Baby Baby แก่กว่าแล้วไง!
9.3
KhunPooH
แชร์นิยายฟิคชั่น
4)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ“เจ้...เจ้ว่าไอ้โทโมะมันชอบเด็กจริงอ้ะ?”
“ไม่รู้เหมือนกันอ่ะ แกว่างั้นหรอเคน? มันเด็กไปนะ น้องแก้วเพิ่งจะ ป.4 เอง ถ้าจริงมันก็โคแก่เกินไปแล้ว ไม่ไหวนะ”
“ไม่รู้สิ เห็นแม่เล่าให้ฟังว่าไอ้โทโมะมันหลงน้องแก้วตั้งแต่น้องเกิดแล้ว”
“อืม อันนี้ก็ต้องคอยดู แต่น้องแก้วก็น่ารักน่าฟัดจริงๆแหละ นี่ขนาดเจ้เป็นผู้หญิงนะ”
“เจ้!!!”
.
.
.
เมื่อถึงเวลาสามทุ่มครึ่งก็เลยเวลานอนของเด็กน้อยอนามัยอย่างแก้วมามากแล้ว เด็กหญิงที่ตอนนี้กำลังนั่งหาวหวอดๆอยู่หน้าโทรทัศน์ที่พี่ๆกำลังดูหนังบู๊แอ็คชั่นล้างผลาญกันอย่างเมามันส์ เสียงปืนกลและคาร์บอมดังตูมตามไม่ได้อยู่ในความสนใจของเด็กหญิงเลยแม้แต่น้อยเพราะตอนนี้เธอกำลังง่วงนอนอย่างถึงที่สุด ที่บ้านไม่เคยนอนเกินสองทุ่มเลยสักครั้ง ตาใกล้จะปิดศีรษะก็เริ่มหนักจนต้องไปอิงไหล่พี่ชายสุดที่รักที่กำลังอยู่ในภวังค์ของหนังเรื่องนั้นอยู่
“อ๊ะ น้องแก้วง่วงแล้วหรอคะ ตาปรือเชียว”
“แหะๆ นิดหน่อยค่ะพี่มากิ”
“ไม่นิดแล้วมั้งคะน้องสาว...ไอ้โทโมะพาน้องแก้วไปนอนซิ”
“ทำไมไม่ให้น้องแก้วนอนกับเจ๊ล่ะ?”
“แล้วห้องเจ๊มันมีเตียงสองชั้นเหมือนห้องแกรึเปล่าล่ะ?”
“เออว่ะ ไปไป น้องแก้วใจยุ้ยไปนอนกัน”
“อย่าลักหลับเด็กนะ!”
“เออเจ๊ เคนว่าสงสัยต้องเอากล้องวงจรปิดไปติดห้องไอ้โทโมะช่วงที่น้องแก้วมาอยู่ด้วยซะล่ะมั้งเนี่ย ไม่น่าไว้ใจเท่าไหร่เลย”
พี่ชายคนรองเอ่ยด้วยสีหน้าเจ้าเล่ห์แล้วกระทุ้งเอวของน้องชายเบาๆ แล้วเอานิ้วชี้สองข้างมาจิ้มๆกัน
“ไอ้เฮียบ้า โทโมะไม่ได้ลามกขนาดนั้นเหมือนเฮียหรอกนะ! ...น้องแก้วใจยุ้ยไปนอนเถอะ เบื่อพวกแก่!”
“พี่โทโมโม๊ะก็แก่นะคะ...”
“...”
เสียงใสไร้เดียงสาหลุดออกมาจากปากน้อยทำเอาเจ้าของชื่อถึงกับนิ่งเหมือนถูกสตาฟ ก่อนที่พี่ๆ อีกสองคนที่นั่งเป็นตัวประกอบจะระเบิดเสียงหัวเราะออกมาชุดใหญ่
“แก้วใจพูดจริงนะคะ”
“จ้ะๆ รู้จ้ะว่าพูดจริง ฮ่าๆๆๆๆๆ” มากิ
“พี่โทโมโม๊ะคะพาแก้วใจไปนอนหน่อยสิคะ แก้วใจง่วงนอนแล้วนะ”
แล้วก็หันไปพูดเสียงงุ้งงิ้งน่ารักใส่พี่ชายที่รักต่อ ซึ่งพอพี่ชายตัวดีได้ยินก็รีบแงะตัวเองออกจากภวังค์ที่เอาแต่คิดว่าตัวเองแก่ในทันที แล้วพาน้องสาวสุดที่รักขึ้นห้องนอนสีขาวโพลนที่มีเตียงสองชั้นสีเทาอ่อนน่านอน
“แก้วใจยุ้ยจะนอนบนหรือนอนล่างครับผม?”
