หัวใจเธอ เป็นของฉัน...

ณ วันเสาร์ที่บ้านของแก้ว
แก้ว:พ่อคะ เข้าใจแก้วนะคะพ่อ(เดินมานั่งโต๊ะอาหาร)
พ่อ:จะ พ่อจะพยายามนะลูก(นั่งเช็ดปืน2-3กระบอก)
ก๊อก ก๊อก ก๊อก! แก้ว:เขาคงมาแล้ว พ่อคะ
พ่อ:จะ จะ
แก้วเดินไปเปิดประตูเชิญแขกเข้ามาร่วมสนทนาที่โต๊ะอาหาร
โทโมะ:สวัสดีครับ คุณพ่อ
พ่อ:ใครเป็นพ่อของนาย
โทโมะ:ครับ ขอโทษครับ
แก้ว:เอ่อ...พ่อคะ นี่ โทโมะ คะ โทโมะ นี่พ่อเราเอง
พ่อ:มาวันนี้มีอะไรหรือ
โทโมะ:เอ่อ...ผมขอตัวแก้วไปสัก2-3วันได้ไหมครับ แต่ว่า ไม่ได้มีผมไปคนเดียวนะครับเพื่อนผู้หญิงก็มี แล้วผมจะดูแลแก้วแบบยุงไม่ให้กัด ไรไม่ให้ตอม เลยครับ
แก้ว:นะจ๊ะ พ่อ แค่2-3วันเอง วันจันทร์-อังคารก็หยุด แถมพ่อต้องไปทำงานแล้วแก้วอยู่คนเดียว นะคะพ่อ
พ่อ:อืม ได้ แต่นายต้องดูแลลูกสาวฉันดีๆนะ
โทโมะ:ครับ ผมจะดูแลแก้วเป็นอย่างดีเลยครับ(แก้วเดินขึ้นไปเอากระเป๋า)
แก้ว:พ่อคะ แก้วไปก่อนนะ(พ่อพยักหน้า แก้วกับโทโมะขึ้นรถสตาร์ทเครื่องแล้วขับออกไป)
ณ โรงแรม
มากันครบแล้ว แยกย้ายไปห้องของตัวเอง หนุ่มๆห้อง147 สาวๆห้อง148 เอาของไปเก็บแล้วออกมาเจอกันแก้วเดินออกมานะที่นัดพบเจอกัน ส่วนฟางและเฟย์ไปเดินเที่ยวแถวๆนั้น แก้วนั่งอยู่ตรงโซฟาหันไปเห็นพิมเดินกับผู้ชายคนหนึ่ง
แก้ว:พิม! (โบกมือ แล้วเดินไปหา) พิมมาทำอะไรที่นี่หรอ
พิม:ฉันก็มาพักผ่อน แต่ฉันไม่จำเป็นต้องตอบคำถามเธอนี่นา งั้นบายละ(พิมกำลังออกไปแต่แก้วจับแขนพิมไว้ แล้วความรู้สึกคือทำไมพิมแขนเย็นเฉียบขนาดนี้)
แก้ว:พิมทำไมแขนเธอเย็นจัง(พิมรีบสะบัดออก แล้วเดินจากไป)เอ้า อะไรของเขาแค่ถามแค่นี้ ทำไมต้องสะบัดด้วย
โทโมะเดินมานะที่นัดพบเห็นพิมเดินกับผู้ชายคนหนึ่ง โทโมะสังเกตเลยว่า พิมไม่ใช่พิมคนเดิมอีกต่อไป โทโมะเดินมาหาแก้ว
โทโมะ:แก้ว นั่นพิมเพื่อนเธอใช่ไหม
แก้ว:ใช่ เมื่อกี้ฉันคุยกะพิม แต่มันแปลกมากเลยนะ
โทโมะ:แปลก แปลกยังไง
แก้ว:ก็แปลก ตรงที่ตอนที่ฉันจับแขนพิม แขนของพิมเย็นยะเยือกเหมือนนายเลย
โทโมะ:คิดไว้ไม่ผิด แก้ว พิมนะเขาไม่ใช่คนเดิมแต่เขาเป็นแวมไพร์เหมือนกับฉัน
แก้ว:เป็นไปได้ไง ใครเปลี่ยนพิม หรือว่าผู้ชายคนนั้น
โทโมะ:หมายถึงคนที่เดินมากับพิมนะหรอ
แก้ว:ใช่ คนนั้นแหละ นายคิดว่าใช่หรือป่าว
โทโมะ:ใช่ แต่ฉันไม่รู้จัก แก้วเธอต้องระวังตัวนะ ฉันมีลางสังหรณ์ว่าจะเกิดอะไรกับเธอ
แก้ว:อืม ฉันจะระวังตัวนะ แล้วทำไมต้องเปลี่ยนพิมด้วย
โทโมะ:เรื่องนี้ฉันไม่รู้(แต่ที่จริงฉันรู้ แต่ยังไม่อยากบอก)