Baby Baby แก่กว่าแล้วไง!
9.3
KhunPooH
แชร์นิยายฟิคชั่น
6)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ“อ่าห้ะ ดีเลย แก้วอยากแต่งตัว ไม่ได้ไปงานแต่งนานแล้ว”
“แล้วคิดอยากจะมีงานแต่งของตัวเองไหมล่ะ?”
---------
“อยาก...เห? พี่บ้า!! ถามอะไรของพี่เนี่ย?”
กว่าจะได้ทบทวนคำถามให้ดีอีกครั้งปากเจ้ากรรมก็เผลอหลุดตอบความจริงออกไปอย่างไม่กลั่นกรองเสียแล้ว จะมารู้ตัวก็ตอนที่เห็นหน้าพี่ชายสุดรักสุดหวงอมยิ้มแบบเจ้าเล่ห์ใส่ ดวงหน้าขาวอมชมพูนวลเนียนเลยพาลเปลี่ยนเป็นสีแดงแปร๊ดเหมือนน้ำมะเขือเทศที่วางอยู่เบาะหลังอย่างไรอย่างนั้น พี่ชายข้างๆ เห็นเลยอดรมทนไม่ได้ต้องเอื้อมมือใหญ่ๆ มาหยิกแก้มแดงนั่นเบาๆ พอให้หายหมั่นเขี้ยว
“อื๊อ~ พี่บ้าอ่ะ บ้ามากๆ แกล้งน้องได้ยังไง”
“ก็น้องมันน่ารักน่าแกล้งนี่นา ถ้าไม่ให้แกล้งน้องพี่จะไปแกล้งสาวที่ไหนได้ล่ะครับ”
พูดด้วยเสียงหวานเยิ้มพลางหันไปยักคิ้วหลิ่วตาให้คนข้างๆ ทำเอาหญิงสาวหน้าแดงอีกรอบ มือเล็กเรียวที่แสนจะเนียนนุ่มเลยเอื้อมไปผลักหน้าพี่ชายให้หันกลับไปมองถนนข้างหน้าตามเดิม
“พี่อ่ะ หันมาทำไมไม่รู้...”
“หันมาทำไมไม่รู้ น้องอายเลย..”
“บ้า! แก้วจะบอกว่ามันอันตรายหรอกหน่า ขับไปดีๆ เลย ไม่งั้นเดี๋ยวแก้วจะให้หนุ่มๆ คนอื่นไปส่งแทนแล้วนะ”
“โหดจังเลยนะครับน้องสาวเนี่ย งั้นพี่โทโมะจะขับดีๆ ก็ได้”
“ดีมากค่ะพี่ชาย”
“ก็ต้องดีสิครับน้องสาว ถ้าขืนให้หนุ่มๆ คนอื่นไปส่งน้องแก้วพี่ก็แย่เลยน่ะสิ น้องสาวพี่ก็สวยซะขนาดนี้”
“...”
ไม่มีเสียงตอบรับกลับมาจากน้องสาวคนสวยของพี่ชายคนหล่อ ชายหนุ่มจึงหันไปมองน้อยๆ จึงเห็นว่าหญิงสาวนั้นเขินอายหน้าแดงก้มหน้างุด เมื่อเห็นแบบนั้นเขาจึงรู้สึกใจชื้นขึ้นมา
อย่างน้อยคนอายุมากกว่าอย่างเขาก็ทำให้เด็กน้อยเขินได้อยู่ล่ะหน่า ถ้าไม่ได้คิดเข้าข้างตัวเองมากจนเกินไป เขาเองก็คิดว่าเธอคงแอบมีใจให้เขาอยู่บ้างเหมือนกัน เพียงแต่ตอนนี้คงยังไม่ใช่เวลา ปล่อยให้มันเป็นแค่ความสัมพันธ์ที่ยังก้ำกึ่งอย่างนี้ไปอีกสักพักก็แล้วกัน
“ถึงบ้านแล้วครับองค์หญิงน้อย รีบไปอาบน้ำแต่งตัวเร็ว เดี๋ยวสาย”
“แล้วพี่ไม่ไปอาบน้ำแต่งตัวเหรอ จะเดินตามแก้วเข้ามาในบ้านทำไมเนี่ย?”
“โห พี่อาบน้ำแต่งตัวตั้งแต่ก่อนไปรับองค์หญิงแล้วล่ะครับผม สูทพี่ก็แขวนอยู่ในรถไม่เห็นรึไง?”
“เออ จริง งั้นเดี๋ยวแก้วรีบไปอาบน้ำแต่งตัวให้สวยๆ จะได้เดินข้างพี่ชายสุดหล่อได้นะคะ”
.