“นอนบนค่ะ แก้วใจไม่ชอบนอนล่าง มันอึดอัดแปลกๆ น่ากลัว”
“โอเคครับ ชอบนอนบนพี่โทโมะก็จะให้นอนบนตลอดเลยแล้วกัน ฮะๆ”
แอบพูดลามกใส่เด็กน้อยไปแต่เหมือนว่าเด็กน้อยก็จะไม่เข้าใจและไม่ใส่ใจคำพูดกำกวมนั่น พอปีนขึ้นเตียงได้ก็หลับตาพริ้มอย่างมีความสุข
แต่ก็สุขได้ไม่นานเท่าไหร่เพราะหลังจากโทโมะปิดไฟก็เหมือนว่าพายุฝนฟ้าคะนองกำลังจะบุกบ้านเมื่อฟ้าร้องคำรามดังลั่นและตามมาด้วยแสงฟ้าแลบน่ากลัวราวกับหนังสยองขวัญ แก้วก็เหมือนเด็กหญิงทั่วๆ ไปที่กลัวเสียงฟ้าร้อง และในยามที่ต้องมานอนบ้านที่ไม่ใช่บ้านของตัวเองในเตียงที่สูงแทบจะติดเพดานก็ทำให้เธอจินตนาการไปถึงภูตผีนานาชนิดในหนังผีที่เคยดู พาลทำให้ความง่วงนอนที่มีอยู่หมดไปในทันทีเลยทำได้แต่นอนพลิกไปพลิกมาจนพี่ชายที่นอนเตียงล่างรู้สึกได้ว่าน้องรักนั้นยังไม่นอน
“แก้วใจยุ้ยนอนไม่หลับหรอครับ?” เสียงทุ้มชวนฟังเอ่ยฝ่าเสียงฟ้าคำราม
“แก้วใจกลัว แก้วใจไม่ชอบฟ้าร้อง...”
เมื่อได้ยินเสียงสั่นเครือของน้องรัก โทโมะก็รีบดีดตัวออกมาจากเตียงและชะโงกหน้าขึ้นไปหาน้องรักในทันที
“งั้นพี่จะยืนอยู่เป็นเพื่อนจนกว่าแก้วใจจะหลับนะครั..”
“พี่โทโมโม๊ะคะ แก้วใจขอนอนด้วยได้มั้ยคะ?”
“หา? เออ..ได้ครับๆ”
พอได้มานอนร่วมเตียงกับพี่ชายก็เหมือนจะมีเกราะกำบังความกลัวทำให้ความง่วงมาเยือนแก้วอีกครั้ง ร่างกายเล็กบอบบางทว่านุ่มนิ่มเบียดเข้าหาอ้อมอกกว้างอุ่นๆ แขนน้อยๆ พยายามโอบกอดลำตัวหนาของพี่ชาย แต่ก็ดันออกมาดูทุลักทุเลพอสมควรโทโมะก็เลยกอดเอวน้อยๆ ของเด็กหญิงเสียเอง
ไม่นานนักโทโมะก็ได้ยินเสียงลมหายใจสม่ำเสมอของน้องสาวซึ่งแปลได้ว่าเธอหลับสนิทไปแล้ว เขาเลยลืมตามาดูหน้าเธอชัดๆ แสงฟ้าแลบทำให้เห็นหน้าเธอชัดพอสมควร เค้าหน้าสวยตั้งแต่เล็ก จมูกโด่งรั้น ปากอวบสีชมพูสด...
“ไม่อยากจะยอมรับเลย ว่าวันนึง...พี่จะมาชอบเด็กที่อายุห่างกันเป็นสิบปีอย่างแก้ว...มันอาจดูโรคจิตนะ แต่มันก็เป็นความจริง โดนหาว่าบ้าพี่ก็ยอมแล้วนะตอนนี้...”
พูดเสียงเบาๆ แอบหวังน้อยๆ ให้น้องสาวแอบได้ยิน
“พี่สัญญาว่าพี่จะรอให้แก้วโต พี่จะไม่มีใครเลย แก้วอย่ารีบมีแฟนนะครับ”
พูดจบก็ก้มหน้าไปชิบหน้าสวยของเด็กหญิงและมอบจูบลงไปบนปากเล็กอวบอิ่มอย่างแผ่วเบา ไม่นานนักก็ต้องผละออกเพราะกลัวจะทำให้เด็กหญิงตื่น
“พี่ไม่ได้ลักหลับนะครับ แต่ขอมัดจำไว้ก่อนนะ...น้องแก้วของพี่โทโมะ”
-TBC
------------
สั้นเนอะ -3-
ล็อกอินได้ก็รีบมาอัพเลยน้า ถูกใจยังไงอะไรไหนๆก็อ่านแล้วช่วยกันคอมเม้นท์และโหวตด้วยนะฮ๊าฟฟ
“ไม่รู้เหมือนกันอ่ะ แกว่างั้นหรอเคน? มันเด็กไปนะ น้องแก้วเพิ่งจะ ป.4 เอง ถ้าจริงมันก็โคแก่เกินไปแล้ว ไม่ไหวนะ”
“ไม่รู้สิ เห็นแม่เล่าให้ฟังว่าไอ้โทโมะมันหลงน้องแก้วตั้งแต่น้องเกิดแล้ว”
“อืม อันนี้ก็ต้องคอยดู แต่น้องแก้วก็น่ารักน่าฟัดจริงๆแหละ นี่ขนาดเจ้เป็นผู้หญิงนะ”
“เจ้!!!”
