Chick Loveable คลิ๊กรัก ห้ามใจยังไงไม่ให้ love you

“เย็นนี้ไปงานเลี้ยงของลูกค้าด้วยนะป๊อปปี้” ชายร่างสูงวัยกลางคนดูขรึมๆ ประธานบริษัทจิระคุณ ผู้ส่งออกจิวเวอร์รี่ระดับต้นๆของเมืองไทย นามว่า อนุชา จิระคุณ สั่งชางร่างสูงอีกคนที่นั่งตรงข้างกัน เขาคือลูกชายคนโตหรือป๊อปปี้ นั่นเอง

“ได้ครับพ่อ” ลูกชายคนโตตอบรับอย่างง่ายดาย

“บอกยัยแก้วให้เตรียมตัวด้วยนะ” ชายวัยกลางคนพูดแต่สายตายังคงจับจ้องไปที่กองเอกสารตรงหน้าอยู่

“ทำไมต้องเอายัยแก้วไปด้วยล่ะครับพ่อ แค่ผมคนเดียวไม่ได้เหรอครับ” ชายร่างสูงเอ็ดกลับในทันทีที่พ่อตัวเองสั่งให้เอาน้องเล็กของบ้านไปด้วย คงจะมีอะไรแอบแฝงแน่ๆ

“ใครว่าพ่อจะให้แกไปงานเลี้ยงลูกค้ารายนี้คนเดียวล่ะ เราจะไปกันหมดทั้งครอบครัวเนี่ยแหละ” พ่อพูดพลางแหงนมองหน้าลูกชายที่มีเครื่องหมายอะไรเอ่ย? เต็มหน้าไปหมด

“แล้วแม่จะไปเหรอพ่อ” ลูกชายยังคงถามอีก สงสัยเยอะจริงๆเจ้าลูกคนนี้

“พ่อบอกแม่แล้ว ป่านนี้คงแต่งตัวเสร็จแล้วมั้ง แกออกไปได้แล้ว ต้องไปรับยัยแก้วที่มหาวิทยาลัยไม่ใช่เหรอ?” ผู้เป็นพ่อได้ทีไล่ลูกชายทันที เพราะอาจจะเพราะขี้เกียจตอบคำถามของลูกชายซะมากกว่า

“ครับ” ชายร่างสูงเดินออกจากบริษัทแล้วขับรถไปรับน้องสาวเหมือนเช่นที่เคยทำทุกวัน

“ทำไมแก้วต้องไปอ่ะเฮีย!!!” น้องสาวของป๊อปปี้ได้ทีโวยลั่นรถเมื่อพี่ชายได้บอกเรื่องที่พ่อได้สั่งไว้เมื่อครู่

“พ่อสั่ง” พี่ชายตอบเนือยๆ เพราะรู้คำตอบของน้องสาวดีว่าเธอจะต้องวีนแน่ๆ

“พ่อสั่ง? ร้อยวันพันปีไม่เคยสั่งแก้วให้ออกงานสักครั้ง แต่ทำไมครั้งนี้?” แก้วยังคงงงกับสิ่งที่พ่อตัวเองทำอยู่

“อยากรู้ไปถามพ่อเอาละกันนะ” พี่ชายตอบแบบขอไปทีแล้วเลี้ยวรถเข้าบ้านทันที พอถึงบ้านแก้วก็รีบลงรถตรงดิ่งเข้าไปหาผู้เป็นพ่อที่กำลังนั่งอ่านหนังสือพิมพ์อยู่ที่โซฟาอย่างสบายใจเฉิบอยู่

“พ่อ!!! แก้วไม่ไป!” เด็กสาวโวยใส่ผู้เป็นพ่ออย่างเอาแต่ใจสุดขีด

“ไม่ไปก็ได้แต่แกต้องไปคุยกับแม่แกเองนะ”

“แม่อีกแล้วเหรอ? นี่แม่กะจะให้แก้วไปดูตัวแน่เลยใช่มั้ยพ่อ”

“อะไรยัยแก้ว โวยวายลั่นบ้านเลยนะ” หญิงวัยกลางคนเดินลงบันไดบ้านลงมาช้าๆอย่างสง่า เธอมีนามว่า มณีแก้ว จิระคุณ มีศักดิ์เป็นภรรยาของท่านประธานบริษัทจริระคุณและเป็นแม่ของป๊อปปี้และแก้วนั่นเอง

“แม่คิดจะทำอะไร” แก้วหันไปหาผู้เป็นแม่อย่างรวดเร็ว

“ก็จะอะไรล่ะ ลูกค้ารายนี้ทั้งรวย ทั้งเก่ง จบจากเมืองนอกด้วยนะลูก” แม่ยังคงทำหน้าระรื่นใส่แก้วโดยที่ลูกสาวทำหน้าบึ้งตึงสุดขีดอยู่อย่างนั้น

“แม่ไม่ต้องมาทำแบบนี้เลยนะ แก้วไม่ไป แก้วไม่ใช่ผักปลานะแม่ แก้วเป็นคน” สาวร่างสูงเริ่มน้ำตาคลอเบ้าที่แม่ทำกับเธอแบบนี้ ส่วนพี่ชายของเธอก็สงสารน้องน้องไม่จับใจเหมือนกัน แต่เขาก็โดนพ่อกับแม่จับให้ดูตัวแบบนี้มาก่อนเหมือนกันแต่ตอนนี้เลิกรากับคนนั้นไปแล้วเพราะเข้าใจกันดี ต่างคนต่างไม่อยากโดนคลุมถุงชน แต่อย่างไรก็ตามป๊อปปี้เชื่อว่าพ่อกับแม่คงต้องหาให้เขาต่อไปเป็นแน่แท้

“ยัยแก้ว ฟังแม่นะลูก อยู่ๆกันไปก็รักกันเองนะลูกนะ ดูอย่างพ่อกับแม่สิ ยังอยู่กันได้จนถึงปัจจุบันเลย” แม่ยังคงเกลี้ยกล่อมใจลูกสาวให้ยอมไปงานจนได้

“แม่ไม่รักแก้วเหรอ?” สาวร่างสูงเริ่มปล่อยโอออกมาจนทำให้ผู้เป็นแม่ใจอ่อนจนได้

“คุณคะ”

“ยังไงก็ต้องไป ผมบอกเขาไปแล้ว” ยังไม่ทันที่ผู้เป็นแม่จะพูดอะไร ผู้เป็นพ่อก็พูดดักคอเสียก่อนแล้วลุกเดินออกไป

“แม่ครับ อย่าทำแบบนี้เลยนะครับ สงสารน้อง” ลูกชายคนโตเดินมาโอบแม่และโอบแก้วไว้ด้วยความเป็นห่วงและรักมาก

“เฮ้อ! แม่ไม่อยากทำแบบนี้หรอกนะ แต่พ่อเขาอยากให้แก้วไปทำความรู้จักกับเขาไว้ ลูกก็รู้นี่ว่าบริษัทเราจะคงอยู่ได้ก็ต้องสานสัมพันธ์กับพวกบริษัทยักษ์ใหญ่พวกนี้” แม่บอกลูกชายคนโต

“ป๊อปเข้าใจครับแม่ แต่น้องยังเด็กนะครับ” ป๊อปปี้ยังคงช่วยแก้วต่อไป

“แม่เข้าใจแล้ว แต่ต้องไปคืนนี้กับแม่ทั้งสองคนนะ เอาล่ะๆ ตาป๊อปพาน้องไปแต่งตัวที่ร้านเดิม ส่วนแม่จะขึ้นไปแต่งตัวแล้ว” ผู้เป็นแม่บอกแล้วเดินขึ้นบันไดไป

“ไปกันเถอะแก้ว อย่าร้องนะ” ป๊อปปี้ใช้นิ้วโป้งเช็ดน้ำตาให้น้องก่อนจะพาขึ้นรถไปแต่งตัวที่ร้านประจำของตระกูลเรา

