Baby Baby แก่กว่าแล้วไง!
9.3
KhunPooH
แชร์นิยายฟิคชั่น
5)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ9 years later
“แก้ว เอารูปพี่ป๊อปมานี่นะ!”
“ไม่ให้ แบร่”
“บอกให้เอามานี่ไง กว่าฉันจะแอบถ่ายได้มันยากนะ”
“โห นี่มันยุคไหนแล้วคุณเธอ มันหมดยุคแอบรักแอบมองแอบถ่ายรูปไปนานแล้วย่ะยัยหญ้าแห้ง”
“เรียกฟางง่ายกว่านะยัยเสาไฟ! แล้วอีกอย่างเรื่องแบบนี้จะให้เดินไปบอกโต้งๆเลยหรอว่า ‘พี่ป๊อปคะ ฟางชอบพี่ค่ะ’ ฉันเป็นผู้หญิงนะยัยบ้า”
“ผู้หญิงแล้วไงล่ะ เดี๋ยวนี้ผู้ชายมันหายากจะตาย ไอ้ที่หล่อๆ หรูๆ ก็กลายเป็นตุ๊ดกันไปหมดแล้ว ชักช้าเดี๋ยวพี่เขาก็โดนงาบหรอก”
พูดไปแถมท้ายด้วยการยักไหล่แบบไม่แคร์ ทำให้เพื่อนรักตัวเล็กอย่างฟางแทบจะจิกหัวตบแล้วยัดลงโอ่งมังกร
“ก็ใช่ซี้~ ฉันไม่ได้มีพี่ชายที่แสนดีคอยทำตัวเป็นสารถีรับส่งความรักแบบ 24ชั่วโมง เช้าสายบ่ายเย็นดึกเหมือนแกนี่!”
“อย่าพูดให้มันมากมาย ฉันกับพี่โทโมะไม่ได้เป็นอะไรกันซะหน่อย”
“ก็ไม่ได้บอกว่าเป็นอะไรกัน”
“กวนเหรอ เดี๋ยวจะแอบไปกระซิบบอกพี่ป๊อปซะเลยว่าแกชอบน่ะ”
“ไม่ต้อง....”
“ไม่ต้องบอกครับ พี่ได้ยินตั้งแต่น้องฟางพูดแล้ว”
สาวตัวเล็กยังพูดไม่ทันจบประโยค แต่คำพูดทั้งหมดก็ถูกกลืนหดหายลงไปในลำไส้เล็กขดที่30(?)เมื่อมีชายหนุ่มร่างสูงหุ่นสมส่วนพูดแทรกขึ้นมา
“เอ่อ พี่..พี่..พี่ป๊อป แหะแหะแหะ”
“ขอบคุณนะครับน้องแก้ว”
“ยินดีค่ะ”
“อะไร...อะไรกัน?”
“พี่ดีใจนะครับที่ใจของเราตรงกัน พี่ก็ชอบน้องฟางเหมือนกัน”
“.........”
“เอ๊าเอ๊า ช็อกคาที่ไปซะแล้วยัยฟาง”
“อะไรของแกเนี่ยไอ้แก้วว!!!~”
“จะงงอะไรนักหนา พี่ป๊อปเขาชอบแกไง แต่เขากลัวแกไม่ชอบเลยมาบอกกับฉัน”
“แล้วพี่ป๊อป...แก้ว?”
“คืออย่างนี้นะน้องฟาง พอดีพี่เคยเพื่อนน้องฟางน่ะ อยู่หมู่บ้านเดียวกับพี่...”
“แก้วครับ...”