.
.
.
เมื่อถึงเวลาสามทุ่มครึ่งก็เลยเวลานอนของเด็กน้อยอนามัยอย่างแก้วมามากแล้ว เด็กหญิงที่ตอนนี้กำลังนั่งหาวหวอดๆอยู่หน้าโทรทัศน์ที่พี่ๆกำลังดูหนังบู๊แอ็คชั่นล้างผลาญกันอย่างเมามันส์ เสียงปืนกลและคาร์บอมดังตูมตามไม่ได้อยู่ในความสนใจของเด็กหญิงเลยแม้แต่น้อยเพราะตอนนี้เธอกำลังง่วงนอนอย่างถึงที่สุด ที่บ้านไม่เคยนอนเกินสองทุ่มเลยสักครั้ง ตาใกล้จะปิดศีรษะก็เริ่มหนักจนต้องไปอิงไหล่พี่ชายสุดที่รักที่กำลังอยู่ในภวังค์ของหนังเรื่องนั้นอยู่
“อ๊ะ น้องแก้วง่วงแล้วหรอคะ ตาปรือเชียว”
“แหะๆ นิดหน่อยค่ะพี่มากิ”
“ไม่นิดแล้วมั้งคะน้องสาว...ไอ้โทโมะพาน้องแก้วไปนอนซิ”
“ทำไมไม่ให้น้องแก้วนอนกับเจ๊ล่ะ?”
“แล้วห้องเจ๊มันมีเตียงสองชั้นเหมือนห้องแกรึเปล่าล่ะ?”
“เออว่ะ ไปไป น้องแก้วใจยุ้ยไปนอนกัน”
“อย่าลักหลับเด็กนะ!”
“เออเจ๊ เคนว่าสงสัยต้องเอากล้องวงจรปิดไปติดห้องไอ้โทโมะช่วงที่น้องแก้วมาอยู่ด้วยซะล่ะมั้งเนี่ย ไม่น่าไว้ใจเท่าไหร่เลย”
พี่ชายคนรองเอ่ยด้วยสีหน้าเจ้าเล่ห์แล้วกระทุ้งเอวของน้องชายเบาๆ แล้วเอานิ้วชี้สองข้างมาจิ้มๆกัน
“ไอ้เฮียบ้า โทโมะไม่ได้ลามกขนาดนั้นเหมือนเฮียหรอกนะ! ...น้องแก้วใจยุ้ยไปนอนเถอะ เบื่อพวกแก่!”
“พี่โทโมโม๊ะก็แก่นะคะ...”
“...”
เสียงใสไร้เดียงสาหลุดออกมาจากปากน้อยทำเอาเจ้าของชื่อถึงกับนิ่งเหมือนถูกสตาฟ ก่อนที่พี่ๆ อีกสองคนที่นั่งเป็นตัวประกอบจะระเบิดเสียงหัวเราะออกมาชุดใหญ่
“แก้วใจพูดจริงนะคะ”
“จ้ะๆ รู้จ้ะว่าพูดจริง ฮ่าๆๆๆๆๆ” มากิ
“พี่โทโมโม๊ะคะพาแก้วใจไปนอนหน่อยสิคะ แก้วใจง่วงนอนแล้วนะ”
แล้วก็หันไปพูดเสียงงุ้งงิ้งน่ารักใส่พี่ชายที่รักต่อ ซึ่งพอพี่ชายตัวดีได้ยินก็รีบแงะตัวเองออกจากภวังค์ที่เอาแต่คิดว่าตัวเองแก่ในทันที แล้วพาน้องสาวสุดที่รักขึ้นห้องนอนสีขาวโพลนที่มีเตียงสองชั้นสีเทาอ่อนน่านอน
“แก้วใจยุ้ยจะนอนบนหรือนอนล่างครับผม?”
“นอนบนค่ะ แก้วใจไม่ชอบนอนล่าง มันอึดอัดแปลกๆ น่ากลัว”
“โอเคครับ ชอบนอนบนพี่โทโมะก็จะให้นอนบนตลอดเลยแล้วกัน ฮะๆ”
แอบพูดลามกใส่เด็กน้อยไปแต่เหมือนว่าเด็กน้อยก็จะไม่เข้าใจและไม่ใส่ใจคำพูดกำกวมนั่น พอปีนขึ้นเตียงได้ก็หลับตาพริ้มอย่างมีความสุข
แต่ก็สุขได้ไม่นานเท่าไหร่เพราะหลังจากโทโมะปิดไฟก็เหมือนว่าพายุฝนฟ้าคะนองกำลังจะบุกบ้านเมื่อฟ้าร้องคำรามดังลั่นและตามมาด้วยแสงฟ้าแลบน่ากลัวราวกับหนังสยองขวัญ แก้วก็เหมือนเด็กหญิงทั่วๆ ไปที่กลัวเสียงฟ้าร้อง และในยามที่ต้องมานอนบ้านที่ไม่ใช่บ้านของตัวเองในเตียงที่สูงแทบจะติดเพดานก็ทำให้เธอจินตนาการไปถึงภูตผีนานาชนิดในหนังผีที่เคยดู พาลทำให้ความง่วงนอนที่มีอยู่หมดไปในทันทีเลยทำได้แต่นอนพลิกไปพลิกมาจนพี่ชายที่นอนเตียงล่างรู้สึกได้ว่าน้องรักนั้นยังไม่นอน
“แก้วใจยุ้ยนอนไม่หลับหรอครับ?” เสียงทุ้มชวนฟังเอ่ยฝ่าเสียงฟ้าคำราม
“แก้วใจกลัว แก้วใจไม่ชอบฟ้าร้อง...”
เมื่อได้ยินเสียงสั่นเครือของน้องรัก โทโมะก็รีบดีดตัวออกมาจากเตียงและชะโงกหน้าขึ้นไปหาน้องรักในทันที
“งั้นพี่จะยืนอยู่เป็นเพื่อนจนกว่าแก้วใจจะหลับนะครั..”
“พี่โทโมโม๊ะคะ แก้วใจขอนอนด้วยได้มั้ยคะ?”
“หา? เออ..ได้ครับๆ”
พอได้มานอนร่วมเตียงกับพี่ชายก็เหมือนจะมีเกราะกำบังความกลัวทำให้ความง่วงมาเยือนแก้วอีกครั้ง ร่างกายเล็กบอบบางทว่านุ่มนิ่มเบียดเข้าหาอ้อมอกกว้างอุ่นๆ แขนน้อยๆ พยายามโอบกอดลำตัวหนาของพี่ชาย แต่ก็ดันออกมาดูทุลักทุเลพอสมควรโทโมะก็เลยกอดเอวน้อยๆ ของเด็กหญิงเสียเอง
ไม่นานนักโทโมะก็ได้ยินเสียงลมหายใจสม่ำเสมอของน้องสาวซึ่งแปลได้ว่าเธอหลับสนิทไปแล้ว เขาเลยลืมตามาดูหน้าเธอชัดๆ แสงฟ้าแลบทำให้เห็นหน้าเธอชัดพอสมควร เค้าหน้าสวยตั้งแต่เล็ก จมูกโด่งรั้น ปากอวบสีชมพูสด...
“ไม่อยากจะยอมรับเลย ว่าวันนึง...พี่จะมาชอบเด็กที่อายุห่างกันเป็นสิบปีอย่างแก้ว...มันอาจดูโรคจิตนะ แต่มันก็เป็นความจริง โดนหาว่าบ้าพี่ก็ยอมแล้วนะตอนนี้...”
พูดเสียงเบาๆ แอบหวังน้อยๆ ให้น้องสาวแอบได้ยิน
“พี่สัญญาว่าพี่จะรอให้แก้วโต พี่จะไม่มีใครเลย แก้วอย่ารีบมีแฟนนะครับ”
พูดจบก็ก้มหน้าไปชิบหน้าสวยของเด็กหญิงและมอบจูบลงไปบนปากเล็กอวบอิ่มอย่างแผ่วเบา ไม่นานนักก็ต้องผละออกเพราะกลัวจะทำให้เด็กหญิงตื่น
“พี่ไม่ได้ลักหลับนะครับ แต่ขอมัดจำไว้ก่อนนะ...น้องแก้วของพี่โทโมะ”
-TBC
------------
สั้นเนอะ -3-
ล็อกอินได้ก็รีบมาอัพเลยน้า ถูกใจยังไงอะไรไหนๆก็อ่านแล้วช่วยกันคอมเม้นท์และโหวตด้วยนะฮ๊าฟฟ
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
9.7 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
9.4 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
9 /10
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