.
.
“พี่โทโมะคะ”
นั่งรอได้สักพักเสียงน้องสาวที่รักก็ตะโกนลงมาจากข้างบน พี่ชายที่แสนดีเลยรีบเดินขึ้นไปตามเสียงเรียกนั่นจนมาหยุดอยู่หน้าประตูห้อง
“ครับ?”
“พี่โทโมะเข้ามานี่หน่อยค่ะ”
เมื่อเปิดประตูเข้าไป เขาก็พบว่าน้องสาวคนสวยตอนนี้นั่งหันหลังอวดแผ่นหลังเนียนไปเกือบถึงสะโพก ภาพตรงหน้าทำเอาเขาตบะแทบแตกต้องกลืนน้ำลายไปหลายอึกเพื่อระงับอารมณ์ตัวเอง
“พี่โทโมะช่วยรูดซิปให้แก้วหน่อยสิคะ แก้วรูดไม่ถึง”
เสียงหวานเอื้อนเอ่ยออกมาจากปากอิ่มที่ถูกแต่งแต้มด้วยลิปสีโอลด์โรสวาววับจนน่าจับมาจูบ พร้อมทั้งร่างแบบบางที่เดินเข้ามาใกล้พร้อมหันหลังให้
ที่มองเห็นไกลๆ ยังเนียนน่าสัมผัสขนาดนั้น เมื่อยามเดินเข้ามาชิดใกล้ยิ่งไม่ต้องพูดถึง ผิวขาวนวลอมชมพูแบบคนสุขภาพดี เขาแทบจะต้องหลับตากลั้นหายใจรูปซิปด้วยซ้ำ!
‘โอย อยากจะขย้ำ!!!’
เสียงความคิดอันชั่วร้าย(?)ปรากฏขึ้นในหัวอย่างไม่ได้ตั้งใจ นิ้วเรียวเผลอไปไล้ต้นแขนเล็กเบาๆ จนเจ้าของแขนสะดุ้งน้อยๆ แล้วเอียงคอมาช้อนตามองด้วยแววตาสงสัย ทำเอาคนเผลอตัวเผลอใจถูกดึงจากภวังค์อย่างรวดเร็ว
“ผ..ผมน้องแก้วร่วงน่ะ พี่เลยหยิบออกให้...ฮะๆ”
“อ๋อค่ะ แก้วก็นึกว่าพี่โทโมะเผลออะไรเทือกๆ นั้นซะอีก”
“อุ้ย..ไม่ใช่มั้งครับผม แหะๆ”
“ก็ไม่ได้ว่าอะไรสักหน่อยนี่คะพี่ชาย แก้วก็ไม่ใช่แม่หญิงอะไรขนาดนั้น กับพี่ชายแก้วก็ไม่ได้ว่าอะไรอยู่แล้ว”
หญิงสาวยักคิ้วน้อยๆ อย่างคนรู้ทัน.. ก็พ่อคุณพี่ชายที่สนิทแสดงออกว่าหึงหวงห่วง บลาบลาบลา ซะขนาดนั้น ตอนแรกๆ ก็คิดว่าหวงตามประสาพี่ชายปกติ แต่เมื่อเวลาผ่านไปนานเข้า ยิ่งเธอโต ยิ่งได้พบปะกับผู้คนมากหน้าหลายตาขึ้น อาการหวงน้อง(?)ยิ่งเห็นได้ชัดมากขึ้นจนผิดปกติ
ต้องยอมรับว่าในหลายๆ ครั้งเธอเองก็หวั่นไหวไปกับความน่ารัก อบอุ่นของพี่ชายคนสนิทนี้ แต่เพราะความขี้ขลาดของเธอทำให้เธอไม่กล้าแสดงออกไปเพียงเพราะกลัวว่าถ้าหากว่าถ้าคบกันแล้วพบว่าเข้ากันไม่ได้ ความสัมพันธ์อันดีที่เธอและพี่ชายมีกันมาตั้งแต่เด็กจะต้องขาดสะบั้นลงไป เลยเลือกที่จะทำตัวไปตามสบายเหมือนที่เคยทำ...
“..ใจ...แก้วใจ...”
“ค..คะพี่?”
