สี่หัวใจลุ้นรักให้ลงล็อค

ณ  บ้านอภิเชษรัฐ
หลังจากที่เขาได้กลับมาจากข้างนอกถึงกับอารมณ์เสียสุดขั้ว
“ไอ้กรแก่ดูพลอยซิว่ะกอดกับผู้ชายอื่นที่ไม่ใช่ฉันที่กับฉันนะไม่เห้นจะพูดจาดีๆแบบนี้บางละไอ้กรแล้วแก่เธอไท่รู้สึกหึงน้องนัทบ้างเหรอ”
“ใครบอกแก่ไอ้พีแก่รู้ไหมดีนะที่ฉันระงับอารมณ์โกรธได้ไม่งั้นไอ้หนุ่มนั้นได้โดนใช้ต่อยแน่ๆแล้ว”
“ใครบอกว่ามีแต่แก่คนเดียวฉันก็คิดเหมือนกับแก่ดีที่ฉันระงับได้ไม่งั้นพลอยได้ไม่ชอบฉันมากกว่าเดิมแน่ๆ”
“ฉันว่านะไอ้พีสองสาวคุยกับไอ้หนุ่มนั้นอย่างมีความสุขแล้วล่ะไหนไอ้เรืองเดชไงจะไอ้หนุ่มนี้อีกฉันจะบ้าตายแล้วละไอ้พี”
“เดี่ยวนะไอ้กรถ้าหมอนั้นชอบน้องนัทกับพลอยเหรออย่างนี้มันเรียกปลาสองมือฉันว่าพลอยคงไม่ชอบผู้ชายแบบนี้หรอก”
“พอได้แล้วไอ้พลอยว่าแต่แก่กลับมาจากเมืองนอกตั้งแต่เมื่อไร”
“เพื่อกลับมาไม่ถึงครึ่งชัวโมงเราเห็นนัทมาก็เลยขออนุญาตเอียจัดทำเมนูพิเศษให้นะ”
“นายนี้ยังเอาใส่ใจเราเหมือนเดิมเลยนะว่าแต่แก่กลับมาคราวนี้พาเพื่อนสะไภ้มาให้ฉันกับไอ้พลอยดูหรือเปล่า”
“ไม่มีหรอก” เพื่อนหนุ่มพูดด้วยน้ำเสยงอ่อนโยน
“นี่ไฮไลค์ฉันมีรุ่นพี่มานั่งทานข้าวด้วยแต่เดี่ยวฉันจะแนะนำให้เธอรู้จัก”
“เฮ้ยนัทพี่กรกับนายพีหายไปไหนแล้วอ่ะไอ้นัท”
“ไอ้โจ๊กสองคนนั้นไปไหน”
“พวกเขากลับกันไปตั้งนานแล้วล่ะคับลูกพี่”
แพรพลอยได้ยินสิ่งที่เพื่อนสนิทคุยกับลูกน้องถึงกับหน้าแตกแพรพลอยได้แต่คาดโทษชายหนุ่มอยู่ในใจ
“ช่างเถอะกับคุณพลอยไม่เป็นไรหรอกผมไม่ถือสา”
“จะดีเหรอ”
“ช่างมันเถอะไอ้พลอย”
พานัจกับไฮไลค์เป็นเพื่อนสนิทกันสมัยมัธยมปลายหลังจากที่ทั้งคู่เรียนจบไอไลค์สอบชิงทุนได้ไปเรียนเมืองนอกและก่อนหน้าที่พานัจจะสอบเข้าได้ที่มหาวิทยาลัยที่กรุงเทพ  ทั้งสองจะติดต่อกันทางอีเมล์และเฟสบุ๊คหรือมั้ยก็มีการส่งจดหมายหากันบ้าง ไฮไลค์ได้รู้จักกับแพรพลอยจากพานัจก่อนที่จะเดินทางไปเรียนต่อที่เมืองนอก
“ผมว่านี้มันก็ดึกให้เราไปส่งมั้ย”
“ขอบคุณมากนะคับไม่เป็นไรผมไปส่งลูกพี่กับคุณพลอยเองได้เชิญคับลูกพี่”
สองสาวหนึ่งหนุ่มได้เดินทางกลับเข้ามาถึงบ้านเรียบร้อยแล้ว
ณ  มหาวิทยาลัย
“วันนี้ดีใจจังที่กลุ่มของพวกเราไม่มีเรียนตรงกัน” สาวสวยตาคมพูด
“แม้แก่จะดีใจอะไรกันหนักหนาถึงจะไม่มีเรียนแต่วันนี้ฉันจะชวนพกแก่ไปอ่านหนังสือที่ห้องสมุดว่าไงจะไปกันมั้ย”
“ไปซิถามได้”
