม้จะไม่ได้ใส่แว่นแต่ฉันก็ยังรับรู้ถึงความรู้สึกของโทโมะได้อยู่ดี
   ฟาง//"แก้วเดี๋ยวนี้ดูเธอสนิทกับโทโมะจังเลยน่ะ"
   แก้ว//"แฮ่ะ นิดหน่อยเอง" ก็จริงฉันได้คุยกับโทโมะมากขึ้นจนรู้สึกแปลกแต่ก็ยังไม่รู้ว่าคืออะไร
   ป๊อปปี้//"แหมมม นิดหน่อยอะไรอย่างงี้ทำยังกะเป็นแฟนกันแหนะ แต่คู่เธอก็หวานสู้คู่ฉันไม่ได้เหรอจริงมั้ยฟางจร้า"
   แก้ว//"ฉันไม่ได้เป็นแฟนกับโทโมะซะหน่อย" คิคิ แฟนงั้นเหรอถ้าได้เป็นก็คงจะ.....
  พิม//"โทโมะสัปดาห์หน้าเราก็จะได้นั่งโต๊ะติดกันตื่นเต้นจัง ฝากเนื้อฝากตัวด้วยน่ะ"  อะไรกันความรู้สึกแบบนี้ เจ็บจี๊ดๆที่หัวใจ ความรู้สึกเหงาๆคงเพราะฉันคงไม่ใช่คงสำคัญของโทโมะอีกแล้วน่ะสิ
   แก้ว//"ไม่เอา!!!!แบบนี้ไม่เอา"
  ฟาง/ป็อปปี้และทุกคน//"เห้ย!! เป็นอะไรไปน่ะ"
  แก้ว//"เอ่อ...ป่าวๆ โทษทีน่ะ"
   แก้ว//"ทำเวณใหญ่น่าเบื่อจัง"
   พิม//"ช่วยหน่อยน่ะโทโมะ"
กึก!(เสียงบันไดจะหัน)
  แก้ว//"โทโมะบันไดนี้มันจะ"  โครมมมมมมมมมมมมม
  แก้ว//"หึ ทั้งๆทีกลัวความสูงแท้ๆ นายจะบ้าหรือป่าว!"
  โทโมะ//"ขอโทษ"
   แก้ว//"อย่าคิดว่าคนอื่นสั่งให้ทำอะไรต้องทำหมดเข้าใจมั้ย!!"
  พิม//"อ้าวโทโมะไปไหนแล้วล่ะ อ๊ะนี้ไงแผ่นประกาศ นี่ของแก้วใจจ๊ะ"
  แก้ว//"อะไรเหรอ"
  พิม//"แผ่นประกาศของแก้วไง โทโมะเห็นว่าแก้วกลัวความสู้เลยจะเอาออกให้ของฉันอยู่ใกล้ๆแก้วเลยฝากให้ช่วยเอาออกให้น่ะ"  แก้วได้ยินก็รีบวิ่งไปห้องพยาบาลทันที
   แก้ว//"ครูค่ะโทโมะล่ะค่ะ"
   ครู//"ไปแล้วจ๊ะ มีอะไรรึป่าว" แก้วไม่ตอบแต่รีบวิ่งไปที่ๆโทโมะน่าจะไป  เข้าใจแล้วความรู้สึกนี้ฉันคง.....
นั้นไงเจอแล้ว
   แก้ว//"โทโมะ ฉันชอบนายน่ะ!"
  โทโมะ//"!!?"
   แก้ว//"เมื่อกี้ขอโทษน่ะที่พูดอะไรอย่างงั้นออกไป"
  โทโมะ//"ไม่เป็นไรเหรอ ฉันไม่ระวังเองล่ะ"
  แก้ว//"ไม่เป็นอะไรเล่า" พูดพร้อมน้ำตา
โทโมะยกมือขึ้นลูบหัวแก้วแบบปลอบใจ พร้อมก้มลงมาจูบที่ปากแก้วเบาๆ แต่นานและลึกซึ้งจุบครั้งนี้ถือว่าเป็นจูบแรกของแก้วก็ต้องมีเขินบ้างล่ะน่ะ สักพักก็ถอนออก
   โทโมะ//"ดีขึ้นมั้ย"
   แก้ว//"อืมวันก่อนฉันเห็นหมาตัวนึ่งเดินมากับนาย วันนี้ไม่มาด้วยหรอ"
  โทโมะ//"ฉันไม่เคยเจอหมาที่นี่ แต่ถ้าเป็นแต่ก่อนก้เคยเลี้ยงน่ะแต่ตายไปเมื่อปีที่แล้ว ที่ฉันบอกเธอว่าไม่เอาลุกหมาที่เธอเสนอให้เพราะยังไม่อยากเลี้ยงตัวใหม่"  ที่แท้ก็เป็นยังงี้นี่เองนึกว่าเกลียดหมา และหมาตัวที่ฉันเห็นก็คงเป็นตัวเดียวกันสิน่ะ
   แก้ว//"เชื่อเถอะว่าหมาตัวคงรักนายมากเหมือนที่นายรักมันนั้นแหละ"
  โทโมะ//"คงมีแต่เธอที่เข้าใจฉัน" พุดจบก้ก้มลงจูบแก้วอีกครั้ง  ดูดีโทโมะก็โรแมนติกเหมือนกันน่ะเนี่ย
                                                  จบ