รักวุ่นวายของ...ฉันและเธอ

8.2

เขียนโดย ยัยฟูจ้าLieBDicH

วันที่ 8 กันยายน พ.ศ. 2554 เวลา 17.16 น.

  16 ตอน
  194 วิจารณ์
  40.85K อ่าน
แชร์นิยายฟิคชั่น Share Share Share

 

10) บอกรัก จองเบขนมจีน / บอกรัก เคนตะ

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

        

ด้าน จองเบ ขนมจีน

         ::: Jongbae Talk:::

จริงหรอเนี้ยที่เฟย์พูด 'ขนมจีนเคยแอบรักจองเบ' คำๆนี้ยังคงวนเวียนยุในหัวผม ทำไมผมถึงไม่เคยคิดถึงเธอเลย ทั้งๆที่เธอดีทุกอย่าง ผมไม่น่าไปตอบรักมิล่าเลย  วันนี้แหละผมจะขอเธอเป็นแฟนให้ไดั 

จองเบ// เอ่อ...ขนมจีนว่างคุยกับเรามั้ย

ขนมจีน// ว่างสิ

จองเบ// ไปคุยกันตรงนั้นได้มั้ย (ผมชี้ไปที่ต้นไม้ที่มีชิงช้ายุ)

ขนมจีน// ไปสิ (ผมกับเธอก้อเดินไปใต้ต้นไม้ แล้วเธอก้อนั้งลงบนชิงช้าพร้อมกับกินสตอร์เบอรี่ไปด้วย) มีไรว่ามา         

จองเบ// เราชอบขนมจีนอะ

ขนมจีน// แค่กๆ นายว่าอะไรนะ

จองเบ// เรารักขนมจีน

ขนมจีน// 55 ตรงๆแบบนี้เลยหรอ

จองเบ// ตรงๆแบบนี้เนี่ยแหละ ขี้เกรียดอ้อม มันไกล

ขนมจีน// กวนละ เฮ้อ..ที่จิงฉันก้อชอบนายยุหรอกนะ แต่ว่า...

จองเบ// แต่ว่าไร.....

ขนมจีน// คนมันรักไปแล้วอะ ยังไงก้อรักอยู่นั้นแหละ

จองเบ// จริงสิ

ขนมจีน// อืมม

จองเบ// (ผมหอมแก้มหนึ่งที) เป็นแฟนกันนะ

ขนมจีน// เป็นก้อเป็น ^^

              :::End Jongbae Talk:::

         :::Kenta Talk:::

ช่างมีความสุขอะไรปานนี้ ตอนนี้ผมยุกับยัยพิม ยัยนี้บังอาจมากว่าผมว่าหน้าลิงอุรังอุตัง ชิชะ ผมกับยัยพิมนั้งยุที่สนามหญ้า ยัยนี้ก้อนั้งดึงหญ้าเล่น สวนเขาสวยๆไปหาดึงของเขา ยัยบ๊องเอ๊ย ตั้งแต่มินบอกเลิกผม ก็มีพิมนี้แหละที่คอยเป็นห่วง คราวนั้นมินบอกเลิกผม ผมแทบอยากฆ่าตัวตาย แต่มีพิมเนี่ยแหละมาเตื่อนสติไว้ เลยรอดมาถึงป่านนี้ไง

              ย้อนไปอดีต

     บนดาษฟ้า

พิม// นายเคนตะนายทำบ้าอะไร ลงมาเดียวนี้นะ (เธอพยายามดึงผม)

เคนตะ// เธอไม่ต้องมายุ่งกับฉัน ฉันไม่เหลือใครแล้ว ปล่อย (ผมผลักเธอแรงไปรึเปล่า ทำให้เธอกระเด็ดไปนั้งอยู่กับพื้น)

พิม// นายคิดว่านายแน่นักหรอ ฮึก..อยากตายก้อตายไปเลย ฉันไม่สนแล้ว ฮือ..ฮือ..ตายไปซิ ถ้ามันดีก้อกระโดดลงไปเลย ฮึก ฮือๆๆๆ (โถ่เว้ย!ผมทนเห็นผู้หญิงร้องให้ไม่ได้ ต้องใจอ่อนทุกที) ตายไปเซ่ ฉันไปละ.... (แล้วเธอก้อเดินไป เฮ้อ เราคิดผิดรึเปล่าเราจะฆ่าตัวตายเพราะผู้หญิงคนเดียว)

       กลับมาปัจจุบัน

เคนตะ// นี้เธอ ไปดึงหญ้าเล่นทำไมละ

พิม// ผิดหรอ

เคนตะ// นี่เธอมาห้ามฉันไว้ทำไมวันนี้อะ

พิม// ที่จริงก็ไม่อยากห้ามหรอกนะ แต่นายป๊อปบอกว่าถ้าขาดลิงอุรังอุตังไปตัวนึง มันจะไม่ครบคน

เคนตะ// ใช่หรอ

พิม// ก็ใช่นะสิ หรือนายมีปัญหา หะ!

เคนตะ// ไม่มีอะไรหรอก ผมไม่กล้าหือกับ ทูนหัวหรอกคับ

พิม// ใครทูนหัวนายหะ ไอ..ไอสมองกลับ

เคนตะ// ก็เธอไง (555 ดีใจจังได้แกล้งยัยนี้)

พิม// นายตายไอหน้าลิงอุรังอุตัง (ไปละ ใครจะไปอยู่ให้เตะอะ) ว๊ายยย (ยัยนี้เบ๊อะจริงๆ และก้อยังไม่เปลี่ยน ตั้งแต่เจอครั้งแรก ยังซุ่มซ่ามไม่เลิกผมยังจำได้อยู่เลย เดินอยู่ดีๆเดินชนกับต้นไม้ซะงั้น ตอนนี้พิมอยู่บนตัวผม แบบว่าล้มแล้วแก้มเธอโดนปากผมพอดี นี่ก็หลับตาปี๋ไม่สนใจคนรอบข้างเลย)

เคนตะ// เป็นแฟนกันนะ

พิม// หะ..

เคนตะ// เป็น-แฟน-กัน-นะ

พิม// เรื่อง..

เคนตะ// ไรอ่าาา

พิม// เรื่องอะไรจะไม่เปน

เคนตะ// จริงนะ

พิม// โกหก แล้วได้โล่หรอ

เคนตะ//เปล่า แต่ได้นี้แทน...(ผมหอมแก้วเธอเบาๆ)

พิม// แบร่ๆๆๆๆ นายหน้าลิง (เล่นแบบนี้หรอ แล้วผมกับพิมก้อวิ่งไล่กัน) 

       :::End Kenta Talk:::

-----------------------------------------------------------------------------------

ไม่ค่อยสนุกเท่าไร รีบจัด ใบ้ให้ตอนหน้าก้อมี ป๊ากับม๊าทำเรื่องให้เพื่อนๆเข้าใจผิดกัน

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
8 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
9.2 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
7.4 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา