FFK & K-OTIC กวน ป่วนรักมหาลัย
8.4
นภา_ฟ้าสีคราม
แชร์นิยายฟิคชั่น
4) บทลงโทษที่ไม่มีวันลืม (TOMO & KAEW)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความKaew Mode
โอ้ย!!อีตาโมะบ้านี่จะพาแก้วไปไหนไม่รู้ รู้อย่างเดียวว่าไม่ใช่ทางกลับบ้านแก้วเลย แล้วก็ไม่ใช่ทางกลับหอพักด้วย จะพาไปไหนเนี้ย
เงียบ
เงียบ แล้วก็เงียบ (จะไม่เงียบได้ไง อีตาบ้านี่หน้ายังกับยักษ์ : Kaew) (ก็ไปทำอะไรให้เค้าโกดละ: ผู้แต่ง) (ง่ะ!! แก้วไม่ได้ทำนะ: Kaew) (หรอออออออออ: ผู้แต่ง) (แหะๆ นิดเดี่ยวเองอะ แค่ไปแอบดูนายหน้าลาวเล่นบาสเอง :Kaew) (หรอออออออออ นิดเดียวมากกกก: ผู้แต่ง)
Kaew: นี่นาย!!!จะพาฉันไปไหนเนี้ย ห๊ะ!!
Tomo: ไปบ้านฉัน
Kaew: ห๊า!! ไปบ้านนาย นายจะบ้าหรอ!! จะพาฉันไปทำไม
Tomo: อยากพาไป มีปัญหาหรอ
Kaew: ไม่มี (โอ้ย!! อีตาบ้า พามาทำไม ไม่ได้อยากมาสักหน่อย)
(ฮั่นแน่!! :ผู้แต่ง) (อะรายยยยยย :Tomo) (ป๊าววว :ผู้แต่ง) ( อย่าเสียงสูงเส่!! :Tomo) ( ก็ป่าวไง :ผู้แต่ง) (ไม่เชื่อ!!! บอกมานะ ไม่งั้นจะ.... :Tomo) (จะอะไร?? :ผู้แต่ง) (ไม่บอก ฮึฮึฮึ จะบอกไหม :Tomo) (ไม่!!! :ผู้แต่ง) (ได้!! ไม่บอกก็ไม่บอก :Tomo) (จะทำอไร :ผู้แต่ง) (ฮึฮึฮึ :Tomo)
และแล้วก็มาถึงบ้านนายหน้าลาว โอ้ว!!!! ใหญ่ยังกับพระราชวัง ถ้าได้มาอยู่ก็คงดีนะ ฮิฮิ
Kaew: นี่นายหน้าลาว นี้บ้านนายหรอ
Tomo: ช่ายยยยย ทำไม??
Kaew: ป๊าวววววว
Tomo: เห่อะ ใหญ่อะดี๊
Kaew: เห่อะ
Tomo: ถึงแล้ว ลงมาเส่!!
Kaew: ไม่!! นายพาฉันกลับหอเดี๋ยวนี้นะ
Tomo: ไม่!! จะลงมาดีๆหรือจะให้ฉันนนนน.....
Kaew: ฉัน... ฉันอะไร?
Tomo: ไม่บอก จะลงมาไหม? งั้นฉันทำจริงนะ
Kaew: ทำอะไร
Tomo: Kiss ไง จะลงไหม ห๊า!!!!
Kaew: เฮ้ย!!! เออ ลงก็ได้ว่ะ
Tomo: ก็แค่เนี้ย!! ลีลาไปได้
Kaew: .........
หลังจากที่ต่อว่าฉันนายนั้นก็เดินเข้าบ้านไป ส่วนฉันนะหรออ ยืนเอ๋อสิ
Tomo: แก้ว!! แก้ว!! ยัยแก้วโว้ย!!!!!!
Kaew: ห๊ะห๊ะ นายเรียกฉันหรอ
Tomo: ก็เออสิ
Kaew: อ๋อ เฮ้ย!! แล้วนายรู้ชื่อฉันได้ไง
Tomo: ฉันได้ยินเพื่อนเธอเรียก จะเข้าไหมบ้านอะ ยืนเอ๋ออยุ่ด้าย
Kaew: บ้านนายไม่ใช่บ้านฉันนิ ฉันจะเข้าไปทำซากไรละ
Tomo: จะเข้าไม่เข้า!!!
