Baby Baby แก่กว่าแล้วไง!
9.3
KhunPooH
แชร์นิยายฟิคชั่น
2)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ“ไอ้โทโมโมโมโมโมโมโมโมโม๊ะ! แหมๆ มันจะมากไปหน่อยละแก...แค่น้องสาวอายุ 9 ขวบหอมแก้มฟอดเดียว ยิ้มอย่างกับมิสยูนีเวอร์สมาจูบปากจ๊วบๆ”
เป็นพี่ชายของเขานั่นเองที่เดินกลับเข้ามาแซว ท่าทางคงจะแอบดูอยู่สักพักแล้วด้วย
“อะไรอาเฮียเคนจุ๊ย! ทำเสียอารมณ์หมดเลย ชิส์!”
“เคนจิ! เรียกอย่างงั้นแล้วขนลุกชิบเป๋ง ..เออ ว่าแต่แก...จะกินหญ้าอ่อนหรอวะพ่อโคแก๊แก่ สิบสองปีเลยนะเว่ย! อีกสามปีน้องแก้วก็เป็นลูกบุญธรรมแกได้แล้วนะ”
“ก็เพราะมันอีกสามปีไง จะได้‘แก่’จนเป็นพ่อบุญธรรมให้น้องแก้วใจได้เหมือนเฮียน่ะ แล้วอีกอย่างอ่ะนะ ณ เวลานี้โทโมะก็ยังไม่คิดจะเคลมเด็กเก้าขวบที่โคตรจะน่ารักน่าฟัด แต่อีกเก้าปีล่ะไม่แน่..หึ!”
“เฮ้ยๆ สิบแปดก็ยังไม่บรรลุนิติภาวะนะโว้ยยย”
“หุหุ ใครจะไปรู้ล่า~”
“ไอ้น้องบ้า ทำไมจู่ๆถึงชอบเด็กล่ะว้า”
“ก็เด็กมันไม่มีจริต”
“แล้วไอ้ที่คั่วๆ อยู่เนี่ย ไม่มีจริตเลยสินะ น้องแอปเปิ้ลน้องเชอร์รี่น้องแอนดี้น้องเมมโม่น้อง...”
“เฮ้ย พอๆๆๆ พอเลยเฮีย ที่พูดมาแต่ละคนน่ะเด็กบาร์หมดเลย โทโมะแค่คุยไม่เคยคั่ว ไม่เคยลากขึ้นเตียงซักคน”
“แล้วน้องเกล...?”
“อ่า...อันนั้นก็...อ่ะนะ แหะๆ”
“สุดท้ายก็เข้ากันไม่ได้ แล้วแกก็ไปพรากเวอร์จิ้นเค้า ไม่ให้เค้าเก็บไว้ให้คนรักจริงๆ ของเค้าล่ะวะ?”
“ก็มันไม่คิดหนิว่าจะไปกันไม่ได้..แต่พิชชี่มันก็รับได้นะ มันไม่ถือ มันรักจริง”
“ก็ดีไป..”
.
.
.
.
“น้องชายพี่คุยอะไรกันเนี่ย?”
สองหนุ่มคุยกันเพลินไม่ได้ทันสังเกตว่าพี่สาวคนโตที่ไปเปิดร้านอาหารไทยที่ญี่ปุ่นนั้นเดินเข้ามาในห้องตอนไหนก็ไม่รู้
“เจ๊มากิ! กลับมาเมื่อไหร่เนี่ย?”
“เพิ่งมาถึงเนี่ยแหละย่ะ คุยอะไรกันยะ เวอร์จ้งเวอร์จิ้นอะไรกัน”
“เปล่าๆ ไม่มีอะไรหรอกเจ๊ แค่ไอ้โทโมะมันคิดจะฉกเวอร์จิ้นน้องแก้วตอนอายุสิบแปดน่ะ”
“เฮ้ย ได้ไงเนี่ย! แกบ้าไปแล้วหรือไงไอ้โทโมะคุง”
“เปล่าบ้า...”
