Savage! จะเถื่อนยังไง ก็ได้ชื่อว่าเป็น'เจ้าของ'เธอ

หลายวันผ่านไป ปัญหาทางการเงินของสองพี่น้องก็ย่ำแย่ลงทุกที แม้ว่าเขื่อนและแก้วจะพยายามทำงานงานทุกอย่างให้ได้เงิน แม้จะเพียงเล็กน้อยก็ตาม แต่ก็ไม่พอที่จะจ่ายค่าบ้านที่มีตัวเลขเป็นสิบหลัก!

 

สุดท้ายเขื่อนที่จำต้องเป็นเสาหลักของบ้านก็ลงเอยด้วยการกู้เงินนอกระบบ สิ่งที่เขาไม่เคยคิดจะต้องทำ เนื่องจากจะกู้ผ่านธนาคารดอกเบี้ยก็สูงมากเกินไป อีกทั้งเขาไม่มีวุฒิภาวะมากพอที่จะกู้จากธนาคารได้

“แก้ว เฮียได้เงินมาแล้วล่ะ เราไปธนาคารกันนะ ^^“ เขื่อนเดินยิ้มร่าเข้ามาในบ้าน แต่ยิ้มยังไงพยายามให้ดูร่าเริงแค่ไหนใครก็ดูออกว่าพยายามยิ้มมากกว่าออกมาจากใจ

เสียงเรียกของพี่ชายทำเอาแก้วที่กำลังนั่งถักผ้าพันคอเพื่อจะเอาไปขายเงยหน้าขึ้นมามองอย่างแปลกใจ คิ้วเรียวขมวดมุ่นจนผู้เป็นพี่นึกขำน้อยๆ

“เอามาจากไหนน่ะเฮีย สิบล้านนะไม่ใช่สิบบาท แน่ใจนะว่าไม่ได้ไปปล้นใครมา?”

“โธ่แก้ว...เฮียเป็นคนดีนะ ไม่ได้ไปปล้นใครมาหรอก ตอนนี้เอาเงินไปซื้อบ้านคืนดีกว่านะ...”...แล้วเดี๋ยวเฮียจะได้ไปคิดถึงการหาเงินจำนวนมากไปคืนเจ้าหนี้อีกที...

“อืม..” แก้วจำต้องยอมรับคำแม้จะยังคงสงสัยในเงินจำนวนมากมายมหาศาลนั่น แต่ความที่รักบ้านที่พ่อแม่ร่วมกันสร้างขึ้นมาที่มีอยู่มากกว่าเลยต้องลบความสงสัยนั้นไป

 

เมื่อสองพี่น้องนำเงินไปจ่ายค่าบ้านแล้ว ก็ยังมีเงินเหลืออยู่อีกจำนวนหนึ่ง มากพอที่จะสร้างเนื้อสร้างตัวใหม่ได้ แก้วก็ใกล้จะเรียนจบทางด้านอินทีเรียแล้วเหลือเพียงอีกสองเดือนเท่านั้น ส่วนเขื่อนก็จบทางด้านการตลาด ทั้งคู่ก็เลยตัดสินใจว่าจะใช้ที่หน้าบ้านซึ่งติดถนนเป็นคอฟฟี่ช็อปเล็กๆ แล้วถ้าทำแล้วได้กำไรก็จะขยายสาขาเพิ่ม ส่วนบริษัทเดินเรือของพ่อแม่นั้นได้ถูกญาติๆเห็นแก่ได้ทั้งหลายสูบเอาไปจนไม่เหลืออะไรอีกแล้ว ไม่สามารถที่จะทำให้ดีดังเดิมได้

แต่เรื่องทั้งหมดมันก็ไม่ได้ดี ราบรื่นเหมือนดังที่แก้วหวังไว้ เมื่อวันหนึ่ง พี่ชายแสนดีพาหญิงสาวหน้าสวยหวานเข้ามาในบ้าน ในสายตาลูกผู้หญิงด้วยกันแล้วย่อมมองออกว่าเธอผู้นี้ไม่ได้มีความจริงใจอยู่ในสายเลือดเลยแม้แต่เสี้ยวเดียว!