สี่สาวกับหนึ่งหนุ่มกำลังเดินเป็นช่วงเวลาที่สี่หนุ่มกำลังเดินเข้ามาพานัจสะกิดกับแพรพลอยให้ไปกระซิบกับโจ๊กให้พามีนากับกับฐิตาไปนั่งรอที่ห้องสมุดไปพลางๆ”
ชลกรจึงสั่งให้พีระวัฒน์ไปบอกคนที่เหลือก่อนสองหนุ่มที่เหลือจึงเดินเข้าไปที่ห้องสมุด
“นายพีระวัฒน์ฉันมีเรื่องที่จะคุยกับนายช่วยเดินตามฉันมา” พูดจบพีระวัฒน์ก็เดินตามแพรพลอย
“ทำไมเมื่อคืนนายถึงกลับไปเสียก่อนล่ะไม่มีมารยาทเลยนะนายนะ”
“ผมเห็นคุณกำลังคุยกับคนพิเศษอยู่ผมก็เลยไม่อยากอยู่รบกวน”
“ถึงนั่นก็เถอะถ้านายจะไปอย่างน้อยก็น่าจะบอกกล่าวกันบ้างอีกอย่างนายทำให้แนหน้าแตกต่อหน้าไฮไลค์เข้าใจมั้ย”
“ก็มันเกี่ยวอะไรกับผมตรงไหนไม่ทราบคับ”
“เกี่ยวซิเพราะนายทำให้ฉันดูเป็นคนตลกในสายตาของไฮไลค์”
“ดูเหมือนว่าเขาจะสำคัญต่อคุณมากเลยนะคับ”
“ใช่เขาสำคัญต่อฉันมาก” หารู้มั้ยว่าคำพูดของตัวเองทำร้ายจิตใจของเขาคนนี้มากแค่ไหน
“แล้วไงล่ะ”
“ก็ฉันอยากจะพานายไปแนะนำให้ไฮไลค์ให้ได้เพื่อกู้หน้าฉันวันนี้ที่หน้ามหาวิทยาลัยนะนายพีแล้วอย่าลืมบอกพี่กรด้วยล่ะ”   พูดจบหญิงสาวก็เดินเข้าไปที่ห้องสมุดมหาวิทยาลัย
“นี่นายชลกรทำไมนายกลับไปโดยไม่บอกคนอื่นนี้น่ะทำไมนายถึงได้เสียมารยาทแบบนี้ล่ะนายรู้มั้ยทั้งนายและก็ไอ้พี่พีทำให้ไอ้พลอยขายหน้าแนว่านะป่านนี้ไอ้พี่พีคงโดนไอ้พลอยด่าแน่ๆ”
“อ๋อที่คุณมาหาผมก็แค่จะมาพูดเรื่องแค่นี้ใช่มั้ย”
“ใช่”
“นั้นเหรอถ้างั้นผมขอตัวก่อนละ”
ณ  ห้องสมุด
สี่สาวหนึ่งหนุ่มจึงตั้งใจอ่านหนังสือกันเต็มที่  วันนี้ทั้งวันหญิงสาวรุ้สึกแปลกๆยังไงชอบกล   พานัจเดินใจลอยครุ่นคิดเรื่องเมื่อเช้าตอนเธอคุยกับเขาอยู่ แต่หญิงสาวร่างบางเดินเหม่อลอยไปไม่ทันสังเกตว่าไอ้ป้ายที่พวกนักศึกษาคณะนิเทศติดหล่ป้ายเอาไว้ไม่แข็งแร็งทำให้ป้ายกำลังร่วงหล่นมาทำให้ชลกรเดินเข้าไปเห็นพอดี
“ระวังคุณ”  ไม่ทันไรป้ายก็หล่นลงมาคนตัวโตจึงรีบดึงหญิงสาวออกห่างทำให้ป้ายหล่นลงมาทับขาชายหนุ่ม
พานัจเห็นจึงเข้ารีบไปดุอาการชายหนุ่มทำให้พวกนักศึกษาที่กำลีงยืนเป็นไทยมุงกันใหญ่เลย
“มองดูอยู่ได้มาช่วยยกป้ายขึ้นให้หน่อย”  พูดจบมีผู้ชายสองคนมาช่วยยกป้าย
“เป็นไงบ้างนายชลกร นายเจ็บตรงไหนบ้างหรือเปล่า”
“ก็เจ็บนะซิ”
“นี่นายฉันถามดีๆนะทำไมต้องตะคอกใส่กันด้วยฮะยกขึ้นซินายเดินไหวมั้ย”
“ผมไม่เป็นไรเชิญคุณไปอยู่กับเพื่อนคุณเธอผมไม่เป็นไรผมไหว”
“นี่ไหวเหรอฮะนายชลกรให้ฉันพยุงนายไปที่ห้องพยาบาลมั้ยเดี่ยวฉันจะช่วยทำแผลให้นาย”