“พี่โทโมโม๊ะ~...อ่าวว พี่มากิ~ แก้วใจคิดถึงจังเลย”
เด็กหญิงตัวน้อยที่วิ่งเข้ามาอีกรอบซึ่งเป้าหมายตอนแรกคือมาหาพี่ชายสุดเลิฟ แต่พอเห็นหญิงสาวอีกคนที่อยู่ในห้องด้วยเธอเลยเปลี่ยนเป้าหมายพุ่งตรงไปหาพี่สาวแทนทันที
“น้องแก้วใจ จะเป็นสาวแล้วหรอเนี่ย คิดถึงเหมือนกันจ้า”
อ้าแขนกอดน้องสาว(ข้างบ้าน)ไปเต็มรักด้วยความคิดถึง เมื่อสองปีก่อนน้องแก้วยังเตี้ยตัวติ๊ดเดียว กลับมาอีกทีส่วนสูงเพิ่มขึ้นอย่างเห็นได้ชัด แต่ยังคงความน่ารักไม่เคยเปลี่ยนแปลง...มิน่าล่ะน้องชายคนเล็กของเธอถึงได้รักเด็กคนนี้นักหนา...น่ารักอย่างนี้นี่เอง ขี้อ้อนเหมือนลูกแมวเปอร์เซียไม่มีผิด!
“พี่มากิจะมานานมั้ยคะ”
“นานตลอดไปเลยล่ะจ้า พี่จะกลับมาอยู่ไทยแล้ว”
“แล้วร้านอาหาร?”
“พี่มีลูกน้องดูแลแทนแล้ว”
“ดีจัง มีลูกน้องด้วย แก้วใจอยากโตเร็วๆ อยากทำงาน อยากมีลูกน้องให้แก้วใจสั่งงาน อยากนั่งโต๊ะทำงานตัวใหญ่ๆ เหมือนในละคร”
“แก้วใจก็ต้องขยันเรียนก่อนนะตอนนี้ อีกไม่กี่ปีหรอกจ้ะ”
“ค่ะ...อุ๊ยน้องแก้วดูหน้าพี่ชายเราสิ หน้าบูดหมดแล้วน่ะ น้องแก้วไม่สนใจ ฮะๆ”
“เจ๊ ..โทโมะไม่ได้หน้าบูดนะ!”
พี่ชายสุดรักของน้องแก้วใจเถียงเมื่อโดนพี่สาวเล่นเข้าให้ ก็เขาเล่นไปทำหน้าบูดใส่พี่สาวจริงๆ นั่นแหละ ..ก็เพราะพี่สาวทำให้น้องแก้วใจสุดที่รักไม่สนใจเขาเลยทั้งๆ ที่ตอนแรกจะมาหาเขาด้วยซ้ำ! มันน่างอนเด็กนัก! อยากจะจับเด็กมาฟัดให้หนำใจชะมัด...แต่ทำไม่ได้ T^T
แต่งอนเด็กน้อยได้ไม่นานก็ต้องหายงอนเป็นปลิดทิ้งเมื่อเด็กหญิงเดินมาหาแล้วกอดคอเขาที่นั่งอยู่ (ถ้ายืนอยู่คงกอดได้แค่ไม่เกินอก - -)
“พี่โทโมโม๊ะทำหน้าบูดทำไมคะ?”
“พี่เปล่านะน้องแก้ว”
“แหน่ะ..งอนแก้วใจหรอคะ? ไม่เรียกชื่อนั้นอ่า”
“เปล๊า”
“พี่โทโมโม๊ะทำตัวเหมือนเด็กเลย ฮิๆๆ”
แซวพี่ชายน้อยๆ ตามประสาเด็กซื่อ แล้วเอานิ้วเล็กๆ นุ่มๆ ไปจิ้มแก้มคนตัวใหญ่ เขี่ยไปมาเบาๆ พอหมั่นเขี้ยวพี่ชายหนักๆ เข้าก็เลยเอามือคู่น้อยๆ บี้หน้าหล่อๆ ซะเต็มแรง(เด็ก)
พี่ชายคนหล่อก็เลยหมั่นเขี้ยวเด็กกลับบ้าง(?)โดยการดึงแขนเล็กให้อ้อมมาข้างหน้าแล้วกอดเด็กหญิงซะเต็มแรงรัก(??) มือก็ไม่อยู่สุขแกล้งจี้เอวน้องสาวไม่หยุด
“ฮึฮึ...ฮะ ฮ่าฮ่าฮ่า ..โอ๊ย! แก้วใจไม่ไหวแล้วนะคะพี่โทโมโม๊ะ!! ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า..เหนื่อย!”