“ไม่มีอะไรหรอก เห็นเหม่อๆ ไปน่ะ คิดอะไรอยู่น่ะเรา? หืม?” เสียงทุ้มอบอุ่นเอ่ยถาม
“เปล่าค่ะ”
“งั้น...พี่ว่ารีบไปเถอะนะ เดี๋ยวผู้ใหญ่เค้าจะรอนาน”
“ค่ะ”
เพราะความชำนาญทางหรืออย่างไรก็ไม่ทราบ ทำให้แก้วรู้สึกเหมือนเพิ่งจะหลับตาลงได้เพียงชั่วครู่เท่านั้นก่อนที่จะถูกเขย่าต้นแขนเบาๆ เพื่อจะปลุกให้ตื่น
“ถึงแล้วนะ จะแต่งหน้าก่อนมั้ย หรือจะเข้าไปเลย?”
“พี่ว่าแก้วสวยหรือยังคะ?”
ไม่ได้ตอบอะไร แต่กลับถามพี่ชายแทน ซ้ำยังช้อนตาหวานขึ้นมองหน้าคนเป็นพี่อย่างออดอ้อน มือเล็กๆ ยังไม่วายไปแตะท่อนขาใหญ่เบาๆ มุมปากอิ่มมีรอยยิ้มแต้มนิดๆ อย่างคนพยายามกลั้นยิ้ม ทำให้พี่ชายได้รู้ว่าน้องสาวแค่แกล้งหยอกก็เท่านั้น แต่เธอไม่รู้หรอก
...ไม่รู้หรอกว่าที่น้องสาวแค่แกล้งเล่นๆ แต่พี่ชายมันหื่นและคิดไปไกลนะครับ!
-TBC
ง่า..มาอัพแล้วจ้ะๆ หายไปนานมากมั้ย? *บรรยากาศมาคุใน3วิ*
อ่าาาา ถือว่ามันเป็นคำถามที่ไม่ขอคำตอยแล้วกันเนอะ แหะๆ ^_^;; *ยิ้มแหยๆ*
มาแล้วยังดีกว่ามาช้า มาช้ายังดีกว่าไม่มาเนอะๆๆๆๆ ^^
ต้องขอโทษงามๆ สิบทีเลย!~ เพราะไรเตอร์ขี้เกียจเองแหละ
พอดีช่วงนี้กำลังบ้าคลั่งวายอย่างรุนแรงน่ะ >< (บ้าเอ็กโซคือประเด็น - -)
เอาล่ะๆ ไม่ขอเวิ่นเว้อแล้ว ภารกิจระดับชาติ(อ่านฟิควายยย)ยังไม่จบ
มาอัพแล้วอ่านกันแล้วอย่าลืมคอมเมนท์และโหวตด้วยนะคะ :D
“แล้วคิดอยากจะมีงานแต่งของตัวเองไหมล่ะ?”
---------
“อยาก...เห? พี่บ้า!! ถามอะไรของพี่เนี่ย?”
กว่าจะได้ทบทวนคำถามให้ดีอีกครั้งปากเจ้ากรรมก็เผลอหลุดตอบความจริงออกไปอย่างไม่กลั่นกรองเสียแล้ว จะมารู้ตัวก็ตอนที่เห็นหน้าพี่ชายสุดรักสุดหวงอมยิ้มแบบเจ้าเล่ห์ใส่ ดวงหน้าขาวอมชมพูนวลเนียนเลยพาลเปลี่ยนเป็นสีแดงแปร๊ดเหมือนน้ำมะเขือเทศที่วางอยู่เบาะหลังอย่างไรอย่างนั้น พี่ชายข้างๆ เห็นเลยอดรมทนไม่ได้ต้องเอื้อมมือใหญ่ๆ มาหยิกแก้มแดงนั่นเบาๆ พอให้หายหมั่นเขี้ยว
“อื๊อ~ พี่บ้าอ่ะ บ้ามากๆ แกล้งน้องได้ยังไง”
“ก็น้องมันน่ารักน่าแกล้งนี่นา ถ้าไม่ให้แกล้งน้องพี่จะไปแกล้งสาวที่ไหนได้ล่ะครับ”
พูดด้วยเสียงหวานเยิ้มพลางหันไปยักคิ้วหลิ่วตาให้คนข้างๆ ทำเอาหญิงสาวหน้าแดงอีกรอบ มือเล็กเรียวที่แสนจะเนียนนุ่มเลยเอื้อมไปผลักหน้าพี่ชายให้หันกลับไปมองถนนข้างหน้าตามเดิม
“พี่อ่ะ หันมาทำไมไม่รู้...”
“หันมาทำไมไม่รู้ น้องอายเลย..”