“อ๊ะ พี่โทโมะมาแล้ว ที่เหลือไปเคลียร์กันเอาเองนะ ฉันไปละ บ๊ายบายยัยฟาง สวัสดีค่ะพี่ป๊อป”
“เดี๋ยว..เดี๋ยวก่อนสิยัยแก้ว”
“ไม่ทันแล้วล่ะครับ น้องแก้วขึ้นรถไปแล้ว เรามาคุยกันก่อนดีกว่านะ”
จากนั้น ‘พี่ป๊อป’ ก็ลาก ‘น้องฟาง’ เดินออกไปคุยในที่ที่ค่อนข้างจะเป็นส่วนตัวมากกว่าลานหน้าม. ที่ยืนคุยกันเมื่อครู่
กลับมาที่แก้ว ซึ่งตอนนี้กำลังนั่งอยู่บนรถมินิสีเหลืองยอดฮิตของพี่ชายสุดที่รักที่ตอนนี้ทำงานเป็นช่างภาพอิสระฝีมือเยี่ยมที่มีผลงานการถ่ายภาพแสดงโชว์อยู่เป็นประจำ
“เป็นไงบ้างครับน้องแก้วใจยุ้ย”
“ก็ไม่เป็นไงหรอกค่ะพี่โทโมโม๊ะ นึกว่าลืมชื่อนั้นไปแล้วซะอีก”
“โธ่น้องแก้วใจยุ้ยของพี่ ใครมันจะไปลืมได้ลงล่ะคร้าบ พี่แค่กลัวน้องจะอายหรอกน่า”
“กลัวน้องอายหรือกลัวตัวเองอายกันแน่คะพี่โทโมโม๊ะของน้อง”
“แหม...อย่ารู้ทันสิครับผม ฮะฮะฮะ”
“วันนี้งานเยอะมั้ยคะ”
“ก็ไม่มากเท่าไหร่ งานพี่มันสบายอยู่แล้ว”
“เห้อ แก้วล่ะอยากจะรีบๆ เรียนให้จบจริงๆ เลยนะ วันนี้นั่งจดเลกเชอร์ยิกๆ จนนิ้วแทบล็อคเลยอ่ะ ปวดหลังปวดคอไปหมด”
“เอาน่ะ ช่วงใกล้สอบก็ต้องฟิตแบบนี้แหละ ถือซะว่าลำบากก่อน สบายทีหลังเหมือนพี่ไง”
“ค่ะพี่ชายยยยย”
ลากเสียงยาวใส่แล้วหันไปฉีกยิ้มสดใสใส่พี่ชายสุดที่รักที่กำลังตั้งใจขับรถอยู่ ก่อนจะไปสนใจไอโฟนสีขาวในมือต่อ ดูแอพใหม่ที่เพิ่งโหลดมาอย่าง giftboom ที่ลงรูปแรกไปเมื่อวาน เป็นรูปที่พี่ชายข้างๆ เธอกำลังเล่นกันหมาน้อยของเพื่อนบ้าน ดูไปก็ยิ้มไป จนพี่ชายสังเกตเห็น
“ยิ้มอะไรอยู่คนเดียว มีหนุ่มที่ไหนมาหยอดคำหวานจีบรึไง!?”
ถามเสียงเข้ม ..ทุกครั้งที่เธอพูดว่ามีใครมาจีบหรือทุกครั้งที่มีเพื่อนชายโทรมาพี่ชายจะแสดงอาการดุแบบนี้ทุกครั้งจนเพื่อนสาวอย่างฟางที่เคยเห็นอาการแบบนี้ของพี่ชายถามว่าพี่ชายหึงเธอเองหรือเปล่า แต่เธอกลับคิดว่าอาการนั้นของพี่ชายคืออาการพี่หวงน้องธรรมดา ก็พี่ชายน่ะ แสดงอาการแบบนี้มาตั้งแต่เธออยู่มัธยมต้นแล้วนี้นา
“ฮิฮิ ไม่มีซะหน่อย อย่าห่วงไปเลยน่า”
“พี่ไม่ได้ห่วง พี่แค่หวง!”
“ไม่มีจริงๆ แก้วแค่ขำรูปพี่ที่เล่นกับไอ้ยุ่นปี่มันอ่ะ”
“นี่เราถ่ายรูปพี่ไว้หรอ?”
“ไม่ได้ถ่ายรูป แต่ถ่ายเป็นภาพเคลื่อนไหวลงกิ๊ฟต์บูม ฮ่าๆๆ”
“แล้วมันต่างกันตรงไหนเนี่ย...อื้อ พี่บอกแก้วรึยังว่าวันนี้พ่อๆแม่ๆ จะไปงานแต่งน่ะ”
“อ้าว”
“ไม่ต้องมาอ้าวเลย คุณอาบอกว่าให้พี่พาแก้วกลับบ้านไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื่อผ้าก่อนแล้วให้พาไปโรงแรมเลย”
“อ่าห้ะ ดีเลย แก้วอยากแต่งตัว ไม่ไดไปงานแต่งนานแล้ว”
“แล้วคิดอยากจะมีงานแต่งของตัวเองไหมล่ะ?”
-TBC
----------------------------------------------------
มาอัพแล้วฮับ แหะแหะ แทบไม่กล้าโผล่หน้ามาเลย...
กลัวโดนรีดเดอร์รุมยำ 5555555 (มั่นใจมากว่ามีคนรอฟิคแก-*-)
หายหน้าหายตาไปเป็นเดือนเลยมั้งเนี่ย ต้องกราบขอโทษงามๆเลยน้า~
จะรีบปั่นปั่นปั่นมาให้อีกน้า ตอนนี้ก็ค้างกันไปก่อน ฟิ้วววว~
“แก้ว เอารูปพี่ป๊อปมานี่นะ!”
“ไม่ให้ แบร่”
“บอกให้เอามานี่ไง กว่าฉันจะแอบถ่ายได้มันยากนะ”
“โห นี่มันยุคไหนแล้วคุณเธอ มันหมดยุคแอบรักแอบมองแอบถ่ายรูปไปนานแล้วย่ะยัยหญ้าแห้ง”
“เรียกฟางง่ายกว่านะยัยเสาไฟ! แล้วอีกอย่างเรื่องแบบนี้จะให้เดินไปบอกโต้งๆเลยหรอว่า ‘พี่ป๊อปคะ ฟางชอบพี่ค่ะ’ ฉันเป็นผู้หญิงนะยัยบ้า”
“ผู้หญิงแล้วไงล่ะ เดี๋ยวนี้ผู้ชายมันหายากจะตาย ไอ้ที่หล่อๆ หรูๆ ก็กลายเป็นตุ๊ดกันไปหมดแล้ว ชักช้าเดี๋ยวพี่เขาก็โดนงาบหรอก”
พูดไปแถมท้ายด้วยการยักไหล่แบบไม่แคร์ ทำให้เพื่อนรักตัวเล็กอย่างฟางแทบจะจิกหัวตบแล้วยัดลงโอ่งมังกร
“ก็ใช่ซี้~ ฉันไม่ได้มีพี่ชายที่แสนดีคอยทำตัวเป็นสารถีรับส่งความรักแบบ 24ชั่วโมง เช้าสายบ่ายเย็นดึกเหมือนแกนี่!”
“อย่าพูดให้มันมากมาย ฉันกับพี่โทโมะไม่ได้เป็นอะไรกันซะหน่อย”
“ก็ไม่ได้บอกว่าเป็นอะไรกัน”
“กวนเหรอ เดี๋ยวจะแอบไปกระซิบบอกพี่ป๊อปซะเลยว่าแกชอบน่ะ”
“ไม่ต้อง....”
“ไม่ต้องบอกครับ พี่ได้ยินตั้งแต่น้องฟางพูดแล้ว”
สาวตัวเล็กยังพูดไม่ทันจบประโยค แต่คำพูดทั้งหมดก็ถูกกลืนหดหายลงไปในลำไส้เล็กขดที่30(?)เมื่อมีชายหนุ่มร่างสูงหุ่นสมส่วนพูดแทรกขึ้นมา
“เอ่อ พี่..พี่..พี่ป๊อป แหะแหะแหะ”
“ขอบคุณนะครับน้องแก้ว”
“ยินดีค่ะ”
“อะไร...อะไรกัน?”
“พี่ดีใจนะครับที่ใจของเราตรงกัน พี่ก็ชอบน้องฟางเหมือนกัน”
“.........”
“เอ๊าเอ๊า ช็อกคาที่ไปซะแล้วยัยฟาง”
“อะไรของแกเนี่ยไอ้แก้วว!!!~”
“จะงงอะไรนักหนา พี่ป๊อปเขาชอบแกไง แต่เขากลัวแกไม่ชอบเลยมาบอกกับฉัน”
“แล้วพี่ป๊อป...แก้ว?”
“คืออย่างนี้นะน้องฟาง พอดีพี่เคยเพื่อนน้องฟางน่ะ อยู่หมู่บ้านเดียวกับพี่...”
“แก้วครับ...”
“อ๊ะ พี่โทโมะมาแล้ว ที่เหลือไปเคลียร์กันเอาเองนะ ฉันไปละ บ๊ายบายยัยฟาง สวัสดีค่ะพี่ป๊อป”
“เดี๋ยว..เดี๋ยวก่อนสิยัยแก้ว”
“ไม่ทันแล้วล่ะครับ น้องแก้วขึ้นรถไปแล้ว เรามาคุยกันก่อนดีกว่านะ”
จากนั้น ‘พี่ป๊อป’ ก็ลาก ‘น้องฟาง’ เดินออกไปคุยในที่ที่ค่อนข้างจะเป็นส่วนตัวมากกว่าลานหน้าม. ที่ยืนคุยกันเมื่อครู่
กลับมาที่แก้ว ซึ่งตอนนี้กำลังนั่งอยู่บนรถมินิสีเหลืองยอดฮิตของพี่ชายสุดที่รักที่ตอนนี้ทำงานเป็นช่างภาพอิสระฝีมือเยี่ยมที่มีผลงานการถ่ายภาพแสดงโชว์อยู่เป็นประจำ
“เป็นไงบ้างครับน้องแก้วใจยุ้ย”
“ก็ไม่เป็นไงหรอกค่ะพี่โทโมโม๊ะ นึกว่าลืมชื่อนั้นไปแล้วซะอีก”
“โธ่น้องแก้วใจยุ้ยของพี่ ใครมันจะไปลืมได้ลงล่ะคร้าบ พี่แค่กลัวน้องจะอายหรอกน่า”
“กลัวน้องอายหรือกลัวตัวเองอายกันแน่คะพี่โทโมโม๊ะของน้อง”
“แหม...อย่ารู้ทันสิครับผม ฮะฮะฮะ”
“วันนี้งานเยอะมั้ยคะ”
“ก็ไม่มากเท่าไหร่ งานพี่มันสบายอยู่แล้ว”
“เห้อ แก้วล่ะอยากจะรีบๆ เรียนให้จบจริงๆ เลยนะ วันนี้นั่งจดเลกเชอร์ยิกๆ จนนิ้วแทบล็อคเลยอ่ะ ปวดหลังปวดคอไปหมด”
“เอาน่ะ ช่วงใกล้สอบก็ต้องฟิตแบบนี้แหละ ถือซะว่าลำบากก่อน สบายทีหลังเหมือนพี่ไง”
“ค่ะพี่ชายยยยย”
ลากเสียงยาวใส่แล้วหันไปฉีกยิ้มสดใสใส่พี่ชายสุดที่รักที่กำลังตั้งใจขับรถอยู่ ก่อนจะไปสนใจไอโฟนสีขาวในมือต่อ ดูแอพใหม่ที่เพิ่งโหลดมาอย่าง giftboom ที่ลงรูปแรกไปเมื่อวาน เป็นรูปที่พี่ชายข้างๆ เธอกำลังเล่นกันหมาน้อยของเพื่อนบ้าน ดูไปก็ยิ้มไป จนพี่ชายสังเกตเห็น
“ยิ้มอะไรอยู่คนเดียว มีหนุ่มที่ไหนมาหยอดคำหวานจีบรึไง!?”
ถามเสียงเข้ม ..ทุกครั้งที่เธอพูดว่ามีใครมาจีบหรือทุกครั้งที่มีเพื่อนชายโทรมาพี่ชายจะแสดงอาการดุแบบนี้ทุกครั้งจนเพื่อนสาวอย่างฟางที่เคยเห็นอาการแบบนี้ของพี่ชายถามว่าพี่ชายหึงเธอเองหรือเปล่า แต่เธอกลับคิดว่าอาการนั้นของพี่ชายคืออาการพี่หวงน้องธรรมดา ก็พี่ชายน่ะ แสดงอาการแบบนี้มาตั้งแต่เธออยู่มัธยมต้นแล้วนี้นา
“ฮิฮิ ไม่มีซะหน่อย อย่าห่วงไปเลยน่า”
“พี่ไม่ได้ห่วง พี่แค่หวง!”
“ไม่มีจริงๆ แก้วแค่ขำรูปพี่ที่เล่นกับไอ้ยุ่นปี่มันอ่ะ”
“นี่เราถ่ายรูปพี่ไว้หรอ?”
“ไม่ได้ถ่ายรูป แต่ถ่ายเป็นภาพเคลื่อนไหวลงกิ๊ฟต์บูม ฮ่าๆๆ”
“แล้วมันต่างกันตรงไหนเนี่ย...อื้อ พี่บอกแก้วรึยังว่าวันนี้พ่อๆแม่ๆ จะไปงานแต่งน่ะ”
“อ้าว”
“ไม่ต้องมาอ้าวเลย คุณอาบอกว่าให้พี่พาแก้วกลับบ้านไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื่อผ้าก่อนแล้วให้พาไปโรงแรมเลย”
“อ่าห้ะ ดีเลย แก้วอยากแต่งตัว ไม่ไดไปงานแต่งนานแล้ว”
“แล้วคิดอยากจะมีงานแต่งของตัวเองไหมล่ะ?”
-TBC
----------------------------------------------------
มาอัพแล้วฮับ แหะแหะ แทบไม่กล้าโผล่หน้ามาเลย...
กลัวโดนรีดเดอร์รุมยำ 5555555 (มั่นใจมากว่ามีคนรอฟิคแก-*-)
หายหน้าหายตาไปเป็นเดือนเลยมั้งเนี่ย ต้องกราบขอโทษงามๆเลยน้า~
จะรีบปั่นปั่นปั่นมาให้อีกน้า ตอนนี้ก็ค้างกันไปก่อน ฟิ้วววว~
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
9.7 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
9.4 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
9 /10
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