“ไง...ทีหลังจะแกล้งบี้หน้าพี่อีกมั้ย ฮ่าๆๆ”
“ม่ะ...ไม่แกล้งแล้วค่ะ”
“โอเคคร้าบน้องแก้วใจยุ้ย ฮ่าๆ เหงื่อออกเลยเล่นแค่นี้”
ว่าพลางเอามือใหญ่ไปปาดเหงื่อที่ซึมๆ ตามหน้าผากมนสวยเบาๆ เด็กน้อยก็ยิ้มแฉ่งใสซื่อไม่รู้เรื่อง ส่วนพี่ๆ อีกสองคนที่ยืนไม่มีบทบาทอยู่พักใหญ่ๆ ก็ได้แต่ยืนต่อไป...และส่งสายตาเจ้าเล่ห์มาให้น้องชายตัวเอง
“โทโมะเอ๊ย หญ้าอ่อนมันอ่อนไปมั้ยเนี่ย ฮะๆ”
“นั่นสิเจ้ ฮ่าๆๆๆๆ”
“เดี๋ยวตัวเองมากินหญ้าอ่อนมั่งแล้วจะรู้สึกไอ้คุณเฮียเคนจุ๊ย!”
“ไม่หรอกน่ะ ฉันไม่เหมือนแกหรอก”
“คอยดู”
“พี่ๆ คุยอะไรกันหรอคะ? แก้วใจไม่เห็นเข้าใจเลย...หญ้าอ่อน? พี่โทโมโม๊ะจะกินหญ้าอ่อนหรอคะ? งั้นพี่ก็ต้องเป็นโคแก่อ่ะดิ...ใช่ป้ะ? พี่จะกินใครหรอ?”
---------------
มาอัพแล้วววว รอนานมั้ยเอ่ย?
อย่าบอกว่านานไม่งั้นงอนนะ 5555 ล้อเล่นๆ
ตอนนี้มาแบบ...ไม่มีอะไรเลยจริงๆ เป็นฟิคที่ไร้สาระมาก ..ฮา~
มันจะไร้สาระมากขึ้นเรื่อยๆ จนกระทั่งถึงขึ้นว่างเปล่าถ้ารีดเดอร์ไม่ช่วยโหวต!
โหวตด้วยพลีสสสสส เม้นไม่โหวตเลย แค่กดๆๆๆๆๆ
ฝากโหวตเรื่องนี้ด้วยละกัน http://keedkean.com/novel/KK0002026.html
แหล่งตามทวง!
facebook: http://www.facebook.com/jesterbtkrtwitter: https://twitter.com/M_ysterY_ploo
เป็นพี่ชายของเขานั่นเองที่เดินกลับเข้ามาแซว ท่าทางคงจะแอบดูอยู่สักพักแล้วด้วย
“อะไรอาเฮียเคนจุ๊ย! ทำเสียอารมณ์หมดเลย ชิส์!”
“เคนจิ! เรียกอย่างงั้นแล้วขนลุกชิบเป๋ง ..เออ ว่าแต่แก...จะกินหญ้าอ่อนหรอวะพ่อโคแก๊แก่ สิบสองปีเลยนะเว่ย! อีกสามปีน้องแก้วก็เป็นลูกบุญธรรมแกได้แล้วนะ”
“ก็เพราะมันอีกสามปีไง จะได้‘แก่’จนเป็นพ่อบุญธรรมให้น้องแก้วใจได้เหมือนเฮียน่ะ แล้วอีกอย่างอ่ะนะ ณ เวลานี้โทโมะก็ยังไม่คิดจะเคลมเด็กเก้าขวบที่โคตรจะน่ารักน่าฟัด แต่อีกเก้าปีล่ะไม่แน่..หึ!”
“เฮ้ยๆ สิบแปดก็ยังไม่บรรลุนิติภาวะนะโว้ยยย”
“หุหุ ใครจะไปรู้ล่า~”
“ไอ้น้องบ้า ทำไมจู่ๆถึงชอบเด็กล่ะว้า”
“ก็เด็กมันไม่มีจริต”
“แล้วไอ้ที่คั่วๆ อยู่เนี่ย ไม่มีจริตเลยสินะ น้องแอปเปิ้ลน้องเชอร์รี่น้องแอนดี้น้องเมมโม่น้อง...”
“เฮ้ย พอๆๆๆ พอเลยเฮีย ที่พูดมาแต่ละคนน่ะเด็กบาร์หมดเลย โทโมะแค่คุยไม่เคยคั่ว ไม่เคยลากขึ้นเตียงซักคน”
“แล้วน้องเกล...?”