“บ้า! แก้วจะบอกว่ามันอันตรายหรอกหน่า ขับไปดีๆ เลย ไม่งั้นเดี๋ยวแก้วจะให้หนุ่มๆ คนอื่นไปส่งแทนแล้วนะ”
“โหดจังเลยนะครับน้องสาวเนี่ย งั้นพี่โทโมะจะขับดีๆ ก็ได้”
“ดีมากค่ะพี่ชาย”
“ก็ต้องดีสิครับน้องสาว ถ้าขืนให้หนุ่มๆ คนอื่นไปส่งน้องแก้วพี่ก็แย่เลยน่ะสิ น้องสาวพี่ก็สวยซะขนาดนี้”
“...”
ไม่มีเสียงตอบรับกลับมาจากน้องสาวคนสวยของพี่ชายคนหล่อ ชายหนุ่มจึงหันไปมองน้อยๆ จึงเห็นว่าหญิงสาวนั้นเขินอายหน้าแดงก้มหน้างุด เมื่อเห็นแบบนั้นเขาจึงรู้สึกใจชื้นขึ้นมา
อย่างน้อยคนอายุมากกว่าอย่างเขาก็ทำให้เด็กน้อยเขินได้อยู่ล่ะหน่า ถ้าไม่ได้คิดเข้าข้างตัวเองมากจนเกินไป เขาเองก็คิดว่าเธอคงแอบมีใจให้เขาอยู่บ้างเหมือนกัน เพียงแต่ตอนนี้คงยังไม่ใช่เวลา ปล่อยให้มันเป็นแค่ความสัมพันธ์ที่ยังก้ำกึ่งอย่างนี้ไปอีกสักพักก็แล้วกัน
“ถึงบ้านแล้วครับองค์หญิงน้อย รีบไปอาบน้ำแต่งตัวเร็ว เดี๋ยวสาย”
“แล้วพี่ไม่ไปอาบน้ำแต่งตัวเหรอ จะเดินตามแก้วเข้ามาในบ้านทำไมเนี่ย?”
“โห พี่อาบน้ำแต่งตัวตั้งแต่ก่อนไปรับองค์หญิงแล้วล่ะครับผม สูทพี่ก็แขวนอยู่ในรถไม่เห็นรึไง?”
“เออ จริง งั้นเดี๋ยวแก้วรีบไปอาบน้ำแต่งตัวให้สวยๆ จะได้เดินข้างพี่ชายสุดหล่อได้นะคะ”
.
.
.
“พี่โทโมะคะ”
นั่งรอได้สักพักเสียงน้องสาวที่รักก็ตะโกนลงมาจากข้างบน พี่ชายที่แสนดีเลยรีบเดินขึ้นไปตามเสียงเรียกนั่นจนมาหยุดอยู่หน้าประตูห้อง
“ครับ?”
“พี่โทโมะเข้ามานี่หน่อยค่ะ”
เมื่อเปิดประตูเข้าไป เขาก็พบว่าน้องสาวคนสวยตอนนี้นั่งหันหลังอวดแผ่นหลังเนียนไปเกือบถึงสะโพก ภาพตรงหน้าทำเอาเขาตบะแทบแตกต้องกลืนน้ำลายไปหลายอึกเพื่อระงับอารมณ์ตัวเอง
“พี่โทโมะช่วยรูดซิปให้แก้วหน่อยสิคะ แก้วรูดไม่ถึง”
เสียงหวานเอื้อนเอ่ยออกมาจากปากอิ่มที่ถูกแต่งแต้มด้วยลิปสีโอลด์โรสวาววับจนน่าจับมาจูบ พร้อมทั้งร่างแบบบางที่เดินเข้ามาใกล้พร้อมหันหลังให้
ที่มองเห็นไกลๆ ยังเนียนน่าสัมผัสขนาดนั้น เมื่อยามเดินเข้ามาชิดใกล้ยิ่งไม่ต้องพูดถึง ผิวขาวนวลอมชมพูแบบคนสุขภาพดี เขาแทบจะต้องหลับตากลั้นหายใจรูปซิปด้วยซ้ำ!
‘โอย อยากจะขย้ำ!!!’