“ไม่ต้องผมทำเองได้” คนตัวโตพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาและน้อยใจ
“ได้ไงละฉันช่วยนายทำเองวันนั้นนายอย่างช่วยฉันทำแผลได้เลยมาให้ฉันช่วยนายบ้างเถอะ”
“คุณไม่ต้องตอบแทนผมหรอกครับอีกอย่างผมทำเองได้”
“นี่นายชลกรทำไมนายถึงได้ชอบพูดประชดกับฉันมากหนักฮะนายชลกรฉันถามนายหน่อยเถอะนายเป็นอะไรไปนายโกรธอะไรฉัน”
“ผมนะเหรอจะโกรธคุณเปล่านี้ผมไม่สิทธิ์ที่จะโกรธคุณนี่”
“ถ้าไม่โกรธทำไมนายถึงได้เย็นชาใส่ฉันขนาดนี้ด้วยฮะคนเขาอุตส่าห์มีน้ำใจที่จะทำแผลให้นะอยู่นิ่งเลยนะนายชลกรฉันจะเอายาใส่แผลให้”  คนตัวโตหลบมองหญิงสาวเป็นระยะๆทำให้เขาได้เห็นใบหน้าของหญิงสาวชัดเจนมากขึ้น
“เสร็จแล้ววันนี้ยังไงฉันต้องขอบใจนายมากที่ช่วยฉันไว้แล้วอย่าให้แผลโดนน้ำล่ะเดี่ยวแผลจะติดเชื้อ”
“ไม่เป็นไรหรอกเรื่องแค่นี้เองส่วนคุณมั่วแต่เดินใจลอยคิดถึงไอ้หนุ่มนั้นมากน่ะล่ะเดี่ยวก็เดินชนอะไรอีกล่ะ”
นี่นายคนเขาอุตส่าห์พูดดีๆกับนายแล้วน่ะเอาล่ะฉันถือว่าวันนี้ฉันยอมให้นายวันหนึ่งแต่นายอย่าคิดนะว่าฉันจะยอมญาติดีกับนายตลอดฮะไม่มีทาง” พูดจบหญิงสาวก็เดินออกไปทันที
ชลกร special talk:
เมื่อคืนนั้นตอนที่ผมเห็นนัทกอดกับไอ้หมอนั้นผมก็รู้สึกถึงความอิจฉา ผมอยากจะดึงเธอมาจากไอ้หมอนั่นใจจะขาดและอยากจะอัดหมอนั้นด้วยซ้ำโชคดีที่ผมฉลาดและเก็บอารมณ์ไว้ได้ผมจึงรีบจ่ายเงินออกไปจากร้านข้าวต้มโต้รุ่งนั้นซะเลยกับไอ้พี ผมกลับมาถึงผมกับไอ้พีได้มาระบายความรู้สึกต่อกัน
พอวันรุ่งขึ้นผมกำลังเดินเข้าไปที่ห้องสมุดเพื่อหาข้อมูลแต่ผมก็มาเจอกับเธอเธอพูดด่าผมว่าไม่มีมารยาททำเอาผมเสียใจ และน้อยใจ ผมจึงทำท่าเย็นชาใส่เธอยิ่งกว่านี้ผมไม่มีอารมณ์ที่จะทำอะไรทั้งนั้นจึงเดินออกมาคิดอะไรคนเดียวเงียบๆและผมก็เจอเธอที่กำลังเดินเหม่อลอยผมก็รีบเดินตามเธอไปโชคดีที่ผมเห็นเสียก่อนจึงเข้าไปช่วยเธอไว้ทันโชคดีที่โดนผมตอนนั้นผมใจไม่ดีมาก  แต่เธอก็ขอบใจผมถามผมว่าผมเป็นอะไรโกรธเหรอหรือว่าน้อยใจยิ่งผมเห็นเธอทำแผลให้ผมก็ยิ่งทำให้ผมยิ่งหลงรักเธอเข้าไปใหญ่   ผมไม่เคยเห็นเธอพูดดีๆกับผมซะคำแต่ผมก็ดีใจที่เธอยอมพูดดีๆกับผมบ้าง   
เธอคงไม่รู้สึกอะไรซิว่าตอนนี้ผมกำลังงอนเธอและน้อยใจเธอมากที่เธอไปกอดกับผู้ชายคนอื่นที่กับผมเธอกับรังเกียจ  ผมขอพูดตรงดเลยว่าผมหึงหวงมากก็คนมันรักมากนี่คับ
จบชลกร
พานัจเดินมั้ยถึงก้าวจึงเดินกับเข้าไปมั้ย
“ว่าแต่นายเดินไหวมั้ยไหมเดี่ยวฉันช่วย”  หัวใจของชายหนุ่มมันกำลังเต้นแรงอยู่
“ขอบคุณ” ชายหนุ่มก็เดินตามปกติ
“นี่นายชลกรนายมานี้ซิแนว่าฉันคิดแผนสองได้แล้วล่ะตอนนี้ยังบอกไม่ได้เดี่ยวเย็นนี้นายรู้เอง”
คนตัวโตฟังแล้วก็งงๆ
ในช่วงเย็นไฮไลค์ก็มานั่งรอสี่สาวกับพวกหนุ่มๆ แพรพลอยถือโอกาสแนะนำให้ไฮไลค์รู้จักกับพวกเขาเวลานี้ชลกรไม่มีอารมณ์แม้แต่พีระวัฒน์ก็เช่นกันส่วนกฤษณะก็ทำหน้าเรียบเฉยและโตมรเองก็เช่นกัน 
“ไฮไลค์ฉันมีเรื่องอยากให้นายช่วยหน่อยนะ”
“ช่วยอะไร” 
“นายรู้จักยัยน้องหนุและพี่นะใช่มั้ยนายช่วยทำเป็นจีบให้ไอ้พี่นะหึงยัยน้องหนูและสารภาพรักกับยัยน้องหนู”
“จะดีเหรอนัทดีซินะไฮไลค์นะนะนะ”
“ก็ได้เราเห็นแก่นัทนะ”
“น่ารักที่สุดเลยนะนี่เรานะ” พูดจบหญิงสาวเข้าไปกอดขอบคุณทำให้เพื่อนหนุ่มรู้สึกเขิน ชลกรเข้ามาเห็นภาพบาดตาบาดใจพอดีจึงแอบหลบใต้ต้นไม้
ชายหนุ่มถือโอกาสเดินไปหาร่างบาง
“ไฮไลค์ไงนายบอกว่าจะไปห้องน้ำไง”  หญิงสาวหันกลับไปมองว่าไม่ใช่เพื่อนของเธอ
“คิดถึงกันมากนะเหรอคับไม่ได้เจอกันมั้ยแค่นาทีเดียว”
“นายเป็นบ้าอะไรฮะนายชลกรว่าแต่นายก็มาดีแล้วเดี่ยวนายจะได้เห็นอะไรดีดี”
“ผมเห็นแล้ว”
“จริงเหรอ” หญิงสาวกับชายหนุ่มเข้าใจคนละเรื่องกัน
“นั้นก็ดีแล้วฉันจะได้ไม่ต้องเสียเวลาที่จะพูดกับนาย”
พูดจบหญิงสาวเดินเข้าไปชลกรขอตัวกลับบ้านก่อนคงเหลือแต่พวกพีระวัฒน์
ตลอดเวลาที่ผ่านมาคนตัวโตพยายามหลบหน้าหญิงสาวร่างระหงมาโดยตลอดหญิงสาวไม่เข้าใจ
จนกระทั่งหญิงสาวร่างบางทนไม่ไหวจึงมาคุยกับเขาให้รู้เรื่อง
“นี่นายชลกรนายเป็นบ้าอะไรนี่นายนายเป็นคนคิดแผนนี้เองนะทำไมถึงไม่ช่วยแล้วนี่นายเป็นบ้าอะไรทำไมถึงได้หลบหน้าหลบตาฉันตลอด”
“ผมบอกแล้วไงว่าผมไม่มีอะไรที่จะคุยกับคุณนี่ครับ”
“นี่นายตกลงนายเป็นบ้าอะไรทำมั้ยนายถึงได้เฉยชาเย็นชากับฉันมากน่ะ”
“ผมบอกไงว่าผมไม่มีอะไรไม่มีอะไร”
“ตกลงนายโกรธอะไรฉันบอกมานะ”
“ผมบอกว่ามั้ยไง”
“ถ้ามั้ยเงยหน้าขึ้นมาซิฉันไม่ชอบคนโกหกนะจะบอกให้”  หญิงสาวร่างระหงพยายามจับผิดคนตัวโต คนตัวโตรู้สึกเสียวสันวาว
“ก็ได้ผมยอมรับว่าโกรธคุณน้อยใจมากด้วย”
“แค่นี้เองตกลงว่าเรื่องอะไร”
“ไม่มีอะไรไม่มีเหตุผล”
“นายนี้มันเป็นผู้ชายที่งี่เง่าที่สุดเลยนะเป็นคนไม่มีเหตุผล”
“ใช่ซิผมนะมันเป็นคนที่ไม่มีเหตุผลไม่ไม่เหมือนนายไฮไลค์สุดที่รักของคุณนี้”