“เจ้พลอยครับ จัดการยัยแก้วให้หน่อยครับคืนนี้มีงานเลี้ยงของลูกค้า” พอถึงร้านแฟชั่นโชว์ ร้านของตระกูลจิระคุณอีกร้านหนึ่งที่มีเจ้พลอยเป็นผู้จัดการร้านนี้แทนมมารดาของเขาอยู่ นานๆทีแม่จะลงมาดูแลเอง

“อุ๊ย! คุณป๊อปปี้คุณหนูแก้ว สวัสดีค่ะ” เจ้พลอยละสายตาออกจากกองผ้าแล้ววิ่งเข้ามาหาแก้วกับป๊อปปี้

“สวัสดีค่ะเจ้พลอย” แก้วยิ้มหวานส่งให้เจ้พลอย

“ครับเจ้ จัดการให้ด้วยนะครับ”

“ได้ค่ะ”

แล้วเจ้พลอยก็พาแก้วมาจับตกแต่งนู่นนี่นั่น ทำอย่างกับแก้วเป็นหุ่นอย่างนั้นแหละ ผ่านไปเกือบชั่วโมง ใบหน้าใสๆไร้เดียงสาของสาวร่างสูงก็ถูกฉาบด้วยเครื่องสำอางบางๆ มองดูยิ่งทำให้ใบหน้าเธอสวยสดยิ่งขึ้นกว่าเดิม เธอเดินออกมาจากห้องแต่งตัวตรงมาที่พี่ชายทันที

“สวยนะน้องเฮีย แต่ถ้าจะให้ดียิ้มหน่อยมั้ย” พี่ชายแควะน้องสาวอย่างอารมณ์ดี แต่คนร่างสูงหุ่นบางกลับค้อนกลับพี่ชายตัวเอง

“เอ่อ…ขอโทษนะคะแล้วคุณป๊อปปี้ไม่แต่งเหรอคะ เจ้มีชุดนะคะ” เจ้พลอยส่งยิ้มให้กับป๊อปปี้และแก้ว

“ไม่อ่ะครับ เดี๋ยวป๊อปกลับไปใส่สูทผูกไทที่บ้านพอแล้วครับ”

“อ้อ ค่ะ งั้นไว้คราวหน้ามาใหม่นะคะ”

“ครับ/ค่ะ” แก้วกับป๊อปปี้ตอบพร้อมกันก่อนจะเดินออกร้านไปด้วยกัน

กึก!

“อ๊ะ!”

“เฮ้ย! เป็นอะไรมากเปล่า” แก้วเกือบหกล้มเพราะรองเท้าส้นสูงปรี๊ดคู่นี้ซธแล้ว แต่ดีที่เฮียมารับไว้ทัน เห่อๆ

“เปล่าอ่ะเฮีย แก้วเกลียดส้นสูง แก้วไม่อยากใส่แล้ว” สาวร่างสูงทำหน้าบึ้งตึงกว่าเดิม

“เฮ้อ! งั้นก็ช่วยไม่ได้ ไปหาซื้อรองเท้าคัชชูที่ไม่มีส้นดีมั้ย?”

“ดีค่ะเฮียดีๆๆๆ” เด็กสาวร่างสูงตอบกระดี๊กระด๊าเป็นอย่างมาก

“ป่ะ ไปกัน” แก้วถอดรองเท้าส้นสูงออกทันทีแต่ดีที่เฮีบป๊อปปี้เอาไปถือให้แล้วเดินอ้อมมาเปิดประตูรถให้แก้วแล้วค่อยๆประคองแก้วลงนั่ง แล้วเขาก็รีบไปขึ้นฝั่งคนขับแล้วขับออกไปช้าๆ

“มันเป็นใครวะ” ร่างสูงคนหนึ่งที่ยืนสังเกตการณ์มานานพอสมควรสบถออกมาเบาๆ ก่อนจะใส่แว่นตาดำแล้วขับรถคอนแวนสีดำคันหรูตามออกไป

……………………………………………………………………………………………………

อ่ะๆๆๆ เขาคนนี้เป็นใครนะ ^^ อยากรู้ก็ต้องติดตามนะคะ เม้นด้วยๆๆ ^^