เสียงความคิดอันชั่วร้าย(?)ปรากฏขึ้นในหัวอย่างไม่ได้ตั้งใจ นิ้วเรียวเผลอไปไล้ต้นแขนเล็กเบาๆ จนเจ้าของแขนสะดุ้งน้อยๆ แล้วเอียงคอมาช้อนตามองด้วยแววตาสงสัย ทำเอาคนเผลอตัวเผลอใจถูกดึงจากภวังค์อย่างรวดเร็ว
“ผ..ผมน้องแก้วร่วงน่ะ พี่เลยหยิบออกให้...ฮะๆ”
“อ๋อค่ะ แก้วก็นึกว่าพี่โทโมะเผลออะไรเทือกๆ นั้นซะอีก”
“อุ้ย..ไม่ใช่มั้งครับผม แหะๆ”
“ก็ไม่ได้ว่าอะไรสักหน่อยนี่คะพี่ชาย แก้วก็ไม่ใช่แม่หญิงอะไรขนาดนั้น กับพี่ชายแก้วก็ไม่ได้ว่าอะไรอยู่แล้ว”
หญิงสาวยักคิ้วน้อยๆ อย่างคนรู้ทัน.. ก็พ่อคุณพี่ชายที่สนิทแสดงออกว่าหึงหวงห่วง บลาบลาบลา ซะขนาดนั้น ตอนแรกๆ ก็คิดว่าหวงตามประสาพี่ชายปกติ แต่เมื่อเวลาผ่านไปนานเข้า ยิ่งเธอโต ยิ่งได้พบปะกับผู้คนมากหน้าหลายตาขึ้น อาการหวงน้อง(?)ยิ่งเห็นได้ชัดมากขึ้นจนผิดปกติ
ต้องยอมรับว่าในหลายๆ ครั้งเธอเองก็หวั่นไหวไปกับความน่ารัก อบอุ่นของพี่ชายคนสนิทนี้ แต่เพราะความขี้ขลาดของเธอทำให้เธอไม่กล้าแสดงออกไปเพียงเพราะกลัวว่าถ้าหากว่าถ้าคบกันแล้วพบว่าเข้ากันไม่ได้ ความสัมพันธ์อันดีที่เธอและพี่ชายมีกันมาตั้งแต่เด็กจะต้องขาดสะบั้นลงไป เลยเลือกที่จะทำตัวไปตามสบายเหมือนที่เคยทำ...
“..ใจ...แก้วใจ...”
“ค..คะพี่?”
“ไม่มีอะไรหรอก เห็นเหม่อๆ ไปน่ะ คิดอะไรอยู่น่ะเรา? หืม?” เสียงทุ้มอบอุ่นเอ่ยถาม
“เปล่าค่ะ”
“งั้น...พี่ว่ารีบไปเถอะนะ เดี๋ยวผู้ใหญ่เค้าจะรอนาน”
“ค่ะ”
เพราะความชำนาญทางหรืออย่างไรก็ไม่ทราบ ทำให้แก้วรู้สึกเหมือนเพิ่งจะหลับตาลงได้เพียงชั่วครู่เท่านั้นก่อนที่จะถูกเขย่าต้นแขนเบาๆ เพื่อจะปลุกให้ตื่น
“ถึงแล้วนะ จะแต่งหน้าก่อนมั้ย หรือจะเข้าไปเลย?”
“พี่ว่าแก้วสวยหรือยังคะ?”
ไม่ได้ตอบอะไร แต่กลับถามพี่ชายแทน ซ้ำยังช้อนตาหวานขึ้นมองหน้าคนเป็นพี่อย่างออดอ้อน มือเล็กๆ ยังไม่วายไปแตะท่อนขาใหญ่เบาๆ มุมปากอิ่มมีรอยยิ้มแต้มนิดๆ อย่างคนพยายามกลั้นยิ้ม ทำให้พี่ชายได้รู้ว่าน้องสาวแค่แกล้งหยอกก็เท่านั้น แต่เธอไม่รู้หรอก
...ไม่รู้หรอกว่าที่น้องสาวแค่แกล้งเล่นๆ แต่พี่ชายมันหื่นและคิดไปไกลนะครับ!
-TBC
ง่า..มาอัพแล้วจ้ะๆ หายไปนานมากมั้ย? *บรรยากาศมาคุใน3วิ*
อ่าาาา ถือว่ามันเป็นคำถามที่ไม่ขอคำตอยแล้วกันเนอะ แหะๆ ^_^;; *ยิ้มแหยๆ*
มาแล้วยังดีกว่ามาช้า มาช้ายังดีกว่าไม่มาเนอะๆๆๆๆ ^^
ต้องขอโทษงามๆ สิบทีเลย!~ เพราะไรเตอร์ขี้เกียจเองแหละ
พอดีช่วงนี้กำลังบ้าคลั่งวายอย่างรุนแรงน่ะ >< (บ้าเอ็กโซคือประเด็น - -)
เอาล่ะๆ ไม่ขอเวิ่นเว้อแล้ว ภารกิจระดับชาติ(อ่านฟิควายยย)ยังไม่จบ
มาอัพแล้วอ่านกันแล้วอย่าลืมคอมเมนท์และโหวตด้วยนะคะ :D
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
9.7 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
9.4 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
9 /10
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