 

“แก้ววว นี่แฟนเฮียเอง ชื่อเบลล์นะ เป็นไง สวยมั้ย อย่างที่แกบอกว่าอยากมีพี่สะใภ้สวยๆไง ^^”

“อืม เฮียจะทำอะไรก็ทำเหอะ แก้วขอถักผืนนี้ให้เสร็จก่อน อย่างน้อยก็ผืนละร้อยกว่าล่ะนะ”

“เชิญครับคุณน้องสาว เดี๋ยวแก้วอยู่คุยกับเบลล์ไปก่อนนะ เฮียขอตัวไปเก็บของก่อน” เขื่อนว่าแล้วชูถุงช็อปปิ้งที่เต็มไม้เต็มมือไปหมดให้ดู ดูจากถุงแล้วล้วนมาจากร้านเสื้อผ้าผู้หญิงทั้งนั้น

“เดี๋ยวนี้เงินเยอะนักหรอเฮีย มีเงินใช้หนี้เขาแล้วหรือไงฮะ”

“เถอะน่ะ เฮียทำได้แล้วกัน เนอะที่รักเนอะ” เขื่อนหันไปพูดจาออดอ้อนแฟนสาวที่ยืนเงียบอยู่

“จ้าที่รัก เขื่อนเอาของไปเก็บก่อนก็ได้ เดี๋ยวเบลล์คุยกับน้องสาวเขื่อนไปก่อนแล้วกัน..นะคะน้องแก้ว...”

“ค่ะ!” แก้วตอบอย่างกระแทกเสียงใส่ ก่อนจะหันไปนั่งถักผ้าพันคออย่างเอาเป็นเอาตายโดยไม่สนใจว่าที่พี่สะใภ้คนสวยเลยแม้แต่น้อย ทำให้คนถูกเมินถึงกับชักสีหน้าใส่อย่างไม่ชอบใจที่ถูกเมิน

“เอ่อ..น้องแก้วเรียนอยู่คณะอะไรจ๊ะ?”

“ซักคณะแหละค่ะ อย่าพึ่งกวนได้มั้ยคะ ขอแก้วถักนี่เสร็จก่อนแล้วค่อยคุยนะคะ”

“เอ่อ..แล้วมันจะนานมั้ยจ๊ะ พี่อยากรู้จัง” เบลล์ที่เพิ่งโดนแก้วหักหน้าไปหมาดๆโดยการไม่ยอมตอบถามต่อ ยังไงซะวันนี้เธอต้องสนิทกับยัยน้องคนนี้ให้ได้ ‘อะไรๆ’มันจะได้ง่ายอีกขั้นนึง

“ก็...ซัก3-4ชั่วโมงน่ะค่ะ ไม่นานหรอก แต่พี่จะรอได้มั้ยแก้วก็ไม่รู้ ดูท่าทางจะเป็นคนไม่ชอบรอนี่ ถ้าอยากจะ’เร็ว’ก็อย่ามาเข้าทางแก้วเลย จะอ้อมทำไมในเมื่อเฮียเค้า’หลง’อยู่แล้ว เข้าทางแก้วน่ะยากนะ..หึ!”

แก้วทิ้งระเบิดลูกโตแล้วเดินหนีไป แม้ว่าจะเพิ่งได้เจอกันไม่นานนัก แต่เธอก็รู้สึกไม่ดีกับว่าที่พี่สะใภ้คนนี้เอาซะเลย ..ก็บอกแล้วว่าผู้หญิงด้วยกันมันดูออก...

 

“ฮึ่ย!” เมื่อลับหลังแก้วไป หญิงสาวที่ถูกทิ้งให้นั่งเหวอก็ส่งเสียงบ่งบอกอารมณ์หงุดหงิดออกมา

 

..เด็กอะไร..ไม่มีสัมมาคารวะเอาซะเลย!..

 

“อ้าว เบลล์ แล้วแก้วล่ะ?” เขื่อนเดินลงมาถามอย่างงงๆเมื่อเห็นน้องสาวสุดที่รัก

“ขึ้นห้องไปแล้วน่ะ สงสัยหงุดหงิดนะเขื่อน ไม่รับแขกเลย แถมยังด่าเบลล์ด้วย” เธอใส่ไฟเล็กน้อยเพื่อความสมจริง

“โหย..ไว้เดี๋ยววันหลังเขื่อนจะเขกหัวมันซักทีสองทีแล้วกันนะที่รัก ^3^”

“ไม่ต้องขนาดนั้นก็ได้น่าเขื่อน คริ..” เธอปิดปากหัวเราะอย่างมีจริตเหมือนเด็กสาวแรกแย้ม ทั้งที่ความจริงจะเลยวัยนั้นมาแล้วก็ตามที แต่เขื่อนผู้ที่กำลังตกอยู่ในห้วงความรักก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรมากมาย

 

หลายวันต่อมา

 

ออดดดด....ออดดดดดดดดดดด

 

“เฮีย..ใครมาอ่ะ แฟนเก่าแฟนเฮียป้ะ?”

สาวห้าวที่นั่งอยู่บนโซฟาใกล้หน้าต่างเงยหน้าจากกองไหมพรมหลากสีที่เจ้าตัวกำลังบรรจงถักเป็นตุ๊กตากบสีเขียวสดใสและมีผ้าพันคอเล็กๆสีเหลืองสด

 

“ไอ้บ้านี่ ปากมอมนะแก้ว - -++” เขื่อนพูดอย่างโกรธๆที่น้องสาวพูดจาดูหมิ่นแฟนสาวที่รัก “..เดี๋ยวเฮียไปดูก่อนแล้วกัน อยู่ในนี้อย่าออกไปไหนนะ ไม่ว่าจะได้ยินอะไร...ห้ามออก!!”

เขื่อนสั่งแล้วเดินออกไป ..เขารู้ดีว่าคนกลุ่มนั้นเป็นใคร  ...เจ้าหนี้... คนที่เขาดันหลงไปกู้เงินมาอย่างผิดกฎหมายอีกด้วย... เขาไม่ต้องการให้น้องเขารู้ว่าชีวิตตัวเองกำลังแขวนอยู่บนเส้นด้ายที่บางมากเพียงไหน....!

ทางด้านแก้วก็เกิดสงสัยในคำพูดของพี่ชาย แต่ก็ไม่ได้ใส่ใจไปมากกว่าตุ๊กตากบไหมพรมในมือที่ใกล้จะเสร็จเต็มที่ เหลือก็แค่ถักหัวอีกนิดหน่อยแล้วก็ยัดใยสังเคราะห์เข้าไปให้ฟูๆ แล้วเย็บปิดก็เท่านั้น..

 

“..เมื่อไหร่มึงจะคืนเงินให้เจ้านายกูวะ!!!....”

“อั้กกกกกกก....”

 

แก้วสะดุ้งเฮือกเมื่อได้ยินเสียงคนตวาดและเสียงร้องด้วยความเจ็บปวดของพี่ชายเพียงคนเดียว ทำให้เธอต้องมองออกไปนอกบ้านอีกครั้ง แต่ก็ไม่พบอะไรมากไปกว่าน้ำพุที่ถูกปิดเอาไว้เนื่องจากว่าถ้าหากเปิดเอาไว้จะเปลืองไฟมากขึ้น

 

“..แล้วมึงจะคืนเงินเจ้านายกูมั้ยฮะ!!..”

เสียงเดิมดังขึ้นอีกครั้ง และตามมาด้วยเสียงเท้ากระแทกพื้นผสมไปกับเสียงร้อง...ของพี่ชาย!

 

เมื่อได้ยินแน่ชัดว่าพี่ชายสุดรักของเธอกำลังเดือดร้อนทำให้เธอร้อนใจ และเดินออกไปนอกบ้านโดยไม่สนใจว่าพี่ชายจะสั่งไว้ว่าอย่างไร ..เธอมีพี่ชายเพียงคนเดียว คนที่เธอรักเหลือเพียงพี่ชายคนนี้คนเดียวเท่านั้น!

 

“เฮีย...อยู่ไหนน่ะ”

เธอร้องถามก่อนจะได้ยินเสียงเอะอะมาจากทางโรงรถซึ่งอยู่ห่างออกไปจากลานน้ำพุที่เอาไว้วนกลับรถ ไม่รอช้า สองเท้าเล็กก็รีบก้าวไปตามเสียงที่ได้ยินทันที..

 

“เฮียเขื่อน.....เฮ้ย!! เฮีย...”