Kaew: ไม่!!! ฉันจะเข้าหรือไม่เข้ามันก็สิทธิ์ของฉัน ชิวิตฉันไม่ใช่ชิวิตนาย
Tomo: จะเข้าไม่เข้า!!! ฉันถามอีกแค่ครั้งเดียว
Kaew: ไม่!!!
Tomo: ไม่ใช่ไหม ด้าย!!
แล้วโมะก็เดินไปหาแก้ว แล้วก็อุ้มแก้วหายไปในกลีบเมฆ
Kaew: นายบ้า!!ปล่อยนะ ปล่อยยยย
Tomo: ฉํนปล่อยแน่ ไม่ต้องห่วงหรอก ไม่อยากอุ้มนายหรอก
แล้วโมะก็พาแก้วไปที่ห้องของตัวเอง
Kaew: นี่นายหน้าลาวพาฉันมาที่นี้ทำไม ห๊า!!!
Tomo: ไม กลัวหรอ
Kaew: ไม่ได้กลัวโว้ย แค่อยากรู้
Tomo: ก็พาคนดื้อมารับบทลงโทดไง
Kaew: ใครคนดื้อ ปล่อยได้แล้ว
Tomo: เธอไง
Kaew: จะบ้าหรอ ไอ้บ้า นายบ้า ฉันจะกลับหอ มันดึกแล้วนะโว้ย ฉันจะกลับหอ นายไปส่งฉันเดี๋ยวนี้นะ ไอ้หน้าลาว
Tomo: โว้ย!!! หยุดได้แล้ว
Kaew: ไม่หยุดโว๊ย!!! บลาๆๆๆๆๆๆๆๆ
Tomo: ได้!!!รับรองวิธีนี้หยุดแน่
Kaew: อุ๊บ!!!!... (โมะจุบแก้ว)
Tomo: นี่เป็นบทลงโทดสำหรับคนดื้อ
Kaew: ไอ้บ้า!!! ฉันเกลียดนายยยยย
แล้วแก้วก็วิ่งออกจากห้องโมะโดยที่ไม่รู้ว่าตัวเองจะไปไหน
.......................................................................................................................................................
โอ้ย!!อีตาโมะบ้านี่จะพาแก้วไปไหนไม่รู้ รู้อย่างเดียวว่าไม่ใช่ทางกลับบ้านแก้วเลย แล้วก็ไม่ใช่ทางกลับหอพักด้วย จะพาไปไหนเนี้ย
เงียบ
เงียบ แล้วก็เงียบ (จะไม่เงียบได้ไง อีตาบ้านี่หน้ายังกับยักษ์ : Kaew) (ก็ไปทำอะไรให้เค้าโกดละ: ผู้แต่ง) (ง่ะ!! แก้วไม่ได้ทำนะ: Kaew) (หรอออออออออ: ผู้แต่ง) (แหะๆ นิดเดี่ยวเองอะ แค่ไปแอบดูนายหน้าลาวเล่นบาสเอง :Kaew) (หรอออออออออ นิดเดียวมากกกก: ผู้แต่ง)
Kaew: นี่นาย!!!จะพาฉันไปไหนเนี้ย ห๊ะ!!
Tomo: ไปบ้านฉัน
Kaew: ห๊า!! ไปบ้านนาย นายจะบ้าหรอ!! จะพาฉันไปทำไม
Tomo: อยากพาไป มีปัญหาหรอ
Kaew: ไม่มี (โอ้ย!! อีตาบ้า พามาทำไม ไม่ได้อยากมาสักหน่อย)
(ฮั่นแน่!! :ผู้แต่ง) (อะรายยยยยย :Tomo) (ป๊าววว :ผู้แต่ง) ( อย่าเสียงสูงเส่!! :Tomo) ( ก็ป่าวไง :ผู้แต่ง) (ไม่เชื่อ!!! บอกมานะ ไม่งั้นจะ.... :Tomo) (จะอะไร?? :ผู้แต่ง) (ไม่บอก ฮึฮึฮึ จะบอกไหม :Tomo) (ไม่!!! :ผู้แต่ง) (ได้!! ไม่บอกก็ไม่บอก :Tomo) (จะทำอไร :ผู้แต่ง) (ฮึฮึฮึ :Tomo)
และแล้วก็มาถึงบ้านนายหน้าลาว โอ้ว!!!! ใหญ่ยังกับพระราชวัง ถ้าได้มาอยู่ก็คงดีนะ ฮิฮิ
Kaew: นี่นายหน้าลาว นี้บ้านนายหรอ
Tomo: ช่ายยยยย ทำไม??