“อ่า...อันนั้นก็...อ่ะนะ แหะๆ”
“สุดท้ายก็เข้ากันไม่ได้ แล้วแกก็ไปพรากเวอร์จิ้นเค้า ไม่ให้เค้าเก็บไว้ให้คนรักจริงๆ ของเค้าล่ะวะ?”
“ก็มันไม่คิดหนิว่าจะไปกันไม่ได้..แต่พิชชี่มันก็รับได้นะ มันไม่ถือ มันรักจริง”
“ก็ดีไป..”
.
.
.
.
“น้องชายพี่คุยอะไรกันเนี่ย?”
สองหนุ่มคุยกันเพลินไม่ได้ทันสังเกตว่าพี่สาวคนโตที่ไปเปิดร้านอาหารไทยที่ญี่ปุ่นนั้นเดินเข้ามาในห้องตอนไหนก็ไม่รู้
“เจ๊มากิ! กลับมาเมื่อไหร่เนี่ย?”
“เพิ่งมาถึงเนี่ยแหละย่ะ คุยอะไรกันยะ เวอร์จ้งเวอร์จิ้นอะไรกัน”
“เปล่าๆ ไม่มีอะไรหรอกเจ๊ แค่ไอ้โทโมะมันคิดจะฉกเวอร์จิ้นน้องแก้วตอนอายุสิบแปดน่ะ”
“เฮ้ย ได้ไงเนี่ย! แกบ้าไปแล้วหรือไงไอ้โทโมะคุง”
“เปล่าบ้า...”
“พี่โทโมโม๊ะ~...อ่าวว พี่มากิ~ แก้วใจคิดถึงจังเลย”
เด็กหญิงตัวน้อยที่วิ่งเข้ามาอีกรอบซึ่งเป้าหมายตอนแรกคือมาหาพี่ชายสุดเลิฟ แต่พอเห็นหญิงสาวอีกคนที่อยู่ในห้องด้วยเธอเลยเปลี่ยนเป้าหมายพุ่งตรงไปหาพี่สาวแทนทันที
“น้องแก้วใจ จะเป็นสาวแล้วหรอเนี่ย คิดถึงเหมือนกันจ้า”
อ้าแขนกอดน้องสาว(ข้างบ้าน)ไปเต็มรักด้วยความคิดถึง เมื่อสองปีก่อนน้องแก้วยังเตี้ยตัวติ๊ดเดียว กลับมาอีกทีส่วนสูงเพิ่มขึ้นอย่างเห็นได้ชัด แต่ยังคงความน่ารักไม่เคยเปลี่ยนแปลง...มิน่าล่ะน้องชายคนเล็กของเธอถึงได้รักเด็กคนนี้นักหนา...น่ารักอย่างนี้นี่เอง ขี้อ้อนเหมือนลูกแมวเปอร์เซียไม่มีผิด!
“พี่มากิจะมานานมั้ยคะ”
“นานตลอดไปเลยล่ะจ้า พี่จะกลับมาอยู่ไทยแล้ว”
“แล้วร้านอาหาร?”
“พี่มีลูกน้องดูแลแทนแล้ว”
“ดีจัง มีลูกน้องด้วย แก้วใจอยากโตเร็วๆ อยากทำงาน อยากมีลูกน้องให้แก้วใจสั่งงาน อยากนั่งโต๊ะทำงานตัวใหญ่ๆ เหมือนในละคร”
“แก้วใจก็ต้องขยันเรียนก่อนนะตอนนี้ อีกไม่กี่ปีหรอกจ้ะ”
“ค่ะ...อุ๊ยน้องแก้วดูหน้าพี่ชายเราสิ หน้าบูดหมดแล้วน่ะ น้องแก้วไม่สนใจ ฮะๆ”
“เจ๊ ..โทโมะไม่ได้หน้าบูดนะ!”
พี่ชายสุดรักของน้องแก้วใจเถียงเมื่อโดนพี่สาวเล่นเข้าให้ ก็เขาเล่นไปทำหน้าบูดใส่พี่สาวจริงๆ นั่นแหละ ..ก็เพราะพี่สาวทำให้น้องแก้วใจสุดที่รักไม่สนใจเขาเลยทั้งๆ ที่ตอนแรกจะมาหาเขาด้วยซ้ำ! มันน่างอนเด็กนัก! อยากจะจับเด็กมาฟัดให้หนำใจชะมัด...แต่ทำไม่ได้ T^T
แต่งอนเด็กน้อยได้ไม่นานก็ต้องหายงอนเป็นปลิดทิ้งเมื่อเด็กหญิงเดินมาหาแล้วกอดคอเขาที่นั่งอยู่ (ถ้ายืนอยู่คงกอดได้แค่ไม่เกินอก - -)
“พี่โทโมโม๊ะทำหน้าบูดทำไมคะ?”
“พี่เปล่านะน้องแก้ว”
“แหน่ะ..งอนแก้วใจหรอคะ? ไม่เรียกชื่อนั้นอ่า”
“เปล๊า”
“พี่โทโมโม๊ะทำตัวเหมือนเด็กเลย ฮิๆๆ”
แซวพี่ชายน้อยๆ ตามประสาเด็กซื่อ แล้วเอานิ้วเล็กๆ นุ่มๆ ไปจิ้มแก้มคนตัวใหญ่ เขี่ยไปมาเบาๆ พอหมั่นเขี้ยวพี่ชายหนักๆ เข้าก็เลยเอามือคู่น้อยๆ บี้หน้าหล่อๆ ซะเต็มแรง(เด็ก)
พี่ชายคนหล่อก็เลยหมั่นเขี้ยวเด็กกลับบ้าง(?)โดยการดึงแขนเล็กให้อ้อมมาข้างหน้าแล้วกอดเด็กหญิงซะเต็มแรงรัก(??) มือก็ไม่อยู่สุขแกล้งจี้เอวน้องสาวไม่หยุด
“ฮึฮึ...ฮะ ฮ่าฮ่าฮ่า ..โอ๊ย! แก้วใจไม่ไหวแล้วนะคะพี่โทโมโม๊ะ!! ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า..เหนื่อย!”
“ไง...ทีหลังจะแกล้งบี้หน้าพี่อีกมั้ย ฮ่าๆๆ”
“ม่ะ...ไม่แกล้งแล้วค่ะ”
“โอเคคร้าบน้องแก้วใจยุ้ย ฮ่าๆ เหงื่อออกเลยเล่นแค่นี้”
ว่าพลางเอามือใหญ่ไปปาดเหงื่อที่ซึมๆ ตามหน้าผากมนสวยเบาๆ เด็กน้อยก็ยิ้มแฉ่งใสซื่อไม่รู้เรื่อง ส่วนพี่ๆ อีกสองคนที่ยืนไม่มีบทบาทอยู่พักใหญ่ๆ ก็ได้แต่ยืนต่อไป...และส่งสายตาเจ้าเล่ห์มาให้น้องชายตัวเอง
“โทโมะเอ๊ย หญ้าอ่อนมันอ่อนไปมั้ยเนี่ย ฮะๆ”
“นั่นสิเจ้ ฮ่าๆๆๆๆ”
“เดี๋ยวตัวเองมากินหญ้าอ่อนมั่งแล้วจะรู้สึกไอ้คุณเฮียเคนจุ๊ย!”
“ไม่หรอกน่ะ ฉันไม่เหมือนแกหรอก”
“คอยดู”
“พี่ๆ คุยอะไรกันหรอคะ? แก้วใจไม่เห็นเข้าใจเลย...หญ้าอ่อน? พี่โทโมโม๊ะจะกินหญ้าอ่อนหรอคะ? งั้นพี่ก็ต้องเป็นโคแก่อ่ะดิ...ใช่ป้ะ? พี่จะกินใครหรอ?”
---------------
มาอัพแล้วววว รอนานมั้ยเอ่ย?
อย่าบอกว่านานไม่งั้นงอนนะ 5555 ล้อเล่นๆ
ตอนนี้มาแบบ...ไม่มีอะไรเลยจริงๆ เป็นฟิคที่ไร้สาระมาก ..ฮา~
มันจะไร้สาระมากขึ้นเรื่อยๆ จนกระทั่งถึงขึ้นว่างเปล่าถ้ารีดเดอร์ไม่ช่วยโหวต!
โหวตด้วยพลีสสสสส เม้นไม่โหวตเลย แค่กดๆๆๆๆๆ
ฝากโหวตเรื่องนี้ด้วยละกัน http://keedkean.com/novel/KK0002026.html
แหล่งตามทวง!
facebook: http://www.facebook.com/jesterbtkrtwitter: https://twitter.com/M_ysterY_ploo
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
9.7 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
9.4 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
9 /10
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