เธอร้องอย่างตกใจในสภาพของผู้เป็นพี่ ซึ่งตอนนี้กึ่งนอนกึ่งนั่งอยู่ที่พื้น สภาพดูแทบไม่ได้ รายล้อมด้วยชายร่างสูงเพรียวถึงสามคน และผู้ชายอีกคนที่ใส่แว่นดำกรอบใหญ่ปกปิดใบหน้า แต่ถึงกระนั้นก็ยังดูออกว่าถูกเลี้ยงดูมาอย่างดี

 

“น้องมึงรึไงวะ? ขาวดีชะมัด ขนาดกำลังดี...”

เสียงเย็นจากผู้ชาวผิวขาวซีดใส่แว่นที่ยืนค้ำหัวเขื่อนพูดช้าๆ แล้วแกล้งมองไปทางสาวห้าวที่ยืนอึ้งมองสภาพพี่ชาย แต่เมื่อเธอรู้สึกว่ามีสายตาหนึ่งมองอยู่เธอจึงมองตอบ สายตาอึ้งเมื่อครู่แปรเปลี่ยนเป็นเกรี้ยวกราดทันทีเมื่อประมวลเหตุการณ์ได้

 

“มึง...อย่ายุ่ง...กับน้องกู... อั้กกก!!!”

เขื่อนโดนกระทืบท้องอีกครั้ง ทำเอาแก้วแทบถลาเข้าไปต่อยไอ้คนที่กระทืบพี่ชายสุดรักเธอถ้าไม่ติดที่ว่าไอ้คนๆนั้นจับแขนเล็กของเธอเอาไว้

 

“ปล่อยสิไอ้บ้า มีสิทธิ์อะไรมาจับแขนฉัน ปล่อยนะโว้ย!”

แก้วร้องโวยวายแล้วพยายามดึงแขนออกจากมือใหญ่แข็งแรงนั่น แต่ก็ไม่เป็นผล

 

“เขื่อน...มึงไม่ได้บอกน้องมึงหรอว่ามึงเป็นหนี้กูเท่าไหร่!” ชายหนุ่มพูดเสียงนุ่มทุ้ม

“หนี้? เฮียไปกู้เงินสกปรกของพวกนี้มาหรอ? โอ๊ยย”

แก้วถึงกับร้องเมื่อมือหนาซึ่งจับแขนเธอเอาไว้บีบแขนเธอแน่นจนแขนขาวนวลนั้นขึ้นรอยสีแดงจางๆ

 

“ไอ้เงินสกปรกก้อนนี้แหละที่พี่ชายเธอเอามาซื้อบ้านคืน หึ..”

“นาย...ปล่อยนะ!...”

เธอจิกมือหนาอย่างแรง แต่ก็ยังไม่ทำให้มือนั้นปล่อยออก และเมื่อเจ้าของมือจะทำการใดๆต่อไปก็มีเสียงแหลมเล็กของคนๆนึงดังขึ้นซะก่อน..

 

“เขื่อนนนน ที่รักคะ...”

“บ....เบลล์” เขื่อนเบิกตากว้างอย่างตกใจเมื่อแฟนสาวสุดรักสุดหวงเดินเข้ามาในบ้าน เขาได้แต่ภาวนาไม่ให้เธอเดินมาทางนี้

 

“แฟนมึง? สวยนี่หว่า ...เฮ้ยย พวกแก...ไปเอาแฟนมันมาซิ!” เขาร้องสั่งลูกน้อง

“ครับ คุณวิศวะ” หนึ่งในลูกน้องหุ่นล่ำพูด แล้วเดินอาดๆเข้าไปหาเบลล์ในทันที

 

“กรี๊ดดด แกเป็นใคร ปล่อยฉันนะ กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด” เบลล์กรีดร้องเสียงดังลั่น

 

“สวย แต่เสียงแหลมหนวกหูชิบ...” คนชื่อวิศวะบ่นพึมพัม “...เฮ้ย เอามานี่ซิ เอามายืนใกล้ๆยัยนี่แหละ”

 

“มึง...อย่าทำอะไร...แฟนกู..”

“ช่วยไม่ได้..ในเมื่อมึงไม่ยอมใช้หนี้ มึงก็ต้องเลือก ระหว่างแฟน...กับน้องสาว...” เขาพูดแล้วยิ้มมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์นิดๆ ปรายตามองสาวทั้งสองด้วยแววตาวาววับอย่างอยากแกล้งคนที่นั่งอยู่ที่พื้นให้ร้อนใจเล่นๆ

 

“....”