Kaew: ป๊าวววววว
Tomo: เห่อะ ใหญ่อะดี๊
Kaew: เห่อะ
Tomo: ถึงแล้ว ลงมาเส่!!
Kaew: ไม่!! นายพาฉันกลับหอเดี๋ยวนี้นะ
Tomo: ไม่!! จะลงมาดีๆหรือจะให้ฉันนนนน.....
Kaew: ฉัน... ฉันอะไร?
Tomo: ไม่บอก จะลงมาไหม? งั้นฉันทำจริงนะ
Kaew: ทำอะไร
Tomo: Kiss ไง จะลงไหม ห๊า!!!!
Kaew: เฮ้ย!!! เออ ลงก็ได้ว่ะ
Tomo: ก็แค่เนี้ย!! ลีลาไปได้
Kaew: .........
หลังจากที่ต่อว่าฉันนายนั้นก็เดินเข้าบ้านไป ส่วนฉันนะหรออ ยืนเอ๋อสิ
Tomo: แก้ว!! แก้ว!! ยัยแก้วโว้ย!!!!!!
Kaew: ห๊ะห๊ะ นายเรียกฉันหรอ
Tomo: ก็เออสิ
Kaew: อ๋อ เฮ้ย!! แล้วนายรู้ชื่อฉันได้ไง
Tomo: ฉันได้ยินเพื่อนเธอเรียก จะเข้าไหมบ้านอะ ยืนเอ๋ออยุ่ด้าย
Kaew: บ้านนายไม่ใช่บ้านฉันนิ ฉันจะเข้าไปทำซากไรละ
Tomo: จะเข้าไม่เข้า!!!
Kaew: ไม่!!! ฉันจะเข้าหรือไม่เข้ามันก็สิทธิ์ของฉัน ชิวิตฉันไม่ใช่ชิวิตนาย
Tomo: จะเข้าไม่เข้า!!! ฉันถามอีกแค่ครั้งเดียว
Kaew: ไม่!!!
Tomo: ไม่ใช่ไหม ด้าย!!
แล้วโมะก็เดินไปหาแก้ว แล้วก็อุ้มแก้วหายไปในกลีบเมฆ
Kaew: นายบ้า!!ปล่อยนะ ปล่อยยยย
Tomo: ฉํนปล่อยแน่ ไม่ต้องห่วงหรอก ไม่อยากอุ้มนายหรอก
แล้วโมะก็พาแก้วไปที่ห้องของตัวเอง
Kaew: นี่นายหน้าลาวพาฉันมาที่นี้ทำไม ห๊า!!!
Tomo: ไม กลัวหรอ
Kaew: ไม่ได้กลัวโว้ย แค่อยากรู้
Tomo: ก็พาคนดื้อมารับบทลงโทดไง
Kaew: ใครคนดื้อ ปล่อยได้แล้ว
Tomo: เธอไง
Kaew: จะบ้าหรอ ไอ้บ้า นายบ้า ฉันจะกลับหอ มันดึกแล้วนะโว้ย ฉันจะกลับหอ นายไปส่งฉันเดี๋ยวนี้นะ ไอ้หน้าลาว
Tomo: โว้ย!!! หยุดได้แล้ว
Kaew: ไม่หยุดโว๊ย!!! บลาๆๆๆๆๆๆๆๆ
Tomo: ได้!!!รับรองวิธีนี้หยุดแน่
Kaew: อุ๊บ!!!!... (โมะจุบแก้ว)
Tomo: นี่เป็นบทลงโทดสำหรับคนดื้อ
Kaew: ไอ้บ้า!!! ฉันเกลียดนายยยยย
แล้วแก้วก็วิ่งออกจากห้องโมะโดยที่ไม่รู้ว่าตัวเองจะไปไหน
.......................................................................................................................................................