 

“แต่ถ้ามึงไม่เลือก ทั้งสองคนนี้ได้ไปอยู่ในตู้กระจกแน่ๆ หึหึ”

“ไม่...”

“หนึ่ง!”

“เลือก..ไม่..ได้”

“สอง!”

“...เดี๋ยวสิ ปัดโธ่โว้ย!!!!”

“สาม! / เบลล์!!! ฉันเลือกเบลล์”

เขื่อนพูดออกมาพร้อมๆกับที่เจ้าหนี้จอมโหดนับเลขสุดท้ายพอดี แต่คำพูดนั้นทำเอาคนเป็นน้องสาวเบิกตากว้างอย่างไม่อยากจะเชื่อหูตัวเอง...ที่พี่ชายแสนรักของเธอ..จะเลือกแฟนที่เพิ่งรู้จักกันไม่ถึงเดือน แทนน้องสาว ที่อยู่ร่วมกันมาทั้งชีวิต!

 

“งั้น...ไอ้เควิน ปล่อยยัยนั่นคืนไป..” เขาหันไปสั่งลูกน้อง “..ส่วนเธอ...”

“มึงจะเอาน้องกู..ไปทำอะไร?”

“ก็ในเมื่อมึงไม่มีปัญญาใช้หนี้ กูก็จะเอาน้องมึงไปขัดดอกหน่อยเป็นไง ดอกเบี้ยสองล้านเอง ไม่มากหรอก อยากได้น้องคืนมึงก็หาเงินมาใช้กูแล้วกัน สิบสองล้าน อีกสองแสนกูทำบุญให้มึง!”

เขาพูดแล้วลากแก้วไปที่รถสปอร์ตคันหรูที่จอดอยู่ใกล้ๆตัวบ้าน แม้ว่าหญิงสาวจะขัดขืนแค่ไหนแต่เขาก็ไม่มีท่าทีว่าจะใส่ใจ

“เฮีย...อย่าให้มันพาแก้วไป เฮียยยย..” เธอร้องโวยวาย

“แก้ว...เฮียขอเถอะ เฮียจะยอมให้เบลล์เป็นอะไร...ไม่ได้จริงๆ”

“แล้วแก้วล่ะเฮีย....แก้ว...แก้วน้องเฮียนะ!! ....ปล่อยก่อนจะได้มั้ยไอ้บ้า!!” ประโยคหลังเธอหันไปพูดกับชายหนุ่มที่จับตัวเธอเอาไว้

“อย่าลืม...ฉันน่ะ...เจ้าหนี้เธอนะ! ร่ำลากับพี่ชายเธอซะให้พอ เพราะเธอคงจะไม่ได้เจอมันไปอีกนาน!”

“ไม่จริง!!! เฮียรีบเอาเงินมาใช้มันนะ! แล้วรีบพาแก้วกลับบ้านนะเฮีย ..เฮีย...”

“พอละ ฉันให้เวลาร่ำลามากไปแล้ว ไปเก็บเสื้อผ้าไป!”

แล้วเขาก็ลากเธอเข้าบ้านเพื่อไปเก็บเสื้อผ้าและของที่จำเป็นต่อการไปบ้านเขา

 

 

               ใช้เวลาไม่นานนักแก้วก็เก็บของเสร็จ และไม่ลืมที่จะหยิบเอาไหมพรมกับอุปกรณ์ต่างๆไปด้วย อย่างน้อยก็เพื่อจะหาเงินเก็บเล็กๆน้อยๆก็เท่านั้น

 

               ยังไม่ทันจะได้เดินออกจากบ้านดีเธอก็โดนลากโดยเจ้าหนี้จอมโหด

“ปล่อย! ฉันเดินเองได้!” แก้วสะบัดตัวออกจากการเกาะกุมของเจ้าหนี้อย่างรังเกียจที่หาเหตุผลไม่ได้

“อย่าทำเป็นดีดดิ้นไปยัยทอม ฉันก็ไม่ได้พิศวาสทอมแบนๆอย่างเธอนักหรอก เดินไปดีๆ ก่อนที่ฉันจะหงุดหงิด!”

เจ้าหนี้หน้าหวานนุ่มขัดกับบุคลิกเถื่อนๆเอ่ยเสียงเย็น ก่อนจะบีบต้นแขนเล็กของน้องสาวเจ้าหนี้รายใหญ่แรงๆแล้วลากขึ้นรถไปอย่างไร้ความปราณี..ซึ่งก็นับว่ายังน้อยมากสำหรับบทเรียนที่จะสั่งสอนให้ลูกหนี้ที่ไม่ยอมใช้หนี้...

“ฉันเจ็บนะโว้ย!”

สาวร่างเพรียวร้องเมื่อถูกเจ้าหนี้เหวี่ยงลงบนเบาะข้างคนขับแล้วกระชากเซฟตี้เบลต์มาคาดเอวเธอแรงๆ

“เจ็บก็ดี พี่ชายเธอมันจะได้รู้ว่าไม่ควรมาเล่นเกมกับคนอย่างฉัน..”

“พี่ชายฉันไม่ได้เล่นเกม พี่กับฉันกำลังเก็บเงินอยู่ คนที่มีเงินกองเป็นตั้งๆอย่างนายมันจะเข้าใจอะไร!”

“ใช่...ฉันไม่เข้าใจว่าทำไมพี่ชายเธอถึงมีปัญญาซื้อกระเป๋าหลุยส์คอลเล็กชั่นล่าสุดที่นำเข้ามาขายในไทยแค่100ใบในราคาครึ่งแสนให้แฟนได้ ยังไม่พอนะ เสื้อผ้าของคลอเซ็ทเป็นตั้งๆรวมแล้วเกือบสี่หมื่นกับน้ำหอมขวดละเกือบหมื่นให้แฟนได้อีกด้วย น่าแปลกใจมั้ยล่ะ”

“เฮีย...ไม่จริง! นายใส่ร้ายพี่ชายฉัน พี่ฉันเก็บเงินไว้อย่างดีไม่มีทางเอาไปใช้สุรุ่ยสุร่ายอย่างนั้นแน่ๆ!”

“เธอจะไม่เชื่อก็ตามใจ แต่เธอไม่คิดหน่อยเหรอว่าทำไมเก็บเงินมานานรวมกับเงินที่พอมีในเซฟถึงไม่พอให้เธอกินดีอยู่ดี แล้วทำไมลูกคุณหนูรักความสบายอย่างแฟนพี่ชายเธอ...ชื่ออะไรนะ..อ้อ เบลล์ถึงมายึดติดกับคนจนๆแทบไม่มีปัญญาเติมน้ำมันรถอย่างพี่ชายเธอได้ถ้าไม่ใช่ด้วยสิ่งของน่ะ..”

“...”

“ไม่เถียงล่ะ? หืมม”

“...” แก้วเมินออกนอกหน้าต่างรถเมื่อพอจะรู้เรื่องอะไรมาบ้างหลังจากถูกพี่ชายหลอกให้ถักไหมพรมเป็นตั้งๆอดหลับอดนอนอยู่หลายคืนเพื่อจะเก็บเงินไปซื้อของมาบำเรอแฟน...ที่จริงเธอก็รู้ดีว่าแฟนสาวของพี่ชายนั้นไม่ได้มารักจริงหวังแต่งกับคนเกือบจนอย่างพี่ชายเธอ เพียงแต่ไม่รู้จุดประสงค์ก็เท่านั้นเอง

“จำเอาไว้เลยว่าที่เธอต้องมาเป็นแบบนี้ก็เพราะพี่ชายเธอทั้งนั้น!”

 

หลังจากที่ได้รับรู้ความจริงของพี่ชายตัวเอง แก้วก็ได้แต่นั่งเงียบตลอดทาง เหม่อมองท้องฟ้าสีเทาหม่นและไม่ได้สนใจว่าทางที่เธอกำลังจะไปนั้นคือที่ไหน ในใจก็คิดเพียงแต่อยากกลับบ้าน อยากมีชีวิตที่ดีกว่านี้ ไม่ใช่มาชดใช้กรรมที่เธอไม่ได้ก่อขึ้น ..อนาคตของเธอจะเป็นยังไง...ก็ยังไม่รู้เลย...

 

 

. . .TBC

 

_______________________

 

มาอัพแล้วนะสำหรับตอนที่ 2

เม้นไม่มาก...เพราะชื่อเรื่องไม่แรงพอใช่ป่ะล่ะ? 555

อยากได้เม้นเยอะๆ อ่า T^T

แต่รีดเดอร์รู้มั้ยว่ากว่าจะอัพได้นี่แทบตาย โฮกกกก